"The new campaign launch was supposed to happen next week. Yet here we are, with nothing but excuses and delays!"
Woah. What a good morning to us.
"Marketing, where are the finalized strategies? Advertising, why haven't we seen any mock-ups? And creative, don't even get me started on the lack of concept ideas!"
Grabe. Galit talaga si Breydon.
Umagang-umaga, ang init agad ng ulo niya.
"Sir Breydon, we've been facing some unexpected hurdles with market research—"
"Hurdles? This company didn't hire you to find excuses. The competition is breathing down our necks, and we're falling behind because of your incompetence!"
Lahat sila ay napatungo dahil sa sinabi ni Breydon. Parang ako nga din, gusto ko na lang din tumungo. Galit na galit siya, parang masama talaga ang gising ni boss.
"You have twenty-four hours. Get it done, or find someone who can." Breydon said bago tumayo at lumabas ng conference room. Kaagad naman akong sumunod sa kanya.
Tahimik lang ako habang naka-sakay kami sa elevator.
Parang stress na stress talaga siya. Sa halos tatlong linggong pagta-trabaho ko sa kanya, ngayon ko lang siyang nakita na ganito. Parang pressured pa nga siya.
"Please get me an iced coffee, Miss La delle." utos niya sa akin that's why tumango kaagad ako.
Dahil gusto niya ng iced coffee, bumaba ako sa ground floor para pumunta sa Dawnlens coffee shop. Matapos kong bumili ng kape, aalis na sana ako kaso may nakita akong strawberry shortcake.
Lately kasi parang napapansin ko na mahilig si Breydon sa strawberry. Pareho nga kami, eh.
"Isang strawberry shortcake, kuya." I decided na bumili na din para naman maging maganda ang mood ng boss ko, bad trip na bad trip, eh, sobrang naka-kunot ang noo. Pero sobrang gwapo pa din naman.
Matapos kong bumili, bumalik na ako sa office niya.
"Here's your coffee, sir." inilapag ko ang iced coffee sa table niya. Pati na din ang strawberry shortcake that's why kaagad siyang napatingin sa akin.
Ngumiti na lang ako at hindi nag-salita.
Pag-labas ko ng office niya, kaagad akong dumeretso sa office ko. Sobrang dami ko pang gagawin, ang daming inutos sa akin ni Breydon, grabe. Pero nasasanay na din ako. Halos mag-iisang buwan na ako sa Dawnlens company, at ang masasabi ko lang is—
Aaah! Ang laki talaga ng sahod ko! Hindi nga nagbibiro si Breydon ng sabihin niya na six digits ang salary ko! First sahod ko pa 'yon, ha?!
Kaya nga tuwang-tuwa ako, eh. Kaagad akong nag-padala kila Mama, at kaagad din naman akong nag-tabi para sa ipon ko.
Habang gumagawa ako ng trabaho ko, napatingin ako sa elevator ng bigla itong bumukas.
At pag-bukas na pag-bukas nito, kaagad na nanlaki ang mga mata ko.
'Shit! Hindi ba't 'yung President 'yan?!'
Kinabahan kaagad ako ng makita na dumeretso siya sa office ni Breydon.
Grabe. Nakakatakot ang itsura niya! Saka 'yung aura! Halatang sophisticated at kagalang-galang na tao! Siya nga talaga ang may-ari nitong kompanya!
Hindi ko alam if manonood ba ako sa kanila or babalik na lang ako sa trabaho ko.
Dahil ayaw ko naman maging marites, ibinalik ko na lang ang attention ko sa—
"Shit."
Medyo nanlaki ang mga mata ko ng makita na parang nagtatalo silang dalawa. Nakatayo na kasi si Breydon, tapos sobrang naka-kunot na talaga ang noo niya.
Hala. Ano kaya ang pinag-uusapan nila? Mukhang seryoso talaga, eh.
Kahit gustong-gusto ko na talagang maki-chismis sa kanila, pinigilan ko ang sarili ko. Hinintay ko na lang na umalis 'yung President bago ako pumasok sa office ni Breydon. Tinawag niya kasi ako, kaya naman kaagad akong pumunta dito.
"Miss La delle, do you have any updates on the campaign project? We're supposed to be on track for the deadline, but I haven't heard anything lately."
Hala, ayan na nga.
"Sir, there have been some unexpected delays in the past week. The team is working hard to catch up, but it's been a bit challenging." kabado kong sagot sa kanya.
Ano ba kasing magagawa ko? Nag-hihintay lang din naman ako ng updates nila.
"Challenging? We can't afford challenges right now. What exactly is causing the delay?" seryoso pa din ang itsura niya.
Napalunok ako. "It seems there were some miscommunications between the departments, and a key component of the project wasn't completed on time."
"What?" parang mas lalong nangunot ang noo niya, "That's unreasonable!" nagulat ako ng bigla siyang sumigaw. "How come they—" he stopped. Napapikit siya dahil sa inis.
"Fuck, I'm sorry." mahina niyang saad.
Hindi naman ako nakasagot.
First time niya akong sigawan.
Shit.
Kinabahan talaga ako. Saka natakot ako sa kanya.
