To all passengers please remain to your seats for a while
(Insert the song "Never Be The Same" by Camila Cabello)
It's been Three years since I left Philippines. I wonder what does it looks like from then and now? "Are you excited?" I looked at Lola and smile. Oh hell yeah I am. Kamusta na kaya sila Mama? Papa? Angelo? Silang lahat. Are they okay? Uncontrolled emotions starts to roam inside my body and I can't stand the feeling.
We successfully arrived in Philippines. Please fall in line and take your leave. Have a nice day.
When I heard that I immediately stood up and took my Lola's hand. Agad din syang inalalayan ng nurse nya kaya naman naglakad na kami palabas ng eroplano. The longer I stay here in Airport, the sweater my palm gets. Im so excited and panicked at the same time! Wahhh ano na kaya ang hitsura nila? Haha kala mo naman ang tagal kong nawala eh three years lang naman ako nawala. But still!
While waiting for our bags I explored my eyes around. Still the same NAIA I saw at the last three years. Pagkakuha namin ng bags ay sinamahan ko ang nurse ni Lola na si Valerie na alalayan si Lola. Pagkalabas namin ay agad kong nilanghap ang hangin.
"Philippines will still be Philippines." Nakangiting sabi ni Lola. At ganun din ako.
"There's no place like home" says me while still enjoying the warm breeze of air and the unknown polluted smell. Haha ang sama ko ba? But that's what makes Philippines stay the same. Pinakiramdaman ko ang puso ko. It's still beating. Cured and unscattered again.
"ATE BEAAAAAAAAA!!!!!!!!!" napamulat ako ng mga mata at agad na hinanap ang taong tumawag sakin. Oh my god, I know who's voice that was. At dun na nga nanlaki ang mga mata ko nang makita ko sila. "Gelo! Ma! Pa!" Excited akong lumapit sakanila at niyakap ng mahigpit. Oh god! I fucking miss them! Ganun din sila sakin at halos matumba na kami sa saya.
"Anak ikaw na ba yan? Ang ganda ganda mo na tapos medyo tumangkad ka narin." Nakangiting sabi ni Papa habang ine-examine ako.
"Tama ang Papa mo. At iba ka narin kung manamit. Ikaw parin ba si Bea na anak namin?" Natawa ako sa sinasabi nila at tumango. Im wearing a formal red dress na halos yakapin na ang katawan ko sa sobrang fit nito na pinatungan naman ng blazer na color black. Well nakapatong lang ito sa mga balikat ko. I'm also wearing black stockings and ofcourse red high heels na 6 inches tall. Ang buhok ko naman na ngayon ay sobrang haba na at pinakulot ay nakapusod lang. Ang pinakadulo nito ay abot na ang beywang ko.
"Ma, this is still me. Ako parin yun anak niyong matigas ang ulo"
"Weh? Eh pati nga pagsasalita mo iba na eh! Asan ang ate ko?" Binatukan ko ng malakas si Angelo at mukhang natauhan na sya dahil niyakap nya ako ng mahigpit.
"Welcome back ate" I smiled at him and hugged him back.
"Mabuti naman at nandito na kayo. Im happy to see you Alysa and Rogelio."
"Ganun din po kami sainyo Donya Mina." Masayang sabi ni Mama.
"Please, call me Mina." Tumango lang sila Mama at Papa sa sinabi ni Lola. Maya-maya ay pumasok na kami sa loob ng Van dahil medyo malayo layo pa ang biyahe namin. Napagdesisyunan naming umuwi na muna sa bahay. "Uhh Gelo asan si Haze?" Hindi ko mapigilang itanong sa kapatid ko. At mukhang maling move yun dahil kung makatingin akala mo naman may namamagitan samin ni Haze.
"Ikaw ha. Kakagaling mo lang sa pagpapagaling naghahanap ka nanaman ng isa" napailing nalang ako sa sinabi ng kapatid ko at tumingin sa labas.
Wala paring pinagbago ang Pilipinas. Mausok, traffic, maraming sasakyan, nagsisitaasang buildings na akala mo ay may paligsahan sa pataasan ng palapag at magulo parin. I missed this. Kamusta na kaya sila Cait at Kuya Aaron? Ang alam ko napromote na si Cait bilang Editor in Chief at si Kuya Aaron naman ay Head na ng Department. Si Joana nakapagtapos na at ang alam ko nagtratrabaho na sya sa La Union. Im happy for her.
While in Canada, I continued my studies there at kakagraduate ko lang last year. It's hard because of the adjustments that I need to endure. But it's worth all the hardworks. I finally get a diploma and I already started a business. Binigay narin sakin ni Lola Mina ang 70% shares ng Aviles Company. Guess that made me their biggest stock holder ehy? Ano kaya ang mararamdaman ni Don Alfonso? Im so excited.
Pagkarating namin sa bahay ay nagkwentuham kaming lahat. Walang pinagbago ang ayos ng bahay. May naidagdag na furnitures but it's still the same. Same house, same home.
Tinanong nila kung anong nangyare saakin sa Canada. And I told them what happened to me while Im in Canada. They also did the same thing. Kinwento nila ang mga nangyare sa buhay nila. Di na ako nagtaka nung nalaman kong si Angelo na at si Asiza. At mag i-isang taon na pala silang dalawa. I'm so happy for them. Pero nagulat ako nung malaman kong buntis na si Tital Sisil! Sa wakas magkakaanak na silang dalawa ni tito Gardo. May makulit na ring titira dito sa bahay nila.
