"YOU'LL BE FINE."
Malumanay ang boses ng doktor. Nakangiti si Ingrid nang magtama ang mga mata namin. Unconsciously, i put my hand on my chest.
Natatakot akong iwan niya, natatakot ako sa mga susunod na araw at buwan na hindi ko siya makakasama.
Natatakot ako na hindi ko mabantayan ang paglaki ng tiyan niya. Pero nakangiti siya, she was smiling like she was saying that everything will be okay. And I believe in her.
I believe her that everything will be okay soon.
I still couldn't believe my luck. She was with me until now. Sa kabila ng lahat, mahal niya pa rin ako. We got married in Manila a week before our flight here to Massachusetts.
"Mr. Wolfgang, mental illness isn't always easy to understand, but you're lucky to have your patient and understanding wife to support you," Dr. Warrens said while looking at Ingrid. "You're indeed a lucky man."
He's the head psychiatrist doctor here in Maryland Institution. Siya rin ang dating tumingin sa akin, pero hindi ako tuluyang gumaling. Dahil noon ay hindi ako handang gumaling. Dahil hindi ko tanggap kung ano ang meron sa akin noon. I still have the episodes kahit bumalik ako ng Pilipinas. At habang tumatagal ay mas lumalala ang lagay ko.
But the situation was different now. I'm now ready to face my fears. Tiningnan ko si Ingrid sa tabi ko. I needed to do this. I need to be okay. For her. And for our new baby.
Acid took care of things. Everything was okay now. Maliban sa akin. But I'm on fixing myself now. It's a process that I am more than willing to undergo.
Wala na si Benilde, nalinis na rin lahat ng records na dapat linisin. Ingrid said, we will start anew. Pagkatapos ko rito sa institution, uuwi kami ng Pilipinas at magpapakasal ulit. Hinayaan ko siyang magplano, nakikinig lang ako.
Wala akong balak tumutol sa kahit anong sinasabi niya at sasabihin niya. I will always say yes to her, kahit pa sabihin ng mga tao na under ako. I don't fucking care. Basta gusto ko, matuloy iyong plano niya, kahit ano pa iyon.
"Are you absolutely certain that you're gonna wait for me?" I teased her. "It will be nine long months or more than."
She wrinkled her nose. "Malamang. Alangang lumipad ako pabalik ng Pilipinas?"
Natawa ako. Damn it, it really felt good to laugh again. Akala ko talaga hindi ko na magagawa kahit ang ngumiti ulit. Pero hindi ako sinukuan ni Ingrid.
Hindi niya ako iniwan hanggang sa kahit paano ay mabuo muli ako.
I stared at her. Nakatitig lang din siya sa akin. "Wala na palang atrasan, Mrs. Wolfgang."
Ngumiti siya at itinaas ang kamay kung saan nasa daliri niya ron ang isang singsing. Kinuha ko ang kamay niya at hinawakan nang mahigpit.
Habang tinitingnan ko siya, hindi pa rin ako makapaniwala. Para siyang himala sa harapan ko. Sumisigaw ang puso ko sa sobrang pagmamahal sa kanya.
"Thank you for loving this sick bastard, my love."
Umirap siya habang pinapamulahan ng mukha.
Binitawan ko ang kamay ni Ingrid. Now is the time to be separated from her. Ilang buwang kailangan naming mawalay ulit sa isat-isa.
Tumingin si Dr. Warrens kay Ingrid. "Mrs. Wolfgang, you may now leave your husband to us. He'll be okay. We'll take it from here."
"Yes, Doc. Thank you." Namamasa ang mga mata niya pero nakangiti siya. Dahil alam ko na ayaw niyang panghinaan ako ng loob kapag lumabas na siya ng pinto.
"One moment please," pakiusap ko kay Dr. Warrens. "I wanna talk to my wife."
Hindi ko na hinintay na pumayag ang psychiatrist, hinila ko na si Ingrid paloob sa mga bisig ko. "Please take care of yourself while I'm in here."
Nakasubsob siya sa dibdib ko at mahigpit ang pagkakayakap sa akin.
"Promise me, Ingrid..."
Tumatangong tiningala niya ako. "Mag-iingat ka rin dito."
"I will." I traced a finger down her cheek. "Goddamn, I don't how to survive twelve months here. Baka mas mabaliw lang ako rito kasi hindi kita makikita at mahahawakan-"
"Ano ka ba?" Pinisil niya ang ilong ko. "Saglit lang iyon. Saka hihintayin kita. Dadalawin kita."
