Als ik de volgende ochtend wakker word duurt het even voordat ik besef dat de trilling die ik voel niet komt door de kater die ik heb, maar omdat mijn mobiel af gaat. Ik draai me om en grijp naar mijn mobiel maar dan voel ik een pijnscheut door mijn hoofd gaan die wenst dat het die zachte trilling was geweest. Ik drink nooit meer.
Ik ga op de rand van mijn luchtbed zitten en wacht even een paar seconden tot de hoofdpijn wat minder is geworden en ik me goed genoeg voel om op te staan. De hoofdpijn is inderdaad wat afgezakt, maar als ik opsta voel ik mijn maag rondjes draaien als een wasmachine en ik moet snel de deur van het busje open doen om me vast te grijpen aan de deurpost.
Als ik op het scherm van mijn telefoon kijk moet ik dat nog eens twee keer doen om te geloven dat het toch echt Charlotte is. Waarom zou Charlotte bellen? Dat had ik even niet zien aankomen. Ik kijk om en zie dat Harry nog ligt nog te slapen, dus ik besluit buiten de telefoon op te nemen.
Ik trek de deur zo zachtjes mogelijk achter me dicht, maar als ik de telefoon dan eindelijk op wil nemen heeft Charlotte al opgehangen. Ik wil haar terug bellen, maar ik hou me in. Als het echt belangrijk was belde ze zelf wel weer. Het geeft me de gelegenheid om toe te geven aan dat verschrikkelijke gevoel in mijn buik en dan kan ik het ook niet meer ophouden. Ik leg mijn hand op mijn mond en loop snel naar de dichtstbijzijnde struikjes waar alle drankjes van gisteravond er in één keer uitkomen. Serieus, waarom drinken er zo veel mensen als dit de gevolgen zijn?!
Een paar minuten later gaat mijn telefoon weer. Nu neem ik gelijk op. "Ja?" vraag ik een beetje argwanend.
"Hé hé," zucht Charlotte. "Waar the fuck hang jij uit?"
"Euh." Even ben ik verbaasd om haar aanvallende toon. "Eigenlijk belde je me net wakker."
"Nee, dit meen je niet," roept Charlotte uit. "Je hebt je verslapen?!"
"Verslapen?" vraag ik maar voordat ik verder kan antwoorden tiert Charlotte alweer verder. "Je had al een halfuur geleden op het vliegveld aanwezig moeten zijn."
"Wat?" vraag ik nog steeds verbaasd. "Het vliegveld?" Past dan dringt het tot me door.
"Ja, je weet wel, de plek waar je vliegtuig naar huis vertrekt? Met het vliegticket waar je al voor betaald hebt? Je gaat me toch niet serieus vertellen dat je dat helemaal bent vergeten?"
"Ik ben het vergeten," zeg ik zacht, maar ik weet dat ik lieg. Ik was het niet vergeten. Iedere keer als ik er aan dacht bande ik het alleen gelijk weer uit mijn gedachten omdat ik de gedachte dat ik Harry zou gaan verlaten niet kon verdragen. Ik wilde nog niet dat deze vakantie zou eindigen en de gedachte daar aan maakte me gek. Ik wist alleen echt niet dat de vlucht vandaag was, dus ik loog niet helemaal. "Maar het komt wel goed. Ik boek een ander vliegticket."
Het blijft even stil en dan hoor ik Charlotte zuchten. "Ik kan jou echt niet geloven," puft ze. "Wat zullen je ouders hier wel niet van denken? Je weet dat ze er op gerekend hebben dat we wel gewoon samen terug vliegen."
"Ze hadden er ook op gerekend dat jij me niet zou laten vallen tijdens onze vakantie," kaats ik terug en ik ga snel verder omdat ik geen zin heb om dit 'gezellige' gesprek nog langer te voeren. "Doei Charlotte." Ik sta versteld van mijn eigen lef als ik de telefoon opgooi voordat ze iets terug kan zeggen.
