Ooit al eens weken met je beste vriend doorgebracht in een mini stadje in de buurt van een miljoen kastelen? Wel dat ben ik op dit moment. We zijn samen op vakantie met onze ouders om Nieuwjaar te vieren. Oliver is een van mijn beste vrienden en een van de weinige personen die mijn vreselijk gevoel voor humor snapt. Wat ik het geweldigste vind aan deze reis is dat er sneeuw is. Dus terwijl ik nu in de keuken van ons vakantiehuis de hapjes voor vanavond sta klaar te maken, kan ik genieten van het witte landschap. Het enige dat ontbreek is een sprookjesverhaal over een betoverd paleis. Misschien met een vloek die alleen verbroken kan worden door ware liefde. In het paleis kunnen dan magische muziekinstrumenten de hele avond spelen terwijl er een bal is waar de prins zijn eeuwige liefde verklaart aan een prinses. Zo romantisch. Helaas word ik uit mijn dagdroom gehaald door een hand die in mijn kom met deeg wil gaan. 'Waag het met je handen in die kom te zitten!' roep ik tegen Olivier, terwijl ik een tik met de lepel op zijn vingers geef. 'Auw, dat deed pijn,' zegt hij met een droevig gezicht. 'Dat zal je leren,' steek ik mijn tong plagerig uit. 'Maar nu zit er wel deeg op mijn handen,' lacht hij. Ik rol met mijn ogen. 'Hulp nodig?' biedt Olivier aan. 'Als jij wil mag je het deeg voor de cake maken. Kun je weinig mis aan doen,' knipoog ik. 'Hoe moeilijk kan het zijn?' zegt hij stoer. Dit wordt lachen. Uit een van de kasten haal ik vormpjes voor mijn chocolade moelleux. Als ik daarmee klaar ben zet ik de oven op de juiste temperatuur om de cake te bakken. Dan ga ik kijken hoe ver Olivier met zijn deeg zit. We zetten de cake in de oven en besluiten een gezelschapsspel te spelen. Wanneer de cake klaar is, haal ik hem uit de oven. Net als ik de oven uit wil doen krijg ik een elektrische shock en spring achteruit. Even later valt de stroom uit. 'Leuk nu zitten we in het donker met ons tweeën. We kunnen maar beter gaan kijken waar onze ouders zijn. Misschien weten zij hoe we alles terug aan de praat moeten krijgen.
'Dus welke weg?' vraag ik. 'Die hier,' besluit Olivier. We lopen een kwartier voordat we ons realiseren dat we fout zijn gelopen en ons nu op een pad richting de middle of nowhere bevinden. 'En maar zeggen dat vrouwen slecht zijn in de weg vinden' zeg ik plagerig. 'Wat! Ben je soms bang als het donker wordt?' plaagt hij terug. 'Nee!' zeg ik zelfzeker. Olivier trekt zijn wenkbrauwen op. 'Echt niet!' herhaal ik. 'Kijk daar is licht, misschien is daar iemand die ons de weg kan wijzen', wijst hij.
