6
ေျခာက္ဘဝ....
ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ေဆာင္းရာသီအလယ္မီးပံုးပြဲေတာ္မွာေပါ့..သူနဲ႔သူမဟာလူအုပ္ၾကားထဲမွာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အမွတ္တမဲ့ဝင္တိုက္မိသြားၾကသည္။
သူတို႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာအခ်ိန္ေတြကလည္းရပ္တန္႔ေနခဲ့သလိုသူတို႔ရဲ႕ဦးေႏွာက္ထဲမွာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေသာမွတ္ဥာဏ္ေတြကိုျပန္စဥ္းစားေနၾကၿပီးေဖာ္ျပလို႔မရေအာင္ကိုပဲရင္းႏွီးတယ္လို႔ခံစားခဲ့ျကသည္။
ဒါေပမယ့္သူကသူမကိုဘယ္တုန္းကမွမေတြ႔ဖူးခဲ့သလိုသူမကလည္းသူ႔ကိုအရင္ကမေတြ႔ခဲ့ဖူးဘူး..။
ေမွာ္အတတ္ပညာတစ္ခုနဲ႔ျပဳစားလိုက္သလိုသူနဲ႔သူမရဲ႕ႏွလံုးသားေတြကစီးခ်က္ညီစြာကခုန္ေနခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ေတာ့လူအုပ္ႀကီးကသူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ကိုခြဲခြာလိုက္ေတာ့သည္...။
ပံုရိပ္တစ္ခုစီကေျဖးေျဖးခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္မသြားခင္သူတို႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြထဲမွာအစကေနအဆံုးထိနက္နက္႐ိုွင္း႐ိုွင္းကိုစိတ္႐ႈပ္ေထြးေနပံုေပၚၿပီးသူတို႔ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာေတာ့တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္စြဲထင္က်န္ရစ္ေနခဲ့သည္။
ေနာက္ေတာ့သူနဲ႔သူမကသမိုင္းတြင္ေလာက္တဲ့ရန္ၿငိဳးေတြ႐ွိၾကတဲ့မိသားစုႏွစ္စုကသားသမီးေတြျဖစ္ေၾကာင္း႐ွာေဖြသိ႐ွိခဲ့ၾကသည္။
ကမ႓ာေလာကႀကီးကသူတို႔ကိုစမ္းသပ္ေနလို ့အခ်င္းခ်င္းလြမ္းေဆြးေနၾကေပမယ့္တစ္ေယာက္အတြက္တစ္ေယာက္သူတို႔ႏွလံုးသားထဲမွာပုန္းေအာင္းေနတဲ့အခ်စ္ေတြကိုခံႏိုင္ရည္မ႐ွိခဲ့ၾကဘူး။
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေတြ႔ဆံုခဲ့သည္။တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ဆံုးေတာ့႐ွာေဖြသိ႐ွိသြားခဲ့ၾကသည္။
ဇနီးႏွစ္ေယာက္ကအလြန္ေဒါသထြက္ခဲ့ၾကသည္။သူတို႔ကသူတို႔ကေလးေတြရဲ့ရက္စက္တဲ့အျပဳအမူကိုလက္မခံႏိုင္ၾကဘူး။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုမိသားစုစည္းမ်ဥ္းအတိုင္းအျပစ္ေပးခဲ့ၿပီးမိသားစုႏွစ္စုၾကားကဆက္ဆံေရးလည္းပိုလို႔ဆိုးရြားလာခဲ့သည္။မင္းတို႔ကေလးကငါတို႔ကေလးကိုျမႇဴဆြယ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့...
ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာဘယ္ေလာက္ပဲဒါဏ္ရာအနာတရေတြ႐ွိခဲ့ပါေစ..မိသားစုႏွစ္စုတိုက္ခိုက္ၿပီးဘယ္ေလာက္ပဲတားျမစ္ပါေစ..လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးေတြကေတာ့ဆန္႔တန္းျပီးအတူတကြေလ်ွာက္လွမ္းခဲ့ၾကသည္။(တစ္ေနရာထဲသို႔...)
