Κ.Μαργαρίτα:"Κλειώ ξυπνά εχεις σχολείο"
Δεν νιώθω καθόλου καλά νομιζω αρρώστησα.
Κατέβαινω της σκάλες και πηγαίνω στην κουζίνα.
Κλειώ:"Μαμά δεν νιώθω καλά" λέω με βραχνή φωνή
Με πλησιάζει και βάζει το χερι της στο κεφάλι μου
Κ.Μαργαρίτα:"Εσύ καις. Πήγαινε να ξαπλώσεις θα σου φτιαξω μια σούπα"
Πήγα στο δωμάτιο μου ξαπλωσα και σκεπάστηκα.
Σε λίγο ήρθε η μαμά μου, μου έφερε την σούπα και έφυγε για την δουλειά.
Έφαγα δυο μπουκιες και την άφησα πανω στο γραφείο.
Εξω ξεκίνησε να βρέχει.
Φόρεσα ενα ζεστό φουτερ και βγήκα εξω στο μπαλκόνι.
Τι καλύτερο απο την βροχή; να είσαι σπίτι και να βρέχει, να την ακούς, να την βλέπεις και να την μυρίζεις.
Να δυναμώνει και να χαμηλώνει όπως το κλάμα, όπως η ψυχολογία όταν μαζεύονται οι σκέψεις και ξεσπας.
Η βροχή σε χαλαρώνει σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος, σε κάνει να χαμογελάς, να φωνάξεις δυνατά κοιτάζοντας τον ουρανό και ύστερα η μελαγχολία που σε πιάνει για τον άνθρωπο που σου λείπει τόσο και δεν είναι κοντά σου για να χαζέψετε την βροχή μαζί.
Το τηλέφωνο μου με διέκοψε απο της σκέψεις μου.
Πήγα μέσα έκλεισα το παράθυρο και πήρα το τηλέφωνο στα χέρια μου.
*Χαίρομαι που έμεινες μακρυά του. Έτσι θα είναι καλύτερα για ολους μας* μου στέλνει ένας άγνωστος αριθμός
*Ποιος είναι*
*Δεν θες να μάθεις. Περαστικά 😷*
Οκαυ να αρχίσω να φοβάμαι;
Μήπως είναι κανένας ψυχακιας ανώμαλος που θέλει να με βιάσει και να πουλησει τα όργανα μου στη μαυρη αγορά;
Που ξέρει πως είμαι άρρωστη, αυτό σημαίνει πως με παρακολουθεί και απο ποιόν έμεινα μακρυά;
Απο τον Άλεξ
Ααα ναιι ευτυχώς που είσαι και εσύ εδώ.
Ναι ευτυχώς που υπάρχω
Σκασε Αννα μπανάνα
Επέστρεψα πίσω στο ζεστό μου κρεβάτι και κοιμήθηκα.
[~]
Κ.Μαργαρίτα:"Μωρό μου. Είσαι καλύτερα" λέει και με σκουνταει
Κλειώ:"Χμμ όχι"
Κ.Μαργαρίτα:"Ελα βάλε το θερμόμετρο να δουμε ποσο πυρετό έχεις"
Το έβαλε και σε λιγα λεπτα ξεκίνησε να κάνει αυτο τον ενοχλητικό ήχο.
Το πήρα στα χέρια μου και παραλίγο να παθώ εγκεφαλικό.
Κλειώ:"39.8"
Κ.Μαργαρίτα:"Τιι; Εσύ ψηνεσαι. Θα πάμε απευθείας στο γιατρό και δεν ακούω κουβέντα"
Με σήκωσε με το ζόρι απο το κρεβάτι και με έβαλε μέσα στο αμάξι.
Φτάσαμε στο γιατρό, και με έβαλε να ξαπλωσω πάνω στο κρεβάτι.
