Ενώ η Χριστίνα ήταν ακόμη βυθισμένη στις αναμνήσεις της τα φώτα του διαμερίσματος έσβησαν. Άπλωσε το χέρι για να πιάσει το κινητό της πάνω από το τραπεζάκι με τον φόβο να την κυριεύει.
Το γρύλλισμα που ακούστηκε πίσω της την έκανε να παγώσει. Στο τρεμάμενο φως των κεριών μπορούσε να δει περισσότερες από δύο σκιές να σέρνονται γύρω της . Οι σκιές των σκύλων βρισκόταν παντού γύρω της κάνοντας κύκλους σα να ετοιμάζονταν να της επιτεθούν. Μπορούσε να ακούσει τις ανάσες τους και τα όλο και πιο έντονα γρυλλίσματά τους.
Η Χριστίνα έβαλε τα χέρια της στα αυτιά της και ούρλιαξε με τρόμο. Τα φώτα άναψαν και εκείνη κοίταξε γύρω της έντρομη αλλά τα περίεργα όντα είχαν εξαφανιστεί. Τα φώτα τα είχαν διώξει για άλλη μια φορά.
Ήξερε οτι έπρεπε να μένει στο φως και αυτό επεδίωκε πάντα όσο όμως περνούσε από το χέρι της.
Με όλα αυτά που της συνέβαιναν δεν μπορούσε να έχει φυσιολογική σχέση με κανέναν άλλον άνθρωπο και η ζωή της γινόταν πολύ δύσκολη. Φυσικά δεν υπήρχε καν θέμα δεσμού με άντρα. Την σκέψη την είχε καταχωνιάσει βαθιά μέσα της γνωρίζοντας οτι δεν θα ήταν εφικτό κάτι τέτοιο με την κατάστασή της. Ποιος θα ανεχόταν μια γυναίκα που φοβόταν να βρεθεί οπουδήποτε υπήρχε σκιά ή σκοτάδι;
Έτσι δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό της να κάνει σχέση παρόλο που τραβούσε την προσοχή των αντρών λόγω εμφάνισής. Ήταν ψηλή, γύρω στο 1.80, τα μαλλιά της ήταν τόσο μαύρα που έμοιαζαν μπλε και το δέρμα της σταρένιο. Τα μάτια της ήταν πράσινα και τα χείλη της σαρκώδη σε σχήμα καρδιάς. Στο γραφείο αρκετοί άντρες είχαν προσπαθήσει να την προσεγγίσουν χωρίς επιτυχία. Δεν μπορούσε να αφήσει κανέναν να δει πόσο φοβισμένη ήταν. Προτιμούσε να την λένε ψυχρή και φάντασμα, παρά τρελή.
Όλη την νύχτα η Χριστίνα την πέρασε στο σαλόνι έχοντας ανάψει όλα τα κεριά που είχε στο σπίτι μήπως και ξανακοβόταν το ρεύμα. Είχε καθίσει στις μαξιλάρες που είχε πεταμένες στο πάτωμα μπροστά από το μικρό τραπεζάκι και είχε ανοίξει το λαπτοπ της για να δουλέψει. Αυτό είχε γίνει κάποιου είδους ιεροτελεστία για την ίδια που της επέτρεπε να ηρεμήσει λίγο, κάθε φορά που τις συνέβαιναν όλα τα περίεργα.
Καταλάβαινε οτι τελευταία τα γεγονότα που την τρομοκρατούσαν είχαν αυξηθεί τόσο σε συχνότητα όσο και σε ένταση. Αυτά τα πλάσματα έτειναν να γίνουν όλο και πιο ζωντανά.
Χωρίς να το καταλάβει τα μάτια της σιγά σιγά έκλεισαν από την κούραση όμως τα ξαναάνοιξε τρομαγμένη όταν άκουσε τα ουρλιαχτά μιας γυναίκας. Βρισκόταν κάπου κοντά της. Η Χριστίνα κοίταξε γύρω της... Δεν ήταν πια στο σπίτι της, Όμως που ήταν;
Γύρω της υπήρχαν θεόρατα δέντρα. Έπρεπε να στραβώσει το λαιμό της για να δει το σημείο που άρχιζαν τα κλαδιά τους. Ανάμεσα από το φύλλωμά τους, μπορούσε να δει οτι ήταν νύχτα αν και υπήρχε γύρω της ένα περίεργο φως.
Η Χριστίνα ήταν καθισμένη στο έδαφος και ακουμπούσε στον κορμό ενός δέντρου. Τα ρούχα της ήταν μούσκεμα και κολλούσαν επάνω της. Σηκώθηκε όρθια. Η ομίχλη που αγκάλιαζε τα πάντα γύρω της έδινε στο τοπίο μια απόκοσμη ατμόσφαιρα.
