Weeks had passed now, at hindi ko na siya nakita. He haven't attended school, or either pay a visit. Minsan ko nang natanong si Dale kung asaan siya, kung anong ginagawa niya, o kaya naman ay minsan ba siyang nag-tanong tungkol sa akin. Pero iisang sagot lang ang nasasabi sa akin ng kanyang kapatid, He never went out to his room in the first few days. He never talked to anyone, even his father or even Meteo who came back from abroad.
I keep on doing this everyday, hanggang sa tuluyan na akong mapagod kakahintay sa kanya. If I estimated it, mahigit isang buwan ko na siyang hindi nakikita at wala na akong balita pa sa kanya. Nakakasawa din pala, kahit na ilang beses ko siyang tawagan o itext, I even Dm him but never replied.
My days without him become more unbearable and dark, kung may isang bagay man akong gustong mangyari ngayon, ay iyong atakihin ako dito sa library kung saan una kaming nagkamabutihan. And I will die in peace, without thinking about him anymore.
Malamig ang panahon, malapit na ang sembreak at hindi ko man lang maramdaman ang excitement. Ito na ang huling linggo ng pasok, maraming kailangang gawin kaya naman sa mga ganitong bagay na lang ako nag-tutuon ng pansin.
Napapikit ako nang umihip ang nakakataas balahibo na hangin, nakabukas ang bintana sa tapat ko at ang lamig ay tila bumalot din sa aking puso. Mahirap huminga nitong nakaraang linggo, hinihintay ko na nga lang na atakihin ako.
Ang aking buhok na inayos niya pa bago kami tuluyang mag-hiwalay ay hinayaang kong magulo. Baka bigla siyang lumitaw sa aking harapan at ayusin ito para sa akin. Iminulat ko ang aking mata, at tumingin sa librong aking binabasa.
The fault in our stars by John Green will always be my favorite book, kahit ata pagbali-baliktarin ang mga pangyayari ay sa kanya pa rin ako babalik. Pero ano ngang gagawin ko? kung siya mismo ang bumitaw sa aming dalawa. Kung siya mismo ang unang umalis, at kung siya mismo ang ayaw mag-pakita sa akin.
Hinanap ko siya, naghintay ako, ginawa ko ang lahat ng paraang alam ko para lang bumalik siya, pero hindi niya ginawa. Noong mga unang araw, naiintindihan ko pa. Inisip ko lahat ng magandang dahilan para lang mapaniwala ang sarili na ayos lang, but it took weeks and until now, gusto ko pa ring lokohin ang sarili na babalik siya.
Masakit na, at para akong laging kinukulang sa hangin. Simula noong iniwan niya ako ay hindi pa ako inaatake, hindi ko pa nailalabas ang lahat ng mabibigat na dinadala ko.
Nang matapos akong mag-basa ng isang kabanata ay hindi na ako nag-tuloy pa. Inilagay ko ang libro sa aking bag, at kinuha ang ibang libro. Tumayo na ako at inayos ang sarili. Humugot ako ng buntong hininga, at lumakad na. Ang tunog ng aking timberland boots lang ang naririnig sa buong library, napapatingin pa nga sa akin ang ibang tumatambay dito hanggang sa makalabas na ako.
Uwian na, it's already five and I badly want to go home. Gusto ko nang mag-kulong at ibalot ang sarili sa makapal na kumot. Diretso ang aking tingin sa daan, at hindi pinapansin ang kanilag titig. Sino ba naman kasing hindi titingin sa taong iniwan ng isang Aster Hechanova?
Ilang araw rin akong balita sa department namin, at wala nang bago sa mga naririnig kong ako daw ang may kasalanan, ako daw ang ginawan siya ng mali at iba pa. That's nothing to me now, it made me cry once, pero nag-sisisi akong inayakan ko ang mga masasakit na salita nila.
Nakita ko ang aking sundo, si Kuya iyon. Malapad ang ngiting isinalubong niya sa akin na sinuklian ko naman ng isang tipid na ngiti. "Woah, you look stunning today." He said habang ginugulo ang aking buhok. I'm just wearing a simle top at above the knee na palda.
"If this look pretty to you, ang pangit ng taste mo." I said. Napakunotito at agad ring inayos ang nagulong buhok. Nagpakawala ako ng buntong hininga, I hate it when someone fix my hair.Si Aster lang ang gusto kong gumagawa sa akin 'non. "Stop it." Iritadong wika ko. Agad naman siyang tumigil ng walang reklamo.
"Nag-sasabi lang ako ng totoo. May Carpio bang pangit?" He asked. Napangitiako nang sabihin niya iyon. I just remember something.
