GENEVIEVE
I woke up debilitated because of the pain that I've felt before everything went black. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko pero isa lang ang alam ko, I'm hurt. I'm in pain. Hindi ko alam kung mapapatawad ko pa ba sila, especially Binx. I trusted him even though it's difficult sa mga couples na ganito ang sitwasyon ng relasyon nila. Ako may unique na allergy at ang karelasyon ko namumuhay ng normal. Nagagawa niya lahat, but me? Nasa hospital bed lang. Ngayon ko lang na-realize... mahirap. Ang hirap pala talaga. Parang gusto ko na agad sumuko.
I tried to remove my oxygen mask but I froze nang maramdaman ko ang kamay na humawak sa may kamay ko. Pumikit ako at huminga ng malalim saka ko inalis ang kamay ko mula sa pagkakahawak ng isa pang kamay. Unti-unti, nakaya kong lingunin siya. I'm right. It's him. I felt it the moment he touched my hand.
His messy yet appealing hair always caught my attention. His hair symbolizes how handsome he is for me, but seeing Reanna's hand gripping into it, I find it repugnant now. His thick eyebrows defines how intimidating he is paired with both brown eyes that signifies his deep and unique personality is what I love the most in him but then again, that eyebrows and eyes became filthy after he stared at Reanna that's full of lust. He has also a pointed nose which he often used to smell me and now, he used it to smell Reanna's sh*ts. I have always admire his red and soft lips when he started to use it to kiss me. It tastes love and honesty but now, I think it taste awful and I don't want to taste nor feel it anymore. Maaalala ko lang ang ginawa nilang kababuyan ng nag-iisa kong best friend. Nakita ko rin kung paano hinalikan ni Reanna ang almost perfect niyang jawline na lalong nagpapaguwapo sa mukha niya. I disgust his whole face down to his body now.
"Anong lasa?" I asked out of nowhere while staring at him, showing no emotions at all.
"What?" His brows creased.
I laughed mockingly nang iniwas ko ang tingin ko sa kanya. Don't tell me hindi niya alam ang kababuyang ginawa niya? Wow. How ironic. Alam niyong may nagawa na kayong mali pero nagmamaang-maangan pa kayo. That's bullsh*t. If that's the case, then you're also fooling yourself.
"Masarap ba? Nabitin ka ba? Tumigas ba? Well, I can't blame you. After all, lalaki ka pa rin."
"What are you talking about, Eve?!"
I can sense anger. Woah, don't tell me siya pa 'tong galit? Napakainosente niya naman ata. Eh, demonyo na siya the moment na hinawakan niya si Reanna.
I stared at him for a while waiting for him to tell how he f*cked up Reanna. To tell honestly the truth behind that scene. To admit his mistake. To apologize... but then again, I got disappointed nang titigan niya lang din ako pabalik na para bang okay kami... na para bang wala siyang ginawang mali.
I bit my lip to stop myself from crying at para kahit papaano ay mabawasan ang pagkakagigil ko dahil sa galit na nararamdaman ko ngayon.
"So, hindi mo magawa sa 'kin kaya ginawa mo sa iba? Dahil ba nandito ako naka-confine, may sakit? Dahil ba hindi ako ganoon kadaling makuha? Tell me, Binx. Anong dapat kong gawin so that you can f*ck me too?"
"Genevieve! Watch your words! You're taking it seriously in the wrong way. But, I guess, walang sense kung makikipag-usap ako sa 'yo ngayon."
Wow. Just wow. I'm speechless but I want him to realize that what they did was wrong! All wrong! Damn it! It's f*cking wrong, all right? Our body is not just a material thing na kakailanganin mo kapag nangangailangan ka tapos basta mo na lang iiwan pagkatapos mong pakinabangan. Our body and soul are one. Kapag nadungisan ang katawan mo, ramdam mo rin ito sa kaibuturan ng pagkatao mo. So, bakit masyadong nagpakababa ng ganoon si Reanna or either the two of them? I don't know the story but damn, it's really wrong. Maling-mali. Parang ayokong makarinig ng kahit na anong explanasyon mula sa kanila.
