Wynn
Tagmar jaar 12089 (Elodie jaar 379)
Een van de vroegste gebeurtenissen die Wynn zich kon herinneren was dat hij te horen kreeg dat hij gescheiden zou worden van de rest. Natuurlijk was het lastig om te filteren welke herinneringen echt van hem waren en welke van de andere kinderen. Al voordat hij geboren was deelde hij zijn bewustzijn met negen zogenaamde broertjes en zusjes. De beelden in hun collectieve geheugen liepen altijd al door elkaar.
Toch dacht hij dat deze specifieke herinnering van hemzelf was en niet van Novali, die graag met de eer streek. In háár eerste herinnering speelde hij een grote rol, maar blijkbaar had het op hem minder indruk gemaakt.
Ze waren vier jaar toen Novali ontdekte dat hun genetische opmaak voor meer verrassingen had gezorgd dan enkel een zeer sterke zendgave. Dat was bijna een jaar geleden.
De gebeurtenis speelde zich in zijn hoofd af als een immersieve film en vanuit zijn ooghoek zag hij een opgetogen lach op Novali's gezicht verschijnen.
"Wanneer denk je dat jullie gaven zich zullen laten zien?" vroeg het meisje met het steile zwarte haar. Van alle tien de kinderen sprak zij het liefst met haar stem.
"Als we die tenminste hebben," bromde hij. Ze zaten met z'n allen in de gemeenschapskamer te wachten totdat hun verzorgers klaar waren met vergaderen.
Een zelfingenomen gevoel van tevredenheid vond zijn weg vanuit Novali naar de rest van de groep, terwijl haar gedachten hen meevoerden naar de gebeurtenis die hun levens een nieuwe wending gaf.
---
Nog een paar centimeter, dan kon ze erbij, ze wist het zeker. Misschien met een opstapje, er stond er één in de wasruimte. Op blote voetjes rende Novali de paar meter naar de wasruimte waar ze het zwevende opstapje stevig vastgreep. Het gaf een lichte weerstand toen het werd opgetild boven de ingestelde hoogte. Bij de deur liet ze het opstapje vallen en zonder geluid bleef het netjes hangen waar het hoorde. Precies hoog genoeg zodat ze bij de knop kon.
"Novali, schiet op!"
Wynns stem klonk in haar hoofd en boos zond ze terug: "Ik kom al, ik ben niet zo groot als jij."
Ze reikte omhoog naar de deurscan, maar toen haar palm het vakje raakte gebeurde er helemaal niets.
"Oh nee, ze heeft hem op slot gedaan." Woest maakte ze een vuist en bijna ramde ze hard tegen het metaal van haar belemmering. Nog net op tijd hield ze zich in. Te veel herrie zou de verzorgster wakker maken.
Met een diepe zucht legde ze haar voorhoofd naast haar beide handen tegen het koele materiaal. Het kwam vast door de vorige dag. Toen was ze er vandoor gegaan, omdat ze zo graag naar buiten had gewild. De verzorgster had haar teruggehaald. Maar nu moest ze naar de gemeenschapskamer toe. Het was niet eerlijk dat ze alleen haar opsloten. De anderen wachtten.
In gedachten zag ze hoe haar broertjes en zusjes zich al verzameld hadden. Quinta stond bij het keukenblok, terwijl ze een poging deed om iets ingewikkelds te maken van de bakjes granen. Ze moest de deur open krijgen, de groep was niet compleet zonder haar. Wanhopig duwde ze haar vingers tegen het metaal, alsof ze het met pure wilskracht voor elkaar kon krijgen. Ze klemde haar lippen opeen en fronste uit alle macht en opeens lichtte het metaal op. Niet letterlijk. Er zat geen licht in de deur. Het oplichten gebeurde in haar gedachten. Alsof de miljarden kleine deeltjes waaruit het materiaal was opgebouwd plotseling tot leven kwamen. Ze keken naar haar, afwachtend, stil. De bolletjes waren grappig en Novali vergat haar boosheid. "Hé, moet je kijken."
