လက္ေကာက္၀တ္မွာ ပတ္ထားေသာ ေရႊေရာင္ လက္ပတ္နာရီ ေသးေသးေလးကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း လင္းလက္ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကို ျပန္ခ်လိုက္သည္။ အျပာနက္ေရာင္ V ပံုစံလည္ပင္းနည္းနည္းဟိုက္သည့္ လက္ျပတ္အက်ီၤေလးႏွင့္ ဆင္တူ ေပါင္လယ္ ေဘာင္းဘီတိုပြပြေလးကို ၀တ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖဴေဖြးေသာ ေပါင္တံႏွင့္ေျခေထာက္စင္းစင္းေလးမွာ ထင္းေနသည္။ အက်ီၤအနားသတ္က ခပ္ပြပြျဖစ္ကာ ေဘာင္းဘီႏွင့္ဆက္ေနေသာေနရာတြင္ သားေရၾကိဳးခံထားေသာေၾကာင့္ ကိုယ္လံုးလွလွေလးမွာလည္း ျမင္သာေနသည္။
ျပတင္းေပါက္မွန္မွာထင္ေနေသာ မိမိပံုရိပ္ကို ငဲ့ၾကည့္ရင္း တစ္ခုခုမ်ား လိုအပ္ေနဦးမည္လားဆိုသည့္ သံသယက ေဖ်ာက္ဖ်က္မရ။ မိတ္ကပ္မလိမ္းထားေပမယ့္ ျဖဴဥေနေသာ မ်က္ႏွာေလးမွာ ရွိးရွင္းစြာ လွေနသည္။ နဂိုနီေထြးေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းလွလွေလးပံုေပၚေစရန္ အဆီႏွုတ္ခမ္းဆိုးေဆးကိုသာ ရိုးရိုးေလးဆိုးထားသည္။ လက္သည္းရွည္မ်ားကိုေတာ့ ၀တ္ဆင္ထားေသာ အ၀တ္အစားႏွင့္လိုက္ဖက္ရန္ ပုလဲေရာင္ရွင္းရွင္းေလးေပၚမွာ ခရမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လိုင္းေလးမ်ား ရစ္ပတ္ႏြယ္ေနဟန္ ပံုေဖာ္ထားသည္။
"ပူစူးေရ။"
"ရွင္မမ။"
"လာျပီလား သြားၾကည့္ပါဦး။"
ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ေအာင္မွန္းမသိဘဲ ခိုင္းမိျပန္ျပီျဖစ္သည္။ ပူစူးမ၏ ေျခသံတရွပ္ရွပ္ကို နားေထာင္ရင္း လင္းလက္ စိတ္ေတြေလာေနမိသည္။
"လာျပီ မမေရ။ ကားေရာက္ေနျပီ။"
အိမ္ေရွ႕မွ ပူစူးမ အသံကိုၾကားသည္ႏွင့္ လင္းလက္ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္မိသြားသည္။ စိတ္လွုပ္ရွားျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ သူမ အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုကိုက အငွားကားေပၚမွဆင္းျပီး ျခံထဲသို႔ပင္ ေရာက္ေနျပီျဖစ္သည္။
"ဟိတ္။ ေကာင္မေလး။"
ေႏြးေထြးလြန္းေသာ ႏွဳတ္ဆက္သံ။ ကားေပၚမွဆင္းလာေသာ ကိုကိုသည္ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ မေျပာင္းလဲေသာ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္ထုလားဟုပင္ လင္းလက္ ထင္မိသည္။ ၾကံ့ခိုင္အခ်ိဳးက်ေသာ ကိုယ္ခႏၶာအေနအထားသည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ကလိုပင္ ဘာမွေျပာင္းလဲမွုမရွိ။ ေျပျပစ္ေသာေမးရိုး၊ ေျဖာင့္တန္းေသာႏွာတံ၊ အနားသတ္မ်ဥ္းမ်ားျဖင့္ေဘာင္ခတ္ထားသလို တိက်ေသာႏွဳတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္ တကယ့္ကိုလူေခ်ာတစ္ေယာက္ပါ။
"လင္းကြာ။ ကိုကို႔ ကို ကားဂိတ္ေတာင္ လာမၾကိဳဘူး။"
"ကိုကိုပဲ လာမၾကိဳနဲ႔ဆို။"
"ဟား ဟား။ ေနာက္တာပါကြာ။"
လင္းလက္ရဲ႕ပါးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကာ ငယ္စဥ္ကလို ေခါင္းကိုဘယ္ညာရမ္းရင္း ရယ္ေနသည့္ ကိုကို႔အျပံဳးမ်ားသည္ ခ်ိဳလြန္းပါသည္။