"I'm gonna miss you, love."
"Dadalawin naman kita every end of the month dito..."
Every end of the month lang pwede ang dalaw rito. At habang nasa US siya, Ingrid will be staying with Manang Tess sa isa sa mga bahay ko rito. Kampante naman ako na hindi siya papabayaan ni Manang Tess. I also assigned private nurse and security guards para makasama nila.
Caressing her back, I said, "Please take care of yourself for me."
Muli niya akong niyakap. Mas mahigpit. Her breast pressed against my chest. And just like that, my manhood stirred.
Ingrid eyes widened, obviously she felt my arousal.
Lalo ko siyang hinapit palapit sa akin. "I want to take you right now, right here," I whispered breathily in her ear. "Because I know I'm gonna miss you like crazy."
"Alamid..." her voice came in a moan, torturing me. Napatingala ako. May the Lord help me.
Pulang-pula ang mukha niya, pero hindi siya nagpahalata kay Dr. Warrens. Tumikhim siya at huminga nang malalim. Nasabi ni Manang Tess na maiinitin ang mga buntis, at napatunayan ko iyon ng ilang linggong sa condo ko natulog si Ingrid bago kami lumipad papunta rito.
I stroked her hair with my fingers while kissing her left ear. "Ang tagal ng 12 months."
"Shhh..." Kumalas siya sa akin at pigil ang mga ngiti na itinutulak ako.
"I will make it up to you," I promised her. "After twelve months, we will never be apart again, my love."
"Siguraduhin mo," bulong niya. "Kailangan mo nang sumama kay Dr. Warrens. 'Wag mo siyang paghintayin."
"All right," I said with a sigh before planting a quick kiss on her lips. "Babawi ako sa 'yo paglabas ko rito."
"Hihintayin ka namin ni baby." Namumula pa rin ang pisngi niya.
Tumalikod na ako, pero hindi ko rin napigilan na muli siyang lingunin. Ibinaon ko sa isip ang itsura niya.
"Sige na..." Nakangiti siya, bagamat may luha na sa gilid ng kanyang mga mata.
I was about to leave when she embraced me from behind. I smiled. "I'll see you after a month, love."
Marahan siyang kumalas sa akin. "Buwan-buwan kitang dadalawin, promise 'yan."
Hindi na ako lumingon pa. Pumasok na kami ni Dr. Warrens sa second hall kung saan puro glass wall na lang ang makikita.
Hindi ko na pinigilan ang pagtulo ng mga luha ko ng nasa loob na ako. I don't care kung nakikita ni Dr. Warrens ang kamiserablehan ko. I am being weak and I don't give a fuck. I needed to cry. Dahil kung pipigilin ko, naiipon ang sakit sa loob ng dibdib ko.
Ang gago ko lang isipin na kaya ko siyang iwan noon. Alam ko naman na hindi ko kaya.
Kahit alam kong magiging okay si Ingrid na wala ako, natatakot pa rin ako. But I had no choice but to leave her, dahil kailangan ko ito. Kailangan kong mapalayo para maghilom.
Kailangan kong pagdaanan ito and this time hindi na ako tatakbo. I will finish the 12-month program.
I may not be sure about the future, but I will do my best to be better for Ingrid. I will work hard to be the better version of myself for her and for our baby. Because one thing that's certain is that my life would never be the same without Ingrid in it.
...
INGRID'S HIGH SCHOOL DAYS...
"Macey!" tawag ko sa kaibigan ko.
"What, Ingrid? Bagay naman sa 'yo ah!" nakatawang sabi niya.
Hindi ko alam kung ano na naman ang trip niya ngayon. Twinning daw kami. Parehong nakatirintas ang buhok namin, at parehong kulay pula ang ribbon na nakatali dito.
She's Macey Ela Sandoval. She's my friend. Hindi ko talaga siya nahihindian kahit kailan.
Kahit may pagka-weird siya, hindi ko siya iniiwan. Mula kasi nang maging kaibigan ko siya, mula ng magtransfer siya rito sa Dalisay High School ay wala ng mga bumubully sa akin. Palagi niya kasi akong ipinagtatanggol sa mga bullies na tinatawag akong "intsik"
Hindi ko alam kung ano ang mali sa pagiging intsik. Hindi naman nakakatakot ang maging singkit at magkaroon ng maputing balat. Pero sa mga kaklase ko na nakakaalam sa negosyo ng pamilya ko, katatawanan ako.
