Part 2 of the Escape Chapter! Please listen to the song in the media box, Evanescence's Missing. Enjoy!
***Dawn's POV***
"Can we go to the Canteen first?" Wendy assisted me as we walked towards the Canteen's direction. I had to tell her everything first before we continue. Hindi pwedeng magugulat na lang siya sa mga pwedeng mangyari sa akin along the way.
"Okay ka lang ba, Dawn? You're pale." Sabi ni Wendy once we were settled on a vacant table. I tried to opened my eyes and noticed that students were looking at me. Of course. The single black in a sea of whites. Although I knew some of them, mga batchmates ko since Freshman year. Siguro nagtataka sila bakit ako lumipat ng school tapos bibisita din. O baka naisip nilang cool pala ang black uniform kesa sa white.
I emptied my glass of water and took a last look around. Kinuwento ko kay Wendy lahat ng nagyari sa akin simula ng magkaroon ako nung mga anxiety attacks ko na yun, ang pagpunta ko sa US at ang paglipat ko sa Monte Carlo High.
I scanned the area and told myself na wala nang dapat sumunod sa kanila. Dapat matigil na ang pesteng patayan na 'to. I turned to Wendy and asked her to bring me to Anastacia's locker. "Hindi pa ba na-va-vacate yun?"
"As far as I know, hindi pa. Her family's still grieving, mukhang wala pa silang oras para asikasuhin ang mga naiwan ni Anastacia." She sounded really sad talking about our departed friend.
"I miss her, too. It must be very hard for you, Wendy. I'm sorry for not being here."
"I understand na may reason ka naman, Dawn. It's not like you to just leave your friends. Kahit ako naman ang parents mo, ililipat talaga kita ng school, para hindi mo na maalala yung mga pangit na nangyari dito." She slowed down and looked at the lockers on our left. She stopped in front of a locker numbered 0720-- Anastacia's locker.
"Alam mo ba yung combination?" We both stared at the padlock. Ito yung tipo ng padlock na may number combination, para hindi na gagamit ng susi. Parang padlock ng vault, yung may iniikot para mabuksan yung lock. Wala talaga akong idea kung ano yung locker combination niya.
"Hindi ko alam, eh." Sagot ni Wendy sabay kamot ng ulo. Dead-end na agad? Bigla akong may naalala. Binuksan ko ang bag ko at nilabas ang Sisters of Mary School for Girls Handbook ko. Dito namin sinulat ang mga locker combinations namin. Wendy looked at the handbook and recognized our handwritings right away. "You're a genius!"
"I know." Pinihit ko locker combination sa padlock and in an instant, nabuksan na namin ang locker ni Anastacia. Marami-rami din ang laman ng locker niya-- libro, notebook, ballpen, flyers, invitations, pictures, a bottle of mineral water at maraming scratch paper. Mabilis naming inilagay lahat ng gamit niya sa loob ng paper bag na dala ko at isinara ang locker niya. Pumasok kami sa loob ng isang bakanteng classroom at doon inisa-isa ang mga nakuha naming gamit.
Nilapag ko ang mga notebook at libro sa katabing upuan at tinignan ang mga pictures. Binuklat naman ni Wendy ang mga notebook, she's remembering our friend through her notes. She had class pictures, club pictures and the same picture that I had-- the one taken in front of the canteen. I passed them to Wendy and she scanned through the pictures. Nakita kong nagpunas siya ng luha habang nakatingin siya sa picture namin sa harap ng canteen.
Hinagod ko ang likod niya at napasandal siya sa akin. Hindi ako pwedeng maging mahina, ako na dapat ang sumuporta kay Wendy. Kaya nga ako nandito, para malutas na lahat ng misteryo sa school na 'to.
"Sorry." Sabi niya sabay ayos ng upo. She inserted the pictures inside Anastacia's book nang may makita siyang piraso ng papel sa isang pahina nito. "Ano 'to?"
"Alin?" I took the piece of paper from her nang makita kong natulala siya. A sudden fear hit my chest upon seeing the paper. My hand shook as I stared at the red paper with a sword on the background and the words 'You're the #one. Be ready to face Death.' printed on top of it. It's the same damn note that I received!
"That's kinda creepy."
"Shit! Anong ibig sabihin nito?!"
"Dawn, anong sinasabi mo? Bakit ka nagmumura? Alam mo ba kung ano yang note na yan?" Sunud-sunod na tanong ni Wendy. I opened my bag and pulled out the same red note that I received months ago. Pinagtabi ko ang dalawang notes-- parehong pareho. Pareho ang size, ang texture nung papel, ang font...ang message.
