"ညီမေလး… နင္ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီပံုစံျဖစ္ေနရတာလဲ…"
"……………"
"သိပ္နာသြားလား…. ဒီအစ္ကို တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္… ညီမေလးမွန္း မသိလို႔ပါ…"
"…………."
လည္ပင္းက ဓါးဒဏ္ရာကို ေဆးထည့္ေပးေနရင္း ကြမ္းခ်ီ ညီမျဖစ္သူကို ထပ္ခါထပ္ခါ ေတာင္းပန္မိသည္။ တစ္ေယာက္ပဲရွိသည့္ ဒီညီမကို ဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္မိသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္လို႔မဆံုးေတာ့။ သူ သူမမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ခ်ိန္ရပါလ်က္ မၾကည့္ဘဲ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားသည့္အျပင္ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားၿပီးၿပီမို႔ ညီမေလး အျပစ္တင္လည္း ခံရေတာ့မည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ ေတာင္းပန္စကားေျပာေျပာ စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာသည့္ ညီမကို ၾကည့္ကာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္လာသည္။
"ညီမေလး… စကားတစ္ခြန္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာပါဦးလား…"
"……….."
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြမ္းခ်ီလက္ေလ်ာ့လုိက္သည္။
"ဒါဆိုလည္း…. ညီမေလး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ အစ္ကို႔ကို ထိုး… အစ္ကို ဘာမွျပန္မလုပ္ဘူး… ဒဏ္ရာရေအာင္ ျပန္လုပ္လုိက္ပါ…."
သူမလက္ထဲသို႔ ဓါးကို အတင္းထိုးထည့္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုလည္း သူမမ်က္ႏွာေရွ႕ ထိုးေပးေနေသာ ကြမ္းခ်ီကို ၾကည့္ၿပီး မို႔ရန္ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ၿမိဳခ်လိုက္မိသည္။ အျမင္ကပ္လို႔ စကားျပန္မေျပာဘဲ ေနေနသည္ကို စိတ္ဆိုးသြားသည္ဟု တကယ္ထင္ေနေသာ ကြမ္းခ်ီကို ခြီကနဲ ရယ္ျပလိုက္ကာ
ခြပ္…
မ်က္ႏွာကို လက္သီးတစ္ခ်က္ထိုးေပးလိုက္ရာ ကြမ္းခ်ီႏွာေခါင္းကေနတဆင့္ ေသြးတို႔စိမ့္ထြက္သြားသည္။
"ေနာက္တစ္ခ်က္ ထိုးလို႔ရဦးမလား…."
"………"
"ေျပာေလ…"
"ညီမေလး သေဘာ…"
ညီမကို အေတာ္ႀကီးခ်စ္တဲ့ အစ္ကိုပဲ….!!!
ႏွာေခါင္းေသြးထြက္သြားသည္ကိုေတာင္ မသုတ္ဘဲ သူမစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ သေဘာရွိ ခြင့္ျပဳေနသည္ေၾကာင့္ မို႔ရန္ ကြမ္းခ်ီကို အားနာသြားသည္။
"ေတာ္ၿပီ…. အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္…"
"ဘယ္သြားမလို႔လဲ… ဒါမင္းအိမ္ပဲေလ…"
"က်ေနာ့္ကို သူတို႔ေတြ ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္… ျပန္မွျဖစ္မွာ… အစ္ကိုက ဒီမွာပဲ ေနတာမဟုတ္လား… ေနာက္မွ လာလည္ဦးမယ္… ဘိုင္… ဆီးယူ…."
"မင္း…….. ေန…"
သူ႔စကားဆံုးေအာင္ မေစာင့္သည့္အျပင္ ၿခံဝင္းအျပင္ဘက္ လွစ္ကနဲ ေျပးထြက္သြားေသာ ညီမေလးကို ဖမ္းဆဲြေသာ္လည္း မမီလိုက္ပါ။ ညီမေလး ဘယ္လုိအသက္ရွင္ေအာင္ ေနထိုင္ခဲ့တာလဲ၊ ဘယ္မွာေနေနသလဲ၊ ဘယ္လိုလြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေရွာင္ပုန္းေနရသလဲ ဒါေတြကိုေတာင္ သူမေမးရေသး။ ႏႈတ္ခမ္းထက္ စီးက်လာသည့္ေသြးတို႔ကို အသာသုတ္လိုက္ကာ လက္ေခ်ာင္းတို႔တြင္ ေပက်ံသြားသည့္ ေသြးတို႔ကို အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ၾကည့္မိသည္။
သူ က်ေနာ္လို႔ ေျပာလိုက္သလား…. ညီမေလးက အရင္ကလို အားႏြဲ႕တဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး… သူ အေတာ္သန္မာလာတယ္…!!!!
