တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္၏ အတြင္းက်က်ေနရာတြင္ မိုးထက္ပိုင္ထူးႏွင့္ျပာေရာင္လဲ့တို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနၾကသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လူတစ္ခ်ို့၏စကားသံတို႔အျပင္ သီခ်င္းသံအခ်ိဳ႕ကိုပါ
ခပ္တိုးတိုးၾကားေနရသည္။
မိုးထက္သည္ စားပြဲခံုေပၚတြင္တင္ထားေသာ ျပာေရာင္လဲ့၏လက္႐ွည္႐ွည္သြယ္သြယ္တို႔ကို
ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
သူသည္ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးသင့္၊မေမးသင့္ စဥ္းစားေနခဲ့ရာမွ ေလပူတို႔ကိုမႈတ္ထုတ္ကာ အားတင္း၍
"တကယ္လို႔....တကယ္လို႔ေပါ့ေနာ္.....
ကိုယ္သာတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္ေနမိတယ္ဆိုရင္
လဲ့ဘယ္လိုလုပ္မလဲ......"
ကြၽန္ေတာ္ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ သူမရဲ႕လက္ေတြေအးစက္လာသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။
လက္ေခ်ာင္းသြယ္လ်လ်တို႔သည္ အုပ္မိုးထားေသာ လက္တစ္စံုေအာက္ကေန ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလ်ွာထြက္သြားသည္။
မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိေတာ့ လွပေသာအျပာေရာင္ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားကိုပင္ ေသခ်ာမျမင္ရ...။ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ မေပၚေအာင္ ေအာက္သို႔ငံု႔ထားသည္ဟု ထင္ရသည္။
ျပာေရာင္လဲ့သည္ သူမ၏လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို အခ်င္းခ်င္းဆုပ္နယ္ၿပီး ခဏေလာက္ စဥ္းစားေနသည္။
သူမမ်က္ႏွာသည္ အံ့ျသျခင္းအလ်ဥ္းမ႐ွိ...။ သို႔ေသာ္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနျခင္းမ်ိဳးတို႔ ႐ွိေနသည္။
မေမ်ွာ္လင့္ထားေသာေမးခြန္းကို ၾကားရသည့္အခါ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ေမးသည္လဲဟု ျပန္၍ ေမးခြန္းထုတ္ၾကလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ျပာေရာင္လဲ့ကေတာ့
ျပန္မေမးသည့္အျပင္ ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖကို စဥ္းစားေနပံုရသည္။
မိုးထက္သည္ ျပာေရာင္လဲ့ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမဆီမွတံု႔ျပန္မႈတစ္စံုတစ္ရာကို ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနခဲ့သည္။ ေဒါသထြက္မလား...၊ ဝမ္းနည္းၿပီးငိုမလား...၊ ဒါမွမဟုတ္
ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ထြက္သြားေလမလား...အစ႐ွိသျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်႐ွိတာေတြကို စဥ္းစားေနသည္။
ခဏၾကာေတာ့ အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေလးကို အေဖာ္ျပဳကာ ညင္သာၾကည္လင္ေသာအသံျဖင့္ သူမစကားဆိုလာသည္။
"ဒီေမးခြန္းကို ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲဆိုတာ....
လဲ့တကယ္မသိဘူး...ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့...
လဲ့ဘဝမွာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္တည္းကိုသာ ခ်စ္ၿပီး
အဲ့ေယာက်္ားကလည္း လဲ့တစ္ေယာက္တည္းကိုပင္
ခ်စ္လိမ့္မယ္လို႔ ေမ်ွာ္လင့္ထားလို႔ပဲ...."
