POV Μαρίας
Έψαχνα να βρω την Εύα αλλά δεν ήταν πουθενά. Την ώρα που έφτανα προς τις τουαλέτες είδα τα κοκορια να περπατάνε με υφακι και ψώνιο. Γέλασαν μεταξύ τους και μόλις με είδαν μου έριξαν ένα εχθρικό βλέμμα. Τι τους έχουμε κάνει τέλος πάντων ?
<< Πήγενε βοήθησε την φίλη σου. >> είπε η Κορινα και την κοίταξα μπερδεμένη. Αμέσως το άγχος προβάλε στο κεφάλι μου. Αρχίζα να τρέχω όλο και πιο γρήγορα προς τις τουαλέτες.
Είδα την Εύα ξαπλωμενη στην άκρη και μαζεμένη. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να την βοηθήσω.
<< Ωω Θεέ μου Εύα >> ψιθύρισα μόλις διεκρινα το αίμα που έτρεχε. Αρχίζα να κλαίω με λυγμους και προσπαθούσα να την συνεφερω αλλά τίποτα.
<< Εύα ξυπνα... >> προσπαθούσα. << Τι σου έκαναν Θεέ μου. >> δεν έβλεπα αποτέλεσμα και γρήγορα πήρα το κινητό μου για να πάρω τον Γιώργο.
Μετά από τρεις χτυπους το σήκωσε. << Μαρία ?>> ρώτησε παραξενευοντας τον. << Γιώργο έλα γρήγορα στις τουαλέτες τωρα . >> φωναξα και αρχιζα να κλαίω.
<< Τι έγινε γιατί κλαις ?>> ρώτησε. << Χτύπησαν την Εύα. >> είπα κλαιγοντας και από την άλλη γραμμή άκουσα μόνο την λέξη " έρχομαι ". Έκλεισα το τηλέφωνο και πήγα στην Εύα. Τη πήρα αγκαλιά και τις ψυθιρισα πως όλα θα πάνε καλά.
Ήλπιζα. Ήταν τόσο χτυπημενη. Το πρωσοπω της έχει γεμίσει με μελανιες. Θα το πληρώσουν αυτές η γαμημενες σκυλες.
Άκουσα βήματα να τρέχουν και όταν γύρισα να δω με τα θολά ματιά μου από το κλάμα, διεκρινα τον Γιώργο.
<< Σηκω θα την πάμε νοσοκομείο >> ήταν το μόνο που είπε και απλά εγνεψα. Την σήκωσε στην αγκαλιά του και τρεξαμε έξω. Οι δάσκαλοι μας σταμάτησαν και τους παρακαλεσαμε να μας αφήσουν.
Το μόνο που μας είπαν είναι να τους ενημερώσουμε. Γιατί έχουν ευθύνη. Άνοιξαν την καγκελοπορτα και βγήκαμε έξω..
<< Πως θα πάμε άμα δεν έχουμε αμάξι ?>> τον ρώτησα αγχομενη.
<< Θα σας πάω εγώ.>> ακούσαμε τον διευθυντή του σχολείου μας << Τι θα σας άφηνα έτσι ?>>ρώτησε και απλά γνεψαμε.
Μπήκαμε στο αμάξι και πήραμε προορισμό για το νοσοκομείο. Θα πάνε όλα καλά. Σκαιφτηκα.