"Pinapatawag po kayo sa ibaba." Napakunot ako at agad na isinara ang laptop na nakaharap sa akin. Tumingin ako sa labas ng aking bintana, it's evening at suot ko pa rin ang sleeves ni Aster. At ano nga pala ang sinasabi ng Maid na nasa pinto ko ngayon? Pinapatawag ako sa ibaba? Well, Hindi ko na kailangang mag-taka kung ipapatawag ako ngayon, I'm expecting this. I'm sure it's all about Aster, and I. And probably, Everything about us.
"Susunod ako." I said, At tumayo. Sandali kong hinubad ang aking suot na sleeves at dahan dahan itong ipinatong sa kama. Kagaya nga nang aking sinabi, sumunod din ako makalipas ang ilang segundo. Dahan dahan akong humakbang sa hagdan, para hindi na mapagod ang aking sarili. Hindi naman sa nagiging over-acting ako, pero ayaw ko talagang pagurin ang sarili. Para saan pa, makakarating din naman ako doon.
Ilang sandali lang a nakarating na ako sa sala, at naabutan doon si Kuya na maayos na nakaupo sa sofa habang ang dalawang butones ng kanyang sleeves ay nakabukas, at ang kurbata ay medyo lawlaw. Sa isang upuan, ay si Daddy na nakatingin sa akin, katabi naman niya si Mommy na nakangiti lang. It seems like, mayroong meeting ang mga royals at daig pa ang mga nasa tunay na palasyo.
"I know what this commemoration all about," Pag-uuna ko, at umupo sa sofa. Napaangat ang kilay ni Kuya, at agad na lumipad ang tingin papunta sa akin.
"What is it then?" Diretsong tanong ni Kuya, While Mom and Dad are just listening to us.
"Me? Aster?" I said, kasabay nang pag-sandal ko sa sofa. "Bakit kailangan pa nating pag-usapan na parang isang malaking problema?" Iritadong sabi ko at humalukipkip.
"Kasi isa talagang malaking problema, Carina. First, college. Then, friends, tapos ngayon, Suitor? Manliligaw?" Medyo tumaas ang kanyang boses nang sabihin iyon, Nakita ko ang panlalaki ng mata ni Mommy dahil sa inakto ni Kuya.
"Leon, Stop that." Utos ni Daddy, ngunit sa akin lang diretsong nakatingin si Kuya.
"Marami akong manliligaw dati, hindi ka naman nag-salita ng ganyan." Ani ko.
"Yes, because no one dare to look at me directly in the eyes except Hechanova." Mabilis niyang sagot.
"Then what do you want? Itigil ko? Oh my, Kuya. College? Bakit? Hindi ko ba kailangan mag-aral? Kaibigan? Bakit? Hindi ko ba kailangan ng kaibigan? And now, Aster? I need Aster more than I need you!" Angil ko, Napatayo si Mommy, at agad na lumakad papunta sa akin. Hinigit niya ang aking kamay at akmang ilalayo sa sala ngunit agad kong tinanggal ang kanyang pagkakahawak.
I look upon my brother, as his dead eyes look upon me too.
"Insanity. That's insane! You stay away from him, then everything we'll be good. You keep on doing what's stupid, edi mapapadali ang buhay mo! So that's what you want?!" Sigaw ni Kuya, Daddy sit there calmly habang pinapanood kaming dalawa. Mom's hands become cold, at ramdam na ramdam ko iyon dahil sa pagkakahawak niya sa aking braso.
"I want Aster in my life and that's what I want! These emotions are nothing to me, Kaya ko ang sarili ko." Wika ko.
"Hindi ka nga pwede sa ganyan, Carina. Naiintindihan mo ba iyon? Hindi ka pwede sa masyadong expose, bawal kang mapagod at bawal kang masaktan! Lalo na ang puso mo. You are not normal! Kung normal ka lang sana, kahit sino pa ang ipakilala mo, tatanggapin ko!"
