*Music: All I want by Kodaline
~~
Season 2 |X|>>#GlorienneJadenSilva (PART THREE)
(cont..Glorie’s POV)
“Nico, I’m pregnant.”
“What?”
“Buntis ako,”
“No, it can’t be.”
“What? Bakit hindi pwede?”
“I’m with Belle,”
Napatitig ako sa kanya. I can’t believe what I am hearing right now.
Siya agad ang sinabihan ko matapos kaming nakapag-usap ni Hanna tungkol sa kung papaano ko sasabihin sa mga tao na may dinadala akong bata.
I am not even happy about this. Kung ako lang gusto ko na ito ipa-abort nang hindi malalaman ng parents ko but I think about it again and decided to tell Nico para mapagdesisyunan naming dalawa. And aside from that, I think that this child will be a way para naman ako na ang mapansin ni Nico. Na sa akin na niya ibaling ang atensyon at pagmamahal niya. Maybe this child will be a way to help me get Nico.
Before akong nakipag kita sa kanya, sobrang nag-eexpect ako na matutuwa siya sa news. I know he doesn’t love me yet katulad nang pagmamahal niya sa kapatid ko but I know he likes me enough.
And I know we are both still young pero we will be gonna be adults soon. Umasa akong magkakapareho kami ng idea kung paano kami magtutulungan para lang mapalaki ang baby namin.
But this.
Hindi ko na ineexpect na ganito ang magiging response niya.
“Nico…p-paano? A-anong gagawin ko?”
I don’t want to cry dahil ayokong ipakita sa kanya kung gaano na ako ka desperada. Anong gagawin ko dito sa bata? Hindi ko kayang palakihin ito mag-isa! Kung hindi niya naman pala ito papanagutan ay mas mabuti nang i-abort ko ito!
“Sigurado ka bang ako ang ama? Baka---“
Hindi ko na pinatapos ang mga basurang sinasabi niya at sinampal ko siya.
“The hell Nico! You f-uck me! This is your child!”
Ramdam ko na yung tuloy tuloy na daloy ng luha ko sa mga mata ko. Sht! Glorie! Ang tanga tanga mo! Sabi nang wag kang umiyak! Bakit ka nagpabuntis sa lalaking hindi ka kayang panagutan!
Ilang beses ko pinunasan ang mga taksil na luha. Why am I even crying? There’s no need to cry, madali pa itong solusyunan. Isang daan lang sa clinic ay mawawala na itong problema ko. I need to calm down. Maybe there’s other way to get him, maybe not with this child but there’s a way. There should be a way!
“I never fcked any guy aside from you! I love you! Hindi ako isang kaladkaring babae!”
Nanginginig ako sa galit. Hinimas himas niya ang pisngi na sinampal ko at hindi din siya makatingin sa akin. Maraming tao na ang huminto sa kanilang mga pag-uusap at mga ginagawa para lang panoorin kami. Ang lakas ng pigil kong paulanin lahat sila ng mura at mag eskandalo dito sa shop pero ayoko nang i-drag ang apelyido namin sa katangahan ko.
“Anong gusto mong gawin natin? Ipa –abort ‘to? Hindi mo talagang papanagutan?”
Tumitig siya sa akin na parang nakikiusap. Parang nakiki-usap siya na bawiin ko ang sinabi ko na buntis ako at siya ang ama. Yung mga tipo ng mata na nakiki-usap na sana wala na lang nangyari sa aming dalawa.
“Papanagutan ko ang bata. Pero, hindi ko kayang iwanan si Belle. Glorie, please understand ayokong masira kami ni Belle…”
Hindi ko na makontrol ang paghikbi ko. Lumapit siya sa akin para yakapin ako at pigilan ang pag-iyak ko pero itinulak ko siya. Masyado akong galit sa sarili ko. Ayokong iwan niya ako. Ayokong maiwan ulit.
