Queen Icelyn Deathrana Morrigan
"Take a look, Queen. Your grandfather's birthday is coming and yet you're still single." Sabi ni Attorney bago inabot sa'kin ang isang folder.
Tiningnan ko lang 'to at inilagay sa ibabaw ng aking lamesa, sasabay pa 'to sa dami ng aking problema. Tsk.
My grandfather already gone. He make sure na hindi ako tatandang dalaga kaya naman ang nasa last will nito ay ang pagpapakasal ko. Alam nitong kailangan ko ang aking mana peor hindi ko ‘yon makukuha hanggat hindi ako nakakasal, he’s a wise man at yun ang nakakainis kay lolo. Ang dami daming p’wedeng ilagay sa last will or sa conditions para makuha ang aking mana, bakit ‘yon pa?
“Butler Mae, bring me the young, famous, and talented men in the country. Aasahan ko ‘yan bukas.” Malamig na sabi ko kay Butler Mae.
Tumungo ito bago naglakad palabas ng aking opisina.
“I hope na makahanap ka, ‘yong unang dinala ni Butler Mae ay lahat bumagsak sa taste mo.” Sabi ni Attorney, tiningnan ko ‘to ng malamig. Ang kapal naman ng muka nitong makialam sa dises’yon ko.
“Get out.” Walang emos’yon na sabi ko dito, mukang nagulat din naman ‘to sa nasabi n’ya. Napatungo nalang ‘to at dali daling kinuha ang mga papeles na ipinapakita n’ya sa’kin kanina.
“S-sorry, Queen.” Sabi nito bago tuluyang umalis ng aking opisina.
Hindi ko mapigilang iikot ang aking mga mata, napakapakealamero naman nito. Paano nito nalaman na ang lahat g dinalang lalaki ni Butler Mae ay inayawan ko? Tanging kami lang ni Butler Mae ang nakakaalam ‘nun.
Biglang nabaling ang tingin ko sa pahabang bubog na nasa ibabaw ng aking lamesa, mayroon ‘tong gintong nakadesin’yo sa gilid. Dito naka imprinta ang aking pangalan, Queen Deathrana Icelyn Killian Morrigan. Napakahaba at napakalamig.
Napailing nalang ako, bakit naman kaya ‘to ang naisipang pangalan ng mga magulang ko? Ang dami dami naman p’wede bakit ganito pa kahaba? Parang pinangalan nila sa’kin ang kapalaran ko.
Ang pagharian ang mundo ng negos’yo, ganun din ang mundo ng mga mafioso.
“Queen, this is the business proposal from Grandford Company and they are hoping for your kind response.” Sabi ng aking secretary na si Christian.
“How many times do I have to told you, Christian that don’t accept their proposal. I’m not interested in car business.” Malamig na sabi ko dito, kumunot naman ang noo nito ang namewang sa harap ko.
“And how many time I have to tell that I’m Christine and not Christian ha, Queen?” Nakapamewang na sabi nito, tinitigan ko ‘to ng malamig. Itong baklang nasa harap ko ngayon, kinakaya ang malalamig kong titig. Palibhasa ay sanay na sanay na sa’kin.
“Hindi mo ako madadala sa malamig mong titig, Queen.” Umiirap na sabi nito bago inilapag sa lamesa ko ang proposal na sinasabi nito.
Tiningnan ko lang ‘yon at hinawi ng kamay, hindi ako nag abalang basahin ang papeles na ‘yon.
“Napakawalang puso grabe! Oh s’ya, icacancel ko na ULIT ‘to. Nakakaawa naman, every week nagpapadala ng proposal yet every week mong tinatanggihan.” Umiirap na sabi nito bago maarteng naglakad paalis, walang emos’yon muli akong napabaling sa aking pangalan.
Kamatayan.
Kalamigan.
‘yan ang ibig sabihin ng aking pangalan. Tila alam ng mga magulang ko na aabot ako sa ganitong punto.
Mabilis akong tumayo at naglakad papasok sa isang silid na naririto. Ang silid na ‘to ay patungo sa underground kung saan naroroon ang aking mga sasakyan.
Pumasok ako sa elevator at pinindot ang down. Ilang minuto pa ay bumungad na sa’kin ang aking nag gagandahang sasakyan. Lumapit ako sa lagayan ko ng aking susi, walang tingin na kumuha ako ng isa at agad na pinindot. Tumunog ang aking kulay pulang Mercedes Benz na kulay pula kaya dito ako lumapit. Malamang ay susi nito ang aking hawak hawak ngayon.
Mabilis ko ‘tong drinive, naalala kong unang araw ng pasok nga pala ngayon sa aking sariling paaralan. Hindi na ako nag aaral total nakatapos ako ng maaga dahil mataas ang aking IQ.