"No way...meron ka din? Bakit, Dawn? Bakit hindi mo sinabi? Ano ba yang note na yan?" I looked at her and she was teary-eyed. She was afraid at naiiintindihan ko siya. Kinilabutan din ako nang makita ko ang red note ni Anastacia.
"Wendy, Wendy. You have to be strong. Kailangan para kay Anastacia." She nodded and fought back her tears. "Naalala mo yung note na 'to? Ito yung note na nakita ko sa locker ko nung minsang muntik na akong ma-late sa kalse. Sabi ko baka galing lang sa mga bullies."
Wendy seemed to remember. "Pero bakit? At bakit hindi sinabi ni Anastacia na meron din siyang ganyan?" Umiling ako dahil hindi ko din alam. Ayokong magbigay ng false information sa kanya, lalo na't wala pa akong basehan. Pero may naisip pa ako.
"Alam mo ba ang locker nila Jennifer at Nina?"
Wendy shook her head multiple times. Of course not. They were our batchmates pero hindi kami close. Ni hindi nga kami nagkausap ever. Paano na 'to? I have to think of something. Hindi pwedeng tumigil na lang ako dito.
"I know." Napalingon kami sa pinanggalingan ng boses.
"Hannah?" Siya ang representative ng year level namin sa SC.
"I know their locker number and their locker combinations." Nakasandal siya sa pintuan at naka-cross ang mga braso niya sa dibdib niya.
"P-Pwede mo bang ibigay iyon sa amin?" Alangan kong tanong.
"What's in it for you, Dominguez? Bigla ka na lang nawala sa school na 'to tapos malaman-laman namin nasa kabilang school ka na! Tapos ngayon, andito ka? For what?" She slowly walked towards our direction.
"Hannah, I'm doing this for Anastacia--"
"May mga pulis naman. We don't need your services, thank you very much."
"I'm doing this to know the truth, not the one that the school will just come up para hindi pumangit ang reputasyon nila sa mga tao. Hannah, please, I'm doing this for the three of them. At para matigil na itong mga nangyayaring ito."
"Brave. Mukhang nabago ka ng Monte Carlo. I'll keep my mouth shut of these, Dominguez. Follow me." She walked out of the room and Wendy and I followed. Pumunta kami sa isang locker, that I assumed to be hers, at may kinuha siyang folder dito. Ito siguro yung list ng locker numbers and combinations ng buong batch namin.
We walked towards the end of the hallway and Hannah stopped in front of a locker and opened it. "This is Jennifer's." I grabbed all of its contents and placed it in a paper bag. We then went on the second floor and Hannah stopped in front of the first locker. She checked the combination on her folder and she slowly turned the arrow on the padlock until it opened. "Nina's." Kinuha din namin lahat ng gamit ni Nina doon at bumalik doon sa bakanteng classroom na pinasukan namin kanina.
Papasok na sana kami ni Wendy dun sa classroom nang magsalita si Hannah. "You can't stay here anymore, Dominguez." Napalingon kami sa kanya. "Matatapos na ang klase at maglalabasan na ang mga estudyante. Alam mo naman na iikot na din ang mga madre sa oras na iyon."
"Pero Hannah..." Alam kong gusto pa ni Wendy na mag-stay ako ng matagal. Pero tama si Hannah.
"Valencia, ang mga visitors dun nga lang dapat sa visiting area, eh. Pasalamat lang itong si Dominguez dahil kialala siya ng mga guard. I've helped you with whatever your reason for coming here is. Now, leave. I'm sure may nag-aantay ding sanction sa 'yo pagbalik mo ng Monte Carlo." She then snickered. "You've really changed. Rule-breaker ka na pala ngayon."
I turned to face Wendy. "Wendy, promise babalik ako dito kapag naayos na lahat ng ito. This is for you and the rest of the students here. Mahal ko ang Sisters of Mary at ang mga tao dito. Gagawin ko lahat, Wendy."
Tumango lang siya at lumakad na kame pabalik sa main gate ng school. "Mag-ingat ka, Dawn." She looked at me with her big eyes. They're so full of sadness, fear and concern. Kawawang Wendy. Mas lalo tuloy akong na-encourage na i-solve ang misteryo dito sa school na 'to. I looked at Hannah as the guard gave me back my Monte Carlo school ID.
"Thank you."
"I'm sorry, I didn't see you here. Bumisita ka pala?" She smirked and walked away. Wendy and I gave each other a hug bago siya sumunod kay Hannah at ako naman ay pumara na ng taxi pabalik ng Monte Carlo. Ano nga bang sasabihin ko kapag hinanap nila ako?