Κ.Νικολαϊδης:"Θα πρέπει να μείνει μέσα για σήμερα. Επειδή έχει ειδη αρκετό πυρετό και ίσως της ερθει τάση για λιποθυμία"
Κλειώ:"Μα είμαι μια χαρά"
Κ.Μαργαρίτα:"Σςς Κλειώ. Δεν ακούς την φωνη σου πως είναι, θα μείνεις μέσα μέχρι να αναρρώσεις" λέει και βγαίνει εξω με το γιατρό
Τι θα κάνω εγώ μέσα στο νοσοκομείο. Θα πεθάνω απο την βαρεμαραααα😭
Έπιασα το τηλέφωνο στα χέρια μου και πληκτρολόγησα τον αριθμό της Εβίτας.
Σε 2 χτυπήματα μου το απάντησε.
Εβίτα:"Παρακαλώ"
Κλειώ:"Ελα είμαι άρρωστη γι αυτό δεν ήρθα σχολείο σήμερα και μάλλον δεν θα έρθω ούτε αύριο γιατί εχω 39.8 και αυτή την στιγμή είμαι στο νοσοκομείο. Ίσως με αφήσουν μέσα σήμερα"
Εβίτα:"Περαστικααα ρεεε. Να αναρρώσεις σύντομα" μου ακουγόταν περίεργα.
Κλειώ:"Είσαι μονη σου"
Εβίτα:"Εε ναι. Με ποιον θες να είμαι" λέει και γελάει. Λοιπόν δεν με γελατε πως κάτι σκαρώνει αυτή
Κλειώ:"Οκαυ. Καληνύχτα τα λέμε" της είπα και το έκλεισα.
Αυτός άραγε τι να κάνει τώρα; Πείτε με τρελή αλλά μου λείπει.
Θέλω να τον πάρω τόσο πολύ τηλέφωνο αλλά ο εγωισμός μου με κρατάει πίσω.
Μήπως τον θες
Όχι φυσικαα. Απλα ένιωθα ασφαλείς κοντά του, ένιωθα ελεύθερη και τώρα παλι θα είμαι κλεισμένοι μέσα σε ενα σπίτι.
Κ.Μαργαρίτα:"Μωρο μου εγώ θα φύγω. Θα έρθω αύριο το πρωι να δω αν είσαι καλύτερα εντάξει. Καλό βράδυ" λέει και μου δίνει ένα γλυκό φιλί στο κεφάλι
Μόλις έφυγε, φορεσα τα παπούτσια μου και βγήκα αθόρυβα απο το δωμάτιο.
Θα πάω να τον βρω, θέλω μια λογική εξήγηση.
Ξεκίνησα να περπαταω στους σκοτεινούς δρόμους και να κατευθυνουμαι προς την αποθήκη.
Φοβόμουν λίγο αλλά δεν τα έβαλα κάτω και συνέχισα τον δρόμο μου.
Σε λίγο έφτασα, πήγα να χτύπησω την πόρτα αλλά ενα χερι με διέκοψε.
Κάμερον:"Τι έχουμε εδώ" μου λέει ενα σχετικα όμορφο αγόρι με ωραία χαρακτηριστικά
Κλειώ:"Ασε με" του λέω και τραβάω το χερι μου
Κάμερον:"Δεν καταλαβες τι σου έγραψα στο μύνημα και ήρθες να με ρωτήσεις"
Κλειώ:"Εσύ μου τα έστελνες" του λέω με την βραχνιασμενη φωνή μου που ελάχιστα ακουγόταν
Κάμερον:"Οο το γλυκό μου το κορίτσι ακόμη να γίνει καλά"
Αγνοώντας αυτό που μου είπε τον ρωτησα αυτό που ήθελα να μάθω
Κλειώ:"Που είναι ο Άλεξ"
Κάμερον:"Τέρμα ο Άλεξ μικρή δεν πρόκειται να τον ξανά πλησιάσεις. Νομιζω σου τα ξεκαθάρισε θέλει να μείνεις μακρυά του, δεν σε γουσταρει πως να στο πω αλλιως για να το καταλάβεις"
Κλειώ:"Μαλακά" λέω χωρίς να με ακούσει και πάω να φύγω.
Κάμερον:"Χαχα ήρθες ως εδώ και νομίζεις πως θα σε αφήσω να φύγεις. Κανεις λάθος. Ψιτ μάγκες μαζεψτε την και πάρτε την μέσα στο σκοτεινό δωματιακι"
Με αρπάζουν δυο γεροδεμενοι τύποι με βάζουν μέσα σε ενα δωμάτιο και μου κλείνουν την πόρτα.