"Reanna... classroom... teacher's table..." Inisa-isa kong sinabi sa kanya kung anong ginawa niyang mali. Kung ano 'yong mga naging parte ng maling 'yon kaya huwag na huwag siyang magsasalita na pabaliktad. Kung tutuusin, unang salita palang ay alam niya na dahil napaka-obvious na nito.
In-expect ko na matataranta siya o kaya magugulat o kaya... ewan. I just expected him to have some emotions or even flinch. Pero hindi, he maintain his posture na para bang alam niya na kung ano ang mali yet he's still denying it kanina. So, ano? Gaguhan?
"Ginagawa mo ba-"
"I'm sorry..."
Mapakla akong napatawa.
"What the f*ck? Are you insane? Ganoon na lang 'yon kadali sa 'yo? Sorry can't change what you did and what you made me feel, Binx."
His sorry doesn't sound sincere. Para bang lumabas lang ito sa bibig niya dahil iyon ang hinihingi ko.
"Alright. I take it back, then," aniya saka tumayo at naglakad palabas ng kuwarto.
Sa loob ng ilang segundo, nakalimutan kong huminga at kumurap. Dahil sa sinabi at ginawa niya, lalo lang nadagdagan ang galit ko sa kanya at ang sakit na nanunuot sa puso ko. Ramdam ko ang pag-init ng dalawang gilid ng mga mata ko kaya agad akong tumingala dahil ayokong lumuha. Ayokong malagay na naman sa alangin ang buhay ko dahil lang sa walang kuwentang bagay na ginawa niya.
I don't want to waste my tears again to him. He doesn't deserve it. He deserve his own tears. Gusto kong pagsisihan niya 'yong ginawa niya. Gusto kong maramdaman niya rin kung ano ang nararamdaman ko ngayon. But I can't lie to myself that I don't love him anymore. Of course, I do really love him but I hate what he did to me. Nanuot na 'yon sa buong pagkatao ko. Dala-dala ko na ang kasalanang nagawa niya sa 'kin hanggang sa pagtanda ko.
"Damn it!" maktol ko nang hindi ko mapigilang mapaiyak na lang. Hindi ko alam kung paano ko ito matitigil but heck, kinakabahan na naman ako sa posibleng mangyari sa 'kin. At lalo akong naiiyak kapag naiisip ko ang napakakomplikado kong sakit na dumadagdag pa ang problemang ito. My goodness, I'm so good at multi-tasking. This is so not me. This is not the Eve that I used to know. She's very very different now and I feel it more than you do.
This is all your fault, Binx. Akala ko hindi mo ako sasaktan ng ganito. Akala ko lang pala 'yon dahil parehas ka lang nila. Lahat kayo sasaktan at sasaktan niyo ako at hindi ko 'yon mapipigilan. Unless maging immune na ako. You're all the same but different on how you play the game.
Narinig ko ang pagbukas ng pinto pero hindi na ako nag-abalang tingnan pa ito. Alam kong bumalik siya. Umuwi sila mommy at daddy kaya walang ibang papasok dito maliban sa kanya at sa mga nurses at doktor. Presensiya niya palang ang lakas na kaya hindi ako puwedeng magkamali.
"Eve!" I heard his voice. I ignored him.
Hinawakan niya ako sa braso at marahan niyang hinaplos ang likod ko. Ano 'to? Concern siya dahil sa ginawa niya sa 'kin o concern siya sa sakit ko? Sabihin niya dahil magkaiba 'yon. Kanina lang ang tapang-tapang niya para pagsalitaan niya ako ng ganoon pero ngayon, biglang nag-change of heart? Talaga bang pinaglalaruan niya lang ako?
