(Zawgyi)
"ေဖေဖ.......ေဖေဖ.........ေဖေဖ......."
မႏ ၱေလးေဆး႐ုံႀကီး ႏွလုံးအထူးကုေဆာင္ရဲ႕ ဒုတိယအထပ္ လူနာကုတင္ေပၚမွာ တင္ပ်င္ေခြေလးထိုင္ၿပီး ျပတင္ေပါက္အျပင္ဖက္ကိုေငးေနတဲ့ ႐ွစ္ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။
ႏႈတ္မွ ေဖေဖ ဟူ၍တိုးတိုးေလးရြတ္ဆိုေနသည့္ ေကာင္ေလး၏မ်က္ဝန္းေတြက ေရေသပမာ ပကတိတည္ၿငိမ္ေနသည္။
"သားငယ္....
ထမင္းစားရေအာင္ေနာ္....
ေမေမ သားႀကိဳက္တာေတြခ်က္လာတယ္....."
ခ်ိဳင့္ကိုဖြင့္ၿပီး ေန႔လည္စာစားရန္ျပင္ဆင္ေနသည့္ မိခင္ႏွင့္ အစ္ကိုျဖစ္သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး ျပဳံးေနေလသည္။
ေမေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သူထမင္းကိုျငင္းဆန္ျခင္းမ႐ွိဘဲ ကုန္ေအာင္စားလိုက္သည္။
ေမေမတို႔ပန္းကန္ေတြသြားေဆးေတာ့ သူခ်ည္သားအက်ႌလက္႐ွည္ေလးကို အေပၚဆြဲတင္ၿပီးၾကည့္လိုက္ရာ အပ္ရာေတြက ေနရာအႏွံ႔႐ွိေနၿပီး ေသြးေၾကာစိမ္းေလးကိုေဖာက္ထြင္းထားသည့္ ပိုက္ကေလးကလည္းအခန္႔သားေနရာယူထားသည္။
"ငယ္ေလး.....
ေဆးထိုးရေအာင္....."
တာဝန္က်ဆရာဝန္ေလး၏စကားသံကိုၾကားလိုက္ေတာ့ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က သူ႔ေျခေတြလက္ေတြကိုလႈပ္မရေအာင္ လာခ်ဳပ္ၾကေလသည္။
ိပိုက္မွတဆင့္ ေဆးထိုးအပ္ေလးႏွင့္ ထိုးထည့္လိုက္သည့္ ေဆးရည္အနည္းငယ္ဟာ သူ႔လက္ေသြးေၾကာေတြထဲကိုဝင္ေရာက္ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးကိုျပန္႔ႏွံ႔ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ့အတြက္ငရဲခန္းထဲကိုေရာက္႐ွိခ်ိန္ပင္။
"အားးးး!!!"
ဘယ္လိုပဲအံကိုတင္းေနေအာင္ႀကိတ္ထားပါေစ နာက်င္လြန္းေသာ ေသြးေၾကာေတြေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္ကာ ႐ုန္းကန္မိျပန္သည္။
မ်က္ရည္ကိုသူမျမင္ေအာင္ခိုးသုတ္ေနသည့္ ေမေမ့ကိုဆက္မၾကည့္ႏိုင္တာေၾကာင့္ သူမ်က္ဝန္းေတြကိုသာ တင္းေနေအာင္မွိတ္ထားလိုက္သည္။
မနာပါဘူး.......
အဆင္ေျပပါတယ္.......မနာပါဘူး.......
စိတ္ထဲကအထပ္ထပ္ရြတ္ဆိုရင္း သူၿငိမ္သက္သြားသည္။
နာက်င္မႈေတြတျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့လာၿပီး ေဆးအ႐ွိန္ေၾကာင့္သူအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
အိမ္မက္ထဲမွာ ေဖေဖက သူ႔ကိုေမးတယ္....
အရမ္းနာလားတဲ့.....
နာတယ္ေဖေဖ.......
သားကိုကယ္ပါ......သားအရမ္းနာတယ္.......
⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫
ၾကည္လင္ေတာက္ပတဲ့ လျပည့္ညတစ္ည ျမဴေတြမိႈင္းေနတဲ့အခ်ိန္ ေဖေဖပိုင္ဆိုင္တဲ့ သူတို႔မိသားစုေလးေနထိုင္ရာ ျခံက်ယ္ႀကီးရဲ႕ အေဆာက္အအုံထဲမွာ သူ႔ကိုေမြးဖြားခဲ့တယ္။
သူ႔နာမည္က သလင္းျမဴ.....
အစ္ကိုႀကီးသုံးေယာက္ႏွင့္ အစ္မျဖစ္သူတို႔က သူ႔ကိုမ်က္စိေအာက္ကပင္အေပ်ာက္မခံၾကဘဲ ဂ႐ုစိုက္ၾကတယ္။
သူ႔ကိုေမြးဖြားၿပီးခ်ိန္မွစၿပီး မိသားစုစီးပြားေရးေတြပိုတိုးတက္လာခဲ့တယ္။ ေဖေဖ့ဖက္ကအဖိုးအဖြားေတြက ေရႊဆိုင္ေတြပိုခ်ဲ့ထြင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေမေမ့ဘက္ကအဖိုးကလည္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ႏွစ္ဘက္မိဘ ေဆြမ်ိဳးေတြက သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ၾကၿပီး သူကိုအားလုံးက ကံေကာင္းျခင္းေတြကိုသယ္ေဆာင္လာသူအျဖစ္သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။
သူ႔အသက္ရက္တစ္ရာျပည့္ကေနစၿပီး ႏွစ္တိုင္းေမြးေန႔ပြဲကိုက်င္းပေပးခဲ့သည္။
သူစကားေျပာတတ္ကာစအရြယ္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕အစ္ကိုအႀကီးဆုံးက ေသြးကင္ဆာႏွင့္ဆုံးပါးသြားခဲ့ၿပီး သူ႔ဘဝရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြတျဖည္းျဖည္း စတင္ေပ်ာက္ဆုံးလာေတာ့သည္။
ကိုကိုႀကီးရဲ႕ ရက္လည္ၿပီးေတာ့ ေဖေဖ့ေဆးစစ္ခ်က္ထြက္လာခဲ့ၿပီး အူမႀကီးကင္ဆာေၾကာင့္ အူမႀကီး၏သုံးပုံတစ္ပုံကိုျဖတ္ထုတ္ျပစ္ခဲ့ၾကသည္။
ေဖေဖေဆး႐ုံကဆင္းလာခ်ိန္မွာပဲ သူကေလး တီဗီေရာဂါေၾကာင့္ ေဆးေတြစတင္ေသာက္သုံးခဲ့ရၿပီး ဝဝကစ္ကစ္ကေလးငယ္ေလးအျဖစ္ကေန သူတျဖည္းျဖည္းပိန္လာခဲ့သည္။
ေဆးေတြကိုတစ္ႏွစ္ေက်ာ္စြဲေသာက္ခဲ့ၿပီး သူေရာဂါအ႐ွင္းေပ်ာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေမေမ ကသူ႔အတြက္ညီမေလးကိုေမြးဖြားေပးခဲ့သည္။
ေဖေဖ့ဘက္မွ အဖိုးအဖြားႏွစ္ေယာက္လုံး႐ုတ္တရက္ဆုံးပါးသြားၾကၿပီး ေရႊဆိုင္ေတြကို ေဖေဖ့အစ္မႏွစ္ေယာက္ကလက္ဝါးႀကီးအုပ္ခဲ့သည္။
ေဖေဖ့က်န္းမာေရးတဖန္ဆိုးရြားလာၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ခြဲစိတ္မႈကိုျပဳလုပ္ခဲ့ရျပန္သည္။
ေန့တိုင္းသူ႔ကို ေဖေဖက ဆိုင္ကယ္ေလးႏွင့္မူျကိဳအပို႔အႀကိဳလုပ္ေပးၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေ႐ွ႕ကေခ်ာင္းေလးမွာ ငါးအတူမ်ွားၾကသည္။
"ေဖေဖ"
"ဟင္...."