Ik plof neer op het gras en dan hoor ik een stem achter me. "Alles oké?"
"Je bent wakker," constateer ik. "Sorry, ik probeerde nog wel zachtjes te doen."
"Geeft niet. Mijn kater wilde geloof ik ook niet dat ik langer sliep," grijnst Harry en hij komt naast me zitten. "Met wie belde je?"
"Met Charlotte. Ik heb er helemaal niet meer aan gedacht dat ons vliegtuig vandaag gaat. Ik ben nu alleen al te laat, over een uurtje vertrekt hij al."
"Nee, dat meen je niet," roept Harry geschrokken uit. "En nu?"
"Het is niet erg," zeg ik nonchalant. "Ik boek gewoon een ander vliegticket. Ik heb nog een paar weken vakantie en ik heb verder geen verplichtingen. Het maakt echt niets uit, het enige probleem is dat ik mijn ouders nog even moet gerust stellen."
"Nee, jij gaat geen ander duur vliegticket boeken," zegt Harry stellig.
"Hoe kom ik dan thuis?" Ik moet lachen om zijn veel te serieuze blik.
Harry wijst naar achteren. "An, we zijn aan het rondreizen met een busje. Laten we omdraaien en in Noordelijke richting gaan. Ik ga je thuis brengen."
"Echt?" vraag ik. Dat plan was serieus nog niet in me opgekomen, maar het was een goede oplossing. Een hele goede oplossing.
"Echt."
+ - + - + - + - + - + -
"Dat duurde lang," zegt Harry, als ik na een uur aan de telefoon met mijn moeder eindelijk het busje uit kom.
"Zeg dat wel." Ik plof gefrustreerd naast hem neer. "Ze wilde alles weten. Echt alles. Hoe ik nou het vliegtuig kon missen, of ik het zwemmen wel bij ging houden, wanneer ik nu terug was. Ze hield maar niet op. Ze wilde me hier persoonlijk op komen halen. Uiteindelijk kon ik er haar gelukkig van overtuigen dat jij me echt veilig thuis zou brengen."
"Gelukkig," glimlacht Harry. "Ik ben blij dat je het vliegtuig hebt gemist. Ik moet er niet aan denken dat onze reis hier al geëindigd was." Hij houdt in zijn ene hand een croissant en in zijn andere hand een brownie omhoog. "Welke wil je?"
"Serieus, Harry?" Ik kijk vol walging naar het eten. Ik moest er echt niet aan denken. Hoe kon hij zich opeens weer zo fit voelen.
"Dan zijn ze alle twee voor mij." Tevreden propt hij de croissant en de brownie naar binnen. "Jwe moet wel wwat ewten Awna-" Ik onderbreek hem met een dodelijke blik. Als hij ook nog eens ging praten met een mond vol werd ik alleen nog maar misselijker.
"Je moet wel wat eten Anna," herhaalt hij als zijn mond leeg is. "We hebben wat op het programma staan vanavond."
"Wat?" Ik ben er met mijn gedachten niet helemaal bij. Hoe kan hij zo nonchalant over brownies, croissantjes en avondprogramma's praten? Het enige waar ik aan kon denken als ik hem zag was gisteravond en het leek wel alsof hij er niets meer van wist ofzo.
"We gaan wat doen vanavond," zegt Harry nogmaals met glinsterende ogen.
"Ja, ik verstond je wel," zeg ik zacht. "Harry," begin ik dan. "Moeten we het niet even hebben over gisteravond?"
"Over dat alcohol en jouw evenwicht duidelijk niet samen gaan?" Harry barst weer in lachen uit. "Oh, Anna, je bent echt zo grappig als je dronken bent."
"Nee jij liep recht, Styles," kaats ik chagrijnig terug. "En dat is niet waar ik het over wil hebben."
"Sorry," zegt Harry dan. "Ik weet het. En nogmaals sorry, voor datgene waar je het over wil hebben."