အျပံဳးခ််ိဳခ်ိဳတို႔သည္ အနည္းငယ္ညႇိဳးႏြမ္းေနသလိုခံစားရၿပီး
ညင္သာၾကည္လင္ေသာအသံသည္လည္း ထိန္းခ်ဳပ္ထားရသကဲ့သို႔ တုန္ရီေနသည္ဟု မိုးထက္ခံစားလိုက္ရသည္။ ျပာေရာင္လဲ့၏စကားအဆံုးတြင္ မိုးထက္မ်က္ႏွာသည္ ေအာက္သို႔ငံု႔က်သြားရသည္။
ျပာေရာင္လဲ့သည္ မိုးထက္ကို ျပံဳး၍ၾကည့္ေနသည္။ သူမ၏အျပာေရာင္မ်က္ဝန္းအတြင္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ားဝိုင္းေနသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။
"ေခါင္းေမာ့ထားပါ....ကို....
လူတစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲတဲ့အခ်ိန္က..
အျပစ္လုပ္ထားတဲ့အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ရမယ္...
ကို...လဲ့အေပၚမွာ အျပစ္မလုပ္ထားဘူးဆိုရင္
လဲ့မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ၾကည့္ပါ...."
မိုးထက္သည္ မဝံမရဲျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ အမွန္တကယ္ပင္ လဲ့အေပၚ အျပစ္လုပ္မိသလို ခံစားရ၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာေတာင္ ႐ွက္ေနမိသည္။
ျပာေရာင္လဲ့သည္ မိုးထက္တစ္ေယာက္ သူမကိုၾကည့္လာမွ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"ကိုေမးတဲ့ေမးခြန္းက လဲ့အတြက္ ေျဖရခက္တယ္...
ဒါေပမဲ့ အေျဖကိုသိခ်င္တယ္ဆို လဲ့ေျပာျပမယ္...
လဲ့ကျမန္မာေသြးတစ္ဝက္ပဲပါတယ္ဆိုေပမဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလးျဖစ္ရတာကို အရမ္းဂုဏ္ယူတယ္...
မိန္းကေလးေတြက အားႏြဲ႔တယ္...ေပ်ာ့ညံ့တတ္တယ္ဆိုေပမဲ့...
သူတို႔အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္တာ ႏွစ္ခု႐ွိတယ္...
သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ သူတို႔တန္ဖိုးထားတဲ့အခ်စ္ကိုပဲ....
လဲ့အတြက္က လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ၿပီဆို အဲ့လူတစ္ေယာက္တည္း ကသာလ်ွင္ လဲ့ရဲ႕လက္တြဲေဖာ္ ျဖစ္ရမယ္...အကယ္၍...
လက္တြဲေဖာ္လို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့လူကသာ လဲ့ထက္ အျခားတစ္ေယာက္ကို ပိုခ်စ္သြားတယ္ဆိုရင္...
အခ်စ္ထက္ လဲ့ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ေရြးခ်ယ္မိမွာပဲ....
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လဲ့ကိုယ္လဲ့အထိခိုက္ခံၿပီး တစ္ျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ယွဥ္ၿပိဳင္လုေနရမယ့္အစား...လဲ့ခ်စ္ရတဲ့လူကိုပဲ အဆံုး႐ွံုးခံလိုက္ေတာ့မယ္...."
မိုးထက္သည္ လဲ့ရဲ႕မ်က္ႏွာကို မ်က္ေတာင္မလႊဲဘဲ ၾကည့္ေနမိသည္။ ျပာေရာင္လဲ့သည္ မိုးထက္အား ဆို႔နင့္ဖြယ္ေကာင္းေသာအျပံဳးျဖင့္ ျပံဳးျပလိုက္ကာ....
"ဟုတ္တယ္ကို.....လဲ့ကအဲ့လိုမိန္းကေလးမ်ိဳးပဲ....."
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး
ေခတၱခဏမ်ွ ၿငိမ္ေနၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ စီးခ်င္းထိုးေနၾကပံုရသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိုးထက္သည္ သက္ျပင္းတဆံုး႐ိႈက္ခ်လိုက္ၿပီး....