"ဘာလို႔ ေဖေဖက ဒီလိုမ်ိဳးေတြခြဲစိတ္ၿပီးနာက်င္ေနရတာလဲဟင္...."
"ဝဋ္ေႂကြး႐ွိလို႔ေပါ့သားရယ္....."
"ဝဋ္ေႂကြးဆိုတာဘာလဲ......."
"သူတစ္ပါးအေပၚအျပစ္လုပ္ထားလို႔ ျပန္ခံရတာကိုဝဋ္ေႂကြးလို႔ေခၚတယ္"
"ေဖေဖက ဘယ္သူ႔ကိုအျပစ္လုပ္ထားလို႔လဲဟင္.."
"ေဖေဖဒီဘဝမွာေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ အရင္ဘဝတုန္းကလုပ္ခဲ့လို႔ထင္တယ္....."
ေလးႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္သူ႔ကိုေဖေဖက စိတ္႐ွည္႐ွည္ႏွင့္႐ွင္းျပခဲ့သည္။
"ဝဋ္ေႂကြး႐ွိရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ဆပ္ရတယ္သားရဲ႕......
ဒါမွေနာင္ဘဝထိ ဝဋ္ေႂကြးေတြလိုက္မလာႏိုင္မွာ....."
ေဖေဖေျပာခဲ့သည့္ ထိုစကားေလးက သူ႔ႏွလုံးသားထဲတြင္စြဲျမဲေနခဲ့သည္။
သူ႔အသက္ 7 ႏွစ္မွာ ေဖေဖ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ခြဲစိတ္မႈကိုျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ဆရာဝန္ေတြလက္ေလ်ာ့လိုက္ၾကသည္။
ေဖေဖ့ဆႏၵအတိုင္း သူတို႔ရဲ႕ျခံထဲကို ေဖေဖ့ကိုျပန္ေခၚခဲ့ၾကသည္။
"သားငယ္ေလး....."
ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ ေဖေဖက သူ႔လက္ေတြကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေနာက္ဆုံးစကားေတြကိုမွာသြားခဲ့သည္။
"သားေမေမနဲ႔ ညီမေလးကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ပါ...
ဒီမိသားစုေလးကိုမၿပိဳကြဲေအာင္ သားကာကြယ္ေပးပါ....
ေဖေဖ ဂုဏ္ယူရတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ သားလုပ္ႏိုင္တယ္မလား....."
"ဟုတ္......"
"ေလာကႀကီးကသိပ္ကိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္......
ကံၾကမၼာက သားကိုလဲက်ေစခဲ့ရင္ ရေအာင္ျပန္ထပါ.......
ဘယ္ေတာ့မွအလြယ္တကူအ႐ႈံးမေပးလိုက္နဲ႔...
သားရဲ႕ ႏွလုံးသားနဲ႔ စိတ္ဝိညာဥ္ကို မညစ္ညမ္းပါေစနဲ႔.....
အျမဲျဖဴစင္ေအာင္ထားပါ......
သားကအခုငယ္ေသးေတာ့ ေဖေဖေျပာတာေတြကိုနားလည္ဦးမွာမဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ေန႔သားအရြယ္ေရာက္လာရင္ အားလုံးကိုနားလည္လာလိမ့္မယ္....."
ေဖေဖ့အမွာစကားေတြကိုသူထိုအခ်ိန္ကတကယ္ကိုနားမလည္ခဲ့ေပမယ့္ ဦးေႏွာက္ထဲမွာစြဲေနေအာင္မွတ္သားထားခဲ့သည္။
သုံးႏွစ္ပဲ႐ွိေသးသည့္ သူ႔ညီမေလးက ေဖေဖ့အသုဘေၾကာင့္ အိမ္မွာ လူစည္ေနသည္ကိုပင္ ဘာမွနားမလည္ေသးေသာေၾကာင့္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သည္။
မငိုဘဲခ်ဳပ္တည္းထားသည့္ ေမေမက မၾကာခဏတက္သြားေသာေၾကာင့္ သူ႔အစ္ကိုအစ္မေတြမွာလည္း ေမေမအနားမွာငိုေႂကြးေနၾကသည္။
အိမ္ေ႐ွ႕မွာေဆာ့ကစားေနသည့္ သူႏွင့္ညီမေလးကို လူေတြက သနားေသာအၾကည့္ေတြႏွင့္ၾကည့္သြားၾကေပမယ့္ သူဘာမွမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားခဲ့သည္။
ေဖေဖ့အသုဘသြားခ်တာေတာင္ သူႏွင့္ညီမေလးကငယ္ေသးလြန္းေသာေၾကာင့္ လိုက္ခြင့္မျပဳခဲ့ေပ။ သူမငိုခဲ့ပါဘူး။ ညီမေလးေ႐ွ႕မွာမို႔မ်က္ရည္တစ္စက္ေတာင္မက်ခဲ့ဘူး။
"ကိုကို ေဖေဖေရာဟင္....."
