Chapter 08
Meeting
"Celestine! Anong nangyari?" nag-aalalang tanong ni Kuya Zairus. Nakapasok na pala siya sa kwarto ko.
Hindi ako makapagsalita. Patuloy pa rin ang pagpatak ng mga luha ko kahit na anong pag-pigil ko. Kahit na hindi ko kilala ang lalakeng 'yon, kahit na hindi ko alam ang itsura niya, nagawa niya akong paiyakin ng ganito. Nagawa niya akong pakabahin gamit ang malumanay niyang boses.
"Ano ba talagang nangyayari Celestine? Bakit ka umiiyak? Please, tell me."
Lumuhod si Kuya para magtapat ang mga mukha namin. Hinawakan niya ang magkabila kong pisngi habang pinupunasan ang mga luha ko.
Nang magtapat ang mga mata namin, napansin kong naging pula ang mga mata niya. Kung tama ang natatandaan ko, sinabi ni Teacher Sparks na nagiging pula ang mga mata nila kapag ginagamit ang kanilang eye ability. Kung gano'n, anong inaalala ni Kuya ngayon at naging pula ang mga mata niya?
"You were six years old back then when our father died. You never cried in front of us," malungkot na ngumiti si Kuya Zairus bago umupo sa tabi ko. "Nag-alala ako ng sobra kaya lagi kitang sinusundan ng pasikreto. Lagi kang nagkukulong sa kwarto mo at doon umiiyak. I was always there, hearing your sobs from the other side of the door, but you never let me in."
Tinignan niya ako sa mga mata ko at bumalik na sa dating kulay ang mga pulang mata niya.
"I don't want you to hide your feelings from me, Celestine. Ayokong sinosolo mo ang mga nararamdaman mo. Lagi mong tandaan na nandito lang ako. I—I love you."
Bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa mga huling sinabi ni Kuya. Lagi nalang ganito. Alam kong hindi pwede pero hindi ko mapigilan.
"I love you too, Kuya. Sorry dahil napaka iyakin ng kapatid mo."
This is what I always do. Every time I feel strange when I'm with him, I always remind myself that we are siblings. We can never be anything more than that.
Ngumiti lang si Kuya Zairus at umiwas ng tingin.
Sinigurado niyang ayos na ako bago siya umalis ng kwarto ko. Sinabi ko na rin sa kanya na hindi muna ako kakain ng hapunan.
Buong gabi kong inisip ang mga nangyari kaninang 6:06 p.m. 'Yung oras na kinausap ulit ako ng lalakeng 'yon.
"Daimon Clyde, your—"
Muli kong naalala ang mga sinabi niya.
My what? Ano ko ba siya? Sino ba siya sa buhay ko? Bakit ba ginagambala niya ako?
Hindi na normal ang mga nangyayari.
Noong una ay dinala niya ako sa isang lugar na parang wala na kami sa mundo. Kani-kanina lang ay lumakas ang ihip ng hangin sa loob ng kwarto ko kahit na nakasara naman ang mga bintana at maaliwalas sa labas.
Nagsimulang gumulo ang lahat nang kunin niya ako.
Kung tutuusin, mahirap paniwalaan ang mga nagaganap ngayon. Pero dahil sa nakita ko, dahil sa Nameless Organization na may kakaibang kakayahan, parang hindi na ako magugulat sa susunod na mangyayari. Isa lang ang gumugulo sa isipan ko ngayon.
Sino si Daimon Clyde?
Hindi ako nakatulog sa kakaisip ng posibleng nakaraan na hindi ko maalala. Mga posibleng dahilan kung bakit niya sinasabi ang mga 'yon. Dahilan kung bakit parang kilalang kilala niya ako.
Pagdating ng umaga, naghanda na ako para pumasok sa school. Sinuot ko rin ang hoodie na bigay ni TS gaya ng sabi niya. Bagong araw na naman ang sumalubong sa'kin at paniguradong hindi na naman ito normal.
Sabay ulit kaming pumasok ni Kuya Zairus at gaya ng dati hinatid niya ako sa room ko. Bago ako pumasok, nakita kong sinalubong ni Drake si Kuya at parang may pupuntahan sila. Agad akong napatingin kay Ione na ngayon ay nagmamadaling lumapit sa'kin.
"Celestine! Kanina pa kita hinihintay!" sigaw niya kahit na magkaharap na kami. Mukhang natataranta siya at mukha ring kanina pa nga niya ako hinihintay.
"Bakit? May nangyari ba?" tanong ko.
"Tayo nalang kasi ang hinihintay mula sa III-D kaya halika na!"
Walang ano-ano niya akong hinila palabas ng room kahit na hindi ko pa naibaba ang mga gamit ko sa desk ko.
"Ione! Celestine! Saan kayo pupunta?! Magsisimula na ang klase!" rinig kong sigaw ni Class President pero nasa may hagdanan na kami ni Ione. Nagmamadali siyang bumaba habang hila-hila ang kamay ko.
"Saglit lang, Ione. Saan ba kasi tayo pupunta? 'Wag mo sabihing magcu-cutting tayo?"
"Hindi tayo magcu-cutting, Celestine. Kanina pa tayo pinapapunta ni TS sa base. This would be our first meeting. Pinaiwan nalang ako ni Kaoru sa room para hintayin ka. Nandoon na sila ni Luna at mukhang tayo nalang ang wala."