Sawa na akong iniiwan. My real mom left me. My other friends, aside from Hanna, left me. I don’t want to experience that kind of loss again. Mababaliw ako kapag iwanan niya ako at manatili kay Belle. Hindi ko makakaya…
Tiningnan ko siya ng maigi, hindi ko akalain na baba ako sa lebel na ganito para sa kanya. “Please Nico…be with me…hindi ko kayang mawala ka…please…kung hindi ka lang naman sa akin mapupunta…ipapa…ipapa-abort ko na lang yung bata,”
Mas lalong lumakas ang pag-iyak ko nang dahan dahan niyang kinuha ang braso ko at pinilit akong tumingin sa kanya.
“Please Glorie, wag mong gawin yan. Wag mong ipa-abort ang bata…Kung sigurado kang sa akin talaga yan, p-panagutan ko naman. Just…just give me time. Aayusin ko ‘to. Aayusin ko ang pagkakamali ko.”
Sht. Ano? Pagkakamali lang talaga ako sa kanya? Ganon? Ganon-ganon na lang iyon?!
“Kung hindi ka naman mapupunta sa akin edi wag na lang natin ‘to ituloy! Hindi ko kayang palakihin siya ng mag-isa Nico! Kailangan kita!”
Alam kong nagsisimula na akong mag eskandalo kahit na kanina ay iwas na iwas ako. Hindi ko lang mapigilan ang sarili kong magalit. Wala sa mga plano ko ‘to. I never planned to have a baby. All I want is him!
“Ako na. Ako na magpapalaki sa kanya. Wag mo lang ipa-abort. I will be responsible Glorie,”
Seryoso ang mukha niya at titig na titig siya sa mga mata ko. Lumunok ako at humugot nang lakas ng loob.
“Layuan mo na si Belle, please?” nanghihina ang boses ko. Alam ko ang isasagot niya pero hindi ko pa din magawang pigilan ang sarili kong itanong ito.
“Mahal ko si Belle…. H-hindi ko kaya. I can’t…I can’t choose you over her. I’m sorry.”
Niyakap niya ako. Yun lang ang na-isagot niya sa akin.
~~~
“Glorie, can we talk?”
Namumugto pa din ang mga mata ko nang makauwi ako sa bahay. Iniwas ko ang mga mata ko kay Mommy para hindi niya mahalata na kakagaling ako sa iyak.
Hindi pa nila alam na buntis ako. Pinatapon ko lang lahat nang may mangga o may amoy mangga sa bahay para hindi ako maduwal sa harapan nila nang wala sa oras. Ayoko munang ipaalam. Maghahanap pa ako ng tamang tyempo. Miski ang relasyon naming dalawa ni Nico ay wala pa din silang kaalam alam.
“Yes mommie why?”
Nakaupo siya sa isa sa mga sala namin sa bahay. Hindi ko inaasahan na maaga siyang nakauwi ngayon akala ko nasa business meeting siya kaya ang lakas ng loob ko dumeretso dito sa bahay kaysa magpahupa nang pag-iyak kila Hanna.
“What’s the meaning of this?”
May itinapon siya sa may lamesa at agad namang nanlumo ang puso ko nang makita ko ang isang pregnancy test na may dalawang mapupulang linya na para bang nangungutya pa sa akin.
“Saan mo nakuha ‘to? Have you gone to my room?”
Binilisan ko ang lakad ko papunta sa may lamesa at hinablot ito at itinago sa may back pocket ko. Sht. Kumuha na naman kasi ako nito kaninang umaga pagkagising. Gusto ko lang makasigurado ulit. Pero…ang alam ko naitapon ko na ito kanina ah?
“Manang cora, gave that to me earlier. Don’t change the subject Glorienne. Tell me, who is the father?”
Malamig at nakakapanindig balahibo niya sa aking sinabi. Tiningnan ko si mommy, halatang pigil na pigil ang galit niya. Fck! Anong gagawin niya sa akin? Papalayasin niya ba ako? Sobra ang kabang nararamdaman ko. Parang mapupunit na ang dibdib ko sa lakas nang pagtibok nang puso ko sa loob.