"Kung maganda ako, bakit ako iniwan?" Natigil siya nang sabihin ko iyon, kibit balikat ko siyang tinalikuran at lumakad. Pumasok ako sa sasakyan at inayos ang pagkakaupo. I wear my seatbelt at hinintay na lang siyang makaupo. Nang tuluyan siyang makapasok ay pinainit niya lang ang makina ng ilang sandali at nag-simula nang paandarin ito.
I was in a total silence, ang radyo lang ang nagsisilbing ingay sa pagitan naming dalawa. It was fine with me, since I have nothing to say. Wala naman akong dapat ikwento, o dapat sabihin sa kanya. School days are normal, boring to be exact.
When I got home, sa kwarto ako dumiretso. Ang kanting ilaw na pumapasok sa bintana ang liwanag sa buong slid, Napatigil ako at tuluyang isinara ang pinto. Napasandal ako dito, at walang nagawa kundi tumulala lang doon.
Kung hindi siguro ako tumawid diyan, o kaya naman ay tinaggihan kona lang ang sinabi sa akin ni Kuya, baka hanggang ngayon ay kami pa rin. O kaya naman ay kabaliktaran ang nangyari, na hihiwalayan niya pa rin ako kahit na hindi pa ako sumama? Should I be thankful? Dahil nagkaroon pa kami ng kaunting oras para mag-sama.
Ramdam ko ang paninikip ng aking dibdib, ngunit hindi ko iyon ininda. Ito ang gusto kong maramdaman nang sobrang tagal na,ito ang gusto kong mangyari sa akin. Gusto kong maramdaman ang sakit, dahil kung indi ko ito nailabas, mas lalong malala ang mangyayari sa akin.
Napakagat ako sa pangibabang labi at napapikit. Masakit na, sobrang sakit na. It was slowly killing me, until my heartbeats became fast and I couldn't catch my breath. I was gasping for air... my chest pain became even more frightening, as I could not even walk into the ventillator.
Napaupo ako at napahawak sa akin dibdib, namimilipit na ako dahil sa sait. Ang aking pawis, pati na rin ang luhang nanggagaling sa aking mata ay sabay sabay na tumulo sa gilid ng aking ulo pababa sa aking pisngi.
Tinanggal ko ang aking bag, ginamit ko ang dalawang nanghihinang kamay para lang makagapang. But I have no energy, kahit anong pilit kong umalis sa aking pwesto at puntahan ang isang bagay na makakapag-hingay sa akin ng hangin ngunit hindi ko magawa.
Then I remember something, Aster Hechanova is my air, he is my comfort zone but he left me. He was that one worned out home I will always come back. Kahit na anong gapang ko pala dito ngayon ay hindi ko na siya maaabot, hindi niya na rin maiibibigay ang kailangan ko.
I smiled bitterly, as I stop crawling and saving my life. Hinayaan ko ang aking katawan na lumupaypay sa malamig na tiles ng aking silid. My eyes were glued to the ceiling of the room, andI let my tears fell down as I slowly losing myself into the nothingness of all these things.
Ang aking kamay ay bumagsak sa aking tabi, at kusa nang kinain ng dilim ang aking paningin. I guess this is the end of me. And all of this is over.
***
I woke up trying to figure out where I am, and how did I get here. Ilang beses pa akong pumikit pikit para lang luminaw ang nanlalabo kong paningin. And then I saw my hand, may nakatusok doong karayom. Dextrose? May nakalagay sa aking ilong na tumutulong sa akin para makahinga, at mayroon ding heartbeat machine na gumagawa ng ingay sa kwarto.
Masikip ang kama, at hindi ako kumportable. Ilang sandali lang ay bumukas ang pinto, at iniluwal niyon ang aking kapatid. Halata ang kanyang pagkagulat nang makita akong nakamulat na. Hindi ko magawang mag-salita, dahil parang tuyong tuyo ang aking lalamunan. He never said anything, instead, he walked upon me and hold my hand.
"Leon, Anak." Napatingin ako kay Daddy na kakapasok lang rin. He look worried, at bumagsak ang tingin niya kay Kuya na ngayon ay nakayuko lang sa aking harapan. Mom came too, and that's it. Kaming lahat ay andito sa iisang silid.
It looks like a private room, for VIP. Ngayon na lang ulit akong napunta dito. "Please, rest. Kahapon ka pa walang tulog." Mom said. She walked upon us, at dumiretso sa gilid na kuya. Hinipo hipo niya ang braso 'nom at parang pinapakalma. Ilang araw na ba akong tulog, at kahapon pa siya walang tulog?
She greeted me with a smile of her face. She kissed my cheeks and my forehead as she hugged my brother. "Leon, go home. Kami na muna ang bahala dito." She continued.