Siguradong madaming bago, kaya madami din papeles na pipirmahan do’n. Kung mayro’n akong assistant sa kumpanya, mayro’n din sa school at ‘yon ay Van. Christian or should I say Christine is 25 years old, bakla ‘to pero walang kaso sa’kin ‘yon, as long as ginagawa n’ya ng maayos ang trabaho n’ya. While Van is also 25 yaears old, a very loyal friend of my grandfather. S’ya na ang nagsilbing pangalawa kong ama when lolo and dad gone.
They both know my little dirty secret and it’s the Organization. The Organization I’m handling.
Hindi ko namalayan na nakarating na pala ako sa eskwelahan.
Morrigan Univerty, this school is my property and only wealthy people can study here. Actually, every year nagkakaroon ng exams for 100 person at ang makakapasa d’on ay maaring pumasok sa Unibersidad sa pamamagitan ng scholarship.
“Ma’am, good morning po!” masayang bati sa’kin ni manong guard ng tumigil ako sa harap nito.
“Park my car,” sabi ko dito bago lumabas.
Ngumiti naman ‘to sa’kin at tumango, pumasok ‘to sa’king sasakyan. Tiningnan ko lang ‘to bago tumalikod at naglakad.
Well, all guards here are from my Organization. Lahat ng nasasakopan ko, pilit kong binibigyan ng mararangal na trabaho to feed their families at para narin maiwasan ang pagtataka ng iba kung bakit nagagawa ng mga ‘to bilhin ang mga pangangailangan nila. They are earning so much in my Organization, just like me.
Dumaan ako sa secret passage, dahil ayukong may nababangga o may bumabangga sa’kin ay nagpagawa nalang ako ng aking sariling daan patungo sa’king opisina dito sa school.
“Good Morning, Queen. Akala ko ay hindi ka magpupunta ngayong unang araw.” Seryosog sabi sa’kin ni Van, hindi ko ito sinagot o ano. Naglakad lang ako sa upuan na nasa tapat ng isang lamesa na may maraming papeles na nakapatong.
Malamang ay ‘to na ang mga pipirmahan ko sa araw na’to.
Tumingin ako kay Van na nakatingin lang sa’kin.
“Ito lang ba ang pipirmahan ko?” Tanong ko dito, umiling naman si Van at ngumisi sa’kin.
“Marami pa ‘yan, Queen. Mas’yado pang maagap para mag diwang.” Natatawang sabi nito, hindi ko ‘to pinansin ang inilabas ang aking mamahaling ballpen at inumpisahan na tingnan ang mga papeles. Ang iba’y inaaprobahan ko ngunit ang iba ay diretso sa trashbin.
Hindi ko namalayan ang oras, mas’yado akong abala sa pagbabasa ng mga papeles na sa pagtagal ng oras ay tila hindi nababawasan at parang nadadagdagan pa.
Binitawan ko ang ballpen ko bago tumingin kay Van, nakatingin ‘to sa’kin habang sa kamay ang mga kamay nito ay may hawak na libro. Tila nag babasa ‘to.
“I’ll be back.” Paalam ko bago tumayo, lumabas ako ng main door. Hindi ako gumamit ng passage way at ‘yon ang labis kong pinagsisihan.
Napakaraming studyante, mabuti nalang ay malawak ang paaralan na ‘to. Hindi nagmukang crowded ang mga lugar maging ang mga daan.
Naglakad lakad lang ako at hindi pinansin ang mga tingin ng studyante, hindi ko namalayan na nasa gilid na pala ako ng Cafeteria. Dahil glasswall ang paligid nito ay kitang kita ko ang nangyayare.
Sa eskwelahan talaga ay hindi maiiwasan na mayroong bully at mayroong nerd na mabubully, napakacliche pero nakikita ko ngayon.
Ipagtatanggol ng babae ang lalaking nerd sa bully, tsk.
“Cringe,”mahinang saad ko bago naglakad. Naisip ko nalang na magpunta sa rooftop. Sa dami ng building dtio ay may isang rooftop na hindi maaaring pasokin o puntahan ng mga studyante, dahil ang rooftop na ‘yon ay ang aking safe haven sa paaaralan na’to.
Mabilis akong nakarating doon, nahiga ako sa kulay pulang sofa at pumikit. Ipinatong ko ang aking mga braso sa’king noo, masarap ang hangin dito kaya siguradong makakatulog ako ng maayos.
BOGSH
Nawala ang antok ko ngunit hindi ako nagmulat ng aking mga mata, mayroong nagbukas ng pinto at mukang hindi napansin ang nakalagay sa labas. IT IS PROHIBITED TO THE STUDENTS!
“*sobs* huhuhu…” Tuluyan ko ng binuksan ang aking mga mata ng makarinig ng mga hikbi, umupo ako at malamig na tiningnan ako lugar kung saan nanggaling ‘yon.
Tsk, nakita ko ‘yong lalaking nerd na binubully kanina. Umiiyak ‘to na parang bata, ang baduy ng pananmit nito pero mahahalata na mayaman base sa mga tatak ng suot nito.
Tumayo ako at unti unting naglakad palapit dito.
“Kalalake mong tao, pero kung umiyak ka parang bata.”