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေျဖ႐ွင္းရခက္ေနေသာ ပုစၦာတစ္ပုဒ္အား
ခ်ျပလိုက္သည္။
"ကိုယ္ဝန္ခံစရာ႐ွိတယ္လဲ့.....
လဲ့အေပၚမတရားဘူးဆိုတာသိေပမဲ့ ကိုယ့္ႏွလံုးသားက
တစ္ျခားတစ္ေယာက္ဆီကိုလည္း ေရာက္ေနတယ္...
ကိုယ္မေကာင္းဘူးေနာ္လဲ့....ကိုယ္ကတကယ္ မေကာင္းတဲ့ေကာင္တစ္ေယာက္ပါ....."
မိုးထက္စကားကိုၾကားၿပီးေနာက္ သူမႏွလံုးသားသည္ အျပင္သို႔ဆြဲထုတ္ယူခံလိုက္ရသလို ခံစားသြားရသည္။
ဤစကားသည္ တကယ္တမ္းၾကားရသည့္အခ်ိန္တြင္ ေတြးထားတာထက္ပင္ အဆတစ္ရာပို၍ နာက်င္ေစသည္။
"လဲ့...သိတယ္........."
"ဟင္........."
"လဲ့....သိတယ္လို႔........"
မိုးထက္သည္ နားၾကားမွားသည္ထင္၍ ျပန္ေမးလိုက္ေသာ္လည္း
ဒီအေျဖတစ္ခုတည္းကိုသာ.ထပ္ၾကားလိုက္ရသည့္အခါ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ျသသြားခဲ့သည္။
"လဲ့......ဘယ္လိုလုပ္......"
"လဲ့ကမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ...ကို....
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မွာ ေမြးကတည္းကပါလာတဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခု႐ွိတယ္...အဲ့တာက...
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူတို႔ရဲ့ခံစားခ်က္ေတြ အျပဳအမူေတြဟာ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးကို ေဖာ္ျပေနသလဲဆိုတာ
အလိုလိုသိႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းပဲ.....
ကို့ထက္အရင္ လဲ့ကႀကိဳသိေနတယ္လို႔ေတာင္
ေျပာလို႔ရတယ္...ဒါေပမဲ့ လဲ့ေစာင့္ေနခဲ့တာ...
ကိုအခုလို ဝန္ခံလာမယ့္ေန႔ကိုပဲ....
လဲ့ခ်စ္ရတဲ့ကိုက လဲ့ကိုအခ်ိန္အၾကာႀကီး
လိမ္ေနမလားဆိုတာကို ရင္နာနာနဲ႔ေစာင့္ေနခဲ့တာ....
အခုလို ဝန္ခံတာကိိုျကားရေတာ့ ကံေကာင္းတာလား...
ကံဆိုးတာလားေတာင္ လဲ့မသိေတာ့ဘူး....."
မိုးထက္ပိုင္ထူးသည္ လဲ့ရဲ႕လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ...
"ကိုယ္....ကိုယ္တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္လဲ့...
ကိုယ္လည္း....ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ေဝခြဲရခက္ေနခဲ့တာ...
လဲ့လိုမိန္းကေလးကို မနာက်င္ေစခ်င္လို႔ ေျပာသင့္မေျပာသင့္ စဥ္းစားေနခဲ့ရတာ.ဒါေပမဲ့တစ္ဖက္မွာလည္း..လဲ့အေပၚ အျပစ္လုပ္မိသလို ခံစားေနရတဲ့စိတ္က ကိုယ့္ကို တြန္းအားေပးေနျပန္တယ္...
တကယ္ေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး...
ကိုယ္လဲ့တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္ခဲ့ရမွာ...
ဒါေပမဲ့....."
"ဒါေပမဲ့......ႏွလံုးသားဆႏၵကို ကိုလည္း
မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူးမွတ္လား......"