Nanatili akong tahimik habang sinasabi niya ang mga iyon. Mas nakakasakit pa nga siya kaysa kay Aster. At mas malaki pa rin ang ginagawa niyang pagpapahirap sa akin kaysa sa ginagawa ng kung sino man.
"Do you really care for me?" I asked out of nowhere
"Of course, Yes!" Mabilis niyang sagot.
"Staying away from Aster means killing myself. Losing Hechanova means, Losing myself too. Gusto mo ba iyon?"
"Oh god, Carina! Mag-isip ka naman." Iritadong sabi nito at tumayo. Mukhang gusto niya nang umalis ngunit napako siya sa kanyang kinatatayuan nang sabihin ko ang aking mga huling salita bago siya inunahan sa pag-wawalk out.
"Ikaw lang ang gumagawa ng ikamamatay ko, Leon."
---
4 days passed, and that's the last time we argue about Aster. Because Kuya never went home after that, sa condo niya siya tumuloy ay hindi na kailanman umuwi sa bahay. And home seems very incomplete without his presence, and for me, Home becomes in silence and peace. Isang linggo na lang ang natitira sa aming bakasyon, at eto ako, walang ginagawa kundi tumunganga sa aking study table.
Paulit ulit kong tinap ang aking ballpen sa mesa, na nakakagawa naman ng ingay. Tahimik ang aking kwarto, at kahit simpleng tugtog lang sana ay wala akong magawa. Tumayo ako, at lumakad palabas ng pinto. Malaki ang bahay, at kaunti lang ang tao. Kaha naman sobrang layo ko sa reyalidad na makasalubong man lang si Mommy.
Nakarating ako sa ibaba, at agad na tumuloy sa kusina para kumuha ng yogurt sa refrigerator. Tutal ay wala naman akong magawa, manunuod na lang akong mag-isa sa movie room. O kaya naman ay sa library. Nang makalabas ako sa kusina, at akmang aakyat ng hagdan papunta sa secondfloor, nakarinig ako ng ilang doorbell na nakapag-pakunot sa akin. Muli akong lumakad pababa, at binuksan ang maindoor, may isang Kuya sa harap ng aming bahay at hindi ko siya kilala.
Kausap niya ngayon ang isa sa aming mga Maid, ngunit dahil sa kyuryosidad ay lumabas ako at lumapit sa kanilang dalawa.
"Sige ho, maraming salamat." Iyon na lang ang narinig ko kay Kuya, at tumalikod na iyon. Napatingin ako sa aming katulong at nakita na may hawak itong sulat? Naka-envelope pa ito ng formal at plain na white.
"Ma'am, buti po pala ay andito kayo. Ipinabibigay daw po sa inyo ito." Aniya, at ibinigay sa akin ang sulat na iyon. Lalo naman akong napakunot nang mabasa na para sa akin nga talaga iyon, dahil nababasa ko ang aking pangalan at ang pangalan ng nagpadala.
---
To: Carina Vela Carpio (Hechanova)
From: Aster Draco Hechanova
---
Napakagat ako sa aking labi at umiling iling. "Maraming salamat ho," Nakangiting wika ko sa aking kaharap at tumalikod na. Naramdaman ko ang biglaang pamumula ng aking pisngi dahil sa nararamdamang kasiyahan ngayon. Hindi ko alam kung tungkol saan ang sulat, ngunit pakiwari ko ay sobrang ganda 'non.
Napako ang tingin ko sa maliit na envelope, habang pataas. Imbis na tumuloy sa kwarto, sa movie room na mismo ako pumasok at ini-lock ang pinto. Binuksan ko ang ilaw, at umupo sa gilid ng kama. Dahan dahan kong binuksan iyon at huminga nang malalim bago sinimulang basahin ang mensahe.
