Jungkook's P.O.V.
FLASHBACK
Έπιασα το χέρι του Taehyung. Ήμουν πολύ φοβισμένος, όμως το στραβό του χαμόγελο με έκανε να χαμογελάσω και εγώ πίσω, κι έτσι να ξεχάσω στιγμιαία το πόσο πολύ φοβόμουν.
Φοβόμουν γιατί ξεκινούσαμε μόνοι ένα ταξίδι στο άγνωστο. Δεν είχα καταλάβει καν τι είχε συμβεί και γιατί στεκόμασταν μόνοι βραδιάτικα έξω από την γιγαντιαία ξύλινη πόρτα.
Όμως η χουφτίτσα μου μέσα στην δικιά του με έκανε να τα ξεχάσω όλα. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια, αφού έτριψε λιγάκι τα δικά του. "Μην φοβάσαι, Kookie" ψιθύρισε.
Από μέσα μου έκλαιγα, γιατί ο καλός θειούλης που είχαμε έως χθες, τώρα ήθελε να τον νομίζουμε πεθαμένο.
Δεν ήθελε να μας προσέχει άλλο, μας βαρέθηκε. Ήμασταν κουραστικοί. Δεν ήμασταν παιδιά, ήμασταν απλά δυο αντικείμενα που του έσπαγαν τα νεύρα. Και αρκετά μας άντεξε, μπορώ να πω.
Ο καλός θείος Hoseok μας παράτησε λες και είμαστε σκουπίδια... Δεν θα τον συγχωρέσουμε ποτέ.
Πού πήγαν όλα αυτά τα βράδια που μας πρόσεχε; Τα απογεύματα που βλέπαμε μαζί παιδικά; Που μας κυνηγούσε μέσα στο σπίτι; Που μας απειλούσε ότι θα μας φάει ο μπαμπούλας αν κάνουμε ζημιές; Που κάθε βράδυ μας υποσχόταν ότι η μαμά και ο μπαμπάς θα έρθουν σύντομα;
Πού πήγαν όλες οι αναμνήσεις; Τις διέγραψε. Και μαζί με εκείνες, διέγραψε και τους ανιψιούς του. Και δέκα χρόνια μετά, προσπάθησε να τους κάψει ζωντανούς και τους εγκατέλειψε μέσα σε ένα φλεγόμενο εγκαταλελειμένο σπίτι στην μέση του πουθενά.
Μόνο και μόνο για να υπακούσει στον άρρωστο καθηγητή ο οποίος τον πλήρωσε να το κάνει, και επίσης τον πλήρωσε να φερθεί όσο σκληρά μπορούσε στον ένα ανιψιό, για να τον κάνει να πονέσει επειδή είχε σκοπό ο μικρός να τον καταγγείλει για βιασμό.
Η πόρτα μπροστά μας άνοιξε και μία γυναίκα γύρω στα 50 εμφανίστηκε. Μας κοίταξε και τους δυο από την κορφή έως τα νύχια. Ανατρίχιασα ολόκληρος. Ο Taehyung μου έπιασε το χεράκι πιο σφιχτά. Με τράβηξε και μπήκαμε μέσα, χωθήκαμε ανάμεσα στους τεράστιους διαδρόμους όπου υπήρχαν κρεμασμένοι πίνακες από τους τοίχους. Τεράστιας αξίας, με είχαν αφήσει με ανοιχτό το στόμα. Ήμουν πέντε χρονών αλλά μπορούσα να καταλάβω την αξία ενός πίνακα, πανέξυπνος.
"Δεν θα αφήσω κανέναν να σου κάνει κακό, ποτέ" μου είπε. Μου έκανε μια αγκαλιά και με φίλησε στο μάγουλο. Μία άλλη γυναίκα μας είπε να την ακολουθήσουμε. Ανεβήκαμε προσεκτικά μια στριφογυριστή σκάλα, την οποία εγώ φοβόμουν αρχικά να ανέβω. Ο Taehyung μου έδειξε ακόμα μια φορά πόσο πολύ με αγαπάει και με προσέχει. Με έπιανε τόσο σφιχτά από το χέρι, που στο τέλος πόνεσα.
"Εσύ μαζί μου" είπε και με τράβηξε από τον Taehyung. Τον κοίταξα καθώς με έπαιρνε στην αγκαλιά της και απομακρυνόταν. Άπλωνα το χεράκι μου να τον φτάσω, όμως δεν τα κατάφερα. Ένιωσα δάκρυα στα μάτια μου. "Άσε με, θέλω τον αδερφούλη μου" φώναξα και άρχισα να την κλωτσάω. Με τα πολλά, με άφησε κάτω αγανακτησμένη με το πόσο ζωηρό παιδί είμαι.
Έτρεξα επάνω του και τού έκανα μία σφιχτή αγκαλίτσα. Ήμασταν πολύ δεμένοι. Μου έλειψε παρόλο που είχα να τον δω μερικά λεπτά. Η σπαστική γυναίκα μας πήρε από τα χέρια και τους δύο. "Σε μοναστήρι πρέπει να παν αυτά". "Είναι μικρά". "Και; Εδώ θα μας διαλύσουν το ίδρυμα, ακόμα πονάω από τις κλωτσιές αυτού του κόπανου του μικρού" είπε και με έδειξε.
