De volgende morgen ben ik, ondanks mijn gepieker van gisterenavond, eindelijk nog eens uitgerust. Aangezien het nog maar woensdag is wil het dus zeggen dat Livia en ik nog naar school moeten. Over - shit - een kwartier al! We zijn onze wekker vergeten te zetten toen we vannacht gingen slapen.
Bruut schud ik aan Livia's schouders. 'Livia opstaan!'
'Mheuuu'
Ik blijf schudden en schreeuwen. 'Livia we moeten binnen 15 minuten op school zijn!'
'Wat?!' ze is plots klaarwakker en kijkt naar de klok. 'Shit!'
We doen haastig onze kleren aan en poetsen ondertussen onze tanden. Ik borstel snel mijn haar en bind het samen in een warrige dot terwijl Livia naar beneden stormt om koffie te zetten omdat anders geen van ons de ochtend overleeft. Op welgeteld tien minuten hebben we ons klaargemaakt en rijden nu in volle snelheid richting de school. Nog net op tijd gaan we de poort binnen want de bel gaat enkele seconden daarna. Ik neem afscheid van Livia en haast me nog snel naar mijn kluisje om mijn boeken te nemen. Ik wil niet nogmaals te laat zijn voor de les. Gelukkig ben ik voor mevrouw Hall in het biologielokaal. Ik haal opgelucht adem ga zitten op de enige plaats die nog over is en dat is - natuurlijk - naast Aiden, die weer druk aan het sms'en is.
'Goeiemorgen' zeg ik, in een poging vriendelijk te zijn.
'Morgen' zegt hij enkel, zonder zijn blik van het scherm af te wenden.
Ik heb vannacht besloten om uit te zoeken waar Rafaël en hij het vannacht over hadden. Net op het moment dat ik Aiden wil vragen waar hij gisterenavond naartoe moest, begint mevrouw Hall, die ondertussen binnen is gekomen, aan de les.
'Goedemorgen iedereen, vandaag gaan we starten met de bloedgroepen. Je zal de bloedgroep bepalen van je labpartner.'
Oké dit kon wel eens de uitgelezen kans zijn om Aiden te ondervragen over gisterenavond. Wanneer ik opzij kijk naar Aiden zie ik tot mijn verbazing dat hij niet meer op zijn gsm bezig is, maar nu haastig om zich heen kijkt. Hij staat op en loopt richting de deur. Wat heeft hij nu ineens?
Aiden is ondertussen bijna aan de deur, maar mevrouw Hall blokkeert hem de doorgang.
'En waar denk jij dat je heengaat meneer Evans?'
'Ik ben iets vergeten in mijn kluisje' zegt hij onhandig.
'Dat kan dan nu wel wachten' zegt ze kordaat.
Aiden draait zich zuchtend om en neemt weer plaats naast mij en mevrouw Hall gaat verder met haar uitleg.
Even later leg ik alle benodigdheden op onze labtafel en knoop mijn labjas dicht.
Ik wend me tot Aiden. 'Ben je er klaar?'
Hij heeft een uitdrukking in zijn ogen die ik niet goed kan thuisbrengen. Is het angst?
'Eh, kijk Caila, ik heb niet zo graag dat er bloed bij me wordt getrokken. Ik laat zoiets liever doen door een dokter. Ik hou niet van naalden.' Hij haalt zijn schouders op en doet een poging om te glimlachen, maar die komt allesbehalve geloofwaardig over.
Ik kijk hem verbaasd aan. 'Je bent bang van naalden?'
'Ja' zegt hij, maar ik geloof hem niet. Hij gedraagt zich niet alsof hij bang is, maar eerder of hij iets probeert te ontlopen. Bestaat deze gast misschien uit mysteries? Want bijna elke keer dat ik hem zie komt er weer iets nieuw vreemd aan hem naar boven.
'Oke, hoe wil je het dan doen? Mevrouw Hall verwacht straks wel dat al deze pagina's zijn ingevuld' ik wijs naar het bundeltje papieren dat voor ons ligt.
'Ik zal jouw bloedgroep bepalen en ik geef jou gewoon de mijne zodat je die kan invullen op de papieren.'
'Ah oke en wat als mevrouw Hall door heeft dat ik jouw bloedgroep niet heb bepaald?'
'Dan verzinnen we wel iets.'
Of we zijn genaaid.Voeg ik er inwendig aan toe, maar ik besluit om gewoon zijn plan te volgen. 'Oke laten we beginnen.'
Even later haalt Aiden de naald uit de verpakking en draait zich naar mij.
'Arm' bromt hij.
'Als dokter vraag je dat wel iets anders hoor. Zo zal je niet veel klanten hebben.'