Οκαυ μετάνιωσα που ήρθα.
Έχω αρχίσει να ζαλιζομαι, και κανει κρύο εδώ.
Καθησα σε μια γωνία και κουλουριαστικα.
Το κεφάλι μου έκαιγε τόσο πολύ, ποναγα τον λαιμό μου και δεν μπορούσα να βγάλω μίλια.
Άλεξ POV
Μπήκα μέσα στην αποθήκη για να δω για ποιο γαμημενο λόγο με κάλεσε εδώ ο Κάμερον.
Κάμερον:"Καλώς τον"
Άλεξ:"Τι θες; Γιατί με φώναξες"
Κάμερον:"Να σήμερα μας έκανε μια μικρή επίσκεψη η μικρούλα σου. Σε έψαχνε"
Άλεξ:"Μαλακά δεν πιστεύω να την άγγιξες"
Κάμερον:"Χαχαχα οτι θέλω τις έκανα"
Τα λαμπάκια μου άναψαν κόκκινο.
Του έδωσα μια στο πρόσωπο και έπεσε στο πάτωμα.
Έτρεξα σαν μανιασμένος και ξεκίνησα να ψάχνω να βρω την Κλειώ.
Είδα μια μικρή πόρτα στο τέλος του διαδρόμου, την πλησίασα και την άνοιξα.
Βρήκα την Κλειώ να κάθεται κουλουριασμένη σε μια γωνία.
Κλειώ:"Α-λεξ" μου λέει με φόβο και τρέχει πέφτοντας στην αγκαλιά μου με όση δύναμη της είχε απομείνει.
Γαμωτο είναι άρρωστη έχει πυρετό και περπάτησε ως εδώ μόνο για να δει εμένα, είναι τρελό αυτό το κορίτσι.
Την έπιασα σε στυλ νύφης βγήκα απο την αποθήκη και την έβαλα απαλά πάνω στο κάθισμα.
Μπήκα και εγώ μέσα, ξεκίνησα το αμάξι, πατησα το γκάζι και εξαφανίστηκα απο εκείνο το μέρος.
Κανονικά αυτή την στιγμή θα της εβαζα της φωνές και θα της έλεγα γιατί πήγε εκεί αλλά δεν είπα τίποτα αρκετά πέρασε σήμερα.
Φτάσαμε σπίτι μου, βασικά τι σπίτι ενα μικρο παλιό σπιτάκι είναι που έμενε η γιαγιά μου πριν πεθάνει.
Άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου την ξανά πήρα στα χέρια μου και μπήκαμε μέσα στο σπίτι.
Την ακούμπησα απαλά στο καναπέ την σκέπασα με ενα ζεστό σκέπασμα και βγήκα εξω στην αυλή.
Έβγαλα από την τσέπη μου το πακέτο με τα τσιγάρα μου.
Έβγαλα ενα τσιγάρο και το άναψα.
Το τοποθέτησα στα χείλη μου και ρούφηξα μια γερή τζουρα.
Ο καπνός εισχώρησε μέσα στα πνευμονία μου και η ευχαρίστηση που εσθάνθηκα ηταν μεγάλη.
Όμως το μυαλό μου πήγαινε παλι σε εκείνη. Σε εκείνα τα κάστανα μάτια.
Το μόνο που ήθελα ήταν να είναι καλά και να μείνει μακρυά απο εμένα.
Δεν ξέρω γιατί... Απλα ήθελα να είναι ασφαλής και γιατί μακρυά μου θα είναι γιατί είμαι επικίνδυνος και δεν θέλω να της κάνω κακό.
Γειά κούκλες
Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;💘
Κλειώ μήπως είσαι τσιμπημενη με το παιδι μας γιατί καμια δεν θα έκανε αυτο που έκανες εσυυ.
Αν θέλετε να μάθετε την συνέχεια αφήστε σχόλια και πατήστε και το αστέρι 💕
Καλό διάβασμα ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ😄