4 sene boyunca verdiğim o kadar emek, çaba ve sevgiye rağmen bitmişti ilişkimiz..
5 Ay sonra👽
Bu zamana kadar geçen süre zarfında defalarca mesaj atmış, aramış, özür dilemiş ama hiçbirisinin karşılığını alamamıştı. Bitirmiştim onu, devamı olmazdı, olamazdı. İlkinde yaralayan, ikincisin de öldürürdü. Güvenemezdim artık ona. Öyle de oldu affetmedim. Bana ulaşabileceği, beni görebileceği her yerden engellemiş ve uzaklaşmıştım ondan. Çok zor günler geçirmiş, yememiş içmemiş, uyuyamamıştım. Aklımda hep tek bir soru dönüp duruyordu ; seven insan ihanet eder miydi?
Çok zor, uykusuz, ağlamaklı geçen aylar sonunda haziran ayı gelmiş, karnemizi almıştık. Ayrılalı artık aylar olmuş, hiçbir şekilde konuşmuyor ve uzun zamandır da görüşmüyorduk. Yüzünü görmeyi geçtim, sesini bile duymak istemiyordum. O beni belkide bu yaşıma kadar bu kadar üzmüş ilk insandı. Aldatmak insan onuruna, ağlatmak ise insan gururuna yapılmış en çirkin saldırıydı..
Yaşadığım kötü günler yavaş yavaş geri de kalıyor ve yaz tatili güzel bir şekilde devam ediyordu. İhanet etmiş bir insanı unutmak için verilen süre maksimum bir hafta falan olmalıydı, aylardır unutmak için çırpınmak ona çok fazlaydı bile. En azından artık ağlamalarım durmuş, uykularım düzelmişti. Acım hafifliyordu artık..
Yaz tatilinin güzel bir sabahında annemle oturmuş kahvaltı yaparken telefonuma gelen bir mesajla bütün hayatımın değişeceğini nereden bilebilirdim ki..
2-3 gün önce sosyal medyada çocukluk aşkım Mustafanın hesabını bulmuş ve takipleşmeye başlamıştık. Ne kadar yakışıklı bir çocuk olmuş, boy pos o biçim yani. İşte annemle kahvaltı yaparken gelen mesaj da Mustafadandı ;
-Hiç değişmemişsin 😊
Adam resmen ortaokuldaki halimle şimdiki halim arasında tek bir fark bile bulamamış ya ..
Heyecandan elim ayağım titremiş bir o kadar da şaşırmıştım. Mesajına cevap vermemle konuşmaya başlamıştık. 1-2 saatin sonunda telefon numaralarımızı almış, konuşmaya artık whatsapptan devam edecektik. İçimde karşı koyamadığım ve anlam veremediğim güzel bir his vardı ..