Κατεβαίνω από το ταξί με γοργά βήματα, αφού το ρολόι μου λέει πως έχω αργήσει 10 λεπτά.
Αφού κοιτάξω επιφυλακτικά γύρω μου για τυχόν παπαράτσι, μπαίνω στο μαγαζί που μου είπε ο Ντίλαν να συναντηθούμε.
Το μισώ που πρέπει να κρύβομαι. Ο Shawn μου έχει δημιουργήσει ανασφάλειες για το ότι θα με αναγνωρίσουν, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι...
Δύο φορές μας έχουν δει μαζί. Δηλαδή πόσες είναι οι πιθανότητες για να με βρουν οι παπαράτσι και οι φαν;
Μηδαμινές.
Εντοπίζω μέσα στο γεμάτο απο κόσμο μαγαζί, τον Ντίλαν να κάθεται σε ένα τραπέζι στη γωνία.
Χαλαρώνω λιγάκι όταν βλέπω πως δεν διάλεξε ένα τραπέζι στη μέση του μαγαζιού.
Τέρμα, μην αγχώνεσαι για το τί θα πει ο καθένας. Κανείς δεν σε ξέρει, ήρθες για να περάσεις καλά με τον Ντίλαν. Τέλος.
Κρατάω αυτό το σκεπτικό μέχρι να φτάσω μπροστά του. Σηκώνει το βλέμμα του από το κινητό του και μόλις αντιλαμβάνεται την υπάρξη μου σηκώνεται επάνω.
Του χαμογελάω ενώ αυτός με πλησιάζει και με αγκαλιάζει. Ανταποδίδω την αγκαλιά προσπαθώντας να μην φανώ σφιγμένη.
«Μία! Πώς είσαι;» ρωτάει καρφωνοντας τα μάτια του στα δικά μου
«Μια χαρά. Εσύ;»
Καθόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο κι εγώ κατεβάζω το σκουφί της ζακέτας μου. Ευτυχώς δεν σχολιάζει το ότι φοράω γυαλιά ηλίου μέσα σε κλειστό χώρο.
«Κι εγώ. Λοιπόν, χαίρομαι που δέχτηκες να βγούμε, διότι σε συμπάθησα από την πρώτη στιγμή»
«Φυσικά θα δεχόμουν, εξάλλου κι εγώ σε συμπάθησα. Δεν είναι πολλοί που βοηθούν μια βρεγμένη κοπέλα στη μέση του πουθενά» γελάμε και οι δύο στη θύμιση του περιστατικού. Πραγματικά είχα γίνει ρεζίλι εκείνη τη μέρα
Παραγγέλνουμε τους καφέδες μας ενώ συζητάμε για το San Diego. Λέει πως έχει ξαναρθει αρκετές φορές λόγω της δουλειάς του πατέρα του, και ότι αυτές τις εβδομάδες θα πρέπει να πηγαίνει συνέχεια σε διαφορετικές πολεις.
«Απ'ότι φαίνεται και οι δύο ταξιδεύουμε αυτό τον καιρό. Εσύ με τη σχολή σου κι εγώ λόγω της δουλειάς»
Κουνάω αμήχανα το κεφάλι μου. Που να πάρει, ξέχασα το μικρό ψεματάκι που αναγκάστηκα να του πω...
Βασικά, καθόλου δεν αναγκάστηκα να το πω. Μπορούσα πολύ απλά να του πω ότι είμαι η κοπέλα του Shawn Mendes.
Αλλά αυτό για κάποιο λόγο το απέκλεισα.
«Χαχα, ναι. Φαντάσου να είχαμε και την απιθανη τύχη να βρισκόμαστε στην ίδια πόλη συνέχεια» γελάω μόνο και μόνο στην ιδέα. Πόσο εξωφρενικά τρελό θα ήταν αν πράγματι συνέβαινε;
«Βασικά...»
Κάνει μια παύση για να με κοιτάξει. Τα μάτια του λάμπουν καθώς γλύφει το κάτω χείλος του στιγμιαία.
«Αυτό είναι εφικτό να γίνει»
Σταματάω να γελάω και πλέον τον κοιτάω απορημένη και ταυτόχρονα ανήσυχη.