May pagawaan kasi kami ng hopia, legacy iyon ng father ko na isang purong Chinese. Pero ang mga salbahe kong schoolmates ay ginawang katatawanan ang hopiang paninda namin. Palibhasa kasi ay cartoonized na mukha ko nong five years old ako ang logo ng hopia namin. Half-body ang chibi ko sa logo, labas ang dede ko at bilbiling kili-kili at tiyan. Kung cute na cute ang iba ron, pwes sa school namin ay isa iyong malaking katatawanan.
Hindi ko naman maaaring sabihin kina Mommy at Daddy na magpalit na kami ng logo. Ayoko namang i-offend ang pamilya ko para lang sa mga makikitid ang utak kong kaeskwela.
Ngunit nagbago na ang lahat mula nga ng maging kaibigan ko si Macey. Sino ba kasi ang papalag sa isang Macey Ela Sandoval? Kahit magandang babae, magaling itong mangarate. At matapang ito. Dagdag pa na mayaman ito at apo ito ng presidente ng bansa.
Kaya malaking tulong talaga na maging kaibigan ko siya. Nakakaiwas ako sa mga salbaheng schoolmates dahil sa kanya. Wala na ring nambabastos sa akin. Hanggang sa nakalimutan na ng lahat na isa akong intsik na may chibing hubad sa logo ng panindang hopia. Unti-unti, umalwan na ang buhay-high school ko sa probinsiya ng Dalisay.
"Magkasing pretty na tayo, beh!" Bumunghalit siya ng tawa kahit wala akong nakikitang nakakatawa.
"Macey, uwi na tayo, wala ng estudyante dito."
"Meron pa kaya!" Ngumuso siya sa kabilang building kung saan may nagpa-practice ng Taekwondo.
"Baka hinahanap ka na sa inyo e." At ako rin sa amin.
"Paano ako uuwi e iniwan ako ng weird kong driver," himutok niya.
Ganoon siya, madalas niyang ibintang sa iba ang kawirduhan niya. Malamang naman kasi na may ginawa siya kaya siya iniwan ng driver niya.
"Yari ka na naman sa daddy mo."
"Kasalanan niya. Bakit niya kasi ako trinansfer dito? I'm doing good in Manila naman."
Parang hindi iyon ang dinig ko. Pero sinang-ayunan ko na lang siya.
Pag talagang sinusumpong siya ng tampo sa daddy niya ay hindi siya umuuwi nang maaga. Nagpapahuli siya at pinapaalis niya ang kawawa niyang driver.
"Gusto mo bang manood na lang tayo ng practice ng Taekwondo ngayon?" yaya ko sa kanya. Kaysa naman tumunganga kami rito na kami lang dalawa. "Nandon si Leon at Conrad," tukoy ko sa dalawang sikat na estudyante sa school namin.
"Ayoko, ang lalampa naman ng mga gurang na 'yon."
Gurang na para sa kanya ang ilang taong tanda. At hindi ko alam kung bakit tinatawag niyang lampa si Leon e captain nga ng Taekwondo at Judo iyon.
"Sige wag na lang tayong manood sa kanila." Nagpatiuna na akong maglakad papunta sa gate. "Sa labas na lang tayo." Baka sakaling bumalik ang service niya at magbago na ang isip niya.
"Una ka na, wiwi lang ako." Nanakbo na si Macey bago pa ako makapagsalita.
Naiiling na nauna na nga akong lumabas ng gate. Wala nang masyadong estudyante sa paligid dahil padilim na. Sinipat ko ang suot kong wristwatch, quarter to seven na pala. Tiyak na nakauwi na sa bahay si Daddy. Pero hindi ko naman pwedeng iwan dito si Macey hanggat hindi siya binabalikan ng sundo niya.
Ilang minuto na ako sa kinatatayuan ko ay hindi pa rin bumabalik si Macey. Babalikan ko na siya nang may humintong van sa harapan ko.
Nahintatakutan ako at hindi nakagalaw sa aking kinatatayuan.
"Sandoval?" Bumaba mula ron ang dalawang lalaking nakabonet.
