And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am
(Goo Goo Dolls - Iris)
(Vince)
Kimberley. Robots. De redding en ontsnapping. De kus. Er is zoveel wat ik moet overdenken. Ik weet dat ik blij ben met Kimberley en de kus, want nu weet ik dat ze hetzelfde voor mij voelt. Maar toch... een klein gevoel vertelt me dat er iets mis is. Iets wat we niet hebben overzien. En ik haat het dat ik niet weet wat het is. 'Vandaag doe je dat roze konijnenpak aan, Vince', grijnst Kim en ze stoot me op mijn arm. Sinds de kus kan ze niet meer stoppen met glimlachen. Ik voel hetzelfde hoor, vanbinnen, maar ik ben een man. Ik ga niet een godganse dag lopen glimlachen als een halve gare. Dat ligt niet in mijn aard.
We staan buiten op het terras, de Ozonlaag bedekt de aarde terug en het is er donker. Maar ik zie alles glashelder, want dat nachtzicht is optimaal. Het is druk op de straat, maar ik let er niet echt op. Ik let meer op de grote glazen toren in de verte. Want daar zit de vijand. Camèra, Buys, en al de anderen die in het complot zitten. Ze moeten zo snel mogelijk dood. Doordat ik zo opgegaan was in de kus, in Kimberley, vergat ik mijn problemen. Want die zijn er.
Laten we beginnen met het probleem dat ik een robot ben. Wat kan ik daar nou aan doen? Ik schaam me voor mezelf, dit is niet wie ik wou worden. Maar ik leef wel, dat is mijn drijfveer. Toch, het feit dat ik een robot ben, heeft me al doen denken om zelfmoord te plegen. Kimberley weerhoudt me daarvan, maar zodra zij zal verdwijnen uit mijn leven dan weet ik het niet meer.
Probleem twee is dat ik de robots me gewoon in zich opnemen, ook al heb ik een mensenhuid. Kimberley heeft me uitgelegd dat ze het aan je tatoeage ziet dat ik een echte robot ben. Die ijzeren wezens overal om me heen hebben, jekkes.
Dat brengt ons trouwens bij probleem drie: ik haat nog steeds robots, maar opeens moet ik onder hen gaan wonen en vriendjes met hen worden! Mijn vriendin is zelfs een fucking robot! Ik weet dat ze omgebouwd is, net zoals ik, en dat je het verschil niet merkt met een mens, maar ze blijft een róbot! Ik weet niet of ik ooit 100% van haar ga kunnen houden als ik al niet van mezelf hou, niet van de robot in ons hou.
Mijn vrienden zijn probleem vier. Ik weet niet hoe ik naar hen toe ga kunnen gaan zoals ik nu ben. Een robot. Kimberley zegt dat ze wel naar me zullen luisteren, maar dat ik misschien beter het schermpje kan afdekken. Voor het geval dat.
'Een roze konijnenpak? Volgens mij zit dat niet tussen de opties', grijns ik uitdagend. Ze glimlacht breed terug en kijkt terug over het balkon, met een blik olie in haar handen. Het is een aparte smaak, dat moet ik je meegeven. Maar wel lekker. En met die alcohol er nog eens in... Ik wist niet dat het kon, maar een robot kan dus wel dronken worden. 'Kimberley, voor de reddingsactie moet jij je nog laten maken.' Het is vreemd om zo'n robottaal uit te slaan. "Laten ombouwen", "haal een fles olie", "opstarten". Het zijn allemaal voorbeelden. Gek genoeg vind ik het niet lastig om een robot te zijn, hoewel ik wel in de knoop lig met mezelf. Maar al die typische termen neem ik snel over, al ben ik pas vierentwintig uur een robot.
'Weet ik. Wanneer wil je dat ik ga?'
'Liefst zo snel mogelijk.' Ik neem haar beet en druk een kus op haar voorhoofd, waarna ze op haar tippen gaat staan om een vlinderkusje op mijn mond te drukken. We glimlachen. Ik heb zo lang gewacht. Ik wou haar al zo lang voor mezelf hebben. Het idee dat iemand anders dan mij haar een kus geeft... Nee, ik voel de jaloezie al opkomen. En de haat, maar dat is vooral op Falk gericht. Hij is en blijft een sukkel. Punt uit. 'Ik zal morgen eens langsgaan. Maar enkel en alleen als jij belooft om met de groep te gaan praten.' Mijn blije stemming zwakt af bij die gedachte.
'Kimberley, wat moet ik zeggen? Wanneer ze merken dat ik een robot ben, bedoel ik.'
'Zeg dat het mijn schuld. Dan is het snel afgehandeld.' Het is een idee, maar geen goed idee. Haar de schuld geven en haar meer problemen bezorgen? Ze is mijn vriendin, niet de oplossing voor al mijn problemen.