Mahal na Binibini,
Ikinagagalak kong batiin ka sa umagang ito. Gusto ko lang malaman mo na hanggang dito sa aking silid, ay umaabot ang kaliwanagan mo. Daig mo pa ang nag-tatagong buwan, Ang nakangising araw, at higit ka pa sa mga tala na nakasilip sa alapaap tuwing gabi.
Pasilip naman ng magaganda mong ngiti, Binibini. Huwag mong sanang kalimutan na, Mahal kita, Sobra.
Nag-mamahal,
Ginoo
Napahiga ako nang wala sa oras sa kama, At wala sa wisyong tumingin sa kisame. Inamoy ko ang sulat, at pagka-bango bango nito. Para tuloy kaming idinala sa mga sinaunang siglo kung saan isa kaming binata at dalaga na wala pang alam sa mga mobile phones. Tumayo ako, at agad na lumakad papunta sa aking kwarto. I lock the door, so no one can disturb me. Inilabas ko ang aking diary na nakalagay drawer na nasa ilalim ng table. Iniipit ko iyon doon, at agad isinara.
Isinandal ko ang aking likod sa sandalan, kasabay nang isang malakas na pag-tunog. Napakunot ako at tumayo para kuhanin ang aking cellphone na nasa bedside table. Sobrang nakagawa ng ingay, Naistorbo pa ako sa pag-iisip kay Aster. Nabasa ko mula sa screem ang caller at agad na napakagat sa labi para maiwasan ang pag-tili. "Hey, Aster..." Bulong ko, habang pinipigilan ang sarili sa pag-tili.
[Hello, Star.] He said, Napapikit ako at hindi na napigilan ang pag-ngiti. He's using his soft voice again, and I love it. Kahit ano ang gamitin niyang boses, either the monotone, the cold once, the irritated once, I love all of them. [Did you recieved my letter?] He asked.
"Yes, I recieved it. How dare you." Ani ko, at humiga sa kama. Nanatiling akong nakatingin sa kisame habang iniisip kung ano ang hitsura ni Aster.
[How dare me? Why?] Halata ang pagtataka sa kanyang boses nang tinatanong iyon, How can I explain right now?
"How dare you to make me feel this way. I'm going crazy!" Sambit ko, narinig ko ang kanyang pag-tawa. Siya na lang lagi ang nag-momove, Well, I understand the point that he's gonna court me "forever". Pero syempre, Gusto ko rin makita kung paano siya kiligin. At kung paano siya mamula sa mismong harap ko. That's a wish, a promise and must-do thing.
[Aww, That's sweet.] Wika nito.
"No. You're sweeter." Pag-babaliktad ko sa kanyang sinabi. I'm not sweet. Dati, Oo. Ngayon, Hindi na. Ako nga ang nga bagay na gumagawa ng ganito dati, Tapos ngayon siya na. Who will even think that my forever crush will fall for me after how many years?
[I'm sweet because you love me, always.] I smiled a little, as I felt my cheeks turning red. Itinapat ko ang aking kamay sa aking kaliwang dibdib habang pinapakiramdaman ang tibok ng aking puso. Be normal, Heart. [Still there, Love?] Halos gusto kong manlambot, saang lupalop ng mundo niya naman narinig ang tawag na iyan? Jusme, Papatayin talaga ako ni Aster!
"Yes, Still." I said, at gumulong sa kama. Isang beses lang, dahil mahuhulog na ako sa dulo nito.
[What are you doi---]"
"Aster, let's go. We have a lot of things to do." Napatigil ako sa pag-sasalita nang marinig ang boses na iyon, a voice coming from a woman? Lahat silang magkakapatid ay lalaki, Baka Nanay niya lang? Oo, Baka nga Nanay niya lang. I keep on telling myself that it is just her mother, ngunit sa bibig niya mismo nanggaling.
"I'm on a phone call, Dale. Go get in the car, Susunod ako." Lumamig ang kanyang boses nang sabihin iyon, ibang iba siya sa kausap ko kanina. At sino? Si Dale? Dale Gonzaga. What's going on, Aster? "What are you asking again?" He said, back on his soft voice.
