Αγγελική: Δεν θα σου δίνω αφορμή για το τι κάνω.... Να μην σε νοιάζει.
Είπα νευριασμένη για να μην μου κάνει άλλες ερωτήσεις.
Συνέχεια!
Μόλις έφτασα σπίτι μου, μπήκα μέσα και όπως πάντα η Άννα και η Ρούλα, να με περιμένουν στην πόρτα.
Άννα: Δεσποινίς Βασιλοπούλου. Γιατί αργήσατε τόσο πολύ;
Ρούλα: Δεσποινίς τι κάνατε πάλι τέτοια ώρα έξω.
Άννα: Δεσποινίς φάγατε κάτι; Έχετε αδυνατίσει πολύ.
Ρούλα: Δεσποινίς που χτυπήσατε στο χέρι;
Πάλι όπως συνήθως με βομβαρδίζουν με ερωτήσεις, ενώ εγώ να τις αγνοώ και να περπατάω στο σπίτι και να κάνω σαν να μην υπάρχουν.
Μπήκα στο μπάνιο... Στο μόνο μέρος που υπάρχει ησυχία. Άνοιξα την βρύση και άφησα την μπανιέρα να γεμίζει με νερό. Έβγαλα την μπλούζα μου και κοίταξα την πληγή μου, στο καθρέφτη.
Το έκανα αυτό όταν κατάλαβα ότι ο Χρήστος δεν θα γυρνούσε ποτέ πίσω. Με μαχαίρωσα.
Ύστερα έβγαλα όλα τα ρούχα μου και μπήκα στην μπανιέρα, μέσα στο ζεστό νερό. Ξάπλωσα αφήνοντας το σώμα μου να χαλαρώσει και να καίγεται, αφού το νερό ήταν πολύ ζεστό.
Έκλεισα τα μάτια μου και προσπαθούσα να κοιμηθώ.
Memory flashback.
<Χρήστο θα με πάρεις αγκαλίτσα;> τον ρώτησα.
<Φυσικά, μικρέ μου άγγελε> είπε και με πήρε στην αγκαλιά του.
.......
<Χρήστο κρυώνω> είπα ενώ έτρεμα.
<Κρυώνει ο μικρός μου άγγελος; Φορά την ζακέτα μου> είπε και μου φόρεσε την τεράστια σκούρο μπλε ζακέτα του.
.......
<Χρήστο κοίτα τα αστέρια. Είναι πολύ όμορφα> είπα και έδειχναν ενθουσιασμένη με το δάχτυλο τα αστέρια.
<Δεν είναι πιο όμορφα από εσένα> είπε και με φίλησε στο μέτωπο.
........
<Χρήστο γιατί είναι τόσο βαριά η σχολική σου τσάντα;> είπα κοιτώντας όλα τα τετράδια που είχε μέσα με διαφορετικά ονόματα.
<Στο Γυμνάσιο έχουμε πολλά βιβλία> είπε απομακρύνοντας μου την τσάντα του.
......
<Χρήστο που χτύπησες τόσο άσχημα> είπα κοιτώντας τις πληγές και τα χτυπήματα σε όλο του το σώμα.
<Είμαι καλά. Μην ανησυχείς για μένα άγγελε μου> είπε και μου χάιδεψε το μάγουλο κρύβοντας την μεγαλύτερη πληγή στο χέρι του.
........
<Χρήστο γιατί το όνομα μου είναι Αγγελική και με φωνάζεις άγγελε σου;> είπα κοιτώντας τον στα μάτια με απορία.
<Επειδή εσύ είσαι ο μικρός μου άγγελος. Εσύ με προστατεύεις> είπε και με πήρε στην αγκαλιά του.
<Σου υπόσχομαι πως θα σε προστατεύω. Σ'αγαπώ πολύ> είπα και ανταπέδωσα στην αγκαλιά του.
<Και εγώ σ'αγαπώ> είπε και μου φίλησε το μαλλί.
........
<Χρήστο που πας τέτοια ώρα το βράδυ;> είπα κοιμισμένη.
<Θα πάω μια βόλτα και θα επιστρέψω> είπε τραβώντας μία τεράστια βαλίτσα.
<Μην αργήσεις!> είπα ενώ έτριβα τα μάτια μου. Εκείνος έσκυψε μπροστά μου και μου φόρεσε την ζακέτα του. Με αγκάλιασε και τα μάτια του είχαν βουρκώσει.
<Να προσέχεις. Σε αγαπώ πολύ> Είπε και έμοιαζε έτοιμος να κλάψει.
<Και εγώ σε αγαπώ. Μην αργήσεις... Θα σε περιμένω> είπα και χαμογέλασα.
<Αντίο! Θα μου λείψεις> είπε και έκλεισε την πόρτα.