Nadatnan naming wala si Sir Takano sa principal's office kaya dumiretso na kami sa base. The first door from the right side of the hall.
"You two are late," sabi sa amin ni TS kahit hindi pa namin nabubuksan ang pintuan. Oo nga pala, muntikan ko nang makalimutan. Passing eyes ang eye ability ni Teacher Sparks.
Binuksan na ni Ione ang pinto at sabay kaming nagsabi ng sorry. Kumpleto na pala kami. Nandito na rin si Kuya Zairus. Kaya pala sinalubong siya ni Drake kanina.
"Kailangan niyong sanayin ang sarili niyo na dumating ng maaga sa mga dapat niyong puntahan. In Division's Competition, if you're late, you will automatically be eliminated from the game."
Pagkatapos ng sermon ay umupo na kami ni Ione sa bakanteng upuan.
"Pero ang sabi niyo po hindi naman natin goal na Manalo, 'di ba? Sabi niyo, kaya kami sasali sa Division's Competition ay para matutunan naming gamitin ng maayos ang eye ability namin," sabi ni Number Eleven, si Riley.
"No," seryosong sagot naman ni Number Twelve, si Van. "We need to win."
"Pero hindi biro ang competition na 'to, Van," sabi naman ni Cenon, Number One.
"That's the point. This isn't an ordinary competition and we're in it. We might as well win instead of spacing out, learning how to use our eye abilities. Ang sabi niyo last tayo sa ranking, 'di ba? Then maybe it's time for Immortal City to be back on top. More importantly, ayokong matalo."
Ayon naman pala. Lumabas din ang katotohanan. Ang katotohanan na selfish si Van kaya idadamay niya kaming lahat sa kagustuhan niyang manalo.
Very nice.
"That guy is right. I don't want to lose either," sabi ni Lucienne, Number Four.
Nag-usap ang lahat. Kani-kanyang opinyon sa dapat na gawin pero nanatiling tahimik si Kuya Zairus.
"I think we have a chance," sabi ni Ione.
"Then let's grab it," tugon ni Drake.
Bigla akong nakarinig ng isang malakas na pagbukas ng pinto. 'Yung tipo na parang sinipa mo 'yung pintuan kaysa gumamit ng doorknob. Lahat kami ay napatingin kay Sir Takano na nasa may pintuan, kararating lang.
"Ang pogi talaga ni Sir, ano?" bulong sa'kin ni Ione. "Twenty-seven years old lang daw 'yang principal natin. Pwedeng-pwede pa."
Oo, pogi nga si Sir Takano pero hanggang doon lang 'yon. Hindi na ulit ako masyadong attracted sa kanya.
"So they finally decided to fight and win," sabi ni Sir Takano. "I came here to bring news. This morning, the Administration sent a message to everyone who would participate in the competition. The opening ceremony is set for tomorrow."
Iba-ibang reaksyon ang nakita ko. May mukhang kinakabahan, may mga walang pakialam at mayroon ding mukhang excited.
"Isn't it a little bit too soon?" tanong ni Teacher Sparks.
"It is earlier than usual," sagot ni Sir Takano, "but it's the Administration we're talking about. They're always unpredictable."
Humarap sa amin si Sir Takano at tinignan kami na para bang ina-assess niya.
"This is different than a usual opening ceremony," sabi ni Sir. "This isn't the typical way of introducing participants. Right from the start, all of you are to be tested. Hindi ko alam kung anong klaseng opening ceremony ang gagawin nila ngayon dahil every year ito nagbabago. I wish you good luck, Nameless Organization."
Matapos sabihin 'yon ni Sir Takano ay nagpaalam na siya at umalis.
"Teacher Sparks, ano po 'yung sinasabi ni Sir na every year nagbabago ang opening ceremony?" tanong ko.
"You always ask good questions, Celestine," sabi ni TS na may ngiti sa labi. "Takano is referring to the way each chosen twelve would be selected. Ang opening ceremony ay hindi para ipakilala ang lahat ng participants kundi para ma-eliminate ang karamihan agad-agad. Let's say one hundred teams were to join the competition. After the opening ceremony, it would narrow down to twenty teams."
"So basically, it's like an elimination round," sabi ni Drake, Number Seven.
"Exactly. But it's just the opening ceremony. Ang tunay na competition ay may tatlong level. Each level would be different. Gaya ng opening ceremony, hindi niyo rin malalaman kung anong mangyayari each level hanggang sa dumating na mismo kayo sa level na 'yon. In short, you wouldn't know what to expect so be prepared."
"So, what's the plan?" tanong ni Kuya Zairus.
"Plans hinder an actual fight," TS replied, "lalo na kung random ang pagkakasunod-sunod ng atake. But in our case, we have Takano on our side. His eyes are called scrutinizing eyes. His ability helps him to examine closely and to observe with critical attention. He never misses a detail. It helps him formulate strategies that would be useful to us. Kaya lang, tamad ang lalakeng 'yon, so it's up to us."
It's up to Nameless Organization.
Kailangan hindi kami ma-eliminate agad bukas sa opening ceremony.
"Let's start the training," masiglang sabi ni TS.
May training?!