ျပာေရာင္လဲ့သည္ စကားျဖတ္၍ ေျပာလိုက္ေသာအခါ မိုးထက္ပိုင္ထူးတစ္ေယာက္ ေခါင္းကိုေလးေလးပင္ပင္ ညိတ္ျပသည္။
သူမသည္ မိုးထက္ပိုင္ထူးကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းဘယ္ႏွစ္ခါ ခ်မိမွန္းပင္မသိေတာ့....။ နာက်င္ရလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္မွ ထြက္ဖို႔ ေမ့ေနခဲ့သည္။
မိုးထက္ပိုင္ထူးဆီမွ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆိုေသာစကားသံကို
ထပ္ခါတလဲလဲၾကားရသည့္အခါ သူမနာက်င္မိျပန္သည္။ တကယ္ဆို မုန္းတီးသင့္သည္၊ ေဒါသထြက္သင့္သည္ဆိုေသာ္လည္း
သူမရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းစိတ္ေတြကသာ တိုး၍ ေနရာယူေနသည္။
"လဲ့ကိုမေတာင္းပန္ပါနဲ႔.....
ကိုကလဲ့ကိုလိမ္ညာခဲ့တာမွမဟုတ္ဘဲ အမွန္အတိုင္းေျပာျပတယ္ေလ...
ခံစားခ်က္ကိုထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတာ လဲ့သိပါတယ္....
ကို႔ကိုေက်းဇူးတင္တယ္...လဲ့ကိုအခ်ိန္ၾကာၾကာ
စိတ္ထဲတႏံု႔ႏံု႔ျဖစ္ၿပီး မခံစားေစရတဲ့အတြက္...
လဲ့ထက္ပိုခ်စ္ရတဲ့ လူကဘယ္သူလဲဆိုတာ
သိခ်င္မိသား...ဒီေလာက္ ကံေကာင္းတဲ့လူသားကို
တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေတြ႔ဖူးခ်င္ေသးတယ္...."
"တကယ္ေတာ့ လဲ့ေတြ႔ဖူးပါတယ္....."
ျပာေရာင္လဲ့သည္ မ်က္လံုးတို႔ဝိုင္းစက္သြားရသည္။ ထို႔ေနာက္
တစ္ခါတုန္းက သူမသူငယ္ခ်င္းေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားတို႔အား ျပန္ၾကားေယာင္လာသည္။
"နင္အဲ့ေလာက္မ႐ိုးသင့္ဘူးျပာေရာင္....
နင္သာမသိတာ...အကုန္လံုးကေျပာေနၾကတယ္...
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆက္ဆံေရးက သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုေနတယ္တဲ့...
နင္ၾကည့္ေလ....ထူးသစ္စနဲ႔ျပတ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးေတြအားလံုးက အေခ်ာအလွေတြခ်ည္း....
ဘာျပႆနာမွမ႐ွိဘဲ ထူးသစ္စကျဖတ္ခဲ့တာ.....
အဲ့တာကလည္း မိုးထက္ေၾကာင့္......"
သူမသည္ ထိုစကားသံအား စိတ္ထဲမွပင္ ႐ႈတ္ခ်မိသည္။
သို႔ေသာ္ သူမစဥ္းစားမိသည္က ထူးသစ္စသာ႐ွိေတာ့သည္။
မိုးထက္အနားတြင္ သူမကလြဲ၍ တစ္ျခားမိန္းကေလးေတြကို မေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ဤသို႔ေသာအေတြးက ဝင္လာတာျဖစ္သည္။
"တကယ္ေတာ့.....သူက ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ပါ...လဲ့..."
မိုးထက္က ဆက္ေျပာလိုက္ေသာအခါတြင္ လဲ့သည္ ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ေသာထင္ျမင္ခ်က္အား ျပန္၍ဆုပ္ကိုင္ထားရမလိုပင္...။
တကယ္ပဲ....အနီးအနားကလူျဖစ္ေနခဲ့တာလား......