"I-It's okay, sir." mahina kong sagot.
He didn't answer me, nakatitig lang siya sa laptop niya.
"You can now leave." he sighed so deeply.
Tumango naman ako sa kanya. Pag-balik ko ng office ko, nakatingin lang ako sa kanya habang naka-upo sa swivel chair.
Grabe. Parang mas lalo siyang na-bad mood ngayon.
Hindi kaya dahil sa President 'yon? Dad niya 'yon hindi ba?
So bakit parang.. hindi sila magka-sundong dalawa?
Napailing ako.
Hindi ko na dapat isipin 'yon. Buhay 'yan ni Breydon. Bakit ba interesadong-interesado ako?
Hay nako.
Ibinalik ko na lang ang tingin ko sa laptop ko.
Makapag-trabaho na nga lang.
••
"I'm having lunch with the President, you can eat with your friends."
Tumango lang ako sa kanya. Si President pala ang kasama niya sa lunch.
Pag-labas niya ng building, sinundan ko lang siya ng tingin. Madami pa din nakatingin sa kanya. Sobrang pogi kasi ni Breydon, hay.
Hanggang sa pag-sakay niya ng sasakyan niya, nakatingin lang ako sa kanya. At nang tuluyan ng umalis ang car niya, napabuntong-hininga na lang ako.
"What's with the heavy sigh, huh?"
Napalingon kaagad ako sa boses na 'yon. "Chad, Demi." ngumiti ako ng makita ang mga kaibigan ko.
"Hey, gorgeous." niyakap kaagad ako ni Demi. "Hindi mo kasama si Sir Breydon ngayon?"
Tumango ako, "Kasama niya daw ang President." sagot ko sa kanya.
"Nice, you're eating with us." ngumiti si Chad.
Napangiti din ako. I missed my friends din naman.
Dahil kasabay ko silang kumain ng lunch, inaya nila ako sa H's Restaurant. Dito pa talaga, ang mahal kaya ng mga pagkain dito!
"What's the matter?" tanong sa akin ni Chad habang kumakain kami. Pansin niya ata ang pananahimik ko.
"Wala naman." sagot ko.
Kahit ano'ng gawin ko, naiisip ko pa din si Breydon, eh. Nag-aalala lang naman ako kasi boss ko siya. Saka kapag gano'n kasi ang mood niya, nadadamay kaya ang lahat!
"Come on, what's the problem?" si Demi naman ang nag-tanong.
I sighed so deeply. Ilalabas ko na nga 'to.
"Nag-aalala kasi ako kay Breydon. Parang pressured talaga siy—"
"Oh my gosh, wait. Hold on." Demi stopped me. "Breydon? You call him Breydon? Just Breydon?!"
Shit. Nadulas pa nga.
"I-I mean Sir Breydon." mabilis kong sagot.
"Sir Breydon." inasar na agad ako ni Demi. "I knew it! May something sa inyo 'no!"
Ha? "Something? Wala." sagot ko kaagad. Kung ano-ano naman ang iniisip nito.
"Wala daw!"
Hay nako.
"Demi, boss ko lang siya, okay? Boss natin siya." pinagdiinan ko talaga 'yan.
"I know." she smirked, "Our super hot and handsome young boss." she wiggled her eyebrows.
Napairap na lang ako, "Alam mo, kumain na lang tayo." sagot ko sa kanya. Dapat mag-share na ako, eh. Kaso binibigyan niya ng malisya ang pag-tawag ko sa boss ko ng Breydon.
Hay nako. Si Breydon naman ang may gusto no'n. Nasanay na lang din ako.
Matapos namin kumain ng lunch, bumalik na ulit kami sa pagta-trabaho. Wala pa nga si Breydon sa office niya. Hindi pa ata tapos ang lunch with the President.
Dahil ayoko naman na may masayang na oras, nag-trabaho na lang ako ng nag-trabaho.
"Argh."
Napatingin ako sa wristwatch ko.
"8 pm?!"
Kaagad akong napatingin sa labas.
What the heck? 8 pm na pala? Bakit hindi ko man lang napansin?
Saka—
"Wala pa din si Breydon?" tumayo ako at lumabas ng office ko. Pag-pasok ko sa office ni Breydon—
Grabe. Bakit wala pa din siya? 8 pm na, hindi pa din siya bumabalik. Actually, oras na nga para umuwi ako.
Hay nako. Saan naman kaya 'yon nag-punta? Hindi naman siya nag-message sa akin. Usually nag-u-update 'yon kahit hindi ko siya tanungin, eh.
Dahil 8 pm na, I decided na umuwi na sa apartment ko. Matapos kong kumain at mag-linis ng katawan, nag-pahinga na lang ako sa kwarto ko.
'Dapat ko bang i-text si Breydon? Tatanungin ko lang naman kung nasaan siya.'
"Argh, huwag na nga." ibinaba ko ang cellphone ko. Kahit na gusto ko talaga siyang i-text dahil boss ko naman siya—
Hay, 'wag na. Baka mag-assume pa 'yon. Parang assuming pa naman siya.
Tama. Huwag mo na siyang i-text, Andrea. Magpapaliwanag naman 'yon bukas.. for sure.