Cesia's POV
Wala akong pakialam kung paano ko nasira ang barrier sa pagitan namin ni Trev.
Pagkatapos kong marinig ang pagkabasag nito, dumiretso lang ako sa kanya at tinanggal ang pira-piraso ng mga maiitim na salamin sa balat niya.
"Mortals like you should have died by now." boses ni Achlys ang narinig ko.
"I'm fine." ani Trev pagkatapos ko siyang alalayan para makatayo.
"Yung likod mo..." napasinghap ako nang makita ang maliliit na piraso ng salamin na nakabaon sa kanyang likod.
Mas malala pa sa inaasahan ko ang kalagayan niya.
"I said I'm fine." giit niya.
"How did you do it, Cesia?"
Nabaling ang aking atensyon kay Achlys na hindi maiguhit ang mukha. Unti-unting nangitim ang ibabang bahagi ng kanyang mga mata habang nakatitig sa'kin.
"How did you break my-"
Hindi pa nga kompleto ang pangungusap niya at may nabasag na naman.
Binasag ko ang trance niya.
Kaya natagpuan namin ang aming mga sarili na nakatayo sa gitna ng digmaan ng mga Trojans at Achaeans.
"How-"
"Mamaya ka nalang magtanong. Bumalik muna tayo sa palasyo. Wag dito. Nasa gitna tayo ng digmaan." sabi ko kay Trev saka inalalayan siyang maglakad pabalik ng Troy.
Dalawang sundalo ang nakakita sa'min at nagmamadaling lumapit para tulungan kami. Kinuha nila si Trev mula sa'kin.
Sumunod ako sa kanila pero napahinto ako dahil nakaramdam ako ng kakaiba.
Kumunot ang aking noo at napalingon sa likod. Agad kong napansin si Achlys na gumagapang at nahihirapang tumayo.
Nanlaki ang aking mga mata nang makita sina Eris na nakatayo malapit sa kanya at hawak-hawak ang tali. Sa tabi niya ay si Nyx na sinusundan ng tingin ang kaawa-awang goddess na nasa paanan nila.
Pinikit ko ang aking mga mata at huminga ng malalim.
"Sana lang hindi ko pagsisisihan ang gagawin ko." bulong ko bago imulat ang aking mga mata at tumakbo sa direksyon nila. Ginamit ko ang bracelet ko para hatakin mula sa kamay ni Eris ang tali at ipalipot ito sa leeg nilang dalawa ni Nyx.
"Tumayo ka na bilis!" sigaw ko kay Achlys habang nakatapat ang isang kamay sa mga goddesses na nagpupumilit tanggalin ang tali mula sa mga leeg nila.
Hinigpitan ko ang tali at sabay kaming tumakbo ni Achlys papasok ng Troy. Nakarating nga kami sa loob at sinalubong kami ni Cassandra.
"Trev is-" tumigil ang kanyang tingin sa aking katabi. "Who is this?"
Bago pa ako makasagot, biglang lumitaw si Eris sa likod ni Cassandra. Saka ako napaatras dahil lumabas mula sa dibdib ni Cassanda ang matatalim na kuko ni Eris kasunod ang buong kamay niya.
"C-cassandra?"
Walang buhay ang nakabukas na mga mata ni Cassandra nang bumagsak ang katawan niya sa lupa.
Sa sobrang bilis ng pangyayari, napaluhod ako saka napayuko. Nanginginig ang aking kamay nang subukan kong idampi ang aking palad sa ibabaw ng butas sa kanyang dibdib.
Pakiramdam ko tumigil ang mundo ko dahil wala akong nagawa para protektahan siya. Tapos, tuluyan na nga akong sumisid sa sarili kong mga luha dahil sa matinding kalungkutan.
"Demigod..." narinig ko ang malamig na tinig ni Eris. Pinatakbo niya ang kanyang kuko mula sa lalamunan ko hanggang sa baba at marahas na inangat ang aking ulo para tignan siya.
Hindi ko gaanong nakikita ang mukha niya dahil sa mga luhang namumuo sa aking mga mata.
"This is what you get." aniya at tinanggal ang kanyang kamay mula sa baba ko. Tumayo siya at tinignan ako na nakaluhod.
"I do not know who and what you really are. But I know for sure you're one of those against us." dagdag niya. "And I'm gonna have to kill you not in the future, but from here."
Hinanda ko na ang sarili ko.
Bumalik na naman kasi ang ala-ala ko dati, sa unang digmaan sa Academy kung saan tinawag ako ni Athena na duwag.
Siguro nga...
Yun ang totoo.
Dahil nanggaling mismo ito kay Athena.
At hinding-hindi ko matutupad ang pangako ko sa aking sarili na ipakita sa kanya na mali 'yon.
Napakurap ako dahil may tumama na nakakasilaw na bagay kay Eris dahilan na matumba siya. Pinunasan ko ang aking mga mata at nakita ang isang lightning bolt na nakapatong sa balikat ni Eris.
Nagtaka ako kung saan nanggaling 'yon kahit nang makita ko na si Trev na tumatakbo papalapit sa'kin.
Imposibleng nanggaling ito sa kanya, diba?
"Stand up." Inutusan ako ni Trev na tumayo.
"A-akala ko wala tayong abilities dito? Bakit-Saan-Paano?" nagtataka kong tanong sa kanya.
