Από τότε που έχω έρθει στο νοσοκομείο δεν μπορώ να κοιμηθώ, ούτε να φάω. Όλοι έχουμε πέσει σε κατάθλιψη. Η Αγγελική τελείωσε με τα ράμματα και κάποιος που είχε την ίδια ομάδα αίματος με το δικό της, της το δώρισε. Πραγματικά του είμαι ευγνώμων που θέλησε να την σώσει και ας μην την ήξερε.
Τώρα κάνει το χειρουργείο για να καθαρίσει το μελάνι στο στομάχι της.
Φοβάμαι παρά πολύ. Έγιναν όλα τόσο απότομα.
Μετά από πέντε ώρες.
Μία νοσοκόμα έρχεται και μας πλησιάζει. Το βλέμμα της με κάνει να ανησυχώ. Όλοι όσο είμαστε εκεί μαζευόμαστε γύρω της.
Νοσοκόμα: Εσείς είστε οι συγγενείς της Αγγελικής Βασιλοπούλου;
Αναστασία: Ναι ναι. Εμείς είμαστε.
Μητέρα: Πως είναι η Αγγελική;
Νοσοκόμα: Μπορώ να πω πως η κοπέλα έχει πολύ δυνατή ψυχή με όλα αυτά που έγιναν στο νοσοκομείο.
Το χειρουργείο πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, βέβαια υπήρξαν και μερικά προβλήματα, αλλά κατάφερε να μείνει ζωντανή. Προς το παρόν η κοπέλα κοιμάται και δεν είμαστε σίγουρη ποτέ θα ξυπνήσει. Μπορεί οποτεδήποτε, ακόμα και σε μεγάλο χρονικό διάστημα και σε μικρό. Μέχρι τώρα μπορούμε μόνο να περιμένουμε.
Αναστασία: Ευτυχώς.... Ευχαριστώ θεέ μου....
Είπε με σιγανή φωνή και τα μάτια της άρχισαν να βουρκώνουν.
Τώρα μερικοί από εμάς κλαίνε από την χαρά τους που η Αγγελική μπόρεσε να ζήσει.
Το κακό όμως είναι πως δεν ξέρουμε ποτέ θα ξυπνήσει. Ανυπομονώ να την ξανά δω.
Μισή ώρα μετά.
Μας είπαν πως τώρα μπορούμε να πάμε να την κοιτάξουμε. Πρώτα μπήκε η Αναστασία και μετά από λίγη ώρα, βγήκε κλαίγοντας. Η μητέρα μου, μου είπε να πάω εγώ τώρα. Έβαλα το χέρι μου πάνω στο χερούλι της πόρτας και μετά από λίγα λεπτά το έσπρωξα κάτω και την άνοιξα. Διστακτικά την κοιτάω και μένω σοκαρισμένος από την εικόνα της. Βουρκώνω αμέσως και προσπαθώ να συγκρατηθώ για να μην κλάψω. Της έχουν σκεπάσει μέχρι το λαιμό με μία κουβέρτα και τα μονά μέρη που μπορώ να δω του σώματος της, είναι τα χέρια που σε μερικά σημεία έχουν επίδεσμο και το κεφάλι της που της έχουν βάλει μάσκα οξυγόνου.
Πιάνω το δεξί χέρι της απαλά και το χαϊδεύω.
Seo: Σε ευχαριστώ που δεν έφυγες...
Σε ευχαριστώ που έμεινες ζωντανή, μετά από αυτά που πέρασες σε όλοι σου την ζωή.
Πίστευα πως από εμάς τους δύο, εγώ έζησα χειρότερα.... Αλλά έκανα μεγάλο λάθος.... Εσύ ήσουν εκείνη που μέχρι τώρα πέρασες περισσότερες άσχημες στιγμές.
Κι όμως εσύ ήσουν εκείνη που άλλαξε την δικιά μου ζωή και μου έδειξες τι πρέπει να κάνω.
Πραγματικά σε ευχαριστώ και ελπίζω να ξυπνήσεις σύντομα.
Άγγελε μου!
Είπα καθώς δάκρυζα και την φίλησα στο μέτωπο.
Ύστερα βγήκα έξω σκουπίζοντας τα δάκρυα μου και ήρθε αμέσως η μητέρα μου.
Μητέρα: Seo σου έφερα μία τυρόπιτα.
Είπε καθώς με πλησίασε.
Seo: Δεν πεινάω.
Είπα κοιτάζοντας αλλού.
Μητέρα: Σε παρακαλώ. Δεν έχεις φάει τίποτα εδώ και ώρες. Προσπάθησε να φας έστω και λίγο. Μια μπουκιά;
Πήρα την τυρόπιτα και βγήκα έξω. Πλησίασα ένα κάδο και την πέταξα χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν πεινάω και ο μόνος τρόπος για να μην την φάω, ήταν να προσποιηθώ πώς θα το κάνω.
Έβαλα την κουκούλα μου και άρχισα να περπατά σε μια κατεύθυνση που δεν ήξερα, εφόσον το μέρος μου είναι άγνωστο. Δεν αντέχω άλλο να κάθομαι και να περιμένω.