"Don't touch me!" sigaw ko sa kanya habang patuloy pa rin ako sa pag-iyak. Tinulak ko siya pero masyado siyang malakas kaysa sa 'kin na payat na may sakit kaya wala akong ibang ginawa kundi ang hampasin at pagsusuntukin siya. "Huwag mo sabi akong hawakan, eh! Kasalanan mo 'to! Bakit mo sa 'kin nagawa 'yon, Binx? Bakit?!" pagwawala ko pero ni isang salita ay wala akong nakuha sa kanya na lalo ko lang ding ikinainis. Ito na naman tayo, eh! Nagbibingi-bingihan na naman siya! "Damn it, Binx! Bakit ba ang manhid manhid mo? Bakit ba ganyan ka? Sarili mo lang ba ang iniisip mo? Anong nagawa kong mali para gawin mo 'to sa 'kin?! Ano?! Sagutin mo ko... sagutin mo ko..." Nanghihina na ako kaya natigil na ako sa pagsuntok ko sa kanya.
Marahas kong hinawakan ang damit ko sa may bandang dibdib ko habang patuloy pa rin ako sa pag-iyak. Naninikip ang dibdib ko sa sobrang sakit.
"Tatawag lang ako ng doktor," sabi niya saka na tumalikod at naglakad palabas ng kuwarto.
"Ang sakit, Binx. Ang sakit-sakit. Alam mo na ang sitwasyon ko pero nagawa mo pa rin akong saktan ng ganito. Ganyan ka na ba talaga kawalang-puso, Binx?" utal-utal na saad ko sa kanya dahil ramdam ko na rin ang pananakit ng lalamunan ko. Nakita ko rin ang bahagya niyang pagtigil sa paglalakad pero hindi siya lumingon. "You're so f*cking selfish, Binx..."
Dumaan ang ilang minuto na hagulhol ko lang ang maririnig sa loob ng kuwarto. Hinayaan at pinagmamasdan niya lang ako. I can feel it.
"Umalis ka na," mahinang sabi ko pero sapat na para marinig niya.
"No, I can't leave you like this. I-"
"You need to leave, Binx."
"No, it's my responsiblity to-"
"I said leave! I am not your responsibility so leave! I don't need someone like you in my life!" I shouted at the top of my lungs.
Akala ko aalis na siya pero lumapit ulit siya sa 'kin at naramdaman ko ang pagyakap niya sa akin. Nananadya ba talaga siya?!
"Huwag mo akong kaawaan. Just... leave... after all, this is your fault," nanghihinang sabi ko habang nasa mga bisig niya pa ako. Inipon ko lahat ang natitirang lakas ko para maitulak ko siya at nagwagi naman ako. Nakakalas siya sa yakap at medyo lumayo na siya sa 'kin. But then again, naramdaman ko na naman ang yakap niya. "Huwag mo akong yakapin, Binx, dahil ayokong pati ako ay madungisan ng kawalang-hiyahan mo. Nandidiri ako sa 'yo..."
"Eve, please... I'm-"
"F*ck you, Binx! F*ck you! I don't need your sorry! Huwag kang mag-sorry sa kasalanang ginusto mo! Huwag mo akong gawing bobo dahil once is already enough!" I burst out again.
I don't want to hear his sorry because I can't control my anger towards him. Saying sorry is easy but the fact that he hurt me, hindi magiging madali sa 'kin na tanggapin pa ang sorry niya. This is killing me inside. Ngayon lang ako nakaramdam ng ganito at ang hirap pala. Sobrang hirap.
"Bakit ka pa dumagdag, Binx? Sobra na akong nahihirapan sa kondisyon ko, dumagdag ka pa. Ang gusto ko lang naman ay makita kitang umakyat ng stage na hindi ko magagawa kaya kita pinuntahan pero... pero bakit? Bakit 'yon ang naabutan ko instead na umakyat ka ng stage? Bakit? Hindi mo man lang ba naisip kung ano ang mararamdaman ko? Hindi mo man lang ba ako naisip habang ginagawa niyo 'yon?" kalmado kong sabi sa kanya pero God knows kung gaano kasakit bitawan ang mga salitang iyon. God knows kung gaano ako nasasaktan ngayon. God knows kung gaano ko tinitiis ang lahat. Only God knows my pains and sufferings.
"Nagawa ko 'yon dahil mahal kita..."