We volgen het pad richting het licht terwijl ik nog wat plagerige opmerkingen geef over Oliviers slechte gevoel voor richting. Natuurlijk gaat hij daartegenin, maar dat is wat onze vriendschap zo uniek maakt. Wanneer we bij het licht komen, merken we pas dat het geen stad is, maar een kasteel. 'Misschien moet je jouw ogen eens laten testen. Kijk een stad! Het is een kasteel!' geef ik hem een por. 'Ik heb jou er anders niet tegenin horen brengen. Misschien had jij je bril moeten opzetten,' geeft hij me een por terug. Ik steek mijn tong uit. Waarna hij begint te lachen. 'Maakt niet uit. We kunnen nog steeds de weg vragen,' zegt hij. 'Misschien is het dat kasteel uit Beauty and the Beast en worden we begroet door een pratend theekopje!' roep ik enthousiast. 'Emily, dat bestaat niet,' roept Olivier achterom. Ik trek een spurtje om hem bij te benen tot bij de deur. Daar voeren we in stilte een discussie over wie aanklopt en de vraag stelt. Uiteindelijk geef ik mij gewonnen omdat het donker wordt en mijn neus er aan het afvriezen is. Ik klop op de deur en merk dat de deur vanzelf opengaat. Vragend kijk ik naar Olivier. 'Misschien is er een bal?' stel ik voor. 'Tuurlijk. Waar zijn de koetsen dan?' trekt hij zijn wenkbrauwen op. 'In pompoenen veranderd natuurlijk,' rol ik mijn ogen. 'Kom we gaan binnen kijken of er iemand ons de terugweg kan vertellen,' duwt Olivier mij naar binnen. Dan staan we allebei met onze mond vol tanden. Het kasteel is verlaten, het enige teken dat hier ooit mensen zijn geweest, zijn de meubels. We schrikken op van een klap achter ons. Natuurlijk is de deur dichtgevallen. Als ze nu opengaat is het heel fijn en kunnen we hier zo snel mogelijk weg. 'Uhm, we hebben een probleem,' wrijft Olivier over zijn hoofd. 'Laat me raden. Je had vaker naar de fitness moeten gaan?' lach ik. 'Laten we maar kijken of er een andere uitgang is' zegt hij, zonder mijn vraag te beantwoorden. 'Probeer nog een keer,' zeg ik terwijl ik al naar de deur loop om te helpen. We gebruiken al onze kracht om de deur terug te openen, maar het lukt ons niet. Gefrustreerd laat ik mijn hoofd tegen de deuren vallen. 'Leuk we zitten opgesloten in een kasteel!' zeg ik droog. Plotseling merk ik dat er een briefje naar beneden is gevallen.
Beste bezoeker
Al jaren ligt er een vloek op het Winterpaleis. Ooit woonde hier een prins en een prinses, ze waren de gelukkigste personen op aarde, maar op een dag gingen ze naar buiten door deze deur en kwamen nooit meer terug. Telkens wanneer we iemand stuurden om hen te zoeken verdwenen ook zij. Daarom werd er een andere uitgang gezocht, maar die kan enkel gevonden worden aan de hand van raadsels.
Zoek daar waar de voorbereidingen voor een feestmaal worden getroffen naar de 1e tip.
Veel succes!
'Dat is de keuken. Kom mee,' trek ik Olivier mee. 'Weet je waar we heen gaan?' vraagt hij. 'Nee, maar we kunnen beter doordoen voordat we hier de hele nacht vastzitten,' antwoord ik. Na een aantal kamers te zijn doorkruist komen we uit bij de eetkamer. 'Logischerwijze ligt de keuken kort bij de eetkamer, niet?' vraagt Olivier. 'Dan zal het die deur zijn,' wijs ik. Voorzichtig openen we de deur en in het donker zoek ik naar de lichtknop. Wanneer we eindelijk kunnen zien wat er zich hier bevind, zien we de grootste keuken ooit voor ons. 'Waar beginnen we?' vraagt Oliver. 'Jij doet die kan en ik deze,' stel ik voor. 'Doen we,' stemt hij in en we beginnen onmiddellijk met zoeken. Ik open alle lades en kasten, deze keuken is zo groot en heeft alles wat je maar kan bedenken. De droom van iedereen die van koken en bakken houdt. Terwijl ik mijn ogen de kost geef tijdens het zoeken hoor ik Olivier iets roepen in de verte. 'Wat zei je? Ik hoor je niet!' roep ik terug. 'Ik zei dat ik een brief heb gevonden!' roept hij terug. Snel loop ik naar hem toe en we openen de brief.
Je vindt de uitgang daar waar het altijd donker is.
De volgende tip ligt daar waar je naar miljoenen plaatsen kan gaan zonder uit te moeten reizen.
