De rest van de week verliep beter dan de voorbije dagen. Mijn moeder deed terug normaal en gaf zonder problemen toestemming om naar het bosfeest te gaan en bij Livia te blijven slapen. Natuurlijk gaat Caroline ook en iedereen zal het geweten hebben. Blijkbaar gaat ze samen met een van Aidens vrienden. Wat me dan weer enorm dwars zat. Aiden heeft heel de week niets meer tegen me gezegd. Hij was ook vaak afwezig dus ik kreeg niet de kans niet om er achter te komen waar hij het maandagnacht over had. Ik moet dringend een plan bedenken, want wat als hij en Rafaël echt iemand hebben vermoord? Zoiets kan je toch niet gewoon vragen? Ik zou natuurlijk wel kunnen vragen wat die Grens juist is, maar ja dan vermoed Aiden waarschijnlijk dat ik het "ik heb hem uit de weg geruimd" gedeelte van hun conversatie ook heb gehoord. Geen goed plan...
'De rode of de roze?' vraagt Livia terwijl ze twee lippenstiften voor mijn neus houdt.
Ik ontwaak uit mijn dagdroom. 'Uuum...rood.'
We hadden afgesproken om ons samen bij Livia thuis klaar te maken. Mike en Alice komen wat later en dan rijden we met z'n allen naar het feest.
'Wat denk je van deze?' Livia houd een paarse jurk omhoog. Ze is al een half uur bezig met het zoeken van een geschikte jurk voor mij. Ik ging er vanuit dat dit bosfeest niet al te chique was en dat ik er dus gewoon in mijn jeans, T-shirt en afgetrapte sneakers naartoe kon. Maar toen Livia mijn outfit zag waarin ik bij haar aankwam verzekerde ze me dat ik zo echt niet mee kon.
'Die jurk is écht te bloot.'
'Nee, jij bent gewoon veel te preuts' zucht ze. 'Wat wil jij dan aandoen?'
Ik loop haar gigantische inloopkast binnen en bekijk de verschillende jurken. Mijn oog valt op een elegante rode trui met V-hals die apart hangt. Wanneer ik de hanger wil pakken merk ik dat er ook een zwarte broek bij hoort.
'En, iets gevonden?' vraagt Livia die binnen komt gewandeld. Zelf heeft de een zwarte jumpsuit aan met torenhoge hakken eronder. Ik heb geen idee hoe ze daarmee in een bos wilt rondwandelen.
'Ja, ik denk dat ik dit wil aandoen, als dat oké is?' Ik laat haar de outfit zien.
'Oh, ja tuurlijk ik draag die outfit toch bijna nooit dus je mag hem hebben als je wilt, maar ben je zeker dat je geen jurk wilt?'
'Ja, zeker. Ik neem dit.'
'Oke dan, maar je moet wel wat make-up op doen.'
Terwijl ik even later mijn make-up doe is Livia gaan zoeken naar drank. Even later komt ze boven met twee glazen en een fles rode wijn. Ik drink anders nooit, maar wanneer ik dit tegen Livia zeg terwijl ze mijn glas vult, giet ze er extra veel in.
'Livia!' roep ik wanneer ze het laatste beetje in de fles nog snel bij mij giet. Ik heb al twee glazen op en volgens mij begin ik het stilaan te voelen.
'Doe niet zo flauw. Voor één keer kan het geen kwaad. Trouwens zo vaak in je leven krijg je niet de kans om zo'n dure wijn te drinken' ze knipoogt. Ik wil niet weten wat de prijs is van die fles.
Wanneer ik even later recht wil staan om mijn haar te doen sta ik al wankel op mijn benen. 'Oh god, ik ben dit echt niet gewoon.'
Livia schiet in de lach door mijn onhandige gewandel. Op dat moment gaat de bel. Ik bind snel mijn haar samen in een rommelige dot, neem mijn handtas en loop - of moet ik zeggen wankel - samen met Livia naar beneden.
Even later zitten we met z'n vieren bij Mike in de auto.
'En hoeveel hebben jullie gedronken?' vraagt Alice aan Livia terwijl ik uit volle borst meezing met "Let it go" dat uit Mike's autoradio klinkt.
'Maar één fles wijn' zegt Livia glimlachend.
Alice kijkt bezorgt mijn kant op en ik geef haar er een vrolijke glimlach voor terug. Het was zo'n goed idee om met Livia af te spreken. Dit is echt leuk en het feest wordt nog veel leuker! Ik trommel mee op het dashboard terwijl ik de laatste noten meezing. Mike is al de hele rit aan het lachen, geen idee waarom.
Wanneer we even later aankomen is het al erg druk. Overal staan mensen. Er zijn er veel die ik herken van school, maar er zijn er ook die ik nog nooit eerder heb gezien. In het midden van de open plek is er een groot kampvuur waar iedereen rond staat.
Livia neemt me bij de hand. 'Kom jij hebt water nodig want anders haal je het einde van de avond niet.'
Ze sleurt me mee doorheen de menigte. 'Wacht hier,' zegt ze terwijl ze stopt voor een enorme groep mensen, 'ik ben zo terug.'