«Τι εννοείς;»
«Όπως ξέρεις δουλεύω στην εταιρία του πατέρα μου. Εγώ κανονίζω σχεδόν τα πάντα... Τα ταξίδια, τα ραντεβού με τις άλλες εταιρίες και τους υπαλλήλους. Όλα αυτά εγώ τα διαχειρίζομαι» ομολογεί χαμογελώντας αμυδρά
Ξεροκαταπίνω προσπαθώντας να μην φανώ αμήχανη. Αλλά κάτι μου λέει πως αυτό δεν θα έχει καλή κατάληξη.
«Απλά πες μου το πρόγραμμα της σχολής σου, και άστο πάνω μου»
Μου κλείνει το μάτι του και έπειτα πίνει από τον καφέ του.
«Εμμ... Γουάου. Αυτό θα έχει πλάκα» ψιθυρίζω περισσότερο στον εαυτό μου
«Αν φυσικά δεν έχεις πρόβλημα εσύ. Δεν θέλω να σου είμαι βάρος ή κάτι τέτοιο...» αρχίζει να λέει, αφού αντιλαμβάνεται το ύφος μου
«Τι; Κανένα βάρος δεν μου είσαι. Αντιθέτως, μου αρέσει η παρέα σου. Είμαι μέσα»
Το πρόσωπό του φωτίζεται με ένα από τα γοητευτικά χαμογελά του. Απλώνει το χέρι του ως χειραψία για συμφωνία και μιμούμαι την κίνησή του.
«Σύμφωνοι λοιπόν;»
«Σύμφωνοι» απαντώ και σφίγγω το χέρι του κοιτώντας τον στα μάτια
Δεν βαριέσαι. Τι πειράζει να εχω ένα φίλο για να ξεσκάω από τη μονοτονία του tour bus;
*
Αφού με μεγάλη μου ανακούφιση το λεωφορείο δεν έχει κουνηθεί από τη θέση του, κατευθύνομαι βιαστικά προς αυτό.
Ουφ. Τι μεγάλη μέρα κι αυτή.
Ισα που θυμηθηκα να επιστρέψω το μπουφάν του Ντίλαν πίσω. Αυτός φυσικά γέλασε με αυτή μου την πράξη, αλλά τουλάχιστον δεν έχω την ανησυχία ότι κρατάω κάτι που δεν μου ανήκει.
Επικρατεί ησυχία στο tour bus, αφού η τηλεόραση ίσα που ακούγεται. Στον μικροσκοπικό καναπέ βρίσκεται ο Mike, ο οποίος κοιμάται, έτσι περπατάω όσο πιο αθόρυβα στο δωμάτιό μου.
Μόλις ανοίγω την πόρτα ο Shawn αναπηδάει από το κρεβάτι κοιτώντας με έκπληκτος.
«Πού στο διάολο ήσουν;!» φωνάζει κάνοντας με να ταρακουνηθώ από το φόβο μου
Του κάνω νόημα να κάνει ησυχία μετακινώντας το βλέμμα μου προς το καθιστικό.
Ω, τέλεια. Πόσο αναμενόμενο;
«Τι θες, Mendes; Πάλι θα τσακωθείς μαζί μου για το τίποτα;» σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου αναστενάζοντας
Κλείνει σφιχτά τα βλέφαρά του παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Η χαρακτηριστική φλεβίτσα του λαιμού του, που όλες οι φαν τρελαίνονται όταν την βλέπουν, εμφανίζεται έντονα στο συνηθισμένο σημείο.
Το βλέμμα μου κολλάει εκεί, προσπαθώντας να αποφασίσω εαν αυτό το θέαμα είναι σέξυ ή ανησυχητικό.
Μάλλον και τα δύο.
«Έφυγες χωρίς να πεις σε κανένα πού στο καλό πηγαίνεις και με ποιον, πράγμα που δεν επιτρέπεται. Τι στο διάολο σκέφτεται το γαμημένο κεφάλι σου;» με πλησιάζει ανεβάζοντας τον δείκτη του στην ευθεία του προσώπου μου.
«Ω, συγγνώμη μαμά που δεν σε ειδοποίησα για μια μικρή γαμημένη βόλτα» τον αγριοκοιτάζω προφέροντας τα λόγια μου με γελοίο ειρωνικό τόνο
«Ξέρεις πολύ καλά τους κανόνες Μία, μην το παίζεις χαλαρή και ανεξάρητη, διότι μπορώ άνετα να σε απολύσω» ψελλίζει χαμηλόφωνα, κοιτώντας με έντονα με τα σκούρα μάτια του
Σφίγγω τα χείλη μου για λίγα δευτερόλεπτα, όμως αποφασίζω πως δεν θα τον αφήσω να με κάνει ό,τι θέλει αυτή τη φορά.
