Αχιλλέας Ποβ:
- Σσσ, συγγνώμη. Δεν ήθελα να σε τρομάξω, έλα βρε μικρούλα, αλλά... άστο.
Της είπα ενώ κόλλησα το μέτωπο μου πάνω στο δικό της, χαϊδεύοντας το μάγουλο της, καθώς έτρεχε αίμα από το χέρι μου αφού το χτύπησα δυνατά στο αμάξι.
Αλλά αυτή άρχισε να κλαίει περισσότερο, σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε με βουρκωμένα μάτια.
- Ο Στέλιος, είνα-
- ΣΚΑΣΕ ΓΑΜΩΤΟ! ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΆΣ ΓΙΑ ΑΥΤΌΝ.
Της φώναξα και αυτή σηκώθηκε από το χώμα φοβισμένη και χωρίς να το καταλάβω άρχισε να τρέχει μακρυά μου με δάκρυα στα μάτια της.
Αυτομάτως, άρχισα να την κυνηγάω και να φωνάζω το όνομα της.
- Άρια, Άρια, ΓΑΜΩΤΟ! Είναι σκοτεινά εδώ, σε παρακαλώ, δεν ήθελα να σε τρομάξω, σε παρακαλώ μικρή μου...
Έλεγα και φώναζα σαν απελπισμένος ενώ την έψαχνα στο σκοτάδι, σ'ένα στενάκι που είχε μπει.
Ξαφνικά ακούω κάτι να σπάει κοντά σε ένα κάδο σκουπιδιών.
Έτρεξα και είδα την Άρια να προσπαθεί να χαρακωθεί μ' ένα μπουκάλι μπύρας που είχε σπάσει. Την άρπαξα από εκεί και την κόλλησα στο τοίχο, της έδιωξα το τζάμι από το χέρι και άρχισα να της φωνάζω.
- ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ; ΠΑΣ ΚΑΛΆ; ΘΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ; ΜΗΝ ΤΟΛΜΉΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΌ ΤΟ ΚΑΤΆΛΑΒΕΣ;
Της φώναξα και αυτή άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Τότε ένιωσα, σαν κάτι να σπάει ότι σε κάθε δάκρυ που έβγαινε από αυτά τα υπέροχα μπλε της μάτια, ένιωθα την καρδιά μου να σπάει και μου ερχόταν να την αγκαλιάσω και να μην την βγάλω ποτέ από εκεί. Ήθελα να της πω, ότι εγώ θα βρισκόμουν πάντα δίπλα της, ακόμα κι ΄αν αυτή θέλει να φύγει από δίπλα μου.
- Βρε κορίτσι μου, κοίτα με ψυχή μου, μη κλαίς.
Της είπα και της σκούπισα τα δάκρυα και για μια στιγμή τα μάτια μου πήγαν στα υπέροχα και βελούδινα χείλη της, τα οποία εκείνη την στιγμή δάγκωνε και μου προκαλούσε την επιθυμία να τα γευτώ.
- Α-α-Αχιλλέα...
- Τι είναι; Μικρή μου κάμπια;
Της είπα ενώ της χάιδευα τα μαλλιά, κοιτώντας την στα μάτια.
- Μ-μου ζ-ήτησες να συναντηθούμε 19:00 κάτω από το σπίτι μου έτσι;
- Ναι.
- Εε, εγώ σε περίμενα μέχρι τις 19:10, αλλά εσύ δεν ήρθες ποτέ!
Μου είπε και βουρκωσε. Όχι ρε γαμωτο, μας κράτησε περισσότερο ο Μάριος!
- Όχι, όχι, σε παρακαλώ μην κλαις!
- Και μετά σκέφτηκα, ότι είμαι ηλίθια που δεν έχω καταλάβει ότι και εσύ θέλεις να μου συμπεριφερθείς όπως μου συμπεριφέρονται οι άλλοι στο σχολείο. Έτσι, κατευθύνθηκα στο πάρκο, υποθέτοντας πως έχεις βγει σε κάποιο κλαμπ και διασκεδάζεις. Και δεν σε αδικώ βέβαια, ποιός θα ήθελε να περάσει την ώρα του με ένα φυτό σαν κι εμένα; Όπως με αποκαλείς και εσύ...
Είπε και γέλασε πικρά και εκεί που ήταν έτοιμη να φύγει πάλι από κοντά μου... Την τράβηξα από το μπράτσο και την έκλεισα στην αγκαλιά μου και της ψιθύρισα..
- Δεν πρόκειται να σε αφήσω να φύγεις ξανά από κοντά μου, γιατί αν το κάνω μικρούλα, θα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο!
Της άφησα ένα ρουφηχτό φιλί στο λαιμό, το οποίο την έκανε να ανατριχιάσει και εμένα να χαμογελάσω σαν χαζοχαρούμενο, σφίγγοντας την περισσότερο στην αγκαλιά μου.
Τώρα μπορώ να πω πως είμαι ευτυχισμένος, μόνο που την κρατάω στην αγκαλιά μου...
......................................