ညီမေလး၏အေမးကိုသူအမွန္အတိုင္းေျဖခ်င္ေပမယ့္ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္တစ္ဆို႔ေနသည္။
"ေဖေဖက အလုပ္သြားတယ္ေလ...
မနက္ျဖန္က်ရင္ျပန္လာမယ္တဲ့....."
သူ႔စကားကိုယုံၾကည္ကာ ညီမေလးက ေဖေဖျပန္လာမည့္ မနက္ျဖန္ေတြကိုေစာင့္ေမ်ွာ္ေနခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕ပထမဆုံးလိမ္လည္ျခင္းဟာညီမေလးကို မငိုေႂကြးေစခ်င္လို႔ပါ..........
ကံၾကမၼာရဲ႕႐ိုက္ခတ္မႈက မရပ္တန္႔ေသးဘဲ ေမေမ့ဘက္မွ အဖိုးျဖစ္သူကလည္း ႏွလုံးေရာဂါႏွင့္ဆုံးပါးသြားခဲ့သည္။
ေဖေဖ့ရဲ႕ေဆးကုသစရိတ္ေတြအတြက္ ျခံႀကီးကိုေရာင္းခဲ့ရၿပီး သူတို႔မိသားစုေလးေျပာင္းေရြ႕ခဲ့ရသည္။
တစ္ခ်ိန္ကအိမ္ကိုေခ်ာင္းေပါက္မတတ္လာခဲ့သည့္ ေဖေဖ့ အစ္မေတြကလည္း ေဖေဖဆုံးသြားေတာ့ ေျခဦးေတာင္လွည့္မလာပဲ ေဖေဖ့ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကိုလည္းမေပးခဲ့။
ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး သူ႔မွာေဖေဖနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမ်ိဳးဆိုတာမ႐ွိဟုသတ္မွတ္ခဲ့သည္။
ေမေမက ကေဖးႏွင့္အေအးဆိုင္ေလးဖြင့္ကာ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့သည္။
⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫
သူသုံးတန္းႏွစ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆိုင္ေ႐ွ႕ဒန္းေပၚမွာ ညီမေလးႏွင့္အတူထိုင္ေနတုန္း ကားႏွင့္ဆိုင္ကယ္ accident ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
က်ယ္ေလာင္ေသာတိုက္မိသံႏွင့္အတူ ဆိုင္ကယ္သမားမွာ ကားေအာက္တြင္တစ္စစီျဖစ္သြားေလသည္။
သူခ်က္ခ်င္း ညီမေလးကိုဖက္ကာ မျမင္ေအာင္မ်က္ဝန္းေတြကိုဖုံးကြယ္ေပးလိုက္ေပမယ့္ သူကေတာ့အျဖစ္အပ်က္ကိုအစအဆုံးျမင္ခဲ့ရသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔သူလန္႔ၿပီးဖ်ားသြားကာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မေပ်ာက္ေသာေၾကာင့္ ကေလးအထူးကုႏွင့္ျပရသည္။
အဖ်ားက်သြားေပမယ့္ ႏွလုံးခုန္မမွန္တာေၾကာင့္ သူ႔ကိုေဆးစစ္ခဲ့ၿပီး မႏ ၱေလးေဆး႐ုံႀကီး ႏွလုံးအထူးကုေဆာင္သို႔လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့ျကသည္။
မ်ိဳး႐ိုးလိုက္ျခင္းဆိုသည့္ က်ိန္စာဆန္ဆန္ ေမြးရာပါႏွလုံးေရာဂါကို မ်ိဳးဆက္တစ္ခု၏ ယဇ္ေကာင္အျဖစ္ သူ႔မွာပါလာခဲ့သည္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက တျခားကေလးေတြလိုေျပးလႊားၿပီး မေဆာ့ႏိုင္ခဲ့တာ.......
ေမာလာတာနဲ႔ အသက္႐ွဴက်ပ္တတ္တာ.....
သာမန္ကေလးတစ္ေယာက္လိုမဟုတ္ဘဲ အျမဲၿငိမ္သက္ၿပီးေနခဲ့ရတာေတြအတြက္ သူ႔မွာအေျဖ႐ွိသြားခဲ့ၿပီ။
ထိုေန႔ကစၿပီး တစ္ေန႔ကိုသုံးခါခန္႔ေသြးစစ္ရန္ သူ႔ေသြးကိုလာေဖာက္ၾကကာ အရမ္းနာက်င္ရသည့္ ေဆးေတြကိုထိုးခဲ့ရသည္။
⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪
ေဆး႐ုံတက္တာဆယ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႔
ေမေမတို႔ဆရာဝန္ႏွင့္သြားေတြ႔ရန္ ထြက္သြားခ်ိန္ သူတစ္ေယာက္တည္း ကုတင္ေပၚမွာ ပုံျပင္စာအုပ္ေလးဖတ္ေနခဲ့သည္။
"ေဟး..."
သူ႔အနားကိုေရာက္လာတဲ့ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္။ ထိုအစ္ကိုႀကီးကိုသူျမင္ဖူးသည္။ သူ႔ကိုကုေပးေနသည့္ ဆရာဝန္ႀကီးႏွင့္ အတူပါပါလာတတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ..... "
"ပုံျပင္ဖတ္ေနတာေလ.....မျမင္ဘူးလား...."
ျမင္ေနတာကိုလာေမးေနလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သည့္ သူ႔ေဘာက္ဆတ္ဆတ္စကားကိုရယ္ေနေလသည္။
"ညီေလးအသက္က 8 ႏွစ္မလား...."
"ဟုတ္...."
"ဘယ္ႏွတန္းလဲ...."
"4 တန္းတက္ရမွာ.....
အစ္ကိုကေရာ ဘယ္ႏွတန္းလဲ......"
"အစ္ကိုက ေဆးတကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္...."
"ဝါးးးး အစ္ကိုကဆရာဝန္ျဖစ္လာမယ့္သူပဲ....
မိုက္တယ္......"
သူလက္မေလးေထာင္ၿပီးေျပာေတာ့ ထိုအစ္ကိုကရယ္သည္။
"အစ္ကိုနာမည္က ခန္႔သူရိန္လြင္.....
ညီေလးနာမည္ကေရာ....."
"သလင္းျမဴ.........."
"သလင္းျမဴ.............
ျမဴေလးလို႔ေခၚမယ္......"
"မိန္းကေလးနာမည္နဲ႔တူတယ္ မေခၚနဲ႔....."