----------------------------
"ညီေလး ရိန္း… သူခိုးဖမ္းမိခဲ့လား…."
"အင္း… မိတယ္… ေစာင့္ေနရလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္… အခ်ိန္လည္း မလင့္ေတာ့ဘူး… က်ေနာ္တို႔ ျပန္ၾကရေအာင္…."
ဖူအစ္ကိုႀကီးကို အေလာသံုးဆယ္ ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ သူမ ပစၥည္းထုပ္တို႔ကို လွည္းေပၚေကာက္တင္ေနသည္မို႔ က်န္သည့္သူမ်ားကလည္း ဘာမွမေမးေတာ့ဘဲ အထုပ္မ်ားကို တင္ကာ ဝကၤဘာေတာဆီ ျပန္ရန္ စိုင္းျပင္းၾကသည္။
အလာတြင္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္က စစ္သလို မခံရေတာ့သျဖင့္ ေအးေအးလူလူပင္။ အျပန္ခရီးက သာသာယာယာ။ ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္သြားခ်ိန္တြင္ အားလံုးက သီခ်င္းသံၿပိဳင္ဆိုၾကသည္။ သူမလည္း မေတာက္တေခါက္ တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း ရသေလာက္ ဝါးခ်ကာ လိုက္ဆိုသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းတြင္ ဝကၤဘာေတာသုိ႔ ေျခခ်မိၿပီ။ ေတာအစပ္နား အေရာက္တြင္ ျမင္းခြာသံမ်ား ၾကားရေသာေၾကာင့္ ပုန္းခိုရာေနရာ ရွာကာ
"သံုးကေလး.. မင္း သြားၾကည့္စမ္း…."
သံုးကေလးဆိုသူက ခပ္လွမ္းလွမ္းက သစ္ပင္အျမင့္တစ္ပင္ေပၚ ေမ်ာက္လိုတြယ္တက္ကာ စနည္းနာလာၿပီး
"စစ္တပ္တစ္စုက ဘာကို အသည္းအသန္ရွာေနၾကတာလဲ မသိဘူး…."
"သူတို႔ေတြက ခ်င္ႏုိင္ငံက တပ္သားေတြ…."
"လူအင္အား ဘယ္ေလာက္လဲ…."
"မ်ားပါတယ္…. ၅၀ ေလာက္ ရွိမယ္…"
"ငါတို႔ကို ေတြ႕ရင္ သံသယျဖစ္ႏုိင္တယ္…"
"ဒီေနရာကို ဘယ္သူမွ ေတာ္ရံုမျဖတ္ရဲၾကဘူး…"
"ဒါဆို ဒီလုိလုပ္ပါလား…"
အားလံုး၏ အၾကည့္မ်ား မို႔ရန္ဆီ ေရာက္လာသည္။
"ငါတို႔ ဒီအတိုင္း သြားလုိ႔ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး… လူစုခြဲသြားရေအာင္… ပစၥည္းလွည္းကို သံုးကေလးတို႔ ယူသြား… ငါတို႔က ေတာကၽြမ္းၿပီးသားမုိ႔ သူတို႔ထက္သာတယ္… သူတို႔ လံုးဝ မေတြ႔ေစနဲ႔…"
အားလံုးက ေခါင္းညိမ့္ကာ သေဘာတူၾကသည္။ လူစုခဲြၿပီး လမ္းအသီးသီးကို ခဲြထြက္လုိက္သည္။ သူမႏွင့္ ဖူအစ္ကိုႀကီးက တစ္တြဲသြားကာ တပ္သားမ်ားကို ပုန္းေရွာင္ၿပီး ေကြ႕ကာဝိုက္ကာ သြားရသည္။
သူတို႔ေတြ ဘာကိုမို႔ ဒီေလာက္အသဲအသန္ ရွာေနၾကတာလဲ….!!!
"ေဟ့… ဟိုနားမွာ…."
"ငါလခြီး…. ဖူအစ္ကိုႀကီး လမ္းခြဲရေအာင္…"
တပ္သားတစ္ဦးက သူမကို ျမင္သြားသည္။ သူမႏွင့္ ဖူအစ္ကုိႀကီး သုတ္ေျခတင္ကာ လမ္းလႊဲသည္။ တလွစ္လွစ္ေျပးရင္းကေန သူမေနာက္ တပ္စုခ်ီလုိက္လာသည့္ တပ္စုကို မယွဥ္ႏိုင္ပါ။ သူတို႔တြင္ ျမင္းလည္းပါသည္မို႔ ဒီအတိုင္းေျပးပါက ဘယ္လိုမွ မလြတ္ႏိုင္။ ေတာနက္သည့္ ေနရာသို႔ မွ်ားေခၚမွ ေတာ္ကာက်မည္။ ဒါဆိုရင္ သူတုိ႔ကို လွည့္စားလုိ႔ရမည္။