"Am I late?" Napatigil ako sa pagtawa nang marinig ko ang boses na yun. Ang boses na namiss ko ng sobra at hinahanap ko nung nasa Canada pa ako. "Sorry traffic kasi eh. Si Bea?" Palihim akong napakagat ng ibabang labi at nilingon yung taong kakarating lang na ngayon ay nasa likuran ko. And there, I saw him. The bestfriend of my life. My wall. The person who did nothing but to make me smile and trying his best to make me laugh. Not just a smile and a laugh. But the real ones.
Alam kong natigilan rin siya sa paglalakad nang makita ako. I can't stop my heart from beating so fast. Gosh! Namiss ko sya! Ngumiti ako sakanya at lumapit habang nakatingin lang sya sakin na parang bang naninibago sa presensya ko. Is it me or he's just glowing? Baka muni muni ko lang to.
Pagkalapit na pagkalapit ko sakanya ay ngumiti ako. Yung ngiting matagal na nyang hinihintay. Yung umaabot hanggang mga mata at walang kapeke peke. "You never were" hindi parin sya nagsalita at gulat na gulat paring nakatingin sakin. Hindi yung nanlalaki ang mga mata. Yung tipong hindi sya makapagsalita sa gulat. Ganun na ganun haha!
"Bea?" Natawa ako sa reaction nya. Ano bang mukha ang meron ako ngayon at parang lahat sila hindi makapaniwalang ako ito? Ako parin naman ito ah? Si Bea na maingay, na matigas ang ulo, na asal lalaki. Ang pinagkaiba lang ay mas naging feminine ako.
"Ano? Tititigan mo lang ba ako o yayakapin?" Nakangisi kong asar sakanya at sa isang iglap ay nasa piling na nya ako, nakakulong sa mga braso nya. Niyakap ko din sya pabalik ng mahigpit at ibinaon ang mukha ko sa leeg nya. I miss this guy. So much.
"I missed you" bulong nya sa tenga ko and it gave me chills. I missed him too.
"Hmm me too" I can feel his lips curved into a smile kasi nakabaon din ang ulo nya sa leeg ko. Nakalimutan na ata naming marami kaming kasama ngayon pero wala kaming pake. Bestfriends time namin ito noh. Napahiwalay lang kami nung nagsimula na silang asarin kami. Pinatigil ko naman sila agad kasi ayokong inaasar kami na parang bang may chance. Pero no.. hanggang dito lang talaga kami. I love him. But as a bestfriend lang. I can't love again. I don't wanna love a person in an intimate way ever again.
Masaya kaming lahat na nagkukulitan at nagkwekwentuhan nang biglang dumating si Ice na may dala-dala pang dyaryo. Nagmamadali syang pumasok sa pintuan at parang hindi ako napansin saka lumapit agad kay Gelo na abala sa pagkain ng chocolates. Ngayon lang daw sya kakain ng imported na chocolates kaya susulitin na nya. Natawa ako nung marinig ko yun sakanya.
"Gelo!!! Tingnan mo oh! Diba yan si.. si.." hindi na maituloy ni Asiza ang sasabihin habang ipinapakita kay Gelo ang front page ng dyaryo dahil napaangat ng tingin nya saamin. Mukhang ngayon lang nya napansin na dumating na kami. At ang mas ipinagtaka ko ay agad nyang itinago ang dala nyang dyaryo sa likod nya. Oh anong meron dun?
"A-Ate Bea?" Hindi makapaniwalang tanong nya. Ngumiti naman ako ng alinlangan sakanya. May mali ba? Bakit parang nakakita sya ng multo? Napabaling ang atensyon namin sa kapatid kong naubo dahil sa biglang pagdating ni Asiza. Agad naman syang uminom ng tubig. "Ano ba Ice!? May balak ka bang patayin ako?" Pag-rereklamo nya. Naitulak ata kasi ni Asiza yung kinakain nyang chocolate sa bunganga kaya ayun nabilaukan. Ayan buti nga sayo. Lantakin ba naman ang lahat na dala naming chocolate.
"E-Eh kasi Gelo... ano uhh" hindi maituloy tuloy ni Asiza ang sinabi nya at pasimpleng tinitingnan ako ng may kaba sa mga mata. Ano bang nangyayare kay Asiza? "Are you okay?" Tanong ko. Hindi sya nakasagot dahil hinablot agad ni Gelo ang dala nyang dyaryo at agad na binasa ang nasa front page. Maski sya ay napatigil sa paggalaw at di maalis ang tingin sa papel. Teka, ano bang meron? Nanalo ba sila sa lotto? Wahh! I wanna see it!
"Oh bakit parang nakakita kayo ng multo anak?" Tanong ni Mama. Pero agad na nilukot ni Gelo ang dyaryo pero hindi ako pumayag na itago nilang nanalo sila sa lotto. Aba! They should share it to us you know. Kaya naman ang ginawa ko ay hinablot ko ang dyaryo. Balak pa sanang bawiin ni Gelo ang newspaper pero inilayo ko na agad ang sarili ko at agad na binasa ang front page.
No way...... all my efforts of forgetting the past, those hardships that I tried to build up, all my might to forget what happened to me in the last three years came crashing by and filled me with undefined emotions. Reading his name is enough for me to get wrecked again..... but reading his full name with hers just made my world explode into million pieces.
And then.... another tear fell from my eye because of him.
Let us all Witness the Incoming Grand Wedding of the Sandroval's Heir, Ralph Stephen Sandroval III and Kelly Tania Afrendel!
Ikakasal na sya......