Zouden de bolletjes kunnen bewegen? Ze kneep haar ogen samen tot spleetjes tot ze de kreukels in haar voorhoofd voelde staan. In gedachten zei ze tegen de bolletjes: Toe dan, beweeg, hup. Eén bolletje begon te trillen en toen nog één en nog één. Al snel dansten er een hele hoop bolletjes en onder haar vingers werd het warm.
"Au." Vlug stopte ze haar vingers in haar mond en met grote ogen keek ze over haar schouder. Gelukkig had de verzorgster haar gil niet gehoord.
Toen ze weer opkeek, en haar vingers niet meer zo zeer deden, staarde ze verbaasd naar de tien kleine deukjes in het metaal. Die zaten er eerst nog niet. Had zij dat gedaan?
In haar hoofd klonk de stem van Mir: "Nova, kom je nog?"
"Zag je wat ik deed?" Ze zond het beeld van het vervormde metaal en tien stel hersenen kraakten in een poging dit mysterie te ontrafelen.
Uiteindelijk was het Milou die zei: "Dat doen de bolletjes, probeer ze eens weg te duwen bij het slot."
Slimme Milou. Ze sprak nooit hardop, maar had altijd de beste ideeën. Novali had vaak weinig geduld met Milous verlegenheid, maar haar weldoordachte opmerkingen zorgden ervoor dat ze altijd vriendinnetjes waren. Dat, en Wynn hield haar in bedwang. Wynn was altijd zo bazig. En hij was niet eens de oudste.
In gedachten lachten de negen met haar mee, Wynn net zo hard. Alle gedachten werden gedeeld, dat was altijd al zo geweest, vanaf het begin. Wynn zei al voordat ze geboren waren. Ze wisten allemaal dat ze niet zonder elkaar konden en dat wilden ze ook niet. Hoe vervelend ze elkaar soms ook vonden.
Novali klemde haar lippen op elkaar, zette haar vingers vlak onder het slot en zocht de bolletjes weer op.
"Het doet zeer."
Ze voelde hoe de altijd zorgzame Elyze opschrok, maar wuifde haar in gedachten weg.
"Hou vol, Nova, je kunt het." Saphira's stem spoorde haar aan en gaf haar het laatste zetje.
Nog heel even. Een paar tellen maar. Toen hoorde ze een klik en het slot sprong open. Aan de andere kant van de deur stond Wynn. Hij sloeg een mollige arm om haar schouder en trok haar mee naar de anderen. Er was een kraan in de keuken, daar stak ze haar vingers onder. Op haar vingertopjes verschenen blaren, maar ze hield haar tranen in. Het was het waard. Ze waren dan misschien nog maar vier jaar oud, samen konden ze de wereld aan.
---
"Ik ben de enige op de hele wereld die deze gave heeft," glunderde Novali, toen de herinnering weer naar de achtergrond schoof.
"Misschien is het dan een goed idee om er niet hardop over te praten," wees Mir het meisje terecht.
Wynn grijnsde terwijl zijn jongere zusje haar armen mopperend over elkaar sloeg. Ze waren niet echt broers en zussen. Hun moeders waren speciaal geselecteerde vrouwen die enkel als draagmoeder hadden gefungeerd. Novali claimde dat ze zich de geboorte kon herinneren, maar daar geloofde hij niets van. Het was Taro die hen geholpen had om de beelden van de beveiligingscamera's te bemachtigen. Taro was geweldig goed met technologie.
"Misschien is dat jouw gave wel." Novali was haar boosheid alweer vergeten en huppelde naar de witharige jongen die in een hoekje van de kamer zat te prutsen aan een oude communicatiepolsband.
"Nova, hou op over gaven," waarschuwde Mir haar nogmaals.
Om een ruzie te voorkomen begon Wynn over het onderwerp dat ze allemaal het liefst vermeden. Het moest echter toch een keer besproken worden en hij had het liever achter de rug.