Saglit akong napatigil sa sinabi niya saka humalakhak habang sunod-sunod na pumapatak ang mga luha mula sa mga mata ko. Tinitigan ko siya pagkatapos at kita ko ang sinseridad sa mga mata niya. But, sincerity can be scary as hell.
"Mahal? Bullsh*t! Bakit Binx ano bang depinasyon mo ng pagmamahal? Love is sex? Love is all about f*cking your partner? Love is-"
"What the f*ck, Eve?! Puwede bang patapusin mo muna ako?! You're concluding even though-"
"Even though what? I'm concluding because I'm hurt! Because I'm the one who-"
"F*cking hell! Bakit ako ba hindi nasasaktan ngayon? Ni minsan ba inisip mo na nasasaktan din ako sa kalagayan mo? Inisip mo bang magagawa ko 'yon sa 'yo? Inisip mo bang lolokohin at sasaktan kita?"
"I did... the moment you f*cked-"
"Damn! You don't know my story. Nakita mo lang kung ano ang dapat mong makita. You only knew me as Binx Cristobal, not really as me. So, stop being crap! Pare-parehas lang tayong nasasaktan dito! F*ck it!"
Nagulat ako sa mga sinabi niya pero hindi ko iyon pinahalata. Kita ko na napalitan ng galit ang mga mata niya. Kita ko rin ang pagkuyom ng mga kamao niya. At... ngayon ko lang siya nakita na ganito kagalit.
Nanginginig man ay taas-noo pa rin akong tumayo at naglakad palapit sa kanya. I stared at him for a while before talking again.
"Minura mo ako? Minura mo ako..." I nodded at my own question and response. "Then, tell me honestly your story, Binx Cristobal. I want to know, but you can still choose between me and Reanna. Bakit hindi mo na lang ako iwan tutal nandiyan naman si Reanna para saluhin ka? Nahihirapan ka na rin naman, 'di ba? So be free to let go because I'm willing to do so..." Nanginig ang buo kong katawan.
"Eve, it's not like that..."
"Tell me, Binx." Nakipagtagisan ako ng tingin sa kanya kahit na patuloy pa rin akong lumuluha. Kahit ang mga luha ko, hindi ko na makontrol. I lose control to myself. Hindi ko alam kung hanggang saan ang kaya ko. Hindi ko alam kung hanggang saan ako lalaban. Hindi ko alam kung hanggang saan ako dadalhin ng sakit ko. "Tell me, Binx. Just... tell me dahil pagod na pagod na akong masaktan sa istoryang hindi ko alam. Pagod na pagod na ako..." Napaupo ako sa sahig at agad naman akong dinaluhan ni Binx.
"Eve, stop. Seeing you like this is killing me. Let's stop. Wala rin namang patutunguhan ito."
Napatingin ako sa kanya at marahan kong hinaplos ang pisngi niya.
"Seeing you f*cking Reanna killed my heart."
"Eve, please. How many times do I have to tell you that I didn't f*ck Reanna? I... I..."
You what, Binx? You want it, don't you? Well, good for you. Nakahanap ka na ng sex partner.
"You're also right. Wala rin naman itong patutunguhan kaya magkanya-kanya na tayo."
Sinubukan kong tumayo pero napaupo ulit ako sa sahig dahil sa sobrang panghihina. Nanlalabo na rin ang paningin ko pero sinusubukan ko pa ring tingnan ng maayos ang paligid. Tumayo ulit ako and this time, talagang nawalan na ako ng kontrol, tuluyan na akong bumagsak sa sahig at wala man lang akong naramdamang sakit dahil ang sakit na nararamdaman ko ay nakalakip na sa kaluluwa ko at hindi ko na 'yon maaalis pa. Once I'm hurt, hinding-hindi ko 'yon makakalimutan. It'll become my scars for the rest of my life and nothing's gonna change it not even him.
Sa pagpikit ng mga mata ko ay naramdaman ko ang mainit na yakap niya sa 'kin. Hinalikan niya ako sa noo kasabay ng mga katagang binitawan niya bago ko naramdaman ang patak ng mga luha niya.
"I'm sorry..."