"အဲ့တာဆို......လင္းလင္း....."
"အဆိုေတာ္နာမည္ႀကီး......"
"ဒါဆိုလည္း သသလို႔ေခၚမယ္ကြာ......"
"ဟုတ္....."
ကိုခန္႔က သူ႔ေခါင္းေလးကိုပုတ္လိုက္ေတာ့ သူကိုကိုႀကီးကိုသတိရမိသည္။
"သသ မုန္႔စားမလား......
ကိုႀကီးဝယ္ေႂကြးမယ္......"
"ဟုတ္စားမယ္......"
အစားအေသာက္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ကိုကန္႔သတ္ထားျခင္းမ႐ွိတာေၾကာင့္ သူကိုခန္႔ႏွင့္ေဆး႐ုံဝန္းထဲကိုဆင္းကာ မုန္႔ဝယ္ၾကသည္။
မုန္႔ထုပ္ေတြတေပြ႔တပိုက္ႏွင့္ သူေဆး႐ုံထဲသို႔ျပန္ဝင္လာစဥ္ ဆရာဝန္ႀကီး၏အခန္းေ႐ွ႕မွာျဖတ္အေလ်ွာက္ ေမေမ့ငိုသံကိုၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတို႔ရပ္တန္႔သြားသည္။
ဆရာဝန္ႀကီး၏အခန္းတံခါးကိုသူအသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ေမေမက ငိုေနသည္။
"သသ"
"႐ွဴး......."
အနားေရာက္လာသည့္ ကိုခန္႔ကိုသူတိုးတိုးေနရန္အခ်က္ျပလိုက္သည္။
"ဆရာတို႔ေျပာေတာ့ ကြၽန္မသားေလးအေျခအေနကေကာင္းလာပါၿပီဆို......"
"ကေလးရဲ႕အေျခအေနကအခုခ်ိန္မွာေကာင္းေနေပမယ့္ သူ႔ႏွလုံးရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈေတြကမမွန္ေတာ့ဘူး......
ေဆးနဲ႔ထိန္းထားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ႔အသက္ 18 ထက္မပိုႏိုင္ဘူး......."
"သားငယ္ေလးကို ကယ္ေပးပါဆရာရယ္.....
ဘယ္ေလာက္ပဲကုန္ကုန္ ရေအာင္ကုေပးပါ....."
"စိတ္မေကာင္းပါဘူး......
တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေနရင္ေဆး႐ုံကဆင္းလို႔ရပါၿပီ....
သုံးလတစ္ခါပုံမွန္ ေဆးလာစစ္ေပးပါ......
ကေလးကိုေက်ာင္းဆက္မထားဘဲ အိမ္မွာပဲသူလုပ္ခ်င္တာေလးေတြကိုလုပ္ေစၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ထားေပးပါ......
ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ၿပီး ေဆးပုံမွန္ေသာက္မွ သူ႔အသက္ 18 အထိခံႏိုင္ရည္႐ွိလိမ့္မယ္....."
သလင္းျမဴထိုေနရာမွလွည့္ထြက္လာကာ ေဆး႐ုံဝန္းထဲမွ ခုံတန္းေလးတစ္ခုတြင္ထိုင္လိုက္သည္။
"သသ...."
သူ႔ကိုသနားသည့္အၾကည့္ေတြႏွင့္ၾကည့္ေနသည့္ ကိုခန္႔.......
"ဝမ္းနည္းေနရင္ ထိန္းမထားရဘူး ငိုလိုက္...
မဟုတ္ရင္ ႏွလုံးကိုပိုထိခိုက္လိမ့္မယ္......"
"မငိုခ်င္ပာဘူး......
ကြၽန္ေတာ္ကအခုမွ ႐ွစ္ႏွစ္ပဲ႐ွိေသးတာ.....
ဆယ့္႐ွစ္ႏွစ္မွာေသမယ္ဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္မွလျဲဖစ္မွာ...."
".............."
"ကြၽန္ေတာ့္မွာျဖစ္ခ်င္တဲ့အိမ္မက္ေတြ လုပ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြလည္း႐ွိတယ္....."
"အဲ့တာေတြကဘာေတြလဲ....."
"ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္.....
အသက္ေတြကိုကယ္တင္ႏိုင္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွလက္မေလ်ာ့တဲ့ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ.....
ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုနဲ႔ ေဖေဖဂုဏ္ယူရတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္တို႔အတြက္႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ေမေမ့ကို ျပန္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးခ်င္တယ္.....
ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မက္နဲ႔ဆႏၵေတြမျပည့္ဝသေရြ႕ ကြၽန္ေတာ္မေသႏိုင္ဘူး....."
ကြၽန္ေတာ္မငိုခ်င္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး.....
မငိုႏိုင္ခဲ့တာပါ.....
⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪
သူေဆး႐ုံကဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ့အသုဘတုန္းကလိုမ်ိဳးအိမ္တြင္ လူစည္ကားေနသည္။
hak....ငါမေသေသးပါဘူး.......
ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေနရင္ေက်ာင္းေတြလည္းျပန္ဖြင့္ၾကေပေတာ့မည္။
"သားငယ္ေလး......
သားကပုံဆြဲရတာႀကိဳက္တယ္မလား.....
ေမေမ ယဥ္ေက်းမႈကေန ပန္းခ်ီဆရာငွါးေပးမယ္ေလ....."
"သားေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္ေမေမ....."
ေမေမဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ သူေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔သာေတာင္းဆိုခဲ့ရာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမေမခြင့္ျပဳခဲ့သည္။
ကံၾကမၼာဆိုတာႀကီးေရ.....
မင္းငါ့ကိုလဲက်ေအာင္ထပ္ၿပီး႐ိုက္ႏွက္လည္း....
ငါရေအာင္ျပန္ထျပမယ္......
႐ွင္သန္ေနသ၍......
ကံၾကမၼာကိုတိုက္ခိုက္မယ္.....
ငါ့ရဲ႕ကံတရားကို ငါကိုယ္တိုင္ဖန္တီးမယ္....
⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪
မစတင္ခင္ကတည္းက
အဆုံးသတ္ေနတဲ့
ဘဝမွာ
႐ွင္သန္ေနရတာ
အဓိပၸါယ္႐ွိပါ့မလား
သလင္းျမဴ
~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(Unicode)
"ဖေဖေ.......ဖေဖေ.........ဖေဖေ......."