Hindi ako makasagot dahil masyado akong natatakot at nahihilo. Gusto kong tumakbo na sa kwarto ko at magtago.
“Answer me! Sino ang ama?!”
Tumulo na naman ang luha ko sa malakas at galit na boses ni mommy. Tumayo na siya at lumapit sa akin kaya napa-atras ako. Umiiling ako para itanggi ang mga sinasabi niya.
“I’m sorry mom, si Nico po, sorry po,”
Huminto ang lahat ng may magsalita sa gilid namin. Biglang lumipad ang palad ni mommy at tinakpan ang kanyang nakauwang na bibig.Pag lingon ko nalaglag ang panga ko nang makita ko si Belle pala ang nagsalita. Umiiyak din siya at namumutla na nakatingin sa aming dalawa ni mommy. Natulala ako sa kanya.
“W-what? Belle?” Gulat na gulat ang mommy namin sa narinig niya. Miski ako nagulat sa ginawa niya. What the hell is she doing? Anong pinagsasabi niya?!
Lumapit siya kay mommy at lumuhod sa harapan nito, umiiyak at humagulgol. “Akin po yang pregnancy test… sorry mommy…sorry…”
Hindi ako makagalaw. Gulong gulo ako. Anong pumasok sa isip niya at inako niya na nabuntis siya ni Nico? Bakit niya inako?!
“Sorry? You ruined the family name! Sorry?!”
Nakatulala pa din ako sa kanilang dalawa nang biglang hinablot ni mommy ang braso ni Belle at pinilit itong tumayo para lang sampal-salampalin. Sa sobrang galit ni mommy ay halos masabunutan niya na si Belle. “I don’t have a daughter like you! You will go to America, bago pa malaman ng daddy mo at ipapa-abort mo yang batang yan!”
~~
Lutang pa din ako nang maka-akyat ako sa second floor. Nakahawak ako sa may parteng tiyan ko at dinidiinan ang haplos dito.
Hindi ako dumeretso sa kwarto ko at tumuloy sa kwarto ni Belle. I sat on her bed and wait for her there. Hindi ko masyado naririnig ang pagsisisgaw at pagpapangaral ni mommy sa may sala pero alam kong sinasalo ni Belle ang lahat ng dapat na mararanasan ko sa kamay ni mommy dahil sa kagagahang nagawa ko.
Pero ang tanong ay bakit?
“B-bakit mo yun ginawa?”
That’s the first thing I’ve said the moment she entered her room. Hindi halatang nasampal siya o nasabunutan man lang. Ang ayos nang mukha niya at ang aliwalas na para bang walang nangyari.
Tumaas ang kilay niya at napangisi. “Don’t flatter yourself sis. I didn’t do it for you. I did it for Nico. I want to help him. Kung malaman ni mommy na ipinagsasabay niya tayong dalawa, baka mas lalong magkagulo pa,”
“You’re not mad?” Hindi ko maiwasang hindi kumunot ng noo. I don’t understand her.
“Galit? Sis,you don’t know how much I want to kill you. To kill both of you. Why did you do this to me? You know I love him, pero inahas, ginapang at nagpabuntis ka pa sa kanya.”
I can hear the poison in her words. Umupo siya sa swivel chair niya at inuurong ito para magkatapatan kami. I looked at her. I mean really looked at her.
She looks so young and naïve. Pero sa tunay na buhay, oo at bata pa siya pero, masyado siyang palaban, mapusok at mautak. Kahit na galit ako sa buong pagkatao niya hindi ko pa din mapigilang mapamangha sa paraan kung paano gumagana ang utak niya. Napaka…napaka kumplikado.
“So, bakit mo ba inako? I didn’t ask for that Belle. Malalaman din ni mommy ‘to. “
Umismid siya sa akin at hindi pinansin ang tanong ko. “I will talk to dad. I’m sure, he will buy my lie. Gusto niya naman nang magka-apo hindi ba?”
