He's just standing there. Walang emotion na ipinapakita pero halatang namamaga ang mga mata niya.
Hindi ko alam kung anong gagawin,
I remained frozen,
stunned,
shocked.
"Tutunganga ka lang ba dyan?", tanong sakin ng papa ni Jema. Halatang irritated siya sa presence ko pero nilunok ko na lahat ng pride at bareta para lang makapunta dito.
" S-sir, gusto ko lang pong kumustahin si J-jema", matagal-tagal din akong nakasagot dahil kinakabahan ako. Ilang taon din kasi ang lumipas, ilang taon ko silang iniwasan at ngayon heto na, wala na akong kawala.
"Umalis ka na. Hindi ka nya kailangan. Baka nga pag nalaman nya ang totoo siya pa ang magtaboy sayo", matigas niyang turan.
" S-sir, alam ko pong nagkamali ako. Alam kong nasaktan ko siya, nasaktan ko kayo. Matagal ko na pong pinagsisihan lahat ng yon. Please naman po! Gusto ko lang namang malaman kung okay sya at kung bakit sya nandito. Yun lang po!", hindi ko na kinaya. Ang bigat-bigat na ng pakiramdam ko. Para bang isang-isa na lang sasabog na lahat ng nararamdam ko ngayon.
"Okay lang ang anak ko. Marami siyang inasikaso kaya napuyat sya at nakasama yun sa kanya. Pahinga lang ang kailangan nya kaya wag mo na syang guluhin. Sige na, makakaalis ka na.", tinalikuran nya na ako at pinagsarhan ng pinto. Ng mga panahong yon ay gusto ko na lang magwala. Tatanggapin ko lahat ng kahihiyan para lang makita ulit si Jema... para lang makausap siya. Napapagod na ako pero ayoko ng magsisi na hindi ko sya pinaglaban.
" Deans, tara na kasi. Magkikita naman kayo sa games eh. Malapit na ang opening ng UAAP. Nahintay mo nga sya ng ilang taon, ano pa kaya yong isa pang linggo? Sige na. Uwi na tayo", yon na lamang ang sinabi ni Ponggay. Inaya niya na akong umalis dahil sobrang umiiyak na ako at marami ng nakikiusyoso. Sumama na lang ako sa kanya pauwi at sya na ang nagdrive dahil hindi ko na kaya. Humagulhol lang ako sa buong biyahe. Hindi ko na talaga napigilan pa.
"We're here. Labas ka na jan", after the long drive, nagsalita rin si Pongs. Inakay nya na ako palabas ng kotse hanggang sa kwarto at hinayaan na akong magpahinga. Wala na siyang sinabi pang iba maliban sa magpahinga na raw ako dahil may training pa kami mamaya. Iniwan nya na akong umiiyak pa rin.
"Deanna, tama na tong kakaiyak mo. Tama si Ponggay, may next week pa. Next week, aaminin mo na sa kanya lahat, okay? Mapatawad ka man nya o hindi at least nakahingi ka ng tawad", I made myself believe that something's gonna be better after all the bullshits happening.
" I have to find that silver lining", I told myself.
I wiped all the tears from my face at nagtry nang matulog...
Flashback
"Miss? Magkano 'to?", tanong ko sa babaeng nakatalikod sakin. Nakaplain white t-shirt kasi siya at naka-pantalon. Agad naman siyang lumingon pero...
Bat parang nakasimangot siya?
"Mukha ba akong sales lady sayo?", she bit her lower lip at tumawa nang medyo malakas.
Namula ang buong mukha ko dala na rin siguro sa pagkakamali ko pero mas namula yata ako ng malaman kong siya si Jema Galanza, ang isa sa mga sikat sa school namin. Everyone says na whole package ang babaeng 'to and that she's really something. Kasi naman, maganda na, matalino pa tapos magalang pa. Kahit sino yata tinutulungan kahit sobrang hectic ng schedule niya eh.
"Wui. Namumula ka. May sakit ka ba?", she stepped closer to me at...
At...
Pinikit ko na lang ang mga mata ko nang...
Nilagay niya ang palad nya sa noo ko to check my temperature.
"Normal naman. Tyaka air conditioned naman dito. May masakit ba sayo?", tuluy-tuloy lang sya sa pagsasalita habang ako mamamatay na yata sa ginagawa nya.
Effortless sya magpakilig at magpablush. Damn. Huminga ako ng malalim para naman may masabi sa kanya dahil sobra-sobra na ang hiya sa katawan ko ngayon.
"Jema Galanza, right? I'm sorry napagkamalan kitang sales lady o staff netong bookstore, nakatalikod ka kasi eh. Pasensya na", I told her with much sincerity at napakamot na lang sa ulo.
"It's okay Ms. Wong. Deanna Wong di ba? I always hear your name sa faculty eh. Pasaway ka raw haha!", pambibiro nya. Lalo tuloy akong nahiwagaan sa pagkatao nya at napangitan sa image ko.
We attend the same high school at oo, kung siya ang model ng campus ako naman ang kabaliktaran. Lagi akong late pumasok, nagkacutting, hindi nakakasagot sa recitation dahil hindi nagrereview at laging palpak sa academics whereas Jema Galanza is always on the top spot pero ang down to Earth niya. Never akong may narinig na nagyayabang sya o ano pa man kaya nga since 1st year at ngayong 3rd year na kami eh gustung-gusto ko pa rin sya.
End of Flashback
4 PM
I woke up feeling light hearted now than these past few days where I could ever dream of was the pain I inflicted to the only woman I have loved the most. Correction, I have been loving pala.
Naligo na ako at nagprepare para sa training namin. I shrugged all the negativities off of me at inisip na lang ang magandang flashback na yon.
The day when I first got the chance to talk to the person who became my whole universe.
Lumabas na ako sa kwarto para hanapin ang teammates ko. Luckily, halos wala pa namang tapos mag ayos sa kanila kaya naghintay na lang ako sa sala.
"Deans, you okay na?", Pongs immediately asked after niya akong makita.
"Oo naman. I'm feeling better. Thank you bes!", i gave her a warm hug and a sweet smile.
When everyone's ready, we headed to the gym and started a vigorous and life-threatening practice. Sobrang hirap ng mga drills na pinagawa at sobrang sakit sa katawan kaya lahat kami napahiga na lang kung saan after the session. Sina Ate Bea nga parang mga sundalo sa training na nakadapa eh.
Sa awa ng Diyos, nakauwi naman kami sa dorm ng buhay at agad nang nakatulog sa sobrang pagod.