"We worden bijna vijf." Meer hoefde hij eigenlijk niet te zeggen. Alle handen vielen stil en heel even schoten er tien verschillende gedachten aan gesprekken met verzorgers door hun hoofden. Ze hadden vrij kort na Novali's ontdekking plaatsgevonden, misschien was haar uitbraak zelfs wel de reden geweest. Ze had het metaal van de deur weer glad gemaakt, zodat niemand had kunnen zien hoe ze ontsnapt was. Toch had het feit dat ze elkaar steeds opzochten ervoor gezorgd dat de verzorgers van de kinderen hen duidelijk hadden gemaakt dat ze niet altijd bij elkaar zouden blijven.
Wynn wist heus wel dat het normaal was voor de kinderen op Oade om vanaf hun vijfde ondergebracht te worden bij een stel volwassenen die de opvoeding over zouden nemen. Hij had echter gehoopt dat hun groep een uitzondering was, omdat ze speciaal waren.
Zij mochten nooit spelen met de andere kinderen in het moedergebouw, ze werden zo goed als altijd in de gaten gehouden, geobserveerd, bestudeerd. Elk onderdeel van hun leven werd vastgelegd en daarom had hij gehoopt dat ze samen mochten blijven. Zijn verzorgster had hem tegengehouden op een ochtend, voordat ze zich verzamelden voor het ontbijt, en hem verteld dat hij na zijn vijfde jaardag bij twee surrogaatouders zou worden geplaatst. Het nieuws had hem geschokt, maar zijn vijfde jaardag leek toen nog zo ver weg, hij had het weggeduwd naar een ver hokje in zijn hersenen en er niet meer aan gedacht.
Over één periode zouden ze echter vijf worden, hij wist dat ze het erover moesten hebben.
Hij opende zijn mond, maar voordat hij nog een woord kon zeggen voelde hij de aanwezigheid van de verzorgers. De vergadering in de afgeschermde ruimte was afgelopen en ze kwamen deze kant op.
Hij haalde diep adem en keek zijn broertjes en zusjes kort aan voor hij zond: "Na de lunch moeten we erover praten. We kunnen hier niet zonder voorbereiding weggaan."
Hij zag hoe Novali erop in wilde gaan, maar Saphira was haar voor. "Zullen we verstoppertje spelen?"
Dankbaar keek Wynn het meisje aan. De blauwe plukjes in haar verder lichte haar glansden in het licht van de lamp die boven haar tekentafel hing. Hij maakte zich zorgen over de komende verandering, maar hij wist dat hij daar niets aan kon veranderen. Een spelletje spelen was een goed idee. Het zou hen afleiding bieden voor het onvermijdelijke probleem.
Zodra de verzorgers binnenkwamen stoven de tien kinderen alle kanten op. Het was goed om zich af en toe even naar hun leeftijd te gedragen. De volwassenen waren zich er al veel te bewust van dat hun ontwikkeling veel sneller ging dan bij andere kinderen.
"Geen gave gebruiken," zond Wynn, voordat hij zijn bovenste schild op zijn plaats ramde. Opgetogen sprintte hij in de richting van het plekje dat hij een paar dagen geleden had ontdekt. Het was een eenvoudige gangkast met schoonmaakapparatuur. Er lag ook een stapel dekens en daar dook hij onder. Het was warm en benauwd, maar je moest iets overhebben voor een goede verstopplek.
Hij was niet volledig afgesloten van de rest. In de gesloten verbinding waarin ze zich altijd bevonden hielden ze hun onderschild steevast open. Verstoppertje spelen was niet alleen leuk, het was ook een goede oefening voor hun zendgave. Waar de anderen waren wist hij niet, dat ze er waren kon hij voelen.
Elyze was dit keer de zoeker en in gedachten telde hij zachtjes met haar mee tot honderd. Ergens voorbij de veertig liet hij zich afleiden door een idee waar Taro laatst mee gekomen was. De inventieve jongen had zich laten inspireren door het beveiligingssysteem. De verschillende lagen waar hij zich doorheen had moeten worstelen om controle te krijgen over de audio die hun gesprekken zou moeten opnemen, hadden hem op een idee gebracht. Hun individuele schilden waren uitmuntend. Daar waren hun genen op geselecteerd, toch waren er zenders op Tagmar die erdoorheen konden prikken. Vooral na de ontdekking van Novali's gave leek hen dat niet zo'n goed idee. Taro had dus bedacht dat ze hun schilden moesten combineren. Laag over laag over laag. Niemand zou daardoorheen kunnen komen.
