Αγγελική pov.
Ξύπνησα το πρωί και πήγα στην κουζίνα να φάω.
Μόλις το έκανα, ντύθηκα και μπήκα στο αυτοκίνητο του Σταύρου για να με πάει στο σχολείο.
Όταν φτάσαμε, έκανα πως θα μπω στο χορό του σχολείου. Αλλά μόλις εξαφανίστηκε το αυτοκίνητο, εγώ έφυγα για να πάω στο νοσοκομείο. Έβαλα την κουκούλα της ζακέτας, μη τυχόν με γνωρίσουν και έφυγα.
Ενώ περπατούσα, σταμάτησα σε μία παιδική χαρά. Εδώ έβγαινα συχνά με το Χρήστο, ήταν το αγαπημένο μου μέρος.
Memory flashback.
<Χρήστο θα με βοηθήσεις να κάνω κούνια> είπα ενώ χοροπηδούσα.
<Εντάξει μικρέ μου άγγελε> είπε και με ανέβασε στην κούνια. Ύστερα με κούναγε.
End memory flashback.
Σταμάτησα να βλέπω τις κούνιες και συνέχισα για το νοσοκομείο. Όταν έφτασα, πήγα στο δωμάτιο του Seo.
Χτύπησα την πόρτα αλλά δεν πήρα καμία απάντηση, έτσι μπήκα μέσα.
Τον βρήκα ξαπλωμένο στο κρεβάτι να κοιμάται, δίπλα του ήταν και το καλάθι μου. Δεν είχε φάει τίποτα.
Άνοιξα το παράθυρο για να μπει λίγο ήλιος και καθαρός αέρας. Θυμάμαι πως το έκανα αυτό κάθε φορά που ο Χρήστος ήταν άρρωστος. Ήθελα να τον προσέχω και να τον φροντίσω μέχρι που να γινόταν καλά.
Έκατσα στην καρέκλα δίπλα του και τον παρατηρούσα. Κοιμάται ακριβώς όπως ο Χρήστος. Το στόμα λίγο ανοιχτό, το ένα χέρι πάνω από το κεφάλι και το ένα γόνατο λυγισμένο. Χαμογέλασα στην εικόνα αυτή.
Ύστερα από λίγο άνοιξε τα μαύρα μάτια του. Μάλλον επειδή δεν φοράει γυαλιά, δεν μπορεί να καταλάβει ποια είμαι. Του φόρεσα τα γυαλιά και με κοίταξε σοκαρισμένος.
Seo: Γιατί δεν είσαι στο σχολείο;
Αγγελική: Δεν ήθελα να πάω.
Seo: Πόσες απουσίες έχεις;
Αγγελική: 43....55.... 67.... Δεν θυμάμαι.
Είπα μετρώντας τα δάχτυλα μου.
Seo: Τόσες πολλές;
Τις δικαιολογείς;
Αγγελική: Όχι!
Είπα χαλαρή.
Εκείνος σηκώθηκε από το κρεβάτι και με έπιασε μου έπιασε το έναν ώμο.
Seo: Πως τα πας με τα μαθήματα;
Αγγελική: Χάλια.
Seo: Οι βαθμοί σου;
Αγγελική: Σκ@τ@.
Είπα και χαμογέλασα. Εκείνος ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει.
Τι νομίζει, πως θα κάτσω να διαβάζω για να αποκτήσω γνώσεις;
Την συζήτηση μας, μας την διέκοψε ο γιατρός όταν μπήκε μέσα. Μας χαιρέτησε και έκατσε στην καρέκλα μου.
Γιατρός: Kim Seo Jun;
Seo: Ναι εγώ είμαι.
Γιατρός: Θα σου κάνω μερικές εξετάσεις και μετά θα μπορείς να φύγεις. Η μητέρα σου σε περιμένει κάτω.
Seo: Εντάξει.
Ο Seo ήταν καθιστός στο κρεβάτι. Ενώ ο γιατρός φόρεσε το τετοσκοπιο για να του κάνει τις εξετάσεις.
Γιατρός: Βγάλε την μπλούζα σου.
Είπε και ο Seo με κοίταξε. Κατάλαβα πως ένοιωθε άβολα ενώ τον κοιτούσα. Μου έκανε νόημα να γυρίσω την πλάτη μου και έτσι έκανα.
Όμως μόλις έβγαλε την μπλούζα του, γύρισα να τον κοιτάξω.
Μόλις κατάλαβε πως τον κοιτούσα, κοκκίνισε λίγο. Εγώ γέλασα χαμηλόφωνα για να μην με ακούσει ο γιατρός.
Δεν έχει και χαλιά σώμα.
Είναι πολύ ψηλός και είναι λίγο γυμνασμένος. Επίσης το σχήμα τον ματιών του είναι πολύ χαριτωμένο. Αλλά αυτό που είναι πιο ωραίο, είναι το μαύρο χρώμα των ματιών του, που όταν είναι σκοτάδι και υπάρχουν κάποια φώτα ανοιχτά, εκείνα λάμπουν σαν δυο σμαράγδια.
Όταν τελείωσε η εξέταση, εκείνος φόρεσε την μπλούζα και με κοίταξε παραπονεμένος, ενώ εγώ χαμογέλασα πλατιά. Μαζέψαμε τα πράγματα και πήγαμε κάτω όπου μας περίμενε η μητέρα του.
