Lhaine Lee Ramos – POV
The next few days, weeks and months were like a dream—everything's so perfect and sweet. Nag-enroll si Lee dito at kasama niya sa iisang univerity anga mga kaibigan namin. I on the other hand, plan on finishing high school.
"Tinatamad akong pumasok," sinandal ni Lee ang ulo niya sa likod ko. Minsan kasi kapag maluwang ang break niya dito siya sa apartment tumatambay. Bumalik ako sa dating complex pero sa ibang unit nga lang.
"Malapit na ang finals ninyo 'di ba?"
"Help me review. I think you understand these more than me," umayos siya ng upo. Tumayo ako at tumungo sa kusina para tignan kung luto na ang ulam na niluluto ko.
"Makinig ka kasi sa klase o magbasa ka sa break mo. Puro tulog lang ang alam mo eh."
"Can't we just have fun today? Sigurado naman akong hindi ako bagsak sa kahit saan."
"No I can't. Babalik ako sa Shirikawa mamaya para mag-inquire. I feel weird though. I'll be two years, running three, older than everyone."
"I think no one would even notice that. Babyface ka eh. Trust me, you'll be okay," tumayo siya at sinamahan ako sa kusina.
"Opo. Male-late ka na kaya kumain ka na Mr. Sanchez."
"Salamat, Mrs. Sanchez," parang wala isip na sabi nito.
"Ha?" sabi ko.
"Ha?" sabi rin nito. Mukhang narealize niya rin iyong sinabi niya.
"Kumain ka na nga," tinalikuran ko siya at tumungo sa CR. Mrs. Sanchez? Nagulat talaga ako doon. Nakikita ko naman ang sarili ko bilang Mrs. Sanchez in the future eh. Iyong magkakaroon din kami ng masayang pamilya at mga cute na anak! Wait, don't tell me he already wants to get married? No, I need to snap out of it! Ako naman ang nag-iimagine dito baka nang-aasar lang pala siya.
Pagabalik ko sakanya ay kumakain na siya. "Gusto mo bang sunduin kita doon mamaya?" tanong niya.
"Huwag na. Mag-aral ka ng husto kung hindi ay tofu ang lagi kong lulutuhin sa tuwing pumupunta ka dito."
"Mag-aaral na. Aalis na ako para makahabol ako sa klase," tumayo ito kahit na wala pang kalahati ang pagkain niya sa plato.
"I'll text you later, love you," dinampihan muna niya ako ng halik sa noo bago nagmamadaling umalis. Bumalik ako sa sala para ayusin ang ilang librong iniwan niya. College huh?
Ilang oras mula nang makaalis si Lee ay lumabas narin ako para pumunta sa Shirikawa International School—ang lugar kung saan nakilala ko ang best friends ko at ang Lee ko. Sa bawat lakaran kong corridor ay bumabalik ang lahat ng ala-ala namin dito. Parang kailan lang ay nandito kaming lahat. Kinuha ko ang lahat ng mga kailangang requirements para sa susunod na enrollment. Tumagal ako sa loob ng campus dahil umikot-ikot pa ako. Inabutan tuloy ako ng lunch break nila dito.
Hindi agad ako nakalabas dahil siksikan ang estyudante sa entrance. Mukhang may pinapanood kasi ang mga ito doon imbes na kumakain na sila.
"Ang cute ni Kuya," narinig kong sabi ng isa.
"College na kaya siya?" sabi naman ng isa.
"Kung ako ang girlfriend niyan, pakakasalan ko siya agad!" sabi pa ng isa. Napangiti ako dahil naalala ko ang grupo nina Diane sa mga nag-uusap. Nakisiksik ako para lang makalabas na. Nagulat ako nang makita ko ang pinapalibutan ng mga estyudante sa labas. Komportable (at parang model) na nakasandal si Lee sa sports car niya.
"Lhaine Lee, dito!" sigaw niya nang makita niya ako. How mature! Pero natawa rin lang ako. Nakatingin ang mga estyudante sa akin habang naglalakad ako papunta sa sasakyan ni Lee. To think na dito ako mag-aaral sa susunod, siguradong magiging matunog na agad ang pangalan ko!
"Real mature," nilakihan ko siya ng mata. Mas nagmukha pa siyang model dahil naka-formal wear ito, ang uniform nila. Pinindot niya ang remote ng sasakyan niya.
"I texted you," sabi nito. Halos sabay kaming pumasok sa sasakyan. Ang mga estyudante naman sa labas ay hati ang tingin sa amin ni Lee.
"Hindi ba dapat nasa universtiy ka?"
"Wala kaming instructor. Thus, it's fun time," pinaandar niya ang sasakyan at nagsimula ng magmaneho paalis.
"Kakasabi ko lang na mag-aral ka dahil finals eh."
"Ok, to the beach din!" balewala niya sa sinabi ko.
"Bakit tayo pupunta ng beach?" tanong ko ulit nang makabalik kami sa sasakyan niya.
"To have fun. Lately ay kinakain ng school work ang oras ko kaya wala na tayong quality time. Ang dami ko pa namang plano para sa panliligaw ko."
"Ligaw? Matagal ng tayo ah."
"I really never had the chance back then. I want to buy you flowers, take you to the movies and or organize surprise events. I wanted to do the most trivial things for you. I want you to experience them too. We don't even have a monthsary for that matter," mariin siyang tumawa.
"Hindi naman ako nagseselos sa university mo eh," biro dapat ang labas nito pero hindi ako makangiti.
"Is there something bothering you?"