မန္တလေးဆေးရုံကြီး နှလုံးအထူးကုဆောင်ရဲ့ ဒုတိယအထပ် လူနာကုတင်ပေါ်မှာ တင်ပျင်ခွေလေးထိုင်ပြီး ပြတင်ပေါက်အပြင်ဖက်ကိုငေးနေတဲ့ ရှစ်နှစ်အရွယ်ကောင်လေးတစ်ယောက်။
နှုတ်မှ ဖေဖေ ဟူ၍တိုးတိုးလေးရွတ်ဆိုနေသည့် ကောင်လေး၏မျက်ဝန်းတွေက ရေသေပမာ ပကတိတည်ငြိမ်နေသည်။
"သားငယ်....
ထမင်းစားရအောင်နော်....
မေမေ သားကြိုက်တာတွေချက်လာတယ်....."
ချိုင့်ကိုဖွင့်ပြီး နေ့လည်စာစားရန်ပြင်ဆင်နေသည့် မိခင်နှင့် အစ်ကိုဖြစ်သူတွေကိုကြည့်ပြီး ပြုံးနေလေသည်။
မေမေစိတ်ချမ်းသာအောင် သူထမင်းကိုငြင်းဆန်ခြင်းမရှိဘဲ ကုန်အောင်စားလိုက်သည်။
မေမေတို့ပန်းကန်တွေသွားဆေးတော့ သူချည်သားအင်္ကျီလက်ရှည်လေးကို အပေါ်ဆွဲတင်ပြီးကြည့်လိုက်ရာ အပ်ရာတွေက နေရာအနှံ့ရှိနေပြီး သွေးကြောစိမ်းလေးကိုဖောက်ထွင်းထားသည့် ပိုက်ကလေးကလည်းအခန့်သားနေရာယူထားသည်။
"ငယ်လေး.....
ဆေးထိုးရအောင်....."
တာဝန်ကျဆရာဝန်လေး၏စကားသံကိုကြားလိုက်တော့ အစ်ကိုနှစ်ယောက်က သူ့ခြေတွေလက်တွေကိုလှုပ်မရအောင် လာချုပ်ကြလေသည်။
ိပိုက်မှတဆင့် ဆေးထိုးအပ်လေးနှင့် ထိုးထည့်လိုက်သည့် ဆေးရည်အနည်းငယ်ဟာ သူ့လက်သွေးကြောတွေထဲကိုဝင်ရောက်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကိုပြန့်နှံ့ချိန်မှာတော့ သူ့အတွက်ငရဲခန်းထဲကိုရောက်ရှိချိန်ပင်။
"အားးးး!!!"
ဘယ်လိုပဲအံကိုတင်းနေအောင်ကြိတ်ထားပါစေ နာကျင်လွန်းသော သွေးကြောတွေကြောင့် အော်ဟစ်ကာ ရုန်းကန်မိပြန်သည်။
မျက်ရည်ကိုသူမမြင်အောင်ခိုးသုတ်နေသည့် မေမေ့ကိုဆက်မကြည့်နိုင်တာကြောင့် သူမျက်ဝန်းတွေကိုသာ တင်းနေအောင်မှိတ်ထားလိုက်သည်။
မနာပါဘူး.......
အဆင်ပြေပါတယ်.......မနာပါဘူး.......
စိတ်ထဲကအထပ်ထပ်ရွတ်ဆိုရင်း သူငြိမ်သက်သွားသည်။
နာကျင်မှုတွေတဖြည်းဖြည်းလျော့လာပြီး ဆေးအရှိန်ကြောင့်သူအိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။
အိမ်မက်ထဲမှာ ဖေဖေက သူ့ကိုမေးတယ်....
အရမ်းနာလားတဲ့.....
နာတယ်ဖေဖေ.......
သားကိုကယ်ပါ......သားအရမ်းနာတယ်.......
⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫
ကြည်လင်တောက်ပတဲ့ လပြည့်ညတစ်ည မြူတွေမှိုင်းနေတဲ့အချိန် ဖေဖေပိုင်ဆိုင်တဲ့ သူတို့မိသားစုလေးနေထိုင်ရာ ခြံကျယ်ကြီးရဲ့ အဆောက်အအုံထဲမှာ သူ့ကိုမွေးဖွားခဲ့တယ်။
သူ့နာမည်က သလင်းမြူ.....
အစ်ကိုကြီးသုံးယောက်နှင့် အစ်မဖြစ်သူတို့က သူ့ကိုမျက်စိအောက်ကပင်အပျောက်မခံကြဘဲ ဂရုစိုက်ကြတယ်။
သူ့ကိုမွေးဖွားပြီးချိန်မှစပြီး မိသားစုစီးပွားရေးတွေပိုတိုးတက်လာခဲ့တယ်။ ဖေဖေ့ဖက်ကအဖိုးအဖွားတွေက ရွှေဆိုင်တွေပိုချဲ့ထွင်နိုင်ခဲ့ပြီး မေမေ့ဘက်ကအဖိုးကလည်း ဝန်ကြီးချုပ်တစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။
နှစ်ဘက်မိဘ ဆွေမျိုးတွေက သည်းသည်းလှုပ်ချစ်ကြပြီး သူကိုအားလုံးက ကံကောင်းခြင်းတွေကိုသယ်ဆောင်လာသူအဖြစ်သတ်မှတ်ထားကြတယ်။
သူ့အသက်ရက်တစ်ရာပြည့်ကနေစပြီး နှစ်တိုင်းမွေးနေ့ပွဲကိုကျင်းပပေးခဲ့သည်။
သူစကားပြောတတ်ကာစအရွယ်မှာပဲ သူ့ရဲ့အစ်ကိုအကြီးဆုံးက သွေးကင်ဆာနှင့်ဆုံးပါးသွားခဲ့ပြီး သူ့ဘဝရဲ့ပျော်ရွှင်မှုတွေတဖြည်းဖြည်း စတင်ပျောက်ဆုံးလာတော့သည်။
ကိုကိုကြီးရဲ့ ရက်လည်ပြီးတော့ ဖေဖေ့ဆေးစစ်ချက်ထွက်လာခဲ့ပြီး အူမကြီးကင်ဆာကြောင့် အူမကြီး၏သုံးပုံတစ်ပုံကိုဖြတ်ထုတ်ပြစ်ခဲ့ကြသည်။
ဖေဖေဆေးရုံကဆင်းလာချိန်မှာပဲ သူကလေး တီဗီရောဂါကြောင့် ဆေးတွေစတင်သောက်သုံးခဲ့ရပြီး ဝဝကစ်ကစ်ကလေးငယ်လေးအဖြစ်ကနေ သူတဖြည်းဖြည်းပိန်လာခဲ့သည်။
ဆေးတွေကိုတစ်နှစ်ကျော်စွဲသောက်ခဲ့ပြီး သူရောဂါအရှင်းပျောက်သွားချိန်မှာတော့ မေမေ ကသူ့အတွက်ညီမလေးကိုမွေးဖွားပေးခဲ့သည်။
ဖေဖေ့ဘက်မှ အဖိုးအဖွားနှစ်ယောက်လုံးရုတ်တရက်ဆုံးပါးသွားကြပြီး ရွှေဆိုင်တွေကို ဖေဖေ့အစ်မနှစ်ယောက်ကလက်ဝါးကြီးအုပ်ခဲ့သည်။
ဖေဖေ့ကျန်းမာရေးတဖန်ဆိုးရွားလာပြီး ဒုတိယအကြိမ်ခွဲစိတ်မှုကိုပြုလုပ်ခဲ့ရပြန်သည်။
နေ့တိုင်းသူ့ကို ဖေဖေက ဆိုင်ကယ်လေးနှင့်မူကြိုအပို့အကြိုလုပ်ပေးပြီး ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ သားအဖနှစ်ယောက် အိမ်ရှေ့ကချောင်းလေးမှာ ငါးအတူမျှားကြသည်။
"ဖေဖေ"
"ဟင်...."