Terwijl Wynn wachtte tot hij gevonden werd, probeerde hij zich te concentreren op zijn schild. Hij visualiseerde een koepel en spreidde die over alle tien de kinderen heen. De ruimte die daardoor ontstond leek wel een beetje op hun gezamenlijke woonkamer. Vervolgens kneep hij zijn ogen dicht om zich te kunnen concentreren op het verstevigen van die koepel. Zijn doel was om het schild onvindbaar te maken voor iedereen die van buitenaf contact met hen wilde maken.
Hij was zo ingespannen bezig dat hij niet doorhad dat de deur van de gangkast open was gegaan. Door een kiertje in de stapel dekens kon hij nog net Elyzes rode haar zien. Ze stond even stil, deed toen een stapje naar voren en duwde voorzichtig de bovenste dekens opzij. Wynn wilde net teleurgesteld overeindkomen, toen Elyzes blik dwars door hem heen ging. Ze staarde overduidelijk zijn kant op, maar scheen hem niet te zien. Was het zo donker hierbinnen? Hij stond op, maar Elyze draaide zich om en liep de kast weer uit.
"Hé!"
Met een gilletje keerde ze zich weer om en met wijd open ogen staarde ze geschrokken naar binnen.
"Wie is daar?" fluisterde ze.
Wynn liet zijn bovenschild zakken en Elyze knipperde verward met haar ogen. "Wynn?"
"Ja, je keek gewoon langs me heen, doen je ogen het niet?"
Ze fronste en kneep haar ogen samen. Toen kantelde ze haar hoofd zodat de ongelijke rode plukken over haar wang vielen. "Ik weet dat je er bent, door jouw ogen zie ik mezelf, maar ik zie jou niet. Hoe doe je dat?"
Verbaasd deed Wynn een stap naar voren en greep Elyzes arm vast. Ze slaakte weer een gil en trok zich snel terug. "Niet doen, dat is eng."
Door de gang kwamen Dovev en Novali aanrennen. Die eerste was al gevonden en de tweede kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ze kwamen tot stilstand naast Elyze en wierpen net als zij een blik in de kast. Ze keken dwars door hem heen. "Wow, Wynn, je bent onzichtbaar. Hoe doe je dat?"
"Ik doe niets, hoe bedoel je onzichtbaar?" Hij stapte de kast uit en duwde Novali aan de kant, die meteen hysterisch begon te lachen.
"Ik zie je niet, maar ik voel je wel, dit is griezelig."
Aan de brede grijns op haar gezicht kon hij zien dat ze het niet echt eng vond, maar zelf werd hij nu wel een beetje nerveus. Hij had niets vreemds gedaan, hoe kon hij nou ineens onzichtbaar zijn? Moest hij nu de rest van zijn leven onzichtbaar blijven?
Al snel verschenen ook de andere zes. Iedereen moest hem even aanraken en ook al konden ze zichzelf door zijn ogen bekijken, niemand kon hem zien.
De deur naar de woonkamer schoof open en een van de verzorgers keek hen nieuwsgierig aan. "Wat doen jullie daar?" De vrouw liep de gang in en bleef vlak voor de kinderen staan. "Is er iets met de kast?" Ze gluurde even om het hoekje, maar omdat er niets te zien was behalve de gebruikelijke inventaris, week ze weer achteruit. Toen duidelijk werd dat ze de deur dicht wilde doen, deed Wynn vlug een stap naar voren. Daarbij zette hij echter per ongeluk zijn voet op die van Novali, die meteen hard 'au' riep.
De verzorgster keek over haar schouder en trok haar wenkbrauwen op. "Wat gebeurde er?"
