Η Χριστίνα κλείδωσε το συρτάρι του γραφείου της και πήρε την τσάντα της. Ήταν πάλι περασμένα μεσάνυχτα, η ώρα που συνήθως έφευγε από το γραφείο της. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που την κόλλησαν το παρατσούκλι 'το φάντασμα'. Ήξερε οτι όλοι στο γραφείο την φώναζαν έτσι πίσω από την πλάτη της.
Σηκώθηκε και αφού έκλεισε τα φώτα του γραφείου της προχώρησε προς τα ασανσέρ. Για άλλη μια φορά ήταν το τελευταίο άτομο στην εταιρία, εκτός από τους φύλακες που βρισκόταν στο ισόγειο. Πριν φτάσει στο ασανσέρ τα φώτα του ορόφου άρχισαν να αναβοσβήνουν ώσπου στο τέλος έσβησαν εντελώς. Αμέσως άναψαν τα φώτα ασφαλείας αλλά το αμυδρό τους φως δεν βοήθησε και πολύ την καρδιά της που χτυπούσε γρήγορα από φόβο. Η Χριστίνα προχώρησε προσεκτικά μέχρι την πόρτα που οδηγούσε στο κλιμακοστάσιο και ήταν έτοιμη να αρχίσει να κατεβαίνει όταν άκουσε πίσω της έναν ήχο που την έκανε να πανικοβληθεί τελείως. Ήταν σίγουρη οτι ήταν μόνη της στον όροφο. Τότε ποιος έκανε αυτόν τον περίεργο ρυθμικό θόρυβο;
Άρχισε να κατεβαίνει βιαστικά την σκάλα με την καρδιά της έτοιμη να πεταχτεί έξω από το στήθος της.
Ξαφνικά το τακούνι της πιάστηκε σε ένα σπασμένο μάρμαρο που δεν ήταν σταθερό και εκείνη προσπάθησε να πιαστεί από κάπου χωρίς επιτυχία. Όταν έπεσε, το κεφάλι της χτύπησε με δύναμη στο πάτωμα και όλα μαύρισαν γύρω της.
Η Χριστίνα άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε σαστισμένη. Το κεφάλι της την πέθαινε. Προσπάθησε να σηκωθεί την στιγμή που τα φώτα αναβόσβησαν για να μείνουν μετά ανοιχτά.
Τελικά κατόρθωσε να σηκωθεί και πήρε την τσάντα της από το μάρμαρο. Όταν έφτασε στο ισόγειο χαιρέτησε τους φύλακες, που την κοίταξαν απορημένοι και βγήκε από την γυάλινη πόρτα.
Ήταν ζαλισμένη και φοβισμένη αλλά ήξερε οτι δεν μπορούσε να μιλήσει σε κανέναν γιατί όλοι θα την κοίταζαν σαν τρελή όπως στο παρελθόν.
Όταν έφτασε στο αυτοκίνητό της αισθάνθηκε λίγο καλύτερα. Μπήκε μέσα και έβαλε μπροστά την μηχανή για να βγει από το υπαίθριο πάρκινγκ. Όλοι οι δρόμοι ήταν φωτεινοί από τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό. Άνοιξε το ραδιόφωνο. Από τους περισσότερους σταθμούς ακούγονταν Χριστουγεννιάτικά τραγούδια . Το έκλεισε. Για ένα μοναχικό άτομο σαν εκείνη τέτοιες μέρες ήταν μελαγχολικές και έκαναν την μοναξιά της ακόμη πιο έντονη.
Ο κρύος καιρός σε συνδιασμό με τις μέρες που οι οικογένειες συγκεντρώνονταν στα σπίτια είχαν αδειάσει τους δρόμους από κίνηση και έτσι έφτασε στο σπίτι της πολύ συντομότερα από ότι συνήθως. Το διαμέρισμά της ήταν σε μια καινούρια πολυκατοικία στα βόρεια προάστεια.
Μόλις μπήκε στο διαμέρισμά της πήγε κατευθείαν στο μπάνιο για κάνει ένα χαλαρωτικό ντουζ αφήνοντας πίσω της έενα μονοπάτι με τα ρούχα και τα παπούτσια της.
Βγήκε από το μπάνιο με μια λευκή πετσέτα τυλιγμένη στο σώμα της και άλλη μια στο κεφάλι της και άρχισε να μαζεύει τα ρούχα της. Αφού τελείωσε το συμμάζεμα, πήγε στην κουζίνα και έβαλε ένα από τα αγορασμένα έτοιμα φαγητά που είχε στοιβαγμένα στην κατάψυξη, στον φούρνο μικροκυμάτων.
Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει να μαγειρεύει, έτσι τα ντελίβερι και τα κατεψυγμένα ήταν οι καλύτεροι φίλοι της. Έπιασε το τηλεκοντρόλ από το τραπεζάκι και άνοιξε την τηλεόραση. Ένας άντρας που έλεγε τον καιρό μιλούσε για την αναμενόμενη επέλαση του χιονιά που θα ξεκινούσε άμεσα. Η Χριστίνα πήγε στάθηκε μπροστά στην μπαλκονόπορτα και κοίταξε έξω. Ο καιρός φαινόταν περίεργος. Ο νυχτερινός ουρανός με τα βαριά σύννεφα είχε κοκκινίσει όπως φωτιζόταν από τα γιορτινά φώτα της πόλης.
Όλη την μέρα η Χριστίνα αισθανόταν μια περίεγη ένταση αλλά με την δουλειά κατάφερε να ξεχαστεί μέχρι την στιγμή που έσβησαν τα φώτα. Το κουδούνι του φούρνου την έβγαλε από τις σκέψεις της . Πήρε το πιάτο της και πήγε στο σαλόνι. Κάθισε στον μαύρο καναπέ της, μπροστά από την τηλεόραση και ξεκίνησε να τρώει κοιτάζοντας αφηρημένα το πρόγραμμα που έπαιζε εκείνη την στιγμή.
Όταν τελείωσε το φαγητό της πήρε το πιάτο της στο νεροχύτη της κουζίνας και το έπλυνε. Της άρεσε όλα γύρω της να βρίσκονται σε τάξη. Η μοναξιά της γινόταν πιο ανεκτή στο καθαρό συμμαζεμένο σπίτι της.
Ξαφνικά μια διακοπή ρεύματος βούτηξε όλο της το σπίτι στο σκοτάδι. Ο φοβός που αισθάνθηκε πιο πριν επέστρεψε. Το σκοτάδι την έκανε να παραλύει. Όταν όλα βυθιζόταν στο σκοτάδι σχεδόν μπορούσε να δει περίεργα πλάσματα να κινούνται γύρω της με ρυθμικό βηματισμό σαν σαρκοφάγα που περπατούσαν γύρω από την λεία τους. Αυτή την φορά μπορούσε και να ακούσει τις ανάσες τους.
Η Χριστίνα παρέλυσε και έκλεισε σφιχτά τα μάτια της. Ίσως όταν τα ξαναάνοιγε όλα αυτά να χανόταν.
"Τρίγωνα κάλαντα μες στην γειτονιά..." Άρχισε να τραγουδάει με φωνή που έτρεμε. Κάποιος κάποτε της είχε πει οτι οι μουσικές νότες ήταν μαγικά ξόρκια που μπορούσαν να νικήσουν τα σκοτεινά πλάσματα και αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που της πήγε στο μυαλό αφού το άκουγε ξανά και ξανά όλες τις προηγούμενες μέρες.
Σαν θαύμα τα φώτα άναψαν και πάλι και η Χριστίνα άνοιξε αργά τα μάτια της. Σιγά σιγά η καρδιά της επανήλθε στον κανονικό της ρυθμό. Αμέσως σηκώθηκε και έτρεξε για να βρει τα κεριά που τα είχε σκορπισμένα παντού μέσα στο σπίτι εξαιτίας του φόβου της για το σκοτάδι που ήταν τόσο μεγάλος που δεν μπορούσε να πάει ούτε στο σινεμά. Μια φορά που είχε πάει μόλις έσβησαν τα φώτα και όλοι κοιτούσαν την οθόνη εκείνη κοίταζε τους τοίχους γύρω της . Μπορούσε να δει σκιές από πλάσματα να σέρνονται επάνω τους, σκιές από πλάσματα που κανείς άλλος δεν μπορούσε να δει.
Εξαιτίας αυτού του φόβου της τόσο το σπίτι της όσο και το γραφείο της είχαν μόνο τα βασικά έπιπλα αφού πίστευε όσο πιο πολλά θα ήταν τα έπιπλα τόσο περισσότερες κρυψώνες για τα τρομακτικά πλάσματα θα υπήρχαν.
Βρήκε τα κεριά και άναψε δύο από αυτά. Κάθισε οκλαδόν πάνω στον καναπέ και άνοιξε την τηλεόραση: 'Άλλη μια ξάγρυπνη νύχτα.' Σκέφτηκε.
Κοίταξε αφηρημένα την οθόνη μπροστά της αλλά αυτό που είδε την έκανε να συγκεντρωθεί για να ακούσει. Ένας επιστήμονας ανέλυε τη θεωρία των πολλαπλών συμπάντων και έλεγε για τα τεράστια ποσά ενέργειας που θα απαιτούνταν για περάσει κανείς από το ένα στο άλλο, γεγονός αδύνατο με το επίπεδο της τεχνολογίας.
Πως σας φαίνεται το καινούριο μου βιβλίο;