"ဘာလို့ ဖေဖေက ဒီလိုမျိုးတွေခွဲစိတ်ပြီးနာကျင်နေရတာလဲဟင်...."
"ဝဋ်ကြွေးရှိလို့ပေါ့သားရယ်....."
"ဝဋ်ကြွေးဆိုတာဘာလဲ......."
"သူတစ်ပါးအပေါ်အပြစ်လုပ်ထားလို့ ပြန်ခံရတာကိုဝဋ်ကြွေးလို့ခေါ်တယ်"
"ဖေဖေက ဘယ်သူ့ကိုအပြစ်လုပ်ထားလို့လဲဟင်.."
"ဖေဖေဒီဘဝမှာတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မလုပ်ခဲ့ဖူးပေမယ့် အရင်ဘဝတုန်းကလုပ်ခဲ့လို့ထင်တယ်....."
လေးနှစ်ကျော်အရွယ်သူ့ကိုဖေဖေက စိတ်ရှည်ရှည်နှင့်ရှင်းပြခဲ့သည်။
"ဝဋ်ကြွေးရှိရင် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ဆပ်ရတယ်သားရဲ့......
ဒါမှနောင်ဘဝထိ ဝဋ်ကြွေးတွေလိုက်မလာနိုင်မှာ....."
ဖေဖေပြောခဲ့သည့် ထိုစကားလေးက သူ့နှလုံးသားထဲတွင်စွဲမြဲနေခဲ့သည်။
သူ့အသက် 7 နှစ်မှာ ဖေဖေ တတိယအကြိမ်မြောက် ခွဲစိတ်မှုကိုပြုလုပ်ခဲ့ပြီး ဆရာဝန်တွေလက်လျော့လိုက်ကြသည်။
ဖေဖေ့ဆန္ဒအတိုင်း သူတို့ရဲ့ခြံထဲကို ဖေဖေ့ကိုပြန်ခေါ်ခဲ့ကြသည်။
"သားငယ်လေး....."
အောက်ဆီဂျင်ပိုက်တန်းလန်းနှင့် ဖေဖေက သူ့လက်တွေကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး နောက်ဆုံးစကားတွေကိုမှာသွားခဲ့သည်။
"သားမေမေနဲ့ ညီမလေးကိုစောင့်ရှောက်ပါ...
ဒီမိသားစုလေးကိုမပြိုကွဲအောင် သားကာကွယ်ပေးပါ....
ဖေဖေ ဂုဏ်ယူရတဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်အောင် သားလုပ်နိုင်တယ်မလား....."
"ဟုတ်......"
"လောကကြီးကသိပ်ကိုကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်......
ကံကြမ္မာက သားကိုလဲကျစေခဲ့ရင် ရအောင်ပြန်ထပါ.......
ဘယ်တော့မှအလွယ်တကူအရှုံးမပေးလိုက်နဲ့...
သားရဲ့ နှလုံးသားနဲ့ စိတ်ဝိညာဉ်ကို မညစ်ညမ်းပါစေနဲ့.....
အမြဲဖြူစင်အောင်ထားပါ......
သားကအခုငယ်သေးတော့ ဖေဖေပြောတာတွေကိုနားလည်ဦးမှာမဟုတ်ပေမယ့် တစ်နေ့သားအရွယ်ရောက်လာရင် အားလုံးကိုနားလည်လာလိမ့်မယ်....."
ဖေဖေ့အမှာစကားတွေကိုသူထိုအချိန်ကတကယ်ကိုနားမလည်ခဲ့ပေမယ့် ဦးနှောက်ထဲမှာစွဲနေအောင်မှတ်သားထားခဲ့သည်။
သုံးနှစ်ပဲရှိသေးသည့် သူ့ညီမလေးက ဖေဖေ့အသုဘကြောင့် အိမ်မှာ လူစည်နေသည်ကိုပင် ဘာမှနားမလည်သေးသောကြောင့်ပျော်ရွှင်နေခဲ့သည်။
မငိုဘဲချုပ်တည်းထားသည့် မေမေက မကြာခဏတက်သွားသောကြောင့် သူ့အစ်ကိုအစ်မတွေမှာလည်း မေမေအနားမှာငိုကြွေးနေကြသည်။
အိမ်ရှေ့မှာဆော့ကစားနေသည့် သူနှင့်ညီမလေးကို လူတွေက သနားသောအကြည့်တွေနှင့်ကြည့်သွားကြပေမယ့် သူဘာမှမသိချင်ယောင်ဆောင်ထားခဲ့သည်။
ဖေဖေ့အသုဘသွားချတာတောင် သူနှင့်ညီမလေးကငယ်သေးလွန်းသောကြောင့် လိုက်ခွင့်မပြုခဲ့ပေ။ သူမငိုခဲ့ပါဘူး။ ညီမလေးရှေ့မှာမို့မျက်ရည်တစ်စက်တောင်မကျခဲ့ဘူး။
"ကိုကို ဖေဖေရောဟင်....."