သူ သူရဲ႕အယံုၾကည္ရဆံုးအေစခံကိုမေျပာႏိုင္ေလာက္တဲ့ဆင္းရဲ႕ဒုကၡေတြခံစားေစၿပီး(idiom)သူမဆီစကားလံုးအခ်ိဳ႕လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့သည္။သူေျပာခဲ့တာက:မင္းငါနဲ႔အတူထြက္သြားမလား။အရာအားလံုးကိုအ႐ွံုးေပးျပီးေတာ့ေလ..။သူမမွာသူ႔ကိုျပန္ေၿဖဖို႔ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာနည္းလမ္းနဲ႔ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာအစီအစဥ္(idiom)ေတြ႐ွိသည္:ကြၽန္မ႐ွင္နဲ႔အတူလိုက္မယ္။႐ွင္႐ွိရင္ ကြၽန္မအတြက္အရာအားလံုး႐ွိသလိုပါပဲ လို႔ေပါ့...
ဒါေပမယ့္ ရလဒ္ကသူနဲ႔သူမထင္သလိုလွပမေနခဲ့ဘူး..
သူမ ေနာက္ဆံုးေတာ႔အိမ္ကေနလြတ္ေျမာက္ဖို႔အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာႀကိဳးစားၿပီးသတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာကိုအေျပးအလႊားလာခဲ့ေပမယ့္သူကေတာ့ေပၚမလာခဲ့ဘူး။အဲ့မွာသူ႔အေစခံသာလ်ွင္႐ွိေနခဲ့သည္။
အေစခံကေျပာခဲ့သည္။သခင္မေလးဒီစကားကိုၾကားၿပီးရင္အရမ္းလည္းစိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔။သခင္ႀကီးကသခင္ေလးကိုေမးခဲ့တယ္။တကယ္လို႔မင္းအဲ့မိန္းမနဲ႔အဆက္အသြယ္အကုန္ျဖတ္ၿပီးမင္းညီမဝမ္းကြဲနဲ႔အခုခ်က္ခ်င္းလက္ထပ္မယ္ဆိုရင္မင္းကိုမိသားစုရဲ႕စီးပြားေရးကိစၥေတြအကုန္လႊဲေျပာင္းေပးမယ္။မင္းလိုခ်င္ရဲ႕လား လို႔။သခင္ေလးဘယ္လိုျပန္ေျဖခဲ့လည္းေတာ့ကြၽန္ေတာ္လည္းမသိပါဘူး။သူ႔ရဲ႕ၫႊန္ၾကားခ်က္အရဒီေနရာကိုလာၿပီး သူေတာင္းပန္ပါတယ္။သူမလာႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့စကားကိုပဲျကားခဲ့ၿပီးသခင္မေလးကိုလာေျပာျပတာပါ..။
သူမႏွလံုးသားကလည္းသန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာအပိုင္းအစေတြအျဖစ္ခ်က္ခ်င္းပဲကြဲေၾကသြားေတာ့သည္။
နာက်င္စြာနဲ႔သူမအိမ္ျပန္သြားခဲ့ၿပီးလူႀကီးေတြကိုခုခံျခင္းလည္းမ႐ွိေတာ့ဘဲသူမလက္ထပ္ဖို႔သေဘာတူခဲ့သည္။
မဂၤလာပြဲေန႔မွာသူ႔ရဲ႕အေစခံကအေနာက္ကေနလိုက္႐ိုက္ခံထားရလို႔ေသြးေရာင္လႊမ္းၿပီးဒါဏ္ရာအျပည့္ရထားေပမယ့္ရဲရင့္စြာပဲကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းကာကြယ္မႈမ႐ွိစြာနဲ႔ခန္းမထဲေျပးဝင္လာခဲ့သည္။အဲ့အေစခံကေအာ္ခဲ့သည္။သခင္မေလး..လက္မထပ္ပါနဲ႔...!
သူမ သူ႔ကိုကာကြယ္လိုက္သည္။ေျပာပါ..သူဘာေျပာလိုက္လဲ?မင္းေျဖးေျဖးေျပာလည္းရတယ္။
လူတိုင္းကေ႐ွ႕တိုးဖို႔ေၾကာက္ရြံေနခဲ့ၾကသည္။သူမလက္ထဲကအသင့္ေဆာင္ထားတဲ့အပ္ကိုသူတို႔ျမင္လိုက္ၾကသည္ေလ..။ဒါေပမယ့္အပ္ရဲ႕ဦးတည္ရာကေတာ့အားနည္းေနတဲ့သတို႔သားဆီသာျဖစ္သည္...