Δεν τον ξαναείδα πια από τότε. Τον περίμενα μέρα με την μέρα, μέχρι που κατάλαβα πως δεν θα γυρνούσε. Ο Χρήστος που εγώ ήξερα και αγαπούσα με όλη μου την καρδιά, εξαφανίστηκε για πάντα. Με παράτησε και έφυγε για πάντα.
Γιατί μου το έκανε αυτό;
Έλεγε πως με αγαπούσε. Έλεγε πως ήμουν ο μικρός του άγγελος.
Πώς εγώ τον προστάτευαν.
Είπε πως θα ήμασταν για πάντα μαζί.
Ήταν ένας ψεύτης. Ηλίθιος. Μ@λ@κ@ς.
Πως με παράτησε; Για πιο λόγο;
Θέλω να επιστρέψει πίσω.
Χρήστο γιατί;
Έλεγα μέσα μου και δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα μου. Έτρεμα ολόκληρη και μου ξέφευγαν κάποιοι λυγμοί.
Βούτηξα το κεφάλι μέσα στο νερό και προσπάθησα να πνίξω τον εαυτόν μου. Κράτησα με όλη μου την δύναμη την ανάσα μέχρι να τελείωσει το οξυγόνο μου. Δεν μπόρεσα να με πνίξω. Πάντα τελευταία στιγμή περνώ ανάσα. Όσες φορές προσπαθώ να αυτοκτονήσω, δεν τα καταφέρνω. Είτε τα παρατάω, είτε με σώζουν.
Δεν το καταλαβαίνουν ότι δεν θέλω να ζήσω πιά.
Δεν την θέλω την ζωή μου.
Έχασα τους γονείς μου. Έχασα τον Χρήστο.
Μόνο τα λεφτά μου μείνανε. Γι'αυτό με κρατάνε ζωντανή.
Βγήκα από την μπανιέρα και τύλιξα το σώμα μου με μια πετσέτα. Φόρεσα κάποια ρούχα που μου είχε αφήσει η Άννα και έβαλα την ζακέτα του Χρήστου βγαίνοντας από το μπάνιο.
Ρούλα: Δεσποινίς γιατί αργήσατε τόσο πολύ στο μπάνιο;
Αγγελική: Γιατί μπορώ.
Είπα και πήγα στην κουζίνα.
Μαγείρισσα: Δεσποινίς Βασιλοπούλου τι θα θέλατε να φάτε σήμερα;
Αγγελική: Ένα τοστ.
Μαγείρισσα: Μα δεσποινίς δεν φάγατε τίποτα από το πρωί.
Είπε ανήσυχα.
Αγγελική: Είπα ότι θέλω ένα τοστ.
Ή θα μου το κάνεις ή θα σε απωλήσω.
Είπα αυστηρά.
Μαγείρισσα: Αμέσως δεσποινίς.
Όταν μου έφτιαξε το τοστ, το πήρα και πήγα στο δωμάτιο μου. Έκατσα στο κρεβάτι μου και έτρωγα.
Δεν τους μπορώ άλλο τους ανθρώπους σε αυτό το σπίτι. Δεσποινίς από κει, δεσποινίς από εδώ και μπλα μπλα. Δεν με αφήνουν στην ησυχία μου. Μία οι καθαρίστριες, η μαγείρισσα, ο σοφέρ, οι υπηρέτες.
Τόσο πολύ άνθρωποι με μεγαλώνουν, αλλά κανείς δεν είναι δικός μου.
Νιώθω τόσο μόνη μέσα σε αυτό το τεράστιο σπίτι.
Μόνο το Χρήστο είχα. Τώρα όμως δεν έχω κανέναν. Είμαι μόνη μου.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και έκλαιγα αθόρυβα.
Αν ήξερα πώς ο Χρήστος ήταν όλο ίδιος με το Seo, θα τον είχα σταματήσει πριν φύγει για πάντα ή θα τον ρωτούσα μήπως δεν με ήθελε πια και για πιο λόγο ήθελε να φύγει.
Το ξέρω πως δεν πρέπει να τον σκέφτομαι άλλο. Αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να τον ξεχάσω.
Δεν μπορώ να πεθάνω.
Δεν μπορώ ζήσω.
Τι πρέπει να κάνω;
Κουλουριάστηκα μέσα στο κρεβάτι και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να κοιμηθώ.
____________________________
Γειά σας 😄
Τι κάνετε παίδες;
Ελπίζω να περνάτε καλά και να σας άρεσε το κεφάλαιο.
Πείτε μου στα σχόλια την γνώμη σας.
Τελικά η Αγγελική είναι πλούσια.💲💲
Έχει τόσα λεφτά, αλλά δεν τα θέλει.💵😰
Γιατί την παράτησε ο Χρήστος.😕
Τι είναι αυτός για την Αγγελική;😞
Τσάγια❤