(Unedited pa. Apologies for the errors. Thank you!) 😇
FIFTEEN
"Shinichi," Mahinang tawag ko sa kanya. I am still on our bed, lazing rolling myself from side to side. I am sore from what we did last night. I fell asleep after I felt his warm embrace but woke up later before dawn and caught his hands doing magnificent things to me again.
To cut the short story much short, we did it again. And again. And again. And again.
"Hey, lazy," he greeted me with a wide smile. Kasalukuyan niyang inaayos ang in-order na pagkain sa maliit na lamesa.
"My legs feels numb,” nahihiya kong sambit.
"As what I expected,” he said, he looks boyish this morning as I catch the glint of amusement in his eyes. “Don't worry, I'll lift you," natatawa niyang sambit. Hinagisan ko siya ng unan na nasalo naman niya agad.
“I am worried. Hindi ako nakapagtext kay Papa kagabi,” problemado kong sabi.
“I texted him last night while you’re changing,” napabuntong-hininga ako sa binahagi niya. But if my Father asks what exactly happened, ano ang isasagot ko? What happened between us is just too private, he might gonna kill me the moment he knows that I surrendered my V-card to my boyfriend – boyfriend na hindi pa naman niya talaga inaaprubahan.
"You’re worrying too much," he step close to me and plant kisses on my forehead, "he’s the one who told me where you are, you’re not answering his calls and texts so he assumed that you were there.” Tumango-tango ako, I am not surprise kung iyon ang naisip niya. Since iyon naman ang madalas kong ginagawa. “Come on,” yaya niya’t binuhat na ako. Iniangkla ko ang aking kamay sa palibot ng kanyang leeg. He still smells nice.
He caught me staring at him and he rubs his nose against mine in response and drops a quick kiss on me.
“Let’s make this fast so I can drive you home.”
***
"Bakit nga pala hindi mo sinasagot ang mga tawag, texts at e-mails ko?" Tanong ko sa kanya nang makapasok na kami ng kotse. Suot-suot na namin ang damit na kahit papaano’y natuyo naman. Hindi siya agad sumagot bagkus ay kinamot ang ulo na para bang nahihiya.
"It’s a very lame reason," sambit niya. Humalukipkip ako’t humarap sa kanya, “added that were busy from the last 36 hours on our stay there.”
“What’s your lame reason?” tanong ko, puno nang kuryosidad.
“I accidentally drop my charger, the thing divided into two, my phone which on that time ay 2 percent na lang ay hindi ko na-charge. I would normally ask our secretary to buy a new one but like what I said, things were hectic back there. So, I am sorry,” hininto niya ang kotse sa gilid ng kalsada upang makaharap sa’kin, “I am sorry if I made you worried,” he said in his sincere tone.
“Hindi ka nambabae?” umiling siya, “ako lang talaga?” tumango siya, “hindi mo talaga ‘ko niloloko?” tumango siya, “wala ‘kong babalian ng buto?” bigla siyang napangiti ngunit tumangong muli. “Siguraduhin mo lang, Shinichi. Siguraduhin mo lang,” puno nang pagbabanta kong sabi.
“Don’t you trust me?” bumusangot siya sa harap ko, natawa naman ako’t inilayo ang mukha niya sa’kin.
“Of course, I do trust you. I just need an assurance.”
“You won’t regret us,” he vowed. Mas lalong lumambot ang puso ko sa kanya.
“I love you,” tanging nasabi ko na lamang. He can be too sweet, minsan hindi ko na alam kung paano siya sasagutin.
“I know you do,” bulong niya, nanumbalik na naman ang malawak niyang ngiti bago pinagpatuloy ang pagmamaneho.
“Let’s go back to the cemetery,” sambit ko. “It’s about time to introduce you with my mother.”
“Your mother?” bigla siyang napalingon sa’kin, nanlaki naman ang mata ko dahil bigla niyang nailiko ang manibela papunta sa kabilang lane.
“Shinichi!” Nagpa-panic kong singhal sa kanya dahil mayroon ng kotse sa harapan namin. “In front of you!” Bigla naman siyang natauhan, napatingin sa harapan niya’t nakailag sa rumaragasang kotse. Naibalik niya sa tamang lane ang kotse niya sa wakas. “You almost killed us!” Hinampas-hampas ko siya sa kanyang braso. Aray siya nang aray at sorry nang sorry.
“You can’t expect me to calm down just by mentioning your mother and a cemetery out of the blue,” naiinis niyang sabi.
“I am sorry okay,” naiinis ko ring sabi. “Masiyado ka naman kasing takot.”