ညီမလေး၏အမေးကိုသူအမှန်အတိုင်းဖြေချင်ပေမယ့် လည်ချောင်းထဲတွင်တစ်ဆို့နေသည်။
"ဖေဖေက အလုပ်သွားတယ်လေ...
မနက်ဖြန်ကျရင်ပြန်လာမယ်တဲ့....."
သူ့စကားကိုယုံကြည်ကာ ညီမလေးက ဖေဖေပြန်လာမည့် မနက်ဖြန်တွေကိုစောင့်မျှော်နေခဲ့သည်။
ကျွန်တော့ရဲ့ပထမဆုံးလိမ်လည်ခြင်းဟာညီမလေးကို မငိုကြွေးစေချင်လို့ပါ..........
ကံကြမ္မာရဲ့ရိုက်ခတ်မှုက မရပ်တန့်သေးဘဲ မေမေ့ဘက်မှ အဖိုးဖြစ်သူကလည်း နှလုံးရောဂါနှင့်ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။
ဖေဖေ့ရဲ့ဆေးကုသစရိတ်တွေအတွက် ခြံကြီးကိုရောင်းခဲ့ရပြီး သူတို့မိသားစုလေးပြောင်းရွေ့ခဲ့ရသည်။
တစ်ချိန်ကအိမ်ကိုချောင်းပေါက်မတတ်လာခဲ့သည့် ဖေဖေ့ အစ်မတွေကလည်း ဖေဖေဆုံးသွားတော့ ခြေဦးတောင်လှည့်မလာပဲ ဖေဖေ့ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကိုလည်းမပေးခဲ့။
ထိုအချိန်ကစပြီး သူ့မှာဖေဖေနဲ့ပတ်သက်ပြီး အမျိုးဆိုတာမရှိဟုသတ်မှတ်ခဲ့သည်။
မေမေက ကဖေးနှင့်အအေးဆိုင်လေးဖွင့်ကာ သူတို့မောင်နှမတွေကိုစောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။
⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫
သူသုံးတန်းနှစ် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် ဆိုင်ရှေ့ဒန်းပေါ်မှာ ညီမလေးနှင့်အတူထိုင်နေတုန်း ကားနှင့်ဆိုင်ကယ် accident ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
ကျယ်လောင်သောတိုက်မိသံနှင့်အတူ ဆိုင်ကယ်သမားမှာ ကားအောက်တွင်တစ်စစီဖြစ်သွားလေသည်။
သူချက်ချင်း ညီမလေးကိုဖက်ကာ မမြင်အောင်မျက်ဝန်းတွေကိုဖုံးကွယ်ပေးလိုက်ပေမယ့် သူကတော့အဖြစ်အပျက်ကိုအစအဆုံးမြင်ခဲ့ရသည်။
နောက်တစ်နေ့သူလန့်ပြီးဖျားသွားကာ တော်တော်နှင့်မပျောက်သောကြောင့် ကလေးအထူးကုနှင့်ပြရသည်။
အဖျားကျသွားပေမယ့် နှလုံးခုန်မမှန်တာကြောင့် သူ့ကိုဆေးစစ်ခဲ့ပြီး မန္တလေးဆေးရုံကြီး နှလုံးအထူးကုဆောင်သို့လွှဲပြောင်းပေးခဲ့ကြသည်။
မျိုးရိုးလိုက်ခြင်းဆိုသည့် ကျိန်စာဆန်ဆန် မွေးရာပါနှလုံးရောဂါကို မျိုးဆက်တစ်ခု၏ ယဇ်ကောင်အဖြစ် သူ့မှာပါလာခဲ့သည်။
ငယ်ငယ်ကတည်းက တခြားကလေးတွေလိုပြေးလွှားပြီး မဆော့နိုင်ခဲ့တာ.......
မောလာတာနဲ့ အသက်ရှူကျပ်တတ်တာ.....
သာမန်ကလေးတစ်ယောက်လိုမဟုတ်ဘဲ အမြဲငြိမ်သက်ပြီးနေခဲ့ရတာတွေအတွက် သူ့မှာအဖြေရှိသွားခဲ့ပြီ။
ထိုနေ့ကစပြီး တစ်နေ့ကိုသုံးခါခန့်သွေးစစ်ရန် သူ့သွေးကိုလာဖောက်ကြကာ အရမ်းနာကျင်ရသည့် ဆေးတွေကိုထိုးခဲ့ရသည်။
⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪
ဆေးရုံတက်တာဆယ်ရက်မြောက်သောနေ့
မေမေတို့ဆရာဝန်နှင့်သွားတွေ့ရန် ထွက်သွားချိန် သူတစ်ယောက်တည်း ကုတင်ပေါ်မှာ ပုံပြင်စာအုပ်လေးဖတ်နေခဲ့သည်။
"ဟေး..."
သူ့အနားကိုရောက်လာတဲ့ အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်။ ထိုအစ်ကိုကြီးကိုသူမြင်ဖူးသည်။ သူ့ကိုကုပေးနေသည့် ဆရာဝန်ကြီးနှင့် အတူပါပါလာတတ်သောကြောင့်ပင်။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ..... "
"ပုံပြင်ဖတ်နေတာလေ.....မမြင်ဘူးလား...."
မြင်နေတာကိုလာမေးနေလို့ ပြန်ပြောလိုက်သည့် သူ့ဘောက်ဆတ်ဆတ်စကားကိုရယ်နေလေသည်။
"ညီလေးအသက်က 8 နှစ်မလား...."
"ဟုတ်...."
"ဘယ်နှတန်းလဲ...."
"4 တန်းတက်ရမှာ.....
အစ်ကိုကရော ဘယ်နှတန်းလဲ......"
"အစ်ကိုက ဆေးတက္ကသိုလ် တတိယနှစ်...."
"ဝါးးးး အစ်ကိုကဆရာဝန်ဖြစ်လာမယ့်သူပဲ....
မိုက်တယ်......"
သူလက်မလေးထောင်ပြီးပြောတော့ ထိုအစ်ကိုကရယ်သည်။
"အစ်ကိုနာမည်က ခန့်သူရိန်လွင်.....
ညီလေးနာမည်ကရော....."
"သလင်းမြူ.........."
"သလင်းမြူ.............
မြူလေးလို့ခေါ်မယ်......"
"မိန်းကလေးနာမည်နဲ့တူတယ် မခေါ်နဲ့....."
"အဲ့တာဆို......လင်းလင်း....."
"အဆိုတော်နာမည်ကြီး......"
"ဒါဆိုလည်း သသလို့ခေါ်မယ်ကွာ......"
"ဟုတ်....."