“Belle, I am asking you a question. Bakit mo ba kasi inako?!”
Nauubusan na ako ng pasensya. Kung pinaglalaruan niya lang ako sa pag-ako niya at umaasa siyang may makuha sa akin katulad na lang ng utang na loob o pabor nagkakamali siya.
Huminga siya nang malalim at nag-iwas nang tingin.
Pansin ka agad ang pagbabago ng mood niya. “Alam ko. Ako ang may kasalanan. If I didn’t push Nico to his limits, this might not happen. Masyado akong nagalit nang malaman kong pinagpustahan lang nila ako.
Gusto ko siyang saktan. Gusto kong…ipakita sa kanya na kaya ko ding manloko. That’s why I founded that stupid girlfriend hiring business. Gusto kong iparamdam sa kanya na hindi lang siya ang may kakayahang mang-gago at maglaro ng pakiramdam ng tao.
Nag succeed naman ako dun ‘di ba? Naranasan niya kung gaano kasakit mapag-laruan. I succeeded. But I guess it backfired to me. Don’t deny this sis, but I knew something is happening with the both of you during summer break,”
Hinintay niya akong sumagot at nang hindi ko ito itinanggi ngumisi siya sa akin.
“See? I know, you two are having an affair. But I just kept silent, hoping that Nico will confess that to me himself. Mapapatawad ko naman sana siya, since gusto kong makabawi sa mga maling desisyon ko at gusto ko din magka-ayos kami.
And believe it or not, I expected something like this would happen. Kaya nasabi ko na lang sa sarili ko, if ever magka bunga ang pagtataksil niyong dalawa sa akin, aakuin ko. Dahil pag hindi ko inako, paniguradong mas magagalit ang parents natin kay Nico at sa pamilya nila.
Mas pangit tingnan na pinag sasabay niya tayong dalawa, kahit na yun ang totoo. Pag yun ang nangyari, ay mawawalan ng trabaho ang papa at mama nila. I am also sure that Daddy will not let Tito Marco to be absorbed by other companies.
In short, total ma ba-bankrupt ang pamilya nila. And mommy… She’s capable of anything. She can easily destroy Nico’s family without breaking a sweat. Mas mabuti nang isipin nila na ako ang buntis sa ating dalawa, para mas less ang damage na magagawa nila mommy dahil ako ang ka relasyon ni Nico.”
Baliw. Yun lang ang masasabi ko sa kapatid ko.
Isa siyang baliw.
Sinong matinong tao ang ganun mag-isip!?
“You are crazy, Belle. Sobrang baliw mo,”
Tumawa siya nang malakas at nagkibit balikat.
“Are you sure, yun lang ang dahilan mo?” This time, it’s my turn to raise my eyebrow and be skeptical about the whole ordeal.
Hindi pa din kasi ako makapaniwalang ginagawa niya ito para maprotektahan si Nico kahit na niloko siya nito. Hindi ko alam na may mga tao pa palang ganito. Hindi ko alam kung anong pwedeng itawag sa kanya. Kung baliw ba, tanga o martyr sa pagmamahal niya kay Nico.
Tumayo na siya mula sa kinauupuan niya at dumeretso sa walk-in closet niya para siguro kumuha ng bagong damit. “Well, I also love him. At ayoko siyang mawala sa akin so, I’ll do everything para lang hindi niya ako iwanan. If having his child is the solution, then I’ll grab it.”
“Pwede mo namang hindi na akuin ang bata, may plano na akong ipa-abort siya sana,”
“Ano bang sabi niya sayo?” aniya nang medyo nakangiti.
“Ayaw niya. He wants me to keep the baby pero hindi…hindi niya ako papakasalan or whatsoever. He’s too in love with you that he can’t accept the fact that he’s having a child with me.”