Την αγαπώ πολύ την κυρία Ελένη. Είναι σαν την μαμά που δεν είχα ποτέ. Κάποιες φορές, μου αρέσει ο τρόπος που νοιάζεται για μένα. Αν και το μισό οι άλλοι με νοιάζονται και να με προσέχουν. Με αυτήν είναι μια διαφορετική αίσθηση.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο της και πήγαμε στο σπίτι τους. Όταν φτάσαμε, εγώ και ο Seo καθόμασταν στο δωμάτιο του. Παίζαμε παιχνίδια στον υπολογιστή του και μπορώ να πω πως είναι ο καλύτερος παίκτης που ξέρω. Έχουμε παίξει 57 φορές και σε όλες με έχει κερδίσει.
Επειδή βαρέθηκα να χάνω, ξάπλωσα στο κρεβάτι του και εκείνος έκατσε δίπλα μου.
Seo: Αγγελική να σε ρωτήσω κάτι;
Αγγελική: Ναι.
Είπα και απορούσα το τι θα μου πει.
Seo: Το σκεφτόμουν λίγο, αλλά πιστεύω πως μπορώ να στο πω.
Αγγελική: Τι;
Είπα και έκατσα κανονικά.
Γιατί η καρδιά μου χτυπάει τόσο γρήγορα; Γιατί νιώθω τόσο αγχωμένη για αυτό που θέλει να μου πει;
Seo: Θέλεις.... να σε.... βοηθήσω με τα μαθήματα;
Είπε απότομα την τελευταία πρόταση και με κοίταξε στα μάτια.
Αγγελική: Όχι!
Είπα κατευθείαν.
Και εγώ που αγχώθηκα για αυτό που θα μου έλεγε. Για μια στιγμή πίστευα πως θα μου έλεγε κάτι άλλο.
Seo: Σε παρακαλώ.
Είπε και μου έπιασε το χέρι με το μεγάλο χέρι του.
Αγγελική: Όχι.
Είπα πάλι και απομακρύνθηκα λίγο.
Seo: Μα μπορεί να μείνεις στην ίδια τάξη.
Είπε λυπημένα και με πλησίασε περισσότερο.
Αγγελική: Όχι είπα. Δεν με ενδιαφέρει.
Seo: Εμένα όμως με ενδιαφέρει.
Είπε και με έπιασε από το μπράτσο. Εγώ τον κοίταξα με δολοφονικό βλέμμα και τότε με άφησε.
Αγγελική: Δεν θέλω βοήθεια. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Είπα κοιτάζοντας αλλού και σχεδόν νευριασμένη.
Seo: Εντάξει. Με συγχωρείς αν σε νεύριασα.
Είπε στεναχωρημένος, με σκυμμένο το κεφάλι, κοιτάζοντας κάτω. Εγώ ξεφίσηξα και γύρισα να τον κοιτάξω. Του σήκωσα το κεφάλι για να με κοιτάξει και εκείνος.
Αγγελική: Δεν πειράζει.
Είπα και του χάιδεψα το μάγουλο. Εκείνος μου χαμογέλασε απαλά.
Στην συνέχεια κάτσαμε να φάμε. Για κάποιο λόγο κάθε φορά που έρχομαι στο σπίτι του Seo πεινάω πολύ, ενώ σπίτι μου με το ζόρι τρώω τοστ.
Έκατσα και άλλο λίγο σπίτι τους, μέχρι που με πήραν τηλέφωνο. Πάλι είναι ο Σταύρος και με ψάχνει. Με καλεί κάθε τρεις και λίγο, όμως ποτέ δεν το σηκώνω. Δεν με παρατάει καλύτερα.
Αγγελική: Ώρα να πηγαίνω. Γειά Seo.
Είπα και τους χαιρέτησα.
Seo Jun pov.
Δεν τα παρατάω, θα βοηθήσω την Αγγελική να βελτιώσει τους βαθμούς της. Θα πάω στο σπίτι της και θα την βοηθήσω.
Λίγα μαθήματα με την διδασκαλία μου και θα γίνει αρίστη μαθήτρια. Αυτό ελπίζω...!
Βγήκα να κοιτάξω τα αστέρια. <Κάποιοι λένε πως δεν μπορείς να εμπιστευτείς τους άλλους, ακόμα και τους φίλους σου.> σκέφτηκα, αλλά μετά κοίταξα το χέρι μου που ήταν με γύψο. Το χάιδεψα και χαμογέλασα από την εικόνα της Αγγελικής που εμφανίστηκε στο μυαλό μου.
Seo: Εσένα μπορώ να σε εμπιστευτώ.
Ψέλλισα με κλειστά μάτια για να καθαρίσω την εικόνα της Αγγελικής στο μυαλό μου.
Seo: Τι θα κάνω αν με εγκαταλείψεις άγγελε μου.
Είπα αυθόρμητα ενώ κοίταξα τα αστέρια που έλαμπαν περισσότερο από ποτέ.
___________________________
Γειά σας😄
Τι κάνετε παίδες;
Ελπίζω να περνάτε καλά και να σας άρεσε το κεφάλαιο.
Πείτε μου στα σχόλια την γνώμη σας.
Πείτε μου πως θα θέλατε να συνεχίσει η ιστορία.
Μην φοβάστε, δεν δαγκώνω.😊
Παιδιά δεν μπορώ άλλο με τόσο χαμηλό ίντερνετ. Κοντεύω να τρελαθώ...😵
Προσπαθώ να βρώ έμπνευση μόνο για εσάς.😤
Αυτές της ημέρες δεν νιώθω καλά ψυχολογικά.
Ελπίζω να με καταλαβαίνετε😟😔
Τσάγια❤