***Red's POV***
Maghapong hindi pumasok si Dawn. May sakit kaya siya? Nakaka-panibago kasi na sa lahat ng quiz na meron kami ngayon, pangalan ko yung natatawag na highest scorer. I felt that there's something missing. I walked out of the Main Building and saw Vince talking to Miss Rachel.
"I really don't know, Vince. Pag-gising ko, wala na siya. Her school shoes, uniform and bag were not there, so I assumed na pumasok siya." I heard her explained to Vince. Lumapit ako, curious kung anong pinag-uusapan nilang dalawa.
"Vince, bakit mo ginugulo si Miss Rachel?" Sabay akbay ko sa best friend ko.
"No, dude, hindi ko siya ginugulo. I was just asking where Dawn is. Maghapon siyang wala, and as Class President, I should know why she skipped class." Parang iba yung dating ng pagkaka-sabi niya nun? Anyways...
"And I told you, Vince, hindi ko alam." Naiinis nang sagot ni Miss Rachel. Pero nakikita kong worried din siya sa roommate niya in a way. Baka naman umalis na ng Monte Carlo? No. She's not that kind of a person. She had challenged almost everyone here in school, hindi siya basta basta mawawala. Hindi pwede.
"Well, well, well." Someone approached us from the other direction.
"Sino na naman ang na-bully mo at masaya ka ngayon, Pete?" Tanong ni Vince sa kanya. Kasama niya ang mga tropa niyang bully ng Juniors. Tumingin siya kay Miss Rachel and she rolled her eyes on them. Ang cute lang niya kapag ginagawa niya yun!
Peter raised both of his hands in surrender. "Oh, Vince, don't get me wrong. I've been perfectly tame today, wala kaming na-bully maghapon. Right, guys?" He eyed his group and they agreed with him.
"Eh bakit ka ngising ngisi diyan? Don't tell me it's a girl?" Nginisian din siya ni Vince. Oh, Lord! Not the girl stuff, please!
"Hmm...Oo, it's about a girl. Pero hindi ito something romantic, Vince, my friend." Tinapik-tapik niya si Vince sa balikat at umalis na. Sumunod lahat ng alagad niya papuntang Cafeteria maliban kay Baste.
"Si Dawn Dominguez." Sabi niya nang nakalayo na ang mga kasamahan niya. All our attention were on him now.
"Alam mo kung asan siya?" Tanong ko.
"OMG! May ginawa ba sa kanya si Peter? I'm gonna kill that bastard--" Napatigil si Miss Rachel nang magsalita si Baste.
"No, Miss Rachel. We heard that there's an accident in the Library. Isang shelf daw ang tumumba at may estudyante daw na naipit. Turned out, it was Dawn." He looked down and placed his hands inside his pants' pockets.
"What?! Asan na siya? Okay lang ba siya?" Napatingin ako bigla kay Vince. Seriously? Concerned ba siya kay Dawn? Pero bakit?
"Ang sabi, dinala daw siya sa ospital for Xray or Scan or something." I saw Miss Rachel gasped and Vince brushed his hair using his hand.
"Pumunta tayo sa Clinic. For sure, alam ni Nurse Andrew ang nangyari." Miss Rachel started to walk towards the Clinic and we followed.
"Sakit sa ulo yang kaibigan niyo. She was brought to the Emergency Room tapos nawala na lang daw, sabi ng Nurse dun nung tumawag ako to check on her! May idea ba kayo kung saan siya pwedeng pumunta? Mawawalan pa ako ng trabaho sa ginawa niyang ito, eh!" He sat on his chair and looked at us. Nagtinginan lang kaming tatlo at isa-isang umiling.
"Kaya nga kami nandito, Nurse Andrew, kasi hindi namin alam kung nasaan siya. Nabalitaan na lang namin na na-aksidente siya dun sa Library." Miss Rachel said in a concerned tone.
"Kapag nag-curfew na at wala pa siya, I have to report her to the Admin. Lagot siya, lagot ako. God, that girl!" Tumahimik ang buong Clinic, lahat nag-iisip kung nasaan kaya ang babaeng yun. Kakaiba talaga. Bakit naman siya tatakas?
"Sorry kung may nag-alala." Isang pamilyar na boses ang bumasag ng katahimikan sa kwarto. Lahat kami lumingon sa pinto at doon siya nakatayo, ang babaeng masakit sa ulo.
A/N: So ano sa tingin niyo ang makikita ni Dawn sa mga gamit ng namatay niyang schoolmates? Share your thoughts!