Ibinaba ko ang cellphone sa kama, at tinignan lang ang screen 'non. Wala na ang matatamis na ngiti sa aking labi at wala na rin ang kilig na nararamdaman ko. Galit, at selos ang namumuo sa aking puso ngayon. Bakit sila magkasama? At wala sila sa school, hindi ba? Anong ginagawa ni Aster? Ano ang mayroon sa kanilang dalawa.
Sunod sunod ang pagpapakawala ko nang malalim na hininga, at hindi sinagot ang kanyang tanong. Ako mismo ang pumutol ng tawag, Walang ngiti akong bumangon at ibinalibag ang cellphone sa kabilang gilid ng kama. Nagtungo ako sa loob ng shower room, at hinubad ang aking suot. Nang magawa iyon ay agad kong binuksan ang shower, at ilang millisceonds lang ay naramdaman ko ang pag-tulo ng malamig na tubig sa aking noo, pababa sa aking ilong hanggang maramdaman ko sa aking leeg. Nabasa ang aking katawan, kasabay ng panglalamig ng aking pakiramdam, Aster give me thrills, but he also giving me reasons to act like this.
Nang matapos akong maligo ay ibinalot ko ang katawan gamit ng twalya at agad na lumabas. Kumuha ako ng simpleng damit sa aking closet at nag-bihis na. Lumabas ako ng aking kwarto, at nadatnan ang sigawan sa labas. Boses iyon ni Mommy, at halatang may panginginig doon. Dahan dahan akong nag-lakad, papunta sa kung saan nanggagaling ang boses at laking gulat ko nang maidala ako ng aking paa sa harapan ng kwarto ni Kuya.
“You are so unfair, Leon!” Nanatili akong tikom ang bibig at hindi gumagalaw sa aking kinatatayuan. “Oh my, Anak… Please! Don’t leave.” She pleaded. Andyan si Kuya, and he’s leaving? He left the home for days now, at aalis siya bumalik siya para umalis? That’s absorb!
“I have a condo, Mom. Just visit me there, and we’ll be good. Andito ang ako para manguha ng damit.” Rinig kong sabi ni Kuya, hindi niya ginamit ang baritonong boses katulad na lang ng lagi niyang giagawa kapag kaharp ako. O aming buong pamilya. He became a sof kitten,a all of a sudden when he’s with Mom.
“Is it all about Carina again? We can fix this, for everyone’s sake.” And then, the last thing I heard was sobs from my Mom. Napahawak ako sa mismong doorknob, at akmang pipihitin ito nang bigla kong muling marining ang boses ni Kuya.
“Oh please, Mom. Para namang hindi niyo narinig ang mga sinasabi niya. Bingibingihan ba tayo dito?” Napalunok ako nang sabihin niya iyon, I cleared my dahan dahang binitawan ang doorknob. “Ako daw ang pumapatay sa kanya, Instead of blaming that Hechanova, He’s blaming his only brother. Wala pa nga silang limang buwan na nag-sasama.” Napapikit ako, at sumandal sa pinto.
“Please just understand her, she’s too young to know the real meaning of love. Let‘s just support her, dadating din ang araw at maiintindihan niya.” Kagat labi, Mom really doesn’t want me to be involve in a relationship, right? Ayaw lang nilang kung ano ano ang mangyari sa akin kaya hinahayaan ako, I thought they are fine with Aster? Pero hindi pala.
“I’m leaving and I won’t ever come back until Carina fix herself.” Mariin niyang sabi, nakarinig ako ng ilang footsteps papunta sa pinto, at bago pa siya tuluang makarating ay ako na mismo ang nag-bukas nito. Diretso ang tingin ko kay Kuya, na paranghindi nagulat nang makita ako. He’s always like this, malamig ang tingin at hindi natatakot na sumalubong nang malalamig na ttig.