“Typical Nico.” Aniya.
“So what’s your plan now?”
Hindi ko alam kung paano namin malulusutan ang gulong pinasok namin dalawa dahil sa pag-ibig.
Itinuro ni Belle ang phone niya bilang sagot sa tanong ko. “Call daddy, of course”
~~
And that’s what we did. Of course, unlike mommy, our dad only sounded disappointed at us. Lalo na kay Belle nang sabihin niya ang same lie na sinabi niya kay mommy.
But, he’s much more understanding and gave us permission ka agad na mag stop muna sa pag-aaral and go to Singapore para dito sa pregnancy. Dapat graduate na ako pero hindi ko na yun inalala dahil isang taon lang naman ang mala-late ko. Mas importanteng malagpasan ko muna ‘to.
Dahil hindi naman ni daddy na ako ang buntis, napaki-usapan siya ni Belle para sumama ako sa kanya.
Nag hire si daddy ng mid wife and nurse para sa pagbubuntis ko/Belle, dahil wala naman daw siyang panahon bisitahin kami at si Mommy naman ay totally hindi kinakausap o kinakamusta man lang si Belle.
But we already anticipated it so we paid those who dad hired, at least double of their promised salary para mag report lang kay daddy ng false info at ‘di na din sila ni require na samahan kami sa bahay.
“Aalis ka?”
Hininto ni Belle ang paghila hila sa pink na travelling bag niya.
“Yes,”
“Why?”
Last trimester ko na. Ang laki na ng tummy ko and nahihirapan na ako to do common stuff, bakit ngayon pa siya aalis? Nobody will help me now! Wala din naman kaming kasama dito sa ni-rent naming apartment and I can’t afford to hire somebody dahil for sure malalaman ni daddy.
I know, I know hindi siya oblige na tulungan ako dahil masyado nang malaking favor and pag ako niya sa pagbubuntis ko at kahit na halos mag- iisang taon na kaming magkasama sa iisang room ay hindi pa din na iimprove ang relationship namin, still sana man lang mag stay siya to help me with my last months of pregnancy.
“Glorie, I need to get out. Ginagawa mo lang naman akong nanny mo. I can’t look at you and not think that the love of my life cheated on me! Hindi ko maiwasang hindi mapaiyak at malungkot sa tuwing makikita yang napaka buntis na tiyan mo! I want to have a break.”
“Please, stay. I need someone to help me,”
Umiling siya sa akin. “Just call me na lang if you have some problems here. Let me hire some nanny---”
“Malalaman nga nila daddy!”
“I don’t care! Wrong move ata ang pag-ako ko dyan. Ano ba kasing pumasok sa isip ko?!” She’s more like talking to herself instead of me. She looks frustrated and agitated. Dahil isa akong ma pride na tao, hinayaan ko na lang siya. Maybe I should hire some help, bahala na kung malaman nila daddy.
Weeks past, and I grew bored and lonely. Mahirap mag-isa habang nagbubuntis. I am experiencing abdominal cramps, every time and sa lahat nang oras na yun, nag-aalala akong baka magka miscarriage ako.
Nakakapagod ang lahat ng mga simpleng bagay. I can’t find a way para makakuha ng nanny without dad knowing. Nahirapan na nga kaming mag low profile ni Belle dito sa apartment, at pag tumatawag si Daddy sinasabi ko na lang na pagod si Belle at hindi niya gustong kumausap nang tao para lang pagtakpan na wala na siya dito sa Singapore.
Even going to a doctor is a big risk. Dahil sa ibang doctor na ako nag papacheck-up. I tried calling Nico to ask some help, pero hindi ko na siya ma reach. I tried to contact Belle, pero hindi din siya sumasagot sa akin. I want to ask sana kung nagbago ba na number si Nico.
Akala ko ba papangatawanan niya yung bata? Bakit hindi niya ako kinakamusta sa pagbubuntis ko? Okay na, given na hindi man lang kami nag paalam na aalis at hindi ko din siya ininform kung saan kami. But seriously? Hindi niya ba kami hinanap? It’s is his child for Christ sake!