အေစခံကပထမဆံုးမ်က္ရည္အခ်ိဳ႕စီးက်လာၿပီးမွေျပာလိုက္သည္။
သခင္မေလး..အဲ့အခ်ိန္တုန္းကကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာကကြၽန္ေတာ္ၾကားခဲ့တာရဲ႕တစ္ဝက္ပဲ႐ွိပါေသးတယ္။ျပန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာအေျခအေနကကြၽန္ေတာ္ထင္ထားသလိုမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိလိုက္တယ္။
အဲ့ေန႔ကသခင္ႀကီးကသခင္ေလးေ႐ွ႕မွာအဆိပ္ခြက္တစ္ခြက္ကိုပါျပင္ဆင္ထားခဲ့တယ္ဆိုတာကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။သခင္ႀကီးကသခင္ေလးကိုေျပာဖို႔ေမးခဲ့တယ္။သခင္ေလးကစကားတစ္ခြန္းေတာင္မေျပာခဲ့ဘဲအဆိပ္ခြက္ကိုပဲတိတ္တဆိတ္ေသာက္ၿပီးအျပင္မွာ႐ွိေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့ကိုသခင္မေလးဆီသြားၿပီး သူတကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္၊သူမလာႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီးသြားေျပာေပးဖို႔က်ယ္ေလာင္စြာအမိန္႔ေပးခဲ့တာ...
ကြၽန္ေတာ္လည္းခ်က္ခ်င္းပဲသခင္မေလးဆီကိုအဲ့စကားေပးပို႔ခဲ့တာ။ဒါ့ေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာသခင္ေလးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကေအးစက္ေနခဲ့ၿပီ..။
ေန႔တိုင္းပဲကြၽန္ေတာ္သခင္မေလးကိုအမွန္တရားေျပာခ်င္ေနခဲ့တာ။ဒါေပမယ့္..ဒီေနရာရဲ႕အကာအကြယ္ကအရမ္းတင္းက်ပ္လြန္းတယ္။
ဒီေန႔ကြၽန္ေတာ့္အသက္ကိုေတာင္စြန္႔လႊတ္ၿပီးေျပးဝင္လာခဲ့ရတာကသခင္မေလးကိုအဲ့တာေလးပဲေျပာျပခ်င္ခဲ့လို႔ပါ။သခင္ေလးကသခင္မေလးကိုဘယ္တုန္းကမွမစြန္႔ပစ္ခဲ့ပါဘူး။သခင္မေလး႐ူးမိုက္တဲ့အလုပ္ေတြမလုပ္ပါနဲ႔...
သူမလည္းတိတ္တိတ္ေလးနားေထာင္ေနခဲ့သည္။သူမနွဳတ္ခမ္းကေနေသြးေတြလ်ွံက်လာခဲ့ၿပီးတစ္စက္စက္က်သံတို႔ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ဒါေပမယ့္ သူမကေတာ့ၿငိမ္သက္ေနတုန္းပင္....
သူမျပံဳးခဲ့သည္။ၿပိဳင္ဘက္ကင္းေသာျပဇာတ္တစ္ခုလိုသူမေျဖးေျဖးခ်င္းရယ္ခဲ့သည္။
သူမအေစခံကိုေျပာခဲ့သည္။ဒါကသူနဲ႔က်ြန္မရဲ႕ကံတရားျဖစ္ႏိုင္တယ္။ဒီဘဝမွာသူနဲ႔ကြၽန္မတို႔ကအတူတူ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ေပ်ာ္ရႊင္စရာအဆံုးသတ္ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပဲ။အရင္ဘဝကေတာင္သူနဲ႔ကြၽန္မကပိုျပီးအတူတူ႐ွိခ်င္႐ွိခဲ့ျကမွာ..မဟုတ္ရင္ဘာလို့ ကြၽန္မေျခကုန္လက္ပမ္းက်တယ္လို ့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့ခံစားေနရမွာလဲ?ကြၽန္မဘာဆုမွေတာ့မေတာင္းပါဘူး..ဒါေပမယ့္တစ္ခုေတာ့ေတာင္းဆိုပါရေစ။ကြၽန္မကိုသယ္သြားၿပီးသူနဲ႔အတူျမႇဳပ္ႏွံေပးပါ...
ဘယ္သူ႔ရဲ႕ေဖ်ာင္းဖ်ေနွာက္ယွက္ျခင္းမွမခံဘဲသူမလက္ထဲကအပ္နဲ႔သူမရဲ႕လည္ပင္းကိုထိုးစိုက္လိုက္ေတာ့သည္။