"Wat bedoel je?"
"Dat het me spijt dat ik je heb gezoend." Oh, hij was het toch niet vergeten. Harry kijkt me aan. "Ik had het niet moeten doen. Niet zo lang geleden werd ik nog zo boos op iemand omdat hij jou probeerde te zoenen nadat het net uit was met Luca en nu doe ik gewoon precies hetzelfde."
"Nee, Harry, je moet je echt niet schuldig voelen," zeg ik snel. Het was lief van hem, maar ik had echt absoluut geen seconde meer aan Luca gedacht. Ik wilde Harry, niemand anders. Ik wilde tegen hem aan kunnen kruipen als het 's avonds wat kouder werd en ik wilde dat zijn hand omstrengeld was met de mijne als we over straat liepen. Ik wilde niet verder zoals het nu ging. Ik kon niet gewoon vrienden met hem zijn. Dan zegt Harry alleen precies het tegenovergestelde.
"Het was stom, we waren dronken. We weten allebei dat we gewoon vrienden zijn."
Ik voel mijn hart weer uit mijn lijf gerukt worden en ik durf Harry niet aan te kijken. Het liefst rende ik nu weg om ergens keihard te gaan huilen. Ik wist het, ik wist dondersgoed dat Harry zo over me dacht, maar toch was er na gisteravond dat ienieminie beetje in me opgekomen wat toch nog hoopte dat hij ook verliefd op mij was.
"Toch?"
"Ja," zeg ik snel. "Ja, tuurlijk. We zijn gewoon vrienden." Ik kijk hem vragend aan en er komt een sarcastisch nep lachje uit mijn mond. "Wat anders?"
"Niets." Heel even, één seconde, lijkt het alsof Harry's glimlach van zijn gezicht verdwijnt, maar dan begint hij al weer te grijnzen. Ik had het me vast gewoon verbeeld. "Weet je nog dat jurkje dat we gekocht hebben voor die bruiloft die we gecrasht hebben? Die kan je vanavond wel weer aan doen."
"Huh? Vanavond?"
"Ja, daar waren we gebleven," zegt Harry. "Ik vertelde je over wat we vanavond op het programma hebben staan."
"Oh ja," antwoord ik. "Nou, wat is het?"
"Jaaa?" Harry kijkt me geheimzinnig aan. "Dat is een verassing. De enige hint die ik je geef is dat we allebei netjes gekleed moeten."
"We gaan toch niet ballroom dansen he?" vraag ik geschrokken en Harry schudt gelukkig nee. "Hebben we een feestje?" ga ik verder. "Een andere bruiloft?" "Een receptie?" "Een zakenbijeenkomst?"
Harry begint te lachen. "Natuurlijk niet, An." Als hij mijn smekende blik ziet kijkt hij me hoofdschuddend aan. Hij wist dat ik niet tegen verassingen kon. "We gaan uit eten."
"Dat is het? Waarom moeten we daar nette kleren voor aan?"
"Omdat het niet zo maar een restaurant is," zegt Harry vurig. "Het is een restaurant in één van de tientallen vijf-sterren hotels in dit land. Hét hotel waar alle sterren slapen."
"Maar hoe,-" stamel ik. "Hoe komen we daar in vredesnaam binnen?"
"Oh geen probleem." Harry haalt zijn schouders op. "Ik heb al gereserveerd."
"En hoe gaan we dat betalen? Wedden, daar kost een soepje al dertig euro."
"Anna, dat kom helemaal goed." Harry grijnst en een paar uren later kon ik mezelf wel voor de kop slaan. Waarom had ik deze grijns na deze opmerking niet opgemerkt? Als ik dat had gedaan, was ik no way met hem meegegaan.
- Moet nog nagekeken worden -
Please guys, vergeet niet om te stemmen en te reageren :) Ik hoop dat ik nog snel voor jullie kan updaten, maar ik weet het niet zeker omdat ik bijna op vakantie ga.