'Ik wil geen dokter worden.'
Ik doe het zwarte uniformjasje uit en steek mijn arm naar hem uit.
'Wat wil je dan worden?'
Hij maakt zijn blik los van de naald en kijkt me aan. 'Dat gaat jou niets aan.'
Kwaad kijk ik hem recht aan. 'Nou, sorry hoor ik wilde alleen maar interesse tonen, maar zoals altijd wordt me dat niet in dank afgenomen. Oké goed, ik vraag al helemaal niets meer.'
'Het spijt me, ik wou niet-' begint Aiden, maar aarzelt, 'ach laat maar.' Hij zucht en slaat zijn blik neer.
Zonder nog iets te zeggen bindt hij mijn arm af en neemt de naald. Voorzichtig legt hij zijn hand op mijn onderarm, die warm wordt onder zijn aanraking.
'Geen zorgen, ik weet wat ik doe' zegt hij wanneer hij mijn, toch licht bezorgde, uitdrukking ziet en steekt vervolgens de naald in een van mijn vele aders. Het buisje van de naald vult zich met bloed en even later heeft hij mijn bloedgroep bepaald.
'O positief? Juist of helemaal juist? ' vraagt hij al grijnzend.
'Helemaal juist.' Ik moet glimlachen. Wat verandert zijn humeur toch snel.
'Dus... je bent bang dat je eigen bloed wordt getrokken, maar je hebt er geen enkel probleem mee om iemand anders' bloed te nemen en het is bovendien niet de eerste keer dat je het doet?'
Hij haalt zijn schouders op, maar het is alles behalve een nonchalant gebaar. 'Ik heb gewoon niet graag en vaak heb ik het nog niet bij anderen gedaan hoor.'
Ik trek een wenkbrauw op. 'En toch geloof ik je niet. De manier waarop jij bloed afneemt is voor zover ik weet zeer gecontroleerd en professioneel.'
Zonder hem de kans te geven nog iets te zeggen sta ik op en loop naar het bureau van mevrouw Hall om haar de papieren te overhandigen. Ze stelt gelukkig geen verdere vragen en ik keer terug naar de labtafel om Aiden te helpen met opruimen. Hij zegt de rest van de les niets meer tegen me.
Wanneer ik Livia 's middags in de kantine confronteer met Aidens vreemde angst voor naalden wuift ze het weg met het simpele antwoord: "iedereen is wel ergens bang voor". Begint Livia nu ook al geheimzinnig te doen? Wat is er toch aan de hand met die familie?
Mike en Alice nemen plaats aan onze tafel.
'En hoe was jullie voormiddag?' vraagt Alice.
Mike is ondertussen druk bezig met het verorberen van zijn tweede donut. 'Shoooaaj' zegt hij met zijn mond vol donut terwijl hij met zijn ogen rolt.
'Same' mompelt Livia.
'Vreemd' zeg ik alleen maar.
'Oookay, ik probeer alleen maar een gesprek te beginnen hoor, maar blijkbaar heeft niemand daar behoefte aan. Laten we dus maar gewoon in stilte eten.'
Ik voel me meteen schuldig. 'Sorry Alice, ik en Livia zijn gewoon moe en Mike heeft een van zijn vreetbuien. Praten zit er bij hem dus niet in. Ik schenk haar een klein glimlachje in de hoop haar op te vrolijken.
Mike doet er nog een schepje bovenop. 'Ikch hebf geenh phreetbueehn!' zegt hij terwijl er stukjes roze glazuur op de tafel vallen.
Alice, Livia en ik schieten in de lach terwijl Mike grijzend met zijn mond vol donut naar ons kijk, waardoor we nog harder moeten lachen. Uiteindelijk ligt ook Mike in een deuk.
Wanneer we eindelijk gestopt zijn met lachen vraagt Alice: 'gaan jullie naar het bosfeest, vrijdagavond?'
'Bosfeest?' vraag ik verbaasd.
'Ja, dat wordt rond deze tijd van het jaar altijd gehouden. Heel de school komt' legt Livia uit.
'Ja, ik kom' zegt Mike, die inmiddels zijn vierde en laatste donut heeft opgegeten.
Alice kijkt naar Livia en mij. 'En jullie?'
'Ja, ik denk het wel' zegt Livia.
'Dan kom ik ook' zeg ik. 'Ik moet het nog wel vragen aan mijn moeder, maar waarschijnlijk gaat Caroline ook en dan kan ze het mij niet weigeren.'
'Super, dan kunnen we allemaal samen gaan,' zegt Alice enthousiast. 'Ik kijk er al naar uit!'