De minuten gaan voorbij. Livia blijft lang weg. Of komt dat door de alcohol? Oh god, ik voel me plots zo slecht. Ik heb echt water nodig om mijn maag te kalmeren, maar net wanneer ik zelf op zoek wil gaan naar water, verschijnt Alice naast me.
'Heb jij Livia gezien?' vraagt ze.
'Nee, ze ging water voor me halen, maar vroeg me om hier te wachten. Ze zou direct terug zijn, maar ik sta hier al wel een tijdje.'
'Verdomme, Mike is ook al verdwenen.'
Ik zucht en knik richting Alice' flesje water. 'Mag ik wat drinken?'
'Tuurlijk,' ze geeft me het flesje, 'blijf jij anders hier wachten voor het geval Livia terugkomt. Dan ga ik zoeken of ik haar en Mike kan vinden en dan komen we wel terug naar hier.
'Oké,' ik knik instemmend, 'maar als je hen niet vindt kom dan wel terug naar hier zodat we elkaar ook niet kwijt raken.'
'Doe ik' zegt Alice en ze verdwijnt vervolgens in de menigte.
Dit is al een goed begin. We zijn twee minuten op het feest en iedereen is al spoorloos verdwenen. Ik ga zitten op een boomstronk en wacht op een teken van een van mijn vrienden. Net wanneer ik me begin af te vragen waar Alice blijft, klinkt er geroep een eind verderop. Ik besluit om te gaan kijken. Misschien is Alice daar wel. De groep blijkt het publiek te zijn van een gevecht. Of nee, een ruzie tussen twee meisjes. Ik herken Joyce met haar vuurrode haar en ook het andere meisje komt me bekend voor. Ze zit naast me bij economie. Veel heeft ze nog niet tegen me gezegd, maar volgens mij heet ze Emily.
Joyce staat te schreeuwen. 'Jij vuile bitch, dat deed je met opzet!'
Emily krimpt ineen. 'Nee, dat is niet waar' mompelt ze. 'Het ging per ongeluk. Ik struikelde en-'
'Je struikelde? Maak dat een ander wijs! Jij wou mijn jurk ruïneren! Heb je enig idee hoeveel die me heeft gekost?! Dit zet ik je betaald vuile bitch!'
Het volgende moment stormt Joyce af op Emily.
Voor ik het goed en wel besef sta ik tussen hen in. 'Je laat haar met rust!' zeg ik kwaad.
'En wie denk je wel dat je bent om je hiermee te bemoeien?! Uit de weg!' Ze geeft me een harde duw waardoor ik opzij struikel en slaat vervolgens Emily recht in haar gezicht. Door de klap valt op het vieze, natte gras.
'Dat zal je leren mijn kleren te ruïneren, bitch!'
Er verschijnen tranen in Emily's ogen, haar mooie lila jurk zit onder de vlekken. Een seconde later storm ik op Joyce af. Ze staat met haar rug naar mij, Emily uit te lachen. De menigte schreeuwt. Ik trap haar met al mijn kracht recht in haar knieholte. Met een kreet valt Joyce voorover recht in de enorme modderpoel.
'Aaaaaah!' Joyce gilt alles bij elkaar. 'BITCH!'
'En Joyce, bevalt het je daar in je persoonlijke modderplas?' zeg ik glimlachend. Er klinken verbaasde kreten. Ik draai me richting Emily en biedt haar mijn hand aan om haar overeind te helpen.
'Bedankt' zegt ze zacht wanneer ze weer recht staat.
'Geen dank.' Ik schenk haar een bemoedigende glimlach.
'Wat is hier gebeurd?' Links van me verschijnt Aiden in een zwart T-shirt en zwarte broek. Zijn ogen gaan van Joyce naar Emily en ten slotte naar mij. Alle drie zitten we onder de modder en vlekken.
Aiden komt naast me staan. 'Kan iemand me verdomme vertellen wat er hier aan de hand is!'
'Dat kreng heeft me in de modder geduwd!' roept Joyce die ondertussen is overeind geklauterd.
Ook ik sta weer zecht. 'Nadat zij Emily een klap in haar gezicht heeft gegeven omdat ze een paar druppels op haar ó-zo dure jurk had gemorst' zeg ik terwijl ik mijn ogen ten hemel sla.
'Jij!' Joyce' ogen spuwen vuur.
Voor ik het goed en wel besef is ze vlak voor me. De menigte joelt om het nieuwe gevecht dat gaat losbarsten, maar ik ben niet voorbereid op wat er komt. Joyce geeft me plots een harde duw tegen mijn schouders. De volgende seconden lijken wel minuten.
Ik verlies mijn evenwicht,
wankel naar achter,
de menigte schreeuwt,
ik hoor mijn naam,
Aiden kijkt me geschrokken aan.
Vervolgens voel ik de hitte van het kampvuur achter me en besef in deze paar seconden dat ik in het vuur zal vallen. Ik sta er veel te dicht bij.
Ik bereid me voor op de pijn van de hete vlammen die gaat komen, maar ik voel niets? Plots liggen er twee paar handen op mijn heupen die me tegenhouden. Ik hap geschrokken naar adem. Het volgende moment bevind ik me in Aidens armen. Zijn blauwe ogen zijn het laatste wat ik zie voordat alles zwart wordt.