"လာ ကိုကို။ အိမ္ထဲ၀င္ဦး။"
ဧည့္ခန္းေရာက္သည္အထိ လင္္းလက္ ကိုကို႔လက္ကိုဆြဲေခၚရင္း ဆိုဖာမွာထိုင္ခိုင္းရသည္။
"လင္း မွာတာေတြ ပါရဲ႕လား။"
"ပါ ပါတယ္ဗ်ာ။ ပဲပုပ္ေၾကာ္ေရာ၊ လက္ဖက္ေျခာက္ေရာ မွာထားတာမွန္သမ်ွ အကုန္သယ္ခဲ့ပါတယ္။"
လင္းရဲ႕အေမးကို ကိုကို လက္ေဆာင္ထုပ္မ်ားကို ဖြင့္ျပရင္းေျဖေပမယ့္ လင္းလက္က အစားအစာမ်ားကို စိတ္၀င္စားဟန္မရွိ။
"ထားလိုက္ကိုကို။ ေနာက္မွၾကည့္မယ္"
ဆိုကာ ေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ကိုသာ သူ႔ေရွ႕ခ်ေပးသည္။
"လင္းမွာလိုက္တဲ့ ရွမး္၀တ္စံု ပါရဲ႕လားလို႔ေမးတာ ကိုကိုရ။"
"ရွမ္းေဘာင္းဘီနဲ႔အက်ီၤလား။ ပါတယ္ လင္း။"
"ဘယ္မွာလဲ ကိုကို။ အဆင္စံု၀ယ္ခဲ့ရဲ႕လားဟင္။"
အေျဖကိုပင္မေစာင့္။ အ၀တ္အစားထည့္ထားသည့္ သားေရအိတ္ကို ဇစ္ဖြင့္ကာ လင္းလက္ ရွမ္း၀တ္စံုကို ရွာေနသည္။
"ေတာ္တယ္ ကိုကိုရာ။ လင္း လိုခ်င္တာ ဒီပံုစံေလးေတြ။"
၀တ္စံု သံုးေလးထည္ကို သားေရအိတ္ထဲမွဆြဲထုတ္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္ခ်ရင္း လင္းလက္ ၀မ္းသာအားရဆိုသည္။ ၾကည္လင္ေသာ ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေခါက္ထည့္ထားေသာ ရွမ္းေဘာင္းဘီရွည္မ်ားႏွင့္ အက်ီၤၤမ်ားမွာ ဟိုတစ္ခုျဖန္႔၊ ဒီတစ္ခုထုတ္ျဖင့္ ဆြဲထုတ္ထားသျဖင့္ ၾကမး္ျပင္ေပၚ ျပန္႔က်ဲေနျပီျဖစ္သည္။ ပံုစံတူေတြေပမယ့္ အေရာင္စံုသည္။ အသားေရာင္၊ အနက္ေရာင္၊ ပင္နီေရာင္ ေဘာင္းဘီရွည္မ်ားအျပင္ ခ်ည္သားအက်ီၤအေပၚမွ အနားသတ္ ေကြ႔၀ိုက္ေနေသာ အစင္းေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ခန္႔ညားစြာပံုေဖာ္ထားသည့္ အက်ီၤအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္းရွိသည္။
"သူနဲ႔ဆိုရင္ အရမ္းလိုက္မွာပဲ။"
ျပန္႔က်ဲေနေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း လင္းလက္ ၀မ္းသာအားရေျပာလာေတာ့ ကိုကို မသိမသာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိသြားသည္။
"ဘယ္သူလဲ လင္း။"
"ဟုတ္သား။ ကိုကို႔ကိုေတာင္ မေျပာရေသးဘူး။ လင္းမွာ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေကာက္ရေနျပီ။ သူ႔နာမည္က ဒီမိုးယံတဲ့။"
လင္းလက္၏ တက္ၾကြေနေသာ ပံုစံေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းသလို ရင္ေမာစရာလည္းေကာင္းေနသည္။ အျပံဳးေတာက္ေတာက္မ်ားက ကိုကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့သည့္ အျပံဳးေတြရယ္ပါ။
"ဟာ။ ဒီဒီ လာ။ ကိုကိုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရမယ္။"
အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း သူတို႔ရွိရာသို႔ လွမ္းၾကည့္ေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ပထမဆံုး သတိထားမိသည္က ေခ်ာေမာခန္႔ညားလြန္းသည့္ မ်က္ႏွာက်ႏွင့္ ၾကံ့ခိုင္ေသာကိုယ္ခႏၶာကိုျဖစ္သည္။ အသက္မပါေသာ မ်က္လံုးေသမ်ားက တစ္မ်ိဳးေလးဆြဲေဆာင္မွုရွိေနတာကို ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္မည္မထင္။