“I need a drink,”
I said to myself. The whole apartment is a mess. I don’t know how to do household chores and I am too tired to even move. So the result? clutters everywhere. Boxes of Chinese take outs are lying on the floor and cans of beer.
Yes, I know it’s bad but, I can’t help it. I am full of nerves, at tanging yun lang ang nagpapakalma sa akin.
I think it’s already two in the morning as I find my way to the kitchen to find some water to drink.
Habang naglalakad ako, nararamdaman ko na ang gradual na pagsakit nang tiyan ko. Yung para bang may kuryenteng dumaloy sa loob ko at kinurot ng paulit ulit ito. Medyo kinabahan ako dahil padalas na na ng padalas na nangyayari ito sa akin.
Kahit papaano nag-aalala din ako sa baby ko. Sabi naman nang doctor normal lang iyon lalo na at papalapit na ako sa due date ko. Pero parang abnormal ang sakit na nararamdaman ko. Parang may hindi tama. Masyado siyang masakit.
Nang hindi pa din ito nahinto tumigil muna ako nang saglit at napaupo sa pinaka malapit na upuan at paulit-ulit na huminga nang malalim para kumalma. Ang lamig na nang pawis ko.
Matagal bago nawala ang parang kinakarayom na sakit sa tiyan ko. Nang makasigurado na akong hindi na siya mauulit pa ay dahan-dahan akong tumuloy na ako sa kusina para maka inom na nang malamig na tubig.
But when I reached the kitchen, hindi pa ako nakakakuha ng tubig ay naramdaman kong may dumadalaoy nang mainit na likido sa may binti ko. At first I thought my water broke pero nang tingnan ko na ang binti ko ay dugo na pala iyon.
Nakunan na pala ako nun.
And I slumped on the floor crying for my dead baby.
~~~
“Miss, you gonna get that?”
I looked at the stranger blankly, wondering if what on earth I am doing in the supermarket.
The doctors said that there’s almost 15 to 20 percent probability for a miscarriage in any pregnancy. I am just ill-fated to experience one. My baby is just unfortunate they’ve said.
Wala pa akong sinasabihan tungkol dito. It’s been two weeks since nang nakalabas ako sa ospital at dapat next week na ang due date ko kung hindi…hindi lang nawala sa akin si baby.
“No,”
I should be happy right? Wala nang dahilan para magalit sila mommy at daddy sa akin, or kay Belle dahil walang batang nabuhay, pero ano na lang ang sasabihin ko kay Nico…he will never be mine again. Wala na akong hawak sa kanya. I will lose him forever.
“Hanna?”
Nagulat ako nang makita ko ang best friend ko na naglalakad din sa supermarket holding a baby in her arms.
“Sht Glorie!”
Nanlaki ang mga mata niya at kabado niyang tinignan ang batang dala niya. Agad ko siyang niyakap at niyaya na mag coffee muna. Nag snap out ako sa depression ko at panandaliang natuwa dahil sa dinami dami nang lugar ay dito ko pa makikita ang bestfriend ko.
It’s been nine months since nang huli kaming nagkita nito! I didn’t tell her kung saan ako pupunta nang umalis kami sa Pilipinas kaya nawalan na din ako ng contact sa kanya.
Sobrang nagbago ang mukha niya. She gained weight at medyo haggard din siya. Nang nalaman ko ang dahilan, nakalimutan ko ang sarili kong problema at halos maibuhos ko ang coffee na iniinom ko.
“Sht! Hanna. That’s Jeano’s son? But that’s…”
Kinagat niya ang labi niya at nerbyos na naman niyang tiningnan ang baby na dala-dala niya. “Incest? Yeah.”
“So…nang mga panahong nagbubuntis ako…sabay tayo? Anong sabi ng parents mo? Ni Jeano? Hindi ko magets, bakit hindi mo sinabi?”