Μπροστά την μέσα στην ομίχλη μπόρεσε να διακρίνει μια γυναίκα παγιδευμένη ανάμεσα σε κάτι πλάσματα σαν μεγάλους λύκους . Τα πλάσματα κινούνταν γύρω από την γυναίκα γρυλλίζοντας και δείχνοντας τα δόντια τους ενώ στον ουρανό πάνω από τα κεφάλια τους ακουγόταν κρωξίματα από πουλιά που και εκείνα έδειχναν να κάνουν κύκλους. Όλα αυτά τα ζώα έμοιαζαν να έχουν για θήραμά τους την γυναίκα.
Εκείνη που δεν ήταν πολύ ψηλή έμοιαζε απελπισμένη όταν κοίταξε προς το μέρος της Χριστίνας και τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα.
Η Χριστίνα μπόρεσε να διακρίνει τα μακριά μαύρα μαλλιά και τα αστραφτερά πράσινα μάτια της. Κάποιου είδους κόσμημα που στόλιζε το μέτωπό της λαμπύριζε σε κάθε της κίνηση. Φορούσε ένα λευκό μακρύ φόρεμα και από επάνω ένα δερμάτινο μακρύ γιλέκο με κρόσια.
Η Χριστίνα έκπληκτη είδε τις ακτίνες φωτός που έβγαιναν από ένα μενταγιόν στο στήθος της γυναίκας. Οι ακτίνες έβγαιναν από τα έξι διαμάντια που είχε πάνω του το μενταγιόν και φαινόταν να είναι ο λόγος που δεν της επιτίθονταν τα άγρια ζώα γύρω της.
Δυνατές φωνές αντρών που ολοένα και πλησίαζαν έφτασαν στα αυτιά της Χριστίνας και εκείνη προσπάθησε να βρει ένα σημείο για να κρυφτεί. Κινήθηκε με απαλές κινήσεις για να μην τραβήξει την προσοχή των ζώων αλλά και πάλι σταμάτησε και κοίταξε την γυναίκα. Δεν μπορούσε να κρυφτεί και να την αφήσει μόνη της και αβοήθητη.
Η γυναίκα βλέποντας την να διστάζει άρπαξε το μενταγιόν από τον λαιμό της κόβοντας την αλυσίδα και το πέταξε με δύναμη προς το μέρος της : "Φύγε!" της φώναξε.Την στιγμή που το μενταγιόν έφυγε από τα χέρια της γυναίκας σταμάτησε να ακτινοβολεί.
Η Χριστίνα άπλωσε το χέρι της και έπιασε στον αέρα το μενταγιόν σαστισμένη και αμέσως από εκείνο άρχισαν και πάλι να βγαίνουν ακτίνες. Κάτι σαν ανακούφιση φάνηκε στο πρόσωπο της γυναίκας που έβγαλε από την ζώνη της ένα μικρό μαχαίρι.
Η Χριστίνα αισθάνθηκε την ανάγκη να τρέξει κοντά της για να την προστατεύσει από τα θηρία γύρω της αλλά τα πόδια της ήταν μουδιασμένα. Όταν κάποιοι από τους λύκους στράφηκαν προς το μέρος της Χριστίνας ένα αμυδρό καθησυχαστικό χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό της γυναίκας που αμέσως πίεσε την κοφτερή λεπίδα στο χέρι της. Ένα μικρό ρυάκι από αίμα άρχισε να τρέχει στο καρπό της που ανακατεμένο με την βροχή έσταξε στο έδαφος.
Οι λύκοι σε κατάσταση αμόκ από την μυρωδιά του αίματος όρμησαν στην γυναίκα. Η Χριστίνα χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει την κραυγή τρόμου άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που βρισκόταν η γυναίκα. Τρέχοντας ανάμεσα από τα ψηλά δέντρα αναρωτιόταν που στο διάολο βρισκόταν και τι ήταν αυτό που ζούσε.
Το πόδι της σκόνταψε σε μια χοντρή ρίζα που προεξείχε από το έδαφος και άρχισε να κατρακυλάει σε μια πλαγιά παρασύροντας χώμα και ξερά φύλλα ώσπου στο τέλος έπεσε στα σκοτεινά νερά ενός ποταμού.
Η Χριστίνα τινάχτηκε την στιγμή που το σώμα της ακούμπησε τα παγωμένα νερά και άνοιξε τρομαγμένη τα μάτια της. Ανακουφισμένη είδε γύρω της την γνώριμη εικόνα του σαλονιού της.
'Ήταν μόνο ένας εφιάλτης.' Μονολόγησε. Ο αδύναμος χειμωνιάτικος πρωινός ήλιος δραπετεύοντας από τα σύννεφα έμπαινε ήδη στο δωμάτιό της. Αναστέναξε ανακουφισμένη αφού άλλη μια νύχτα είχε περάσει.