'Nee, Kimberley, je hebt al genoeg problemen met mijn vrienden, dit kun je er niet bijnemen. Je moet wel weten dat je ze nog moet leiden naar die Transporter van je, en dan moeten ze je vertrouwen.'
'Ahn, ja dat is waar.' Ze giechelt en nestelt zich in mijn armen. Haar gezicht is naar de stad gericht, en mijn armen liggen beschermend rond haar middel. Mijn hoofd ligt op haar kruin, en ik ben afgeleid. Even kan mijn uitleg me niet meer schelen, want ik heb Kimberley vast. Overal waar we elkaar aanraken, tintelt het. Maar we hebben het zo lang uitgesteld, te lang in onze eigen cocon geleefd. Dit appartement heeft iets afschermend. 'Je kunt de waarheid vertellen.'
'En hoe gaat de waarheid?'
'De waarheid is dat je stervende was, dat ik je gered heb door je een robot te maken, en dan geef je je eigen mening en zeg je dat je nog steeds dezelfde bent. Maar dan met technische snufjes.' Het is waar wat ze zegt. 'Wat vind je er trouwens van?'
'Van wat?'
'Het robot zijn.' Haar hoofd rust tegen mijn schouder en we wiegen zachtjes heen en weer.
'Het is... Anders. Opeens legt dat Vizier alles uit wanneer ik iets niet begrijp en weet ik altijd hoe laat het is en kan ik me gewoon automatisch verkleden, zonder echt kleren bij je te hebben. Het is zoveel gemakkelijker om een robot te zijn, maar hier word je lui van.'
'Dat is één van de redenen dat ik bij het Leger ben gegaan. Je weet wat te doen. Maar Vince, je moet weten dat er maar weinigen zoals wij zijn. Hoe wij zijn omgebouwd is het duurste van het duurste, een mens kan niet beter omgebouwd worden. De meesten hebben het niet zo goed. Gevangenen... Ze worden gewoon wat ijzer ingebracht zodat ze eeuwig kunnen wegroesten, maar al dat leuke dat wij hebben, dat hebben ze niet. Het is hard om een omgebouwde mens te zijn.' Dat weet ik. Ik ken de verhalen. Mensen zijn schapen, wachtend tot de wolf zal toeslaan, maar ondertussen vluchten ze hun leven lang, tot wanneer ze in de val van de wolf lopen. De wolf zal hoe dan ook winnen.
'Waarom hebben ze me niet gevangen genomen?'
'Ik had een nep-tattoo op je arm getekend en gezegd dat je m'n broer was. Toen hebben ze aan je gewerkt, en Camèra kwam de kamer binnen en...' Ze bibbert in mijn armen en ik trek haar wat dichter naar me toe. 'Ik weet dat hij je dood wou. Hij wou me gek maken, door dat te blijven herhalen. De enige oplossing was een robot worden, en dat wist hij ook. Eigenlijk... Eigenlijk was dat vast zijn bedoeling. Van jou een robot maken, want jij hebt mijn opstandig gedrag veroorzaakt. Als je onder zijn gezag komt te staan...' Ze realiseert zich opeens iets. 'Oh nee, Vince. Ik heb iets vreselijks gedaan.' Ze draait zich met grote, angstige ogen naar me toe. Voor wanneer ik haar iets kan vragen, legt ze het me al uit. Ze is opeens onrustig. 'Ik heb hem zijn zin gegeven. Ik ben recht in zijn val gelopen.' En zelfs de slimste, sterkste schapen zullen uiteindelijk gepakt worden.
'Wat kan hij ons maken, Kimmy? We zijn robots, een deel van de maatschappij.'
'Dat is het probleem. We staan onder zijn leiderschap, Vince! Hij kan ons bevelen wat hij wil. Vooral mij, want ik zit bij het Leger! Shit shit shit!' Ze heft haar handen op en zet ze afgeleid op haar hoofd. Ze is er niet bij, haar gedachten vliegen vast heen en weer. 'Vince. We zijn in levensgevaar.'
Ik snap het niet. Ik snap het al de hele tijd niet. 'Waarom?'
'Als je een mens bent, kan ik je opeisen als mijn gevangene. Dan sta je onder mijn leiderschap, alles wat jij uitsteekt, schaadt mij, maar ze kunnen ons niet vermoorden. Het is wettelijk vastgelegd, iemand die een menselijke slaaf heeft, mag je niet aanraken.' Er begint wat te dagen in mijn hoofd. Ik maak haar uitleg af.
'En nu ik een robot ben... Nu kan hij ons beiden iets aandoen. Want ik ben geen mens, en dus heb jij geen slaaf. Hij kan ons "per ongeluk" laten vermoorden, want we zijn toch maar een pak aan zijn been.' Kimberley knikt en knikt en knikt. 'Zonder dat hij er problemen mee krijgt.'