"မမ။ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတာလား။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္။"
"ကိုကိုက ဧည့္သည္မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ လာ။ မင္းအတြက္ မမ ရွမ္း၀တ္စံုေတြ မွာထားတာ ေရာက္လာျပီ။ လာၾကည့္ဦး။"
"မမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကေလးအရုပ္လို အ၀တ္အစား၀တ္ေပးရရင္ကို ေပ်ာ္ေနတာ။"
သူ႔ေရွ႕မွာ ၀င္ထိုင္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ပံုစံႏွင့္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေျပာေနသည့္ ေကာင္ေလးတြင္ ရွက္ရြံ႕အားနာဟန္မရွိ။ ရဲတင္းျပတ္သားမွဳႏွင့္ ခန္႔ညားမွုတို႔သာရွိေနသည္။
"အ၀တ္အစား၀တ္ေပးရံုပဲမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ မင္းကိုေမာ္ဒယ္လ္ေခ်ာေခ်ာေလးျဖစ္တဲ့အထိ မမက တာ၀န္ယူထားတာ။ အခုလည္း ကိုကို႔ကို ပူဆာမလို႔။ ရန္ကုန္မွာ ကိုကို႔အသိတစ္ေယာက္ရဲ႕ သင္တန္းမွာ ဒီဒီ့ကို အပ္ေပးသြားရမယ္ေနာ္။ ဒါပဲ။"
"မမသေဘာပါဗ်ာ။ ၾကိဳက္သလိုသာစီစဥ္။"
ဆိုဖာေပၚမွာ ခါးကိုေလ်ွာဆင္းထိုင္ေနသည့္ေကာင္ေလးကိုတစ္လွည့္ သူ႔ေရွ႕မွ လင္းလက္ကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ရင္း ကိုကို မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသေနရသည္။ ယခုလို သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာေတြ႔ရတာမ်ိဳးမဟုတ္လ်ွင္ လင္းလက္မွာ ဒီေလာက္တရင္းတႏွီးဆက္ဆံေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရွိေနသည္ကို ဘယ္လိုမွယံုႏိုင္မွာမဟုတ္။
"မင္းက ေမာ္ဒယ္လုပ္ဖို႔ လူျဖစ္လာတာ ဒီဒီေလးရဲ႕။ ဒီ အယ္လ္ဘမ္ကိုၾကည့္စမ္းပါဦး ကိုကို"
လင္းလက္က စားပြဲေပၚမွ ဓါတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္တစ္ခုကို ကမ္းေပးရင္း ေျပာသည္။ ဓါတ္ပံုေတြကိုျမင္မွ လင္းလက္ဆိုလိုတာကို ကိုကို သေဘာေပါက္သြားသည္။ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ၀တ္စံုအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရိုက္ကူးထားေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားထဲမွာ ရွိေနသူသည္ သူ႔ေရွ႕မွာ သက္ေသာင့္သက္သာထိုင္ေနေသာ သာမာန္ ေကာင္ေလးပါဟု ယံုခ်င္စရာမရွိေလာက္ေအာင္ပင္။
"ကိုကိုေတြ႔လား။ ကင္မရာေရွ႕မွာ သူ ေနပံုက ဘယ္ေလာက္ သဘာ၀ဆန္လဲ။ ဘာကိုမွဂရုမစိုက္တဲ့ ဒီမ်က္လံုးစိမ္းေလးေတြရဲ႕ အစြမ္းကို ေလ်ာ့မတြက္နဲ႔။ ကိုကို မျပန္ခင္ သူ႔ကိုတစ္ခါတည္း သင္တန္းအပ္ေပးခဲ့ရမယ္ေနာ္။"
လင္းလက္ေျပာေနသည္ကို သူ လက္မခံလို႔မရေတာ့။ နာမည္ၾကီး ေမာ္ဒယ္တစ္ေယာက္ေတာင္ ဒီေကာင္ေလးေလာက္ေနတတ္မွာမဟုတ္။ အၾကည့္စူးစူးေတြ။ ခပ္မဲ့မဲ့အျပံဳးေတြ၊ ဘာဆိုဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္သည့္ မ်က္ႏွာေပးအေနအထားေတြ။ ဒီေကာင္ေလး၏ ဓါတ္ပံုတိုင္းမွာ ဆြဲေဆာင္မွုအျပည့္ႏွင့္ ျပတ္သားခန္႔ညားလြန္းေနသည္။