ကိုခန့်က သူ့ခေါင်းလေးကိုပုတ်လိုက်တော့ သူကိုကိုကြီးကိုသတိရမိသည်။
"သသ မုန့်စားမလား......
ကိုကြီးဝယ်ကြွေးမယ်......"
"ဟုတ်စားမယ်......"
အစားအသောက်နှင့်ပတ်သက်ပြီး သူ့ကိုကန့်သတ်ထားခြင်းမရှိတာကြောင့် သူကိုခန့်နှင့်ဆေးရုံဝန်းထဲကိုဆင်းကာ မုန့်ဝယ်ကြသည်။
မုန့်ထုပ်တွေတပွေ့တပိုက်နှင့် သူဆေးရုံထဲသို့ပြန်ဝင်လာစဉ် ဆရာဝန်ကြီး၏အခန်းရှေ့မှာဖြတ်အလျှောက် မေမေ့ငိုသံကိုကြားလိုက်ရသောကြောင့် ခြေလှမ်းတို့ရပ်တန့်သွားသည်။
ဆရာဝန်ကြီး၏အခန်းတံခါးကိုသူအသာဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အစ်ကိုနှစ်ယောက်နှင့်အတူ မေမေက ငိုနေသည်။
"သသ"
"ရှူး......."
အနားရောက်လာသည့် ကိုခန့်ကိုသူတိုးတိုးနေရန်အချက်ပြလိုက်သည်။
"ဆရာတို့ပြောတော့ ကျွန်မသားလေးအခြေအနေကကောင်းလာပါပြီဆို......"
"ကလေးရဲ့အခြေအနေကအခုချိန်မှာကောင်းနေပေမယ့် သူ့နှလုံးရဲ့လုပ်ဆောင်မှုတွေကမမှန်တော့ဘူး......
ဆေးနဲ့ထိန်းထားမယ်ဆိုရင်တောင် သူ့အသက် 18 ထက်မပိုနိုင်ဘူး......."
"သားငယ်လေးကို ကယ်ပေးပါဆရာရယ်.....
ဘယ်လောက်ပဲကုန်ကုန် ရအောင်ကုပေးပါ....."
"စိတ်မကောင်းပါဘူး......
တစ်ရက်နှစ်ရက်နေရင်ဆေးရုံကဆင်းလို့ရပါပြီ....
သုံးလတစ်ခါပုံမှန် ဆေးလာစစ်ပေးပါ......
ကလေးကိုကျောင်းဆက်မထားဘဲ အိမ်မှာပဲသူလုပ်ချင်တာလေးတွေကိုလုပ်စေပြီး ပျော်အောင်ထားပေးပါ......
သေချာဂရုစိုက်ပြီး ဆေးပုံမှန်သောက်မှ သူ့အသက် 18 အထိခံနိုင်ရည်ရှိလိမ့်မယ်....."
သလင်းမြူထိုနေရာမှလှည့်ထွက်လာကာ ဆေးရုံဝန်းထဲမှ ခုံတန်းလေးတစ်ခုတွင်ထိုင်လိုက်သည်။
"သသ...."
သူ့ကိုသနားသည့်အကြည့်တွေနှင့်ကြည့်နေသည့် ကိုခန့်.......
"ဝမ်းနည်းနေရင် ထိန်းမထားရဘူး ငိုလိုက်...
မဟုတ်ရင် နှလုံးကိုပိုထိခိုက်လိမ့်မယ်......"
"မငိုချင်ပာဘူး......
ကျွန်တော်ကအခုမှ ရှစ်နှစ်ပဲရှိသေးတာ.....
ဆယ့်ရှစ်နှစ်မှာသေမယ်ဆိုတာ ဖြစ်ချင်မှလြဲဖစ်မှာ...."
".............."
"ကျွန်တော့်မှာဖြစ်ချင်တဲ့အိမ်မက်တွေ လုပ်ချင်တဲ့ဆန္ဒတွေလည်းရှိတယ်....."
"အဲ့တာတွေကဘာတွေလဲ....."
"ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်ချင်တယ်.....
အသက်တွေကိုကယ်တင်နိုင်ပြီး ဘယ်တော့မှလက်မလျော့တဲ့ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်ချင်ခဲ့တာ.....
ကျွန်တော့်မိသားစုနဲ့ ဖေဖေဂုဏ်ယူရတဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်အောင်ကြိုးစားပြီး ကျွန်တော့်တို့အတွက်ရုန်းကန်နေရတဲ့ မေမေ့ကို ပြန်စောင့်ရှောက်ပေးချင်တယ်.....
ကျွန်တော့်အိမ်မက်နဲ့ဆန္ဒတွေမပြည့်ဝသရွေ့ ကျွန်တော်မသေနိုင်ဘူး....."
ကျွန်တော်မငိုချင်ခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး.....
မငိုနိုင်ခဲ့တာပါ.....
⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪
သူဆေးရုံကဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဖေဖေ့အသုဘတုန်းကလိုမျိုးအိမ်တွင် လူစည်ကားနေသည်။
hak....ငါမသေသေးပါဘူး.......
နောက်နှစ်ပတ်နေရင်ကျောင်းတွေလည်းပြန်ဖွင့်ကြပေတော့မည်။
"သားငယ်လေး......
သားကပုံဆွဲရတာကြိုက်တယ်မလား.....
မေမေ ယဉ်ကျေးမှုကနေ ပန်းချီဆရာငှါးပေးမယ်လေ....."
"သားကျောင်းတက်ချင်တယ်မေမေ....."
မေမေဘယ်လိုပဲပြောပြော သူကျောင်းဆက်တက်ဖို့သာတောင်းဆိုခဲ့ရာ နောက်ဆုံးတော့ မေမေခွင့်ပြုခဲ့သည်။
ကံကြမ္မာဆိုတာကြီးရေ.....
မင်းငါ့ကိုလဲကျအောင်ထပ်ပြီးရိုက်နှက်လည်း....
ငါရအောင်ပြန်ထပြမယ်......
ရှင်သန်နေသ၍......
ကံကြမ္မာကိုတိုက်ခိုက်မယ်.....
ငါ့ရဲ့ကံတရားကို ငါကိုယ်တိုင်ဖန်တီးမယ်....
⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪⚫⚪
မစတင်ခင်ကတည်းက
အဆုံးသတ်နေတဲ့
ဘဝမှာ
ရှင်သန်နေရတာ
အဓိပ္ပါယ်ရှိပါ့မလား
သလင်းမြူ