'Dat is het. Oh, Vince, we moeten dringend weg! Kom!' Ze trekt me mee naar de deur. 'Ik moet een rugzak hebben, voor het geld dat ik nog moet afhalen en de blikjes olie. Snel, Vince, haal de olie uit de koelkast!' Ik doe wat ze me vraagt, terwijl ze zelf een rugzak gaan halen is. Ik weet waarom we weg moeten, maar het lijkt allemaal zo onwerkelijk. We kunnen elk moment vermoord worden, kun jij je dat voorstellen?
Kimberley lijkt dit trouwens allemaal veel serieuzer te nemen dan ik. Ze kent haar wereld ook beter, ze weet hoe gevaarlijk het hier kan zijn. Dus ik doe alles wat ze me opdraagt, want ik vertrouw haar. Ze heeft dit geleerd bij het Leger, vermoed ik, want ze doet alles gestructureerd en weet wat ze doet. En drie minuten later staat ze beneden bij de geldautomaat, gestresseerd tikkend op het schermpje. Ik leg kalmerend een hand op haar schouder, en haar nerveuze hand neemt het mijne vast. 'Oké, kom.' Ze propt ontelbaar veel geldhoopjes in de rugzak en kijkt doelgericht voor zich uit.
'Waar gaan we heen?'
'Mijn vader heeft mijn bericht gehad, hij zegt dat we beter naar de Maya's gaan, want in de tunnels zullen ze ons als eerste zoeken.' Dat is een goed idee, maar wat met mijn vrienden? Ik leg mijn probleem aan haar voor en ze blijft even stil. 'Het lijkt Andreas een goed idee om hen te gaan halen, maar het mag niet te lang duren. Hijzelf gaat niet mee met ons, hij zegt dat hij nog wat dingen moet afhandelen.'
'Oké.' We snelwandelen naar een verlaten putdeksel, waar we er inglijden en beginnen te rennen. 'Waar kunnen ze zijn?' We kunnen eindeloos rennen zonder uitgeput te raken, maar we hebben niet eindeloos de tijd, dus Kimberley drijft het tempo nog wat op.
'Volgens mij kunnen ze niet ver zijn. Als ze nog steeds op dezelfde plek zijn, dan is het een halve dag rennen. Al wandelend duurt het veel langer.' Ze gaat nog sneller lopen. Gelukkig kan ik haar gemakkelijk bijhouden.
'Dat duurt veel te lang. Je kunt niet de hele groep op tijd naar het Mayagebergte krijgen.' Het is ik die hen wil redden, maar ik weet ook dat het geen gemakkelijke opgave is.
'Heb jij soms een beter idee?' Daar heeft ze me. Ik kan niet tegen haar ingaan.
'Nee, eigenlijk niet, lieverd.' Ze kijkt me even aarzelend aan, haar mooie helblauwe ogen zo onzeker. 'Wat is er?'
'Zijn we een officieel stelletje dan?' Oh mijn God, waar zij zich druk om maakt, net terwijl we de wereld proberen te redden. Oké, dat is overdreven. Ik bedoel dus: net terwijl we míjn wereld proberen te redden.
Ik kijk haar ongelovig aan, want dit kan ze niet menen. 'Kimberley, moet ik je het officieel vragen dan?' Ze wil me net een antwoord geven wanneer we geluid horen.
'Nou, volgens mij gaan we niet eens een halve dag moeten rennen. Is dat even geluk hebben.' We stoppen met sprinten, en volgen het geluid. Het wordt steeds luider. Ik herken de stemmen.
'Nee, Thomas, je mag dat niet opeten. We moeten het sparen!' Ik zie Kimberley onzeker slikken, en ik grijp haar hand vast.
'Valentine, ik heb zoooo'n honger!' Ik hoor een ketsend geluid, zoals een hand dat op een ander hand slaat.
'Laat dat, Thoms! Er zijn andere mensen die ook nog moeten eten!' De stemmen komen in onze richting, en we blijven staan. Kimberley fluistert tegen me: 'Zouden ze onze relatie goedkeuren?' Ik zal het haar nog wel eens officieel vragen.
'Natuurlijk wel, Kimmy. Maak je geen zorg...' Ik blijf steken in mijn woorden, want dan komt Valentine in beeld en zij kapt mijn zin af.
Ze ziet ons, zo dicht bij elkaar, en haar blik valt op onze handen. Ze tuit bedenkelijk haar lippen, heft haar hand op, zodat de rest van de groep ook stopt. Kris en Thomas kijken verbaasd naar elkaar, maar dan zien ze ons ook staan.
'Ik kan niet geloven dat jij je gezicht hier nog durft te vertonen.'
----
A/N
Mind to vote? :D