Πήγαινα σε δρόμους που με καθοδήγησαν όλο και πιο πάνω( πχ όπως ανηφόρες).
Εδώ που βρέθηκα φυσάει πολύ. Έβγαλα την κουκούλα μου και κοιτούσα ψηλά, αλλά αντί για τα αστέρια, έβλεπα τα σύννεφα μου κινούνταν από εκεί που φυσούσε ο αέρας.
Θα ήθελα να την είχα εδώ δίπλα μου. Να βλέπω τα μακριά ξανθά μαλλιά της να πετάνε καθώς τα παίρνει ο αέρας. Τα όμορφα γαλανά μάτια της να λάμπουν και το γλυκό χαμόγελο της να σχηματίζεται στο πανέμορφο πρόσωπο της. Μου λείπει πολύ....
Συνέχισα να περπατάω, μέχρι που έφτασα σε μία παιδική χαρά. Αν θυμάμαι καλά, σε μία παιδική χαρά άκουσα για πρώτη φορά την Αγγελική να αναφέρει το όνομα <Χρήστο>. Επειδή φαίνεται πως θα βρέξει, έφυγα από εκεί και άρχισα να ακολουθώ το μονοπάτι που διέσχισα.
Έχει ήδη σκοτεινιάσει και πήγα με γρήγορα βήματα πίσω στο νοσοκομείο.
Καθώς πλησίαζα το δωμάτιο της, άκουγα γνωστές φωνές που φώναζα χαρούμενοι. Δεν μπορεί να είναι δυνατόν αυτό που νομίζω.... Άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα, μα μία εικόνα με έκανε να σταματήσω απότομα. Λίγα μέτρα μπροστά μου βλέπω την οικογένεια μου και της Αγγελικής να αγκαλιάζουν ένα άτομο.
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν στ'αλήθεια εκείνη.... μπροστά μου. Καθόμουν σαν άγαλμα να την κοιτάω και να με κοιτάει. Σίγουρα δεν είναι ψέμα αυτό που βλέπω; Ή μήπως ονειρεύομαι; Δεν γίνεται να είναι αληθινό!
Αγγελική: Τι περιμένεις, δεν θα έρθεις να με αγκαλιάσεις;
Είπε και άνοιξε τα χέρια της.
Έτρεξα αμέσως πάνω της και έκλαιγα στον ώμο της. Για την ακρίβεια έκλαιγα και γελούσα ταυτόχρονα. Μου φαίνεται απίστευτο πως την ξανά αγκαλιάζω πάλι. Πράγματι μου είχε λείψει όσο τίποτα στον κόσμο.
Seo: Πως ξύπνησες τόσο γρήγορα;
Αγγελική: Δεν το έχεις καταλάβει τόσο καιρό πως δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους;
Είπε και γέλασε ντροπαλά. Εγώ την ξανά αγκάλιασα αλλά μετά την άφησα γιατί κόντεψα να την πνίξω, τόσο δυνατά που την έσφιγγα.
Η Αγγελική δεν άκουγε με τίποτα τον γιατρό που της έλεγε να κάτσει τουλάχιστον μία εβδομάδα στο νοσοκομείο, επειδή δεν μπορούσε να περπατήσει ακόμα άνετα και να κουνηθεί ελεύθερα.
Πήγαμε όλοι χαρούμενοι σπίτι και γιορτάσαμε την επιστροφή της. Η Αγγελική με μάλωσε που δεν έφαγα ούτε δεν κοιμήθηκα. Έτσι με ανάγκασε να φάω 5 πιάτα με διαφορετικά φαγητά και μου είπε να κάτσω να κοιμηθώ στο σπίτι της.
Οι γονείς μου έφυγαν και εγώ έκατσα εδώ.
Η Άννα και η Ρούλα μου έδειξαν σε πιο δωμάτιο θα κοιμηθώ, το οποίο ήταν δίπλα με της Αγγελικής.
Να πω την αλήθεια δεν άντεχα άλλο ξύπνιος τόσες ώρες και έπεσα να κοιμηθώ αμέσως.
____________________________
Γειά σας😄
Τι κάνετε παίδες;
Ελπίζω να περνάτε καλά και να σας άρεσε το κεφάλαιο.
Πείτε μου στα σχόλια την γνώμη σας.
Σας ζητώ συγγνώμη που δεν ανέβασα τόσες μέρες, αλλά προσπαθώ να βρω απελπισμένα έμπνευση.
Ελπίζω να με καταλαβαίνετε;😖
Τελικά η Αγγελική δεν πέθανε! ( Αυτό σίγουρα ξέρατε πως δεν θα γινόταν)😌
( Δεν πιστεύω πως κανείς από εσάς να την ήθελε πεθαμένη;;;)😅
Μάλλον τώρα εξαιτίας του σχολείου θα αργήσω να ανεβάζω.😢
Αν θέλετε μπορείτε να μου δώσετε καμιά ιδέα για το πως θα θέλατε να συνεχίσει.😁
Τσάγια!❤