Seryoso niya akong tinignan. "Weapon." matipid niyang sagot.
Weapon...
Naalala ko nung claiming ceremony at siya lang yung walang bitbit na weapon...
Huh. kaya pala...
"We need to get going. Now!" hinatak ako ni Achlys.
"Sa'n tayo pupunta?!" pasigaw kong tanong sa kanya. Umakyat kami ng hagdan at pumasok sa madilim na silid.
"Do it again." utos niya. "What you did when you broke my trance. Do it again. But this time, you're not breaking anything. You're opening one."
"Opening? Trance?" hindi ko gaanong nakuha ang sinabi niya.
"Yes. But not a trance." kinuha niya ang aking mga kamay. "You need to open your memories."
Halos mabilaukan ako ng hangin sa sinabi niya.
"We have no time!" sigaw niya.
Napalunok ako at nagsimulang alalahanin kung paano ko nasira yung barrier at trance niya.
Dinamdam ko ang aking sarili at hindi ang kapaligiran dahil utak ko ang magiging lugar na co-controlin ko.
Isang beses kong narinig ang malakas na pagkabog ng aking dibdib at kasabay nito ay ang pakiramdam na para bang may yumuyugyog sa'kin. Umiikot pa ang paningin ko at nang bumalik na ito sa normal, nasa sala na kami ng dating bahay namin.
Nakatayo sa harap namin si Mnemosyne. Nginitian niya kami. "Seems like the team is finally complete."
Pinatong niya ang kanyang kamay sa balikat ko.
"The only thing missing is a plan, don't you think?"
Kara's POV
Tumatakbo ako.
After I saw a vision of the Omegas and hearing Cesia's voice calling out, I was running for my dear life. Away from the enemies and towards the guy standing still inside the cave.
"Y-you're okay?" I cupped his cheeks and searched for signs that he was hurt.
"HAHAHAHAHA!" bigla siyang humalakhak dahilan na lumayo ako sa kanya. I gave him a weird look while he continued to laugh.
"Dio? Have you gone crazy? Sh-" I didn't finish my sentence because he was quick to give me a smack on the lips.
A smack that turned into a full dive when he finally realized that we were separated for a crazy amount of time.
I gently pushed him away from me. Just how distracting is he?
Mawawalan ako ng focus nito.
"Dio." I set my voice in a lower tone. "Did you see it? The key?"
He took a pause to breathe. "I did." he answered with a smile on his lips. "The key is not here. It's in someone else's hands."
"Who?"
"Let's just say that everything that's happening right now is a part of a song." saad niya. "We are parts of that song and do you know who composed it?"
"Mnemosyne." sagot ko.
"And do you know the only person who can sing it?" tanong niya ulit.
"Cesia." sagot ko na naman.
"Syempre, alam mo na yan. But you forgot someone else." aniya na ipinagtaka ko.
Someone else?
"Trev." pumasok sa aking isipan ang anak ni Zeus. "What is his role in the song?"
"Trev is Cesia's voice." his smile softened. "Kara, this song of the rebellion is the war of all the realms."
"And we're going to win right?" agaran kong tanong. I didn't have enough patience and so I directly asked him how everything would turn out to be.
Curious lang talaga ako.
"Why wouldn't we?" he shrugged.
"What do you mean why wouldn't we?" my brows met. "The mortal realms is by far the weakest among all the realms."
"Diyan ka nagkakamali." he tucked a strand of hair behind my ear and sighed. "You see, the key is the combined potential coming from all the realms and that key can only be found in our realm."
Sumingkit ang aking mga mata. The mortal realms, the heavens, the underworld, the past, the present, and the future.
There are six realms.
Combined potential?
Combined power?
"Who holds that power then? Who holds the key?" I wasn't asking him. Rather, I was asking myself because there's only two people I know that is unique enough to be called beyond special.
There's Trev, who I know, possesses the abilities of the heavens, the mortal realms and the underworld.
The past, present and future however...
They're all different aspects of time.
And a demigod in control of time is...
"Trev and Cesia?" I tilted my head.
Imbes na sagutin ako, hinila niya ako patungo sa dulo ng kweba. We were standing at the edge of a hole and once I looked down, my spine shivered.
"Dio."
I turned around as I heard a man's voice and found Trophonius. "You already know how to go home?"
Dio nodded in response.
I immediately grasped what he meant. In order for us to go home, we have to jump in this hole?
"Are you sure jumping here would lead us back to time and not straight to the Underworld?" Hindi naman sa takot ako pero kasi, naalala ko lang, the last time we fell in this deep pit was during our first mission and we ended up in the Underworld.
'You have to jump now.'
I heard Hera's voice in my mind.
'But I still have a lot to ask you...'
I badly want to know how the Spectra works and-
'The heavens call it the gift of Chaos. The underworld calls it the curse of the Fates. I know you can find out what it is back at your home. Now go, child. We are outnumbered.'
The Gift of Chaos...
The Curse of the Fates...
Before I could think more about what she said, Dio gripped my hand tightly and pulled me into eternity.
After a while, I finally got to see light. And slowly, the form of a woman emerged at the center of my sight.
"Where are we?" tanong ko.
"You're in Olympus, Kara." she greeted me with a smile.
"M-mom?"
(A/N: I know I promised this update yesterday but I was too tired kaya nakatulog ako habang nag e-edit ng chap. Hihi. Sorry guys.)