“You could have just tell me, Tell me honestly that you are all just trying to be nice in front of Aster and I would accept it. Hindi ‘yung ganito kayo, It just made me so confused and whipped.” Malumanay na sabi, Mom wal towards me with a teary eyes, at akmang kukunin ang aking kamay ngunit agad ko itong iniwas sa kanya.
“Give way to me,” Utos ni Kuya. Ngunit nagmatigas ako at nanatiling salungat sa kanyang iniutos. I stayed in my position as he look at me, blankly.
“Tell me why I need to do that? Bakit ko asyusin ang satili ko when in the first place, I’m not in ruins or anything?” I said, I watched him stepped back as Mom immedietely went out to my brother’s room. She’s giving us privacy, to be exact.
“First, You are in the midst of hurricanes. I told your Doctor that you need to go to college and natural healing instead of locking you in a hospital, I did that because I know that you deserve the feeling of being a college student. Then binawi ko, Because I know that you are being involve with some doings na hindi mo dapat ginagawa.” Nakakuyom ang kanyang mga kamay habang sinasabi iyon, agad niya ring binagsak sa lapag ang kanyang hawak na bag at ngayon ay diretso nang nakatingin sa akin.
“What doings?” I cleared my throat after saying that, iniiwas ko ang aking tingin at wala sa wisyong tumingin sa kanyang likod.
“Playing innocent? You’re courting a guy for the rest of your school life, Really Carina? Akala mo ba hindi ko alam? Those stupid cupcakes, sleeves and shoes? Para sa kanya ang lahat ng iyon, and I know that. Kahit anong bantay ang gawin ko sayo noon, hanggang ngayon… Stil! Aster Hechanova got you. He bring no good to you.” Umiling iling ako at akmang tatalikod na nang bigla ulit siyang mag-salita.
“Believe me, But it’s good for you to stay away from him. Or better, he must stay away from you.”
“Don’t you dare talk to Aster and tell him stupid things because I won’t ever forgive you,” Matalim akng tumingin sa kanya, habang narinig ko naman ang kanyang hindi makapaniwala at parang nang-aasar na pag-tawa.
“Cut it, Carina. Choose yourself, not him.” Tila ba lahat ng galit na nasa aking utak ay bumaba sa aking puso. Agakig munting kaibigan ay ngayong tumitibok nang hindi normal, ang aking tuhod ay nanghihina at ilang beses kumurap ang aking mata bago tuluyang makatingin ng diretso sa kanya.
“We have enough! We may not talk about things and life, He may never give me roses and play mellow songs, I may never meet his parents, We may never know all of each other’s likes and dont’s and all of it, and we may barely know each other. But what we have right now is enough! That’s enough, he is giving me what I want, I am giving him all of me and that’s enough!” sigaw ko kasabay nang pag-tulo ng aking luha pababa sa aking pisngi. He stared at me, habang ako ay hinahabol ang aking hininga.
“Take care of yourself, go to your room. Ask Mom to help you out about the ventillator and calm yourself.” Bigla akong natigilan nang marinig iyon sa kanya, his voice became soft and the agony in his eyes left the circles. Malambing ang pagkakasabi niya ‘non, at tila ba nag-bago nang biglaan ang kanyang galit na galit na pagkatao kanina,
“Do you believe me?” I asked, ngunit agad siyang nag-iwas ng tingin. Nakita ko kung paano gumuhit ang malungkot na labi sa kanyang alabi, habang bahagya siyang umiling-iling. Bumagsak ang aking baikat at dahan dahan na sumandal sa pader.
“Why would I believe you, Vela? When I never know what it feels like to be love?” Hindi ako nag-salita, at ang huling narinig ko ay ang kanyang dahan dahan na pag-lalakad, hanggang sa sumarado na lang ang into at naiwan ako sa loob na mag-isa. Hindi ko alam kung masasabi ko bang sa away namin ni Kuya, Panalo ako. When I know that we both lose each other’s company.