ျပာေရာင္လဲ့သည္ မိုးထက္ရဲ႕စကားကို စိတ္လႈပ္႐ွားစြာျဖင့္ ေစာင့္ေနမိသည္။
"လဲ့ဟိုတစ္ေခါက္ အိမ္လာတုန္းက
ေလွကားထစ္မွာထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးပါ...
မွတ္မိမလားေတာ့မသိဘူး...ကိုယ္ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ
သူ႔ကိုပါလဲ့...ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ကို
ခ်စ္ေနတယ္လို႔ေျပာေတာ့ လဲ့အံ့ျသသြားမွာေပါ့...
ကိုယ္ကေဂးျဖစ္ရက္နဲ႔ လဲ့ကိုတြဲခဲ့တယ္ဆိုၿပီး
ေဒါသထြက္ရင္လည္း ကိုယ္ခံပါ့မယ္...
ဒါေပမဲ့ လဲ့ကိုစခ်စ္ခဲ့တုန္းက ကိုယ္ေယာက်္ားစစ္စစ္ပါလဲ့...
အဲ့တာေတာ့ယံုေပးပါ....
ကိုယ္လဲ့ကို အ႐ူးလုပ္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္သလို...
လုပ္လည္းမလုပ္ရက္ခဲ့ပါဘူး....လဲ့ကို အရမ္းတန္ဖိုးထားခဲ့တယ္ဆိုတာေတာ့
ယံုပါေနာ္....."
ျပာေရာင္လဲ့သည္ မွတ္ဥာဏ္ေတြအား ျပန္အစေဖာ္မိသည္။
သူမေသခ်ာမွတ္မိေနသည္။
မိုးထက္ဘက္ကစ၍ သူမလက္ကိုျဖဳတ္ခဲ့သည့္ေန႔ကို....
အဓိပၸါယ္ေဖာ္ရခက္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ျဖဴျဖဴေသးေသးေကာင္ေလးကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့ေသာေန႔ကို သူမ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ စြဲစြဲျမဲျမဲကို မွတ္မိေနခဲ့သည္။
မိုးထက္သည္ သူမအေပၚေျပာင္းလဲေနသည္ဟု စတက္ခံစားရေသာေန႔သည္ကလည္း ထို႔ေန႔မွာပင္...။ သို႔ေသာ္ သတိမျပဳမိခဲ့.....။
ဘယ္ထင္လိမ့္မလဲ.....သူမခ်စ္ရေသာေယာက်္ားက...
ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ကို သူမထက္ပို၍ ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ.....
လဲ့သည္ မိုးထက္အား ေတြေတြေလးေငးၾကည့္မိသည္။
သူမခ်စ္ရေသာေယာက်္ားသည္ သူမေ႐ွ႕တြင္ အျမဲတမ္း ေခါင္းေမာ့ေနႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုတြင္ေတာ့ အျပစ္တင္စိတ္မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာပင္ မေဖာ္ႏိုင္ေတာ့....။
သူမသည္ ျဖစ္သမ်ွအရာရာကို ခြင့္လႊတ္ေပးေနခဲ့သည္မွာ
မိုးထက္၏အားေလ်ာ့ေနေသာပံုစံကို ၾကည့္ရဖို႔မဟုတ္...
မိုးထက္ေပ်ာ္ေနတာကိုသာ ျမင္ခ်င္၍ျဖစ္သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကို....
ကိုခ်စ္ေနတဲ့သူက ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့လို႔...
လဲ့တကယ္ေက်းဇူးတင္တယ္...
အနည္းဆံုးေတာ့.....
လဲ့စိတ္ထဲမွာ ကို့အခ်စ္ေတြရခဲ့တဲ့ မိန္းမဟာ...
လဲ့တစ္ေယာက္တည္း႐ွိခဲ့ပါလားဆိုတာ ေတြးမိတိုင္း...
ကို႔ကိုမပိုင္ဆိုင္ရတဲ့အေပၚ လဲ့ေနာင္တမရေတာ့ဘူး....
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါကို.....