"Ehm..."
Vlug riep Quinta: "Dovev stond op haar teen." Dat was slim, want de grote jongen stond het dichtst bij Novali in de beurt.
De vrouw haalde haar schouders op, sloot de deur en zei toen: "Waren jullie verstoppertje aan het doen? Waar is Wynn? We gaan zo eten, komen jullie?"
Tien hoofden knikten, maar zodra de vrouw verdwenen was kreunde Wynn: "Wat moet ik nou doen? Zo kan ik niet tevoorschijn komen. Dan zullen ze meteen weten dat er iets met ons aan de hand is."
"Alleen met jou en Novali." Dovev haalde zijn schouders op toen hij een vuile blik kreeg van Quinta. "Wat?"
Taro sloeg zijn armen over elkaar en zei bedachtzaam: "We moeten dit snel oplossen. Eén maaltijd kan hij wel missen, maar daarna wordt het lastig vol te houden dat je geen honger hebt."
Mir knikte. Meestal was Wynn degene die de touwtjes in handen nam, maar op dit moment was het in zijn hoofd een warboel. Als oudste van het stel besloot Mir met vast stem: "Sluit jezelf op in je kamer, Wynn. Wij gaan eten en dan bedenken we intussen wat we moeten doen om dit ongedaan te maken."
"Als dat kan."
Dovev kreeg een pets tegen zijn arm en keek Quinta boos aan.
"Natuurlijk kan dat," zei ze, terwijl ze richting de eetkamer liep, intussen bedenkend wat ze aan de maaltijd kon toevoegen om het smakelijker te maken. "Wynn moet gewoon heel diep nadenken over wat hij precies deed in die kast en dan moet hij het tegenovergestelde doen."
Het was eenvoudiger gezegd dan gedaan. Daar kwam Wynn achter toen hij op zijn kamer zat, diep in gedachten over wat hij in Sols naam had gedaan dat dit had veroorzaakt. Zijn verzorgster riep naar binnen of alles goed was en met verstikte stem antwoordde hij dat hij geen honger had. Ze liet hem met rust, maar hij wist dat hij maar een paar uur de tijd had voordat ze de deur zou openen met haar speciale code.
Hij klom op zijn bed, sloot zijn ogen en liet zijn gedachten gaan over het afgelopen half uur.
De negen kinderen keken met hem mee, terwijl ze zwijgend hun maaltijd aten. Als de verzorgers de stilte al vreemd vonden zeiden ze er niets van. Ze hadden al vroeg afgeleerd om vraagtekens te zetten bij de acties van de uitzonderlijke groep.
Wynn kon niets verzinnen en ook de andere kinderen kwamen er niet uit. Na het eten sloten ze zich bij Wynn op in zijn kamer, waar ze bij elkaar kropen in de zithoek van zachte kussens. Ze werden steeds zwaarmoediger bij het idee dat ze dit nooit lang geheim konden houden en dat ze over niet al te lange tijd vast onderworpen zouden worden aan allerlei testen.
Na de tweede waarschuwing van de verzorgers dat het diner bijna klaar was en dat ze zich moesten gaan wassen, verschoof Taro's aandacht naar zijn idee van een gelaagd schild en opeens wist Wynn het.
"Het schild!"
"Wat is ermee?"
Wynn kwam overeind op zijn knieën, sloot zijn ogen en dacht terug aan hoe hij intensief een schild had gevisualiseerd om hen te verbergen. Zodra hij dat deed zag hij de randen van dat schild flikkeren. In gedachten greep hij de randen beet en trok ze naar elkaar toe.
"Wow, ik zie je weer," riep Novali meteen. "Doe dat nog eens. Kun je het nog een keer?"
"Niet nu," waarschuwde Mir, terwijl ze opstond en de deur opendeed. "Nu moeten we eten. Oefen later maar."
Van de neerslachtige stemming was tijdens het diner niets meer te merken. Het was nog steeds stil, want de tien spraken in gedachten, maar van hun gezichten straalde nu een identieke opwinding.