«Δεν νομίζω να υπάρχει ο ηλίθιος κανόνας που να μου απαγορεύει να βγαίνω για μια βόλτα, ε; Γιατί σίγουρα θα με σταματούσε ο Andrew, όταν με είδε. Σταμάτα να μου κάνεις δύσκολη τη ζωή γαμώτο, είσαι ένα μανιακός ψυχάκιας» λέω εκνευρισμένη, αφήνοντας όλα τα ξαφνικά νεύρα που μου προκάλεσε, προς τα έξω
«Και στο κάτω κάτω, αν θες τόσο πολύ να με απολύσεις καν'το. Τιποτα και κανένας δεν με κρατάει εδώ πέρα, αντιθέτως άμα δεν σου αρέσω διώξε με. Κανένα απολύτως πρόβλημα.»
Αλήθεια, ίσως να ήταν καλύτερο να με απολύσει. Δεν ξέρω αν είμαι διατεθειμένη να αντεξω μαζί του τόσο καιρό.
Το παρατηρώ πως χάνει τα λόγια του ακούγοντάς με, αλλά δεν αργεί να μου απαντήσει.
«Νομίζεις ότι δεν μπορώ να το κάνω; Μια λέξη να πω στον Andrew, κι εσύ θα είσαι σπίτι σου»
Έχουμε έρθει προσωπο με πρόσωπο, και οι ματίες μας εκπέμπουν φωτιές. Πόσο θα ήθελα να τον χαστούκιζα τώρα...
«Άντε λοιπόν...τι περιμένεις; Πήγαινε!» αναφωνώ ανοίγοντας την πόρτα
Έχω τόσα μα τόσα πολλά νεύρα, το ορκίζομαι πως αν ήταν εφικτό να σκοτωσω άνθρωπο με το βλέμμα μου θα ήταν ήδη νεκρός.
«Ωραία! Αυτό θα κάνω» ψελλίζει δυνατά, κι έπειτα βροντάει την πόρτα στα μούτρα μου.
Κάτι μου λέει να τρέξω πίσω να τον παρακαλέσω να μην το κάνει, αλλά είμαι τόσο θυμωμένη αυτή τη στιγμή που απλά ξεσπάω σε ένα μαξιλάρι.
Ενώ κοπάναω τις μπουνιές μου στο απαλό ύφασμα, δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου ανεξέλεγκτα.
Είμαι από τους ανθρώπους που όταν εκνευρίζονται πολύ, κλαίνε.
Και τώρα τι;
————————————
Πλιζ μην με μισησετε για το κεφάλαιο:}
Το ξέρω ότι πολλοί θέλετε να σταματήσει ο Shawn να είναι μλκας, αλλά κάντε υπομονή. Όλα στην ώρα τους.
ΕΠΙΣΗΣ, όσοι διαβάζετε το βιβλίο μου «Εμείς οι δύο; Μόνο στα όνειρά σου! 2», ελέγξτε αν είναι στην βιβλιοθήκη σας διότι προχθες το wattpad το εξαφάνισε (οπως και πολλα αλλα βιβλία). Ευτυχώς επέστρεψε, όμως φοβάμαι ότι όσοι το είχαν στην βιβλιοθήκη τους τωρα πια δεν το έχουν :(
Άμα δεν σας είναι κόπος, πείτε μου (εσείς που το είχατε στην βιβλιοθήκη σας) αν ακόμα το εχετε.
Τεσπα, αφήνω τα προβλήματα του wattpad τώρα...
Ευχαριστώ πολύ για τις 10Κ αναγνώσεις, και για το #1 στο "shawnmendes" <3 ΛΟΒ ΓΙΟΥ :')
Πείτε μου γνώμες για το παρτ, πατήστε το αστεράκι για να συνεχίσω και τα λέμε στο επόμενο <3
*δεν αντεξα να μην την βαλω. Κλαιω, γιατί να είναι τόσο όμορφος; Τ–Τ*
-Σ