Medyo na disappoint ako dahil, hindi man lang niya sa akin inamin na may nangyayari napala sa kanila nang kapatid niya samantalang lahat ng secrets ko sinasabi ko sa kanya. Siya pa nga unang nakaalam na buntis ako.
“Sorry, I judged you. Hindi ko naman akalain na mas tanga pa pala ako sayo. But…that night…hindi ko talagang mapigilan ang sarili ko. Hindi ko sayo masabi sabi na katulad mo, I am also pregnant. Masyado nang madami kang problema para dagdagan ko pa.
After I graduated tumakas na din ako sa amin. Hindi ko na kasi kayang itago yung bump sa tummy ko. I found a job here as a call center agent. I know it’s not much pero yun lang ang naoffer sa akin nang kakilala ko dahil high school graduate lang naman ako. At wala na akong pera, lahat nang naipon ko ay napunta lang sa pamasahe at sa apartment na ni-rent ko pagkadating ko dito.
Sila mama…hindi nila alam ang tungkol dito. They don’t know about this baby, even Jeano. Buong akala nila may advance scholarship ako na natanggap dito,”
Umiiyak siya sa harapan ko. So I offered a tissue. Tulog yung baby boy at walang care sa mga problem nang mommy niya at ng tita niya. “You will raise him alone?”
“No…actually, I’m going to the orphanage.” Aniya.
Nanlaki ang mga mata ko. “Ipapa-ampon mo?”
Tumango siya. “I don’t want this baby, Glorie. Madami akong pangarap sa buhay and having this baby will ruin everything for me. Hindi ako mapapatawad nila mama pag nalaman nila ang tungkol sa amin ni kuya Jeano,”
Tumango lang ako. I can’t say anything. I’ll be a hyporcrite pag pinangaralan ko siya. Nakakalungkot lang dahil ang aga namin na expose sa mga ganitong problema. I never thought that in our young age we will be moms.
“ Kamusta na pala yung sayo? Healthy baby boy ba? Or is it a girl?”
This time ako naman ang naiyak. “Miscarriage.” I manage to croak out.
“Sht. Sorry! Bes! Sorry…”
Nang tumahan na ako, may bigla akong naisip. It’s a crazy idea, yes. But I still don’t want to give up on pursuing Nico. I don’t care what means to use, I’ll get him. If I have to lie at ipaako sa kanya ang isang batang hindi sa kanya handa akong gawin yun. “What if…”
“What if ano Bes?”
“Sa akin mo na lang ipa-ampon ang anak mo.” Umiiling na siya kahit hindi pa ako tapos magsalita. But I didn’t give up. This is the only way. “Hanna, imbes na sa ampunan mo pa yan dalhin, sa akin mo na lang ibigay. I’ll pay you any amount you want. Pwede ka muling magsimula dito. You can even study here, if you want.”
“Glorie…”
“Please?”
Desperate? Yes. I am desperate.
“Why do you want to have a child? Akala ko ba ayaw mo nun?”
“Inako ni Belle kila mommy na siya ang buntis imbes na ako so wala akong problema sa parents ko,”
“Ha bakit niya ginawa yun?”
Nagkibit balikat ako at pinagpatuloy ko ang sinasabi ko. “Plus, my child is supposed to be a way to have Nico, at ngayong wala na ang bata wala na akong hawak sa daddy niya. Please, Hanna I need your son. Kung may anak na kami ni Nico…na pwede ko sa kanyang ipakita maybe…maybe there’s still a chance that we can be together.”
Ngumuso siya sa sinabi ko at hinele-hele ang anak niya. “Nico. Hindi ka pa din nag babago Glorie. Miski noong Highschool pa lang tayo, si Nico na palaging bukambibig mo.”
“Please?”
This is my chance. Kailangan niyang pumayag. I need her son.
Akala ko hi-hindi siya but she smiles at me and nods.