"Ho? Ano hong kailangan niyo-" Pinasakan ako ng panyo sa bibig ng pinakamatangkad sa dalawang lalaki.
"Isakay na 'yan!"
Mga malalabong ingay na lamang ang sunod kong narinig pagkatapos. Nawalan na ako ng malay at nang magmulat ako ay nasa isang bodega na ako.
Bago ko pa mabistahan ang paligid ay nilagyan ako ng piring sa mga mata ng kasama kong lalaki sa kuwarto. Nakabonet ito kaya hindi ko ito nakilala.
"Malamang pinaghahanap na 'to nong pamilya niya. Baka bukas lang ay nasa TV na ito. Apo ba naman ng presidente e!" Narinig kong sabi ng pumasok sa loob ng kuwarto.
Nagtawanan ang mga ito.
"Hindi lang apo ng presidente, anak pa ng may ari ng malaking kompanya! Bigatin talaga!"
Gustong-gusto kong sabihing nagkakamali sila. Ngunit takut na takot ako at hindi ko magawang magsalita. Tila nalulon ko ang dila ko sa sobrang takot at kaba.
Kailanman ay hindi ko inisip na mararanasan kong makidnap. Sa pelikula ko lang nakikita ang mga ganito kaya naman hindi pa rin ako makapaniwala. Windang na windang ako at talagang umurong ang dila ko.
"Nandiyan na raw iyong lalaki." Biglang sigaw ng kung sino sa kanila. "Dalhin na 'yan sa loob, utos ni Madam."
Kinaladkad nila ako papunta sa kung saan. Dinig ko ang nag-uusap na boses ng dalawang tao, isang babae at isang lalaki.
"She's the president's only granddaughter. You're so very lucky, you deserve her." Malamyos bagamat mapang-asar ang tono ng kung sinong babae. Hindi ko na narinig ang una niyang mga sinabi.
Sinundan iyon ng tila panlalaban at pagmumura ng isang lalaki. Sa boses niya ay nahinuha ko na katulad ko ay hindi niya gusto na naririto siya.
Nagsimula na namang manginig ang katawan ko nang itulak ako ng kung sino. Ramdam ko ang paparating na panganib.
"She's yours now." Hanggang sa nawala na ang ibang ingay.
Hindi ako makagalaw dahil nakatali ang mga kamay ko at may piring ang aking mga mata. Isa lang ang tiyak ko sa mga sandaling ito, kami na lamang ngayon ng lalaking hindi ko kilala. Iniwan na kami ng mga kumidnap sa amin.
Ramdam ko ang paglapit niya sa akin, ang paghawak niya sa butones ng suot kong blouse. "W-wag..."
Mistulan siyang bingi at patuloy na kinakalas ang mga butones ko ng uniform ko. Nagpatuloy siya sa kabila ng pakiusap at mga iyak ko.
Dumampi ang mainit niyang mga labi sa akin, naamoy ko ang mainit at mabango niyang hininga. Ang mainit niyang palad ay nasa likuran ko, tinutupok ang gulugod ko sa kakaibang sensasyon na banyaga sa akin.
"Wag kang manlaban, para hindi ka gaanong masaktan..." maaligasgas ang boses niya, tila naghihirap ang kalooban, pero nailarawan ko ang mukha niya na hindi nakakatakot.
Hindi nakakasuya ang itsura...
"After this, hindi kita papabayaan..." Bumaba ang mainit niyang mga halik sa leeg ko habang marahan niyang inililis ang laylayan ng suot kong palda.
"K-Kuya, 'wag..."
"Poprotektahan kita, hindi kita iiwan... just... just let me have you tonight." Tuluyan kong naramdaman ang pagdagan niya sa akin.
Hindi ko alam kung bakit sa kabila ng posible kong kahinatnan sa mga kamay niya ay naniniwala ako sa sinasabi niya na hindi niya ako papabayaan.
Hindi ko alam kung bakit kahit hindi ko siya kilala, parang may tiwala ako sa kanya.
At hindi ko alam kung bakit matapos ang gabing iyon, hinahanap-hanap ko na siya.
At kahit hindi ko siya nakikita, ramdam ko na tumupad siya sa pangako niya.
Nasa tabi-tabi lang siya, binabantayan ako, inaalagaan at pino-protektahan.
***
Thank you for reaching this far. Up next is Epilogue. Vivamos mil vidas!
JF