တစ္ခါပဲရတဲ့လူ႔ဘဝမွာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို
လူတိုင္းေဖာ္ထုတ္ခြင့္႐ွိပါတယ္....ဒါကိုလဲ့အျပစ္မဆိုပါဘူး...
ေျပာစရာတစ္ခုပဲ႐ွိတယ္.....
ကိုယ့္ကိုစြန္႔လႊတ္ေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ လဲ့အရမ္းနာက်င္ရတယ္ဆိုတာပဲ...
အဲ့တာေလးေတာ့ သိေစခ်င္တယ္....
ကိုယ့္ကိုစြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတာ....
လဲ့အတြက္ တကယ္မလြယ္ဘူးဆိုတာ..သိေစခ်င္တာပါ...
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေက်နပ္မိေသးတယ္....
လဲ့ကအစြန္႔ပစ္ခံရတဲ့မိန္းမ မျဖစ္ခဲ့တာကိုေပါ့...
လဲ့ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကို လဲ့ကာကြယ္ႏိုင္ခဲ့တယ္...
ကိုနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အ႐ွံုးေပးတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့
သိေစခ်င္တယ္...
လဲ့ရဲ႕သိကၡာအတြက္၊ လဲ့ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕
ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ လဲ့ကိုယ္တိုင္က လိုလိုလားလားနဲ႔
ထားခဲ့တာပါ....
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေျပာခ်င္တာက....
ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ အျပစ္မတင္ပါနဲ႔....
အမွားလုပ္တာ ကိုမဟုတ္ဘူး....
မျမင္ရတဲ့ႏွလံုးသား ခံစားခ်က္ေတြပါ....
အဲ့တာေၾကာင့္ လဲ့စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာနဲ႔တန္ေအာင္
ကိုကေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေပးပါ......"
မိုးထက္ပိုင္ထူးသည္ ျပာေရာင္လဲ့၏လက္ကို ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ခပ္ဖြဖြ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲကစကားသံကိုယ္စီႏွင့္
ေငးၾကည့္ေနၾကခ်ိန္တြင္ သီခ်င္းသံတိုးတိုးသည္ ဆိုင္အတြင္းသို႔ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာသည္။
🎼လမ္းခြဲရေတာ့မယ္....တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုယ္စီသိထားတဲ့....အခ်စ္ေတြ ဆံုး႐ွံုးေတာ့မယ့္အခ်ိန္ေလး.....
ဘယ္သူေျပာႏိုင္မွာလဲ....တို႔ရဲ႕အတိတ္ဟာၿပီးဆံုးၿပီ...
ငါသိပ္ခ်စ္ခဲ့တာမင္းအသိဆံုး...မင္းအခ်စ္ေတြငါနားလည္...
တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ကမၻာ အမ်ားဆံုး တူညီႏိုင္ခဲ့တယ္....
အခ်စ္ေရ...မင္းအနမ္းတို႔ေမ့မရဘူး....
ဘယ္သူေျပာႏိုင္မွာလဲ...တို႔အိပ္မက္ေတြေအးခဲ့ၿပီ....
ငါခ်စ္ခဲ့ဖူးတာမေမ့ပါနဲ႔...ေတာ္ရာမွာေနခဲ့ဦး.....
ေပးဆပ္ခဲ့အေကာင္းဆံုးေပါ့...ငါ့ေမတၱာမင္းျမင္ႏိုင္မလား...
အခ်စ္မ်ားကိုရင္မွာသိုဝွက္ထား...ကိုယ္စီဆုေတာင္းမ်ား...
ေမ့လိုက္ပါ....
အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေျပာင္းလဲမယ္....
ဘဝသစ္မွာ မင္းအဆင္ေျပမလား....
အခ်စ္မ်ားကို အခ်ိန္ဟာအႏိုင္ယူထား...
ၾကာရင္ငါနဲ႔မင္း....အိုေမ့မွာပါ......