“Surprise. I am just surprise,” pagtatama niya. Sa inis ko ay tahimik ko na lamang ginaya ang sinabi niya. “Stop it.” Ngunit hindi ako nakinig, mas lalo ko pang in-exaggerate ang panggagaya sa kanya.
Nang makita kong umangat na ang kamay niya sa gilid ng mata ko ay agad ‘kong itinaas ang kamay ko. “Sige,” usal ko sa nambabantang-tono, handa na siyang sapakin.
“I just want to hold my girl’s hair,” matamis niyang sambit na sinamihan niya nang matamis na ngiti. For I know deep inside ay gusto na niya ‘kong turuan ng leksyon.
“We got plenty of time for that, Shin,” malambing kong tugon. “Just drive.” Lihim akong natawa nang bumagsak ang ngiti niya sa labi bago sinunod ang utos ko. “I love you,” sabi ko na lamang at ninakawan siya ng halik sa pisngi. Bigla akong napasubsob dahil bigla na namang nawala sa lane ang kotse. “Can you be more careful?!” naiirita kong singhal sa kanya.
“You surprised me, that’s all,” paliwanag niya, nahihiya na naiinis na natatawa. “God, loving you can be literally the death of me.”
***
Ang ganda ng panahon ngayon, maaliwalas ang palagid. Ang klaro at ang bughaw ng kalangitan, hindi kababakasan na may nagdaang napakalakas na ulan nakaraang gabi. Ang mga bagong tabas na damo ay malambot mong nahahakbangan, para kang lumulutang sa ulap. Ibinaba ko ang aking tingin at winili ang sarili na pagmasdan ang mga paa naming humahakbang patungo kay Mama.
"Good morning, Ma!" Masayang bati ko nang tuluyang makalapit sa lugar niya. Taliwas sa ipinakita ko sa kanya kagabi. "Okay na 'ko," usal ko, hindi na binigyang-pansin pa ang kamay ni Shinichi na biglaang nanlamig. "Here's the guy I am talkin' about," hinila ko si Shinichi paharap sa lapida ni Mama. Para siyang batang takot na pilit na pumupunta sa likod. "Stop," maiin at pabulong kong awat sa kanya. Muli ko siyang hinarap kay Mama. Sa pilit na paraan. "Meet Shinichi Ho,"napabungisngis ako nang masaksihan ang paglunok niya.
"Good Morning, Mrs. Dimalanta," he formally greeted offering his hand to the wind.
"Silly." I hugged him from his side while we're both looking down on my mother's grave. "So, what do you think?" Tanong ko kay Mama.
"Well, dear, he's handsome," sagot ni Shincihi gamit ang pambabaeng boses.
"Kadiri ka!" Pabiro ko siyang itinulak palayo sa'kin. Bumunghalit ako ng tawa. "Joke lang." Bawi ko nang maging blanko ang ekspresyon niya. "Biro nga lang!" Ulit ko nang hindi pa rin siya sumagot. Abala kasi siya ngayon sa pagpapagpag ng pwetan niya. Oo, sa lakas ng tulak ko ay natumba siya. "Sorry na," munti kong suyo sa kanya, pilit na hinuhuli ang mga mata niyang iwas nang iwas sa'kin. "I love you." Dito na siya tuluyang tumingin sa'kin.
"Tss. Come here." Hinila niya 'ko palapit sa kanya upang mayakap. Nang mahigpit. "I am probably crazy by thinking that I will still love you even if you already break every bones in my body."
"How can you say such sweet things?" I murmured against his chest.
"When it comes to you, it always came out spontaneously," he replied while caressing my hair
"I am lucky to have him," kausap ko kay Mama.
"Likewise," sabi naman ng kayakap ko. Kumalas ako sa kanya upang makaupo sa tabi ni Mama.
"I haven't bought you flowers but I promise I will next time," I vowed to her grave.
Sumunod ang katahimikan, nanatili lang akong nakaupo habang isa-isang tinatanggalan ang mga tuyong dahon sa lapida niya. Maya-maya'y umangat ang tingin ko kay Shin na tumabi na sa'kin ngayon sa pagkakaupo, mukhang nawala na ang kaba at takot sa katawan niya.
"You wanna say something?" Because he seems so.
Sa una medyo nag-aalangan pa siya ngunit sa bandang huli ay pinili na niyang magsalita. "I know you don't blame your daughter for your sudden death," he said to my mom before looking at me, I witnessed his hesitant eyes blink at mine, "how could've a good mother do that to a good daughter, right?" He smiles sadly. I held my tears and look away. "I love your daughter so much that even if she's not vocal, I know she's still struggling for your loss and I hate it. I only aim for her happiness.