"I'll go home later, not now." Iyon lang ang kanyang sinabi. Nakita ko kung paano tumango si Daddy kay Mommy na parang sinasabi na hayaan na lang siya. Itimaas ko ang aking kamay, na nakakuha naman ang atensyon nila.
"W-wat...ter." I whispered. Kuya immediately stood up. Siya mismo ang kumuha ng tubig mula sa bedside table. He helped me to be sitted, para makaayos na makainom. He gave it to me, and I drunk it slowly. Masarap iyon sa aking panglasa, kaya naman hindi ko napansin na naubos ko na pala ang isang baso nito.
Ibinaba ko iyon, and all of them is just looking at me. Iniabot ko iyon kay Kuya, at nag-baba ng tingin. "What happened?" I asked.
"You almost died. You collapsed in your bedroom. You almost died, Carina." Kuya said. Napapikit ako, bakit hindi pa? Bakit hindi pa ako namatay? This is disappointing, ang tagal kong hinintay ang araw na iyon. "You slept for three days, andyan sina Camille sa labas." He continued.
He stood up, and went to the door. Halata naman na may tinatawag siya sa labas, I was expecting Aster too. Baka andyan din siya, baka hinihintay niya rin akong magising sa labas. Baka lang naman. Pumasok na ang aking mga kaibigan, tatlo sila. Kasama nila si Tyron, I smiled. He knew too? Wala na siguro akong dapat itago.
I hope Aster will know it too, baka bumalik siya sa akin. Ganito na ako kadesperadang makita siya ulit. My family left us and went outside. Kaming magkakaibigan lang ang natira sa loob. Naupo si Liam sa tabi ko, habang sina Camille at Tyron ay nanatiling nasa dulo ng aking hinihigaang kama.
"You became more skinny..." Liam said, I smiled a little. "And pale, and less happy." He continued.
"I am fine now. I'll gain my energy and mood soon." Wika nito. Silence stays between us, at walang nagtatangkang mag-salita. Nakita ko ang pag-tingin ni Camille sa heartbeat machine na tumutunog. "I am not dying." Kibit balikat kong sagot kaya naman napatingin siya sa akin.
"But you almost. Ano ba ang ginawa mo?" She asked.
"I didn't do anything, it just came." I replied, trying to escape their questions.
"Alam mong hindi lang 'yan basta basta dumating. It has a root of couse, overthinking and emotion. Again?" Tuloy tuloy na sabi niya. I just look at her, at nakita ko kung paano siya pakalmahin ni Tyron because she is close to shredding tears.
"Wala bang balita sa kanya?" I asked. Nag-baba ng tingin si Liam habang ako ay kay Tyron lang nakatingin.
"He transferred into another university. Malakas ang kapit kaya nagawa niyang makapasok. It was a month ago, kahapon ko lang nalaman." He said. I smiled bitterly, so he is really staying away from me? I can't even asked him what's wrong or what drives him to do that. At ngayon ngang nasa bingit ako ng kamatayan ay nagawa ko pang mag-tanony tungkol sa kanya. "He is doing good there too, same Aster you me... months ago." Tumango tango ako.
"Did you see already see him?"
"Does he know about this?"
Halos sabay kaming nag-wika 'non. I remained my gaze unto him, while him, gazed away. "No. He know nothing about this." Ani ko. Hindi siya tumitingin sa akin, at nakita ko kung paano kumuyom ang kanyang kamao. Para bang naiinis ito o kung ano. "Why are you that mad?" Mahinanong tanong ko habang nakatingin sa kanyang kamay. Mukhang nakita rin iyon ng kanyang nobya kaya naman hinawakan niya iyon na para bang pinapakalma.
"Are you sure?" He asked again.
"Yes. Unless someone told him." Kibit balikat kong sagot. I don't really see someone who's gonna surpass me, I mean, sino nga ba ang mag-tatangka? My friends told me that they won't tell it to him, Sina Kuya at aking pamilya at aware naman na ayaw kong malaman niya. And Tyron, mukhang ngayon niya pa lang nalaman ang kung anong meron ako.
"What are you gonna do now?" Liam asked.
"I'll study of course. And take meds, and everything."
"You won't wait for him anymore?" Camille asked.
"May sinabi ba akong hindi ko gagawin?" I said.
"Don't wait for him anymore, because he is not coming back. You'll just hurt yourself." Tyron said. He wasn't backstabbing his friens, he is telling the truth. Pero iisa lang ang nasa isip ko ngayon.
"Hindi ako titigil hanggat hindi ko nalalaman ang dahilan. Sa oras na nalaman ko, at katanggap tanggap ang kanyang rason, doon ko pa lang siya papakawalan."