ျပာေရာင္လဲ့သည္ သီခ်င္းသံကိုနားထဲၾကားလာမိသည့္အခါ သူမရင္ထဲတင္းၾကပ္လာခဲ့သည္။ သူမသည္ မိုးထက္အား အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့ကာ......ဆိုင္ထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
ဆိုင္အျပင္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့ေသာ စိတ္တို႔သည္ ပြင္အံက်လာကာ မ်က္ရည္စက္တို႔က တရေဟာစီးက်လာခဲ့သည္။သူမသည္ အားတင္း၍ ကားထဲသို႔ေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္သည္။
ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သူမတစ္ေယာက္တည္းသာ ႐ွိေနသည္ဟု ခံစားသိ႐ွိရေတာ့မွ စတီယာရင္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္၍ ခ်ံဳးပြဲခ်ကာ ေအာ္ငိုခဲ့သည္။
သူမသည္လည္း သာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါပင္.....။
ခံစားတတ္ေသာႏွလံုးသား႐ွိသည္။ ေဒါသထြက္တတ္ေသာစိတ္႐ွိသည္။
ခ်စ္တဲ့သူကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္။.သို႔ေသာ္ ျပာေရာင္လဲ့ဆိုေသာသူမသည္ သာမန္မိန္းကေလးထဲမွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ပါ....။
အျခားသူမ်ားေ႐ွ႕တြင္ ျဖစ္လာသမ်ွကို ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ေသာစိတ္႐ွိရမည္။
ေပ်ာ့ညံ့သည္ဆိုရင္ေတာင္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူတစ္ေယာက္ေတာ့
ျဖစ္ရမည္။
ခ်စ္ရသူကို စြန္႔လႊတ္ရျခင္းသည္ အလြန္တရာမွ နာက်င္ရေသာခံစားခ်က္တို႔ကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။ အခ်စ္ေတြအားလံုးအား တစ္ေယာက္တည္းကိုသာ ပံုအပ္ခဲ့ေသာသူမအဖို႔ေတာ့ ႐ူးမတက္ခံစားရသည္။
သူမ၏စြန္႔လႊတ္ေပးမႈအတြက္ မိုးထက္စိတ္ထဲတြင္ သူမႏွင့္ပတ္သတ္၍ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေျပာစမွတ္ျပဳၿပီး သတိရေနျခင္းကို ျဖစ္ေပၚေစလိမ့္မည္။ထို႔ေၾကာင့္ အတင္းဖက္တြယ္ထားၿပီး စိတ္႐ႈပ္ေစရမွာထက္ နာက်င္ရေသာနည္းလမ္းကိုသာ သူမေရြးခ်ယ္ေတာ့မည္။
သူမအတြက္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းကိုေဖာ္ျပေသာနည္းလမ္းသည္
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ကိုယ္တိုင္စြန္႔ပစ္ခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
မ်က္ရည္ ရစ္ဝိုင္းေနေသာ ျမင္ကြင္းထဲတြင္
မိုးထက္ႏွင့္စေတြ႔ခဲ့ေသာပံုရိပ္သည္ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ေပၚလာခဲ့သည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏႐ႈပ္ေထြးေနေသာ လမ္းမထက္တြင္
ကားတိုက္ခံရေတာ့မည့္သူမကို မိုးထက္သည္ ကယ္တင္ခဲ့ဖူးသည္။
သူမတို႔ေတြ႔ဆံုပံုသည္ ႐ုပ္႐ွင္ဆန္ေသာ္လည္း အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ကတည္းက သူမအတြက္ေတာ့ မိုးထက္ပိုင္ထူးဆိုေသာ လူသားတစ္ေယာက္သည္ အားကိုးခ်င္စရာေကာင္းေသာ ပံုျပင္ထဲက မင္းသားေလး ျဖစ္ခဲ့သည္။
သူမသည္ ပံုျပင္ေတြကိုႏွစ္သက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ပံုျပင္ေတြရဲ႕ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ အဆံုးသတ္ကိုပို၍ သေဘာက်သည္။ အျပင္ေလာကတြင္ လက္ေတြ႔ဆန္ျခင္းကိုသာ လက္ကိုင္ထားေသာသူမသည္ မျမင္ရေသာတစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ကေလးဆန္မႈမ်ိဳးလည္း ႐ွိေနခဲ့သည္။
တကယ့္လူ႔ဘဝသည္ သူမ ထင္ထားေသာပံုျပင္ေတြလို မလွပဘဲ သူမဟန္ေဆာင္ရယူထားေသာ လက္ေတြ႔ဆန္ျခင္းေတြသာ ႐ွိေနသည္။
သူမေမ်ွာ္လင့္ထားသလို ပံုျပင္ထဲကမင္းသားေလးႏွင့္ အသက္ထက္ဆံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနသြားရဖို႔သည္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္တစ္ခုလိုသာျဖစ္ေနသည္။
အေတြးေတြ မွားယြင္းခဲ့သည္။
ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းခဲ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ပံုျပင္သည္ လက္ေတြ႔က်အမွန္မျဖစ္ႏိုင္သလို...