Tahimik kong pinunasan ang luha ko. Nanumbalik na naman ang lahat. Ang araw ng pagtatalo namin, ng sagutan namin, ang sandaling tumambad sa dalawa kong mga mata ang nakaratay niyang katawan — tahimik at payapa. Napakaganda sanang tanawin kung humihinga pa siya.
Ngunit hindi. Wala na. Huli na.
Kung alam ko lang sana, kung alam ko lang sana na 'yon ang huli naming pag-uusap, hindi ko na lang sana siya kinontra. Isa ring dahilan kung bakit niya 'ko gustong magtayo ng flower shop dahil may malaki kaming lupa na pag-aari sa Benguet. Isa iyong Botanical Garden at mula pa roon ang mga bulaklak na binibenta namin sa shop.
"Help me to free herself from hatred." He softly mumbled to my mother. "Hey," binalingan niya 'ko. "Enough," tukoy niya sa pagluha ko't pinunasan ito gamit ang daliri niya.
"I killed my mom, Shin," tangi kong bulong.
"No" he hushed "You didn't kill your Mom. Life ends with death, Fifteen. Kung panahon mo na, panahon mo na. Don't beat yourself with negativity, stop blaming yourself. After all, the guy above is the sole dictator of our time. So, please, do me favor, my love," he sighs, "stop." "For years you enslave yourself with sadness, grief and guilt. It is time to free yourself, you deserve it."
Iniangat ko ang tingin sa kanya at tinitigan siya nang mataman. Punum-puno ng determinasyon ang nababasa ko sa mga mata niya, para rin siyang nahihirapan sa kasalukuyang nararamdaman ko. Kailangan ko na ba talagang palayain ang sarili ko? Hanapan ng lugar ang isip ko? Lugar na mapayapa na kung saan ay hindi ko na masisi ang aking sarili sa lahat ng nangyari?
"Your Father and your Sister didn't blame you. Heck, no one's blaming you," dagdag pa niya.
Right. He's right. I saw them cried because of my mother's death but they never blame me, never. Never laid any single word accusing me that I'm the very reason why she died.
Huminga ako nang malalim at pilit siyang nginitian. "Let's go home," yaya ko sa kanya't tumayo na, ganoon din siya.
"I am sorry if I went over—"
"No," pigil ko sa kanya't alanganin siyang nilapitan hangga't sa nagkapat na ang pinakadulo ng suot-suot naming sapatos. "I am glad I brought you here," I whispered with my head down staring at our shoes.
"No, I am glad you brought me here," balik niyang tugon.
"I'm getting there, Shin." Tumingala ako sa kanya. "Thank you." Napangiti siya nang malawak, binuhat ako habang paikot-ikot sa ere.
This scene looks so gloatingly corny but I don't care. I love him and he understands me and he's turning to be my everything.
****
Ilang minuto na rin kaming nasa labas ni Shinichi, kanina pa nagtatalo kung maga-alibi ba kami kay Papa o hindi.
"Eh paano kung mahalata siya?" Problemado kong sabi.
"He won't kung hindi ka magpapahalata," punto niya.
"Baka mas lalo siyang tumutol sa'yo," dagdag ko pa.
"I bet he won't," kampante niyang sagot. How can he be so calm?! Ah right, men.
"So ano na ang sasabihin natin kung magtanong man siya?"
"i dunno," nagkibit-balikat siya, "whatever you want."
Malakas siyang dumain nang inapakan ko ang paa niya, "you're not helping!" Singhal ko.
"Fifteen," hinawakan niya ang magkabilang balikat ko, "if he ever demands me to marry you, I will." Hindi ko alam kung ngingiti ako, iiyak, matatakot o tatakbo. "You're speechless," natatawa niyang sambit at niyakap ako.
"Oo na. Tara na sa loob."
Heto na nga, magkasaklop ang kamay namin nang magsimula kaming humakbang papasok, himalang nakabukas ang gate ngayon kaya hindi na kami nahirapan pa. Nagkatinginan pa kami bago ako kumatok ng tatlong beses sa pinto.
Walang nagsalita mula sa loob. Humigpit ang pagkakahawak ko sa kamay niya. Hindi ko maipaliwanag ang kaba ko ngayon.
Ewan ko kung napansin ni Natalia pero munti akong napatalon sa gulat dahil sa biglaan niyang bungad pagkabukas ng pinto.
"I knew it," bungad niya sa may himig ng pagdududa. Baliw talaga.
Babawian ko 'to mamaya tungkol sa nangyari sa date niya kagabi.
"Don't be so tense," pasimpleng bulong niya sa'kin.
Tipid akong ngumiti sa kanya. Na napilitan nang lihim na oagkagulat sanhi ng pagka-istatwa ko ngayon.
Si Papa.
To be continued...