"Ah, wala naman. Mukhang naging emotional lang ako dahil naalala ko ang lahat ng mga nangyari sa Shirikawa dati. Ang dami na palang nagbago doon. May bago nanaman silang gym! Kung pupunta tayo sa beach, hindi ba tayo bibili ng pagkain?"
"Don't worry about that, I got it handled. There's really something bothering you though."
"Hmm... Pagkatapos kong ma-operahan dati, I vowed to not pressure myself anymore. Kaya nga hindi ako nag-enrol agad kahit na puwede naman. Pero ngayon, naiinggit ako kapag nakikita ko kayo. O kapag nakakita ako ng mga college students."
"You want to be a doctor, right?"
"I think so? It might take me ten years though."
"There's a time for everything. Don't think that we're better than you. Everything will be fine because you know your goal. The big difference from before is that you know yourself now," inabot niya ang kamay ko at hinawakan iyon saglit bago bumalik sa pagmamaneho.
"Puwede ko bang idagdag 'yan sa scrapbook ko? My Lee's epic motivational speeches?" napangiti ako.
"Lee's epic and greatest. Add greatest," tugon niya. Natawa tuloy ako. Sa buong biyahe ay nagkuwento siya tungkol sa mga classes niya. Dahil binabasa ko naman minsan ang mga libro niya ay nakakarelate ako kaunti. Pagdating namin sa beach—the same beach where we ran off before in high school—may nilabas siyang isang picnic basket mula sa trunk ng sasakyan niya. He really planned this huh?
Sumampa kami sa hood ng sasakyan niya at ginawa iyong picnic table. I was surprised to see that they weren't take outs. Siya raw mismo ang gumawa ng sandwiches. There were two tumblers of coffee too.
"Nagulat ka ba sa Mrs. Sanchez kanina?" simula niya habang nilalabas ang lahat ng laman ng basket.
"Honestly, yes. You were teasing me?"
"Napanaginipan ko kasi kagabi na ikakasal na raw tayo. You were really pretty on that gown. Nadala lang siguro ako doon. But I like the idea."
"Ang bata pa natin," natatawang sabi ko.
"Yeah. So, kailan puwede?" he grinned.
"Lee naman eh! I just talked about pressure earlier," napanguso tuloy ako.
"I'm just teasing you. Ang layo ng narating natin. We changed a lot, especially me. I sued to be selfish. I did not mind anyone's business nor cared about using others just for my own sake. You changed my world and I can't thank you enough. Nang unang marealize ko na mahal kita, gusto ko na dapat ay alam ko ang lahat ng nangyayari sa'yo. Natutunan ko ang halaga ng salitang tiwala at sakripisyo."
"Lee, anong nangyayari?" I started to freak out. Sinasabi niya naman ang mga salitang iyan sa akin minsan pero kadalasan ay pabiro iyon.
"So, will you date me?" tanong niya. Bigla akong natawa.
"Pinaninidigan mo ba talaga 'yung panliligaw? We are already dating."
"Bakit ka tumawa? It's supposed to be a yes or no. Para naman magmukhang normal tayo. So that you can have a monthsary you can brag," napakamot ito sa ulo niya.
"You near me is more than enough for me to brag. Kontento na ako na magkasama tayong masaya ngayon. I really don't mind not going to the movies, watching movies on a TV with you is already the best. I don't need a lot of flowers but having to pass by the nearest part with you is aleardy satisfying. I don't need gifts because you alone is the best gift I ever had. So yes, I don't need those trivial things because everything would just be meaningless without you. Aren't we too dramatic?"
"Kinikilig ako sa'yo Lhaine Lee Ramos," sabi nito at bumaba mula sa hood ng sasakyan. Humarap siya sa akin at yumuko. Akala ko ay yayakapin niya ako pero imbes ay inabot niya ang tumbler sa tabi ko.
"Kinabahan ako sa'yo. For a moment there I thought you were going to propose in some tacky way. 'Yung mga tipong may singsing sa cake, drinks, cape—" hinila ko 'yung tumbler mula sa kamay niya. I drank what I can 'till something metal stopped the flow. Binuksan ko 'yun at nakita ko ang isang singsing.
"It is tacky," lumayo siya sa akin at nagtatatakbo papunta sa dalampasigan. He was seriously gonna propose!
"Lee! Hintayin mo naman ako!" hawak-hawak ko ang singsing habang hinahabol siya. Huminto siya at humiga sa buhangin.
"That was really lame. Sorry, nadala sa panaginip."
"Kapag nag-oo ako, hindi naman ibig sabihin na ikakasal na tayo agad, 'di ba?"
"You mean it? We are engaged then?" bumangon siya at punong-puno ng ngiti ang mukha niya. Inabot ko ang singsing sakanya.
"Ask nicely," I grinned. Kinuha niya ang singsing at lumuhod sa harap ko.
"Lhaine Lee Ramos, my Lee, will you marry this guy who can't seem to live without you? This guy who's so crazy about you. This guy who'll cross the oceans just to prove his love to you?"
"I never wanted something so bad my entire life until you came. Yes, Mr. Ryan Lee Sanchez. I will marry you!!" sigaw ko. Isinuot niya ang singsing sa daliri ko.
"Are you sure?"
"Cold feet right away?" Ako naman ngayon ang nang-aasar sakanya.
"Of course not. But you're right, this is tacky. Maybe I should propose again? Ah, pero nag-oo ka na kaya wala ng bawian." He stood up.
Inayos niya ang buhok kong tinatangay ng hangin. He cupped my face slowly then leaned to kiss me. My heart's overflowing with joy. I'll live my life proving him that he chose the right girl. Yes, I'm the girl for him.
---