မွန္သည္ဟုလည္း စိတ္ကူးယဥ္၍မရေသာ အရာတစ္ခုပါပင္....
စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရေသာ အခ်စ္တစ္ခုသည္
ရင္နာစရာေကာင္းသည္ဟု ထင္ရေသာ္ျငား...
ေနာင္တေတာ့မရမိပါ.....
အဘယ့္ေျကာင့္ဆိုေသာ္ သူမသည္......
ခ်စ္ရသူအေပၚ အေကာင္းဆံုး...
ခ်စ္ေပးႏိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္......
ကြၽန္မက တိမ္ေလးပါ....
႐ွင္မႏွင္ခင္ လြင့္မယ့္တိမ္ေလး....
ကိုယ္တိုင္လြင့္ေျမာခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့အသိက
အနည္းဆံုးေတာ့ ကြၽန္မကိ္ုယ္ကြၽန္မ ေက်နပ္ေစႏိုင္ခဲ့ပါတယ္....
ျပာေရာင္လဲ့.......
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
AN/
လဲ့အစားရင္ေတြနာလိုက္တာ.....
ျပတ္စဲေတာ့မယ့္ relationship တစ္ခုအတြက္ အပိုင္းတစ္ခုစာေလာက္ေတာ့ ေပးခဲ့သင့္တယ္ မဟုတ္လား...
ကိုယ့္ရဲ႕လဲ့ေလးအတြက္ တစ္ျခားဇာတ္ေကာင္ေတြမပါတဲ့ အပိုင္းေလးကို ဖန္တီးေပးခ်င္လို႔ပါ...ခြင့္ျပဳမယ္ဟုတ္...
အကယ္၍ လဲ့လိုမိန္းကေလးမ်ိဳးကိုသာ ခ်စ္သူအျဖစ္ရခဲ့ရင္
လံုးဝလက္မလႊတ္ပါနဲ႔လို႔ အၾကံေပးခ်င္...ႏူးညံ့ၿပီး
အခ်စ္ႀကီးသလို ႐ိုး႐ွင္းတယ္ထင္ရေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ သူတို႔အေတြးကို လြယ္လြယ္မသိႏိုင္ျပန္ဘူး....
သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ လက္မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားမွ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ လဲ့နဲ႔ပံုေဖာ္ခ်င္တာပါ...သူမေၾကာင့္.
ကိုယ္လည္း တကယ္နာက်င္ရပါတယ္💔
Ps.သီခ်င္းနာမည္က ေမ့မွာပါတဲ့ ဝိုင္ဝိုင္းဆိုထားတာ
.....ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိ mediaမွာ သီခ်င္းထည့္ေပးဖို႔ ႐ွာတာလံုးဝမေတြ႔....
Love you all❤
Han_Me
(27.12.2018)