'Kon het nog wat vager?' zucht Olivier. 'Waarschijnlijk wel,' zeg ik droog. 'Moeten we nu zoeken naar een teleporteermachine?' kijkt hij me verward aan. 'Wat denk je van de bibliotheek? Ieder boek speelt zich ergens anders af en als je leest reis je naar die plekken,' leg ik hem uit. 'Dat klinkt al veel logischer. Goed dat je zo een boekennerd bent,' geeft hij me een schouderklopje. 'Dat is beledigend voor alle mensen die graag lezen,' deel ik hem mee. 'Sorry, ik zal je Belle noemen zoals die ene prinses met dat harig monster,' doet hij nep verontschuldigend. 'Dat harig beest was wel een prins. Plus hij had een bibliotheek om bij weg te dromen,' steek ik mijn tong uit. 'Oké dan disneyprinsesje van me. Zeg nu maar gewoon waar we heen moeten,' legt hij zijn arm om mijn schouders heen. 'Hoe moet ik dat weten? Denk je dat ik hier elke avond een wandeling kom maken ofzo?' gooi ik mijn armen in de lucht. Dat brengt hem aan het lachen. 'Ben je nu ook nog Roodkapje die elke dag naar haar oma in het bos gaat? Wel op het pad blijven, Emily. En vergeet niet uit te kijken voor de grote boze wolf,' schatert hij. Ik schud mijn hoofd en loop verder door de gang. Op het einde is er een deur en iets in me zegt dat het de bibliotheek is. Dat hou ik voor mezelf om niet nog meer domme opmerking te krijgen zoals dat ik een ingebouwd kompas heb waarmee ik boeken kan vinden. Het zou net zo goed de slaapkamer van de koning en koningin kunnen zijn. We doen de deur open en het liefst zou ik als een gek naar binnen lopen. Zo veel boeken! Dit is de boekenhemel! Misschien kan ik hier toch blijven wonen. 'Zeg niet dat we al die boeken open moeten doen!' verbreekt Olivier de stilte. 'Misschien kunnen we eerst kijken in de zetels? Daar zit je meestal als je leest,' suggereer ik. Nadat we in alle zetels hebben gezocht, hebben we nog steeds niets gevonden. Vermoeid plof ik in de zetel bij de open haard. Jammer dat hij niet aan is, anders was dit toch echt wel de beste plek in het Winterpaleis geweest. Misschien moet ik bij de open haard zoeken. Ik kijk op de mantel van de haard waar verschillende foto's staan van het kasteel. Bij een van de kaders steekt een stukje papier uit en ik maak voorzichtig de kader open. 'Olivier! Ik heb de tip gevonden!' roep ik. Tussen de rijen met boeken komt hij tevoorschijn.
En waar fakkels je de weg zullen wijzen.
De volgende tip ligt op de ideale verstopplek om prinsessen met lang haar te verbergen.
'De toren!' roep ik. 'Kom op Rapunzel,' trekt Olivier mij mee in de richting van de toren. Hij rent de trappen op om zo snel mogelijk boven te geraken, maar halverwege moet hij stoppen om op adem te komen. 'Een lift of roltrap was nu wel handig geweest,' hijgt hij. Lachend ga ik naast hem op de trap staan. 'Zeg maar wanneer je weer verder kan gaan. Misschien iets rustiger deze keer,' knipoog ik. Na een paar minuten kunnen we verder, maar wanneer we boven zijn is er niets te zien buiten een opgehangen fakkel. 'Misschien kan dat ding eruit en zit de tip erachter?' denkt Oliver luidop. Hij gaat ernaartoe en pruts er wat aan. Het geeft inderdaad mee, maar er kom geen briefje tevoorschijn. Gefrustreerd wendt ik mijn hoofd naar boven en dan zie ik het pas. Op het plafond staat de laatste tip geschreven.
Zul je de weg vinden naar een magische plek.
'Hier zijn we niks mee!' roept Olivier en hij laat de fakkel los. Dan lijkt het net alsof we vallen, maar dan merk ik dat we precies op een glijbaan zitten. Terug aan de grond bevinden we ons in een gang met fakkels en op het einde een deur. Snel lopen we naar de deur en als we buiten zijn zien we een prachtig landschap. Een bevroren meer met overal sneeuw en bomen eromheen. Ik draai me om en geef Olivier een knuffel. Voorzichtig hef ik mijn hoofd om geen kopstoot te geven. De twinkeling in zijn ogen zegt 'we zijn eruit'. Dan net als in sprookjes buigt hij zich naar mij toe. 'Mijn disneyprinsesje,' zegt hij en net als hij me wil kussen hoor ik iemand mijn naam roepen. 'Emily!'
Verward kijk ik op om het bezorgde gezicht van Olivier te zien. 'Gelukkig! Je bent wakker. Je was flauwgevallen,' vertelt hij. Het was dus een droom. Jammer, want het einde beviel me vreemd genoeg wel. Maar terwijl ik kijk hoe Olivier mij iets te drinken gaat halen, vraag ik mij af of er misschien toch nog kans is op het happy end uit mijn droom.