Δεν καταλάβαινα τι έλεγε, μιλούσε πολύ γρήγορα και μιλούσε σε μία δική της... χμ, γλώσσα διαφορετική από αυτή που μιλούσα εγώ με τον Tae. Να μην τα πολυλογώ, μας πήραν και μας πήγαν στο μοναστήρι. Λίγο καιρό αργότερα, μας πήγαν πάλι σε ένα άλλο ορφανοτροφείο. Τουλάχιστον εκεί δεν μας έβριζαν οι γυναίκες που μας πρόσεχαν.
Μία μέρα καθόμουν στην γωνίτσα μου και έπαιζα με το αρκουδάκι μου, όταν ήρθε η "μητέρα" και μου είπε να ανέβω επάνω και να βγάλω τις πιτζάμες. Απόρησα. Ανεβήκαμε μαζί πάνω όπου και με άλλαξε με προσοχή. Μου φόρεσε τα καλά μου ρουχαλάκια και έβαλε τα υπόλοιπα πράγματα μου μέσα σε μία μπλε βαλίτσα, όπως και τα ελάχιστα παιχνίδια μου.
Κουβαλούσε εκείνη την βαλίτσα και εγώ κατέβαινα τα σκαλάκια σιγά σιγά και με προσοχή για να μην γλιστρήσω και πέσω. Βρέθηκα μπροστά σε ένα αντρόγυνο που με κοιτούσαν χαμογελώντας. Η γυναίκα εκείνη μου φάνηκε συγκινημένη, φορούσε ένα μακρύ μπλε φόρεμα και είχε ξανθιά μαλλιά μέχρι τους ώμους. Μου φάνηκε πολύ όμορφη, σαν άγγελος. Μου θύμισε την μαμά μου, την αληθινή μου μαμά. Την μαμά που έφυγε.
Η μαμά είναι αγγελάκι τώρα; Ναι. Δεν θα έρθει να παίξουμε; Οι άγγελοι δεν παίζουν, Kookie.
Γονάτισε δίπλα μου και με ακούμπησε απαλά στα μάγουλα με τα κρύα χέρια της. "Εσύ πρέπει να είσαι ο Jungkook, σωστά;". Κούνησα καταφατικά το κεφαλάκι μου και έξυσα το σβέρκο μου. Η γυναίκα χαμογέλασε. "Εμένα με λένε Lisa, Jungkook. Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω". Χαμογέλασα και χαμογέλασε και ο άντρας ο οποίος στεκόταν επάνω όρθιος.
"Με λένε Chanyeol" μου είπε. Η "μητέρα" τους κοίταξε με νόημα. Η Lisa πήρε μια βαθιά ανάσα ενώ μου χάιδευε το κεφαλάκι απαλά. Δεν μου άρεσε να μου χαϊδεύουν το κεφάλι, χαλούσαν το υπέροχο χτένισμα μου. Κι ας δεν έδινα καθόλου σημασία στα μαλλιά μου όταν ήμουν 5 χρονών. Όμως πλέον με ενοχλεί.
"Αγάπη μου, πώς θα σου φαινόταν αν είχες εμένα για μαμά και τον Chayeol για μπαμπά;". Τους κοίταξα και τους δύο εξονυχιστικά. "Θέλω τους δικούς μου γονείς" ψιθύρισα έτοιμος να βάλω ξανά τα κλάματα. "Σσσσσς" μου είπαν και οι τρεις τους με απόλυτο συγχρονισμό. Με λυπήθηκαν.
Η Lisa με αγκάλιασε σφιχτά, κάνοντας με κατά κάποιο τρόπο να ηρεμήσω και να συγκεντρωθώ στα μάτια της. Είχε πολύ ωραία μάτια, γαλάζια. Να πω την αλήθεια, πάντα ζήλευα τα μάτια της μητέρας μου. Της γυναίκας που με μεγάλωσε σαν να ήμουν δικό της παιδί. Που σε κάθε μου πρόβλημα ήταν εκεί. Που σε κάθε ξέσπασμα της εφηβείας της φώναζα και την έβριζα, την χτυπούσα και εκείνη δεν έλεγε τίποτα... Ποτέ της δεν μου φώναξε, με καταλάβαινε. Πάντα ζήλευα τα μάτια της Lisa.
"Ο αδερφούλης μου πού είναι;" ρώτησα. Οι τρεις κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. "Jungkook, θες να μείνεις μαζί μας, δηλαδή;". "Ναι, αλλά θέλω να έρθει κι εκείνος". Με κοίταξαν παράξενα, σαν να έλεγα κάτι τρελό. Σαν να παρακαλούσα για κάτι που δεν μπορούσε με τίποτα να πραγματοποιηθεί, λες και δεν μπορούσαν με τίποτα να υιοθετήσουν δύο παιδιά αντί για ένα.
Λες και ο Taehyung ήταν πρόβλημα...
"Jungkook, τώρα θα πάμε στο σπίτι. Θα σου αρέσει πολύ, είναι πολύ μεγάλο και έχει και μία ωραία αυλή με λουλουδάκια, πολλά λουλουδάκια. Και τι ωραία που είναι... Χρωματιστά, Jungkook, το καθένα κι άλλο χρώμα. Θα τα δεις και είμαι σίγουρη ότι θα σου αρέσουν πάρα πολύ, ψυχούλα μου... Και θα έχεις ένα τεράστιο δωμάτιο όλο δικό σου, και θα το βάψουμε στο αγαπημένο σου χρώμα, ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;". "Μπλε".
Ξέχασα τον Taehyung μια και καλή... Και ευτυχώς για εκείνους, δεν τον ξαναθυμήθηκα σύντομα...