3 Χρόνια Αργότερα Στο Λονδίνο.
¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
200 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΗ.
«Άλλο ένα» απαίτησα ρίχνοντας το ποτήρι που μόλις είχα αδειάσει πάνω στο πάγκο του μπάρ. Ο μπάρμαν το άρπαξε και άρχισε να το γεμίζει όπως έκανε συνήθως. Το ποτό κυλούσε γοργά από το μπουκάλι, και ένοιωθα την δίψα στο λαιμό μου να δυναμώνει.
Ξαφνικά αισθάνομαι το σώμα ενός ξένου να στριμώχνεται δίπλα στο δικό μου. «Κάντα δυο» λέει με τη σειρά του στον μπάρμαν.
Ο ξένος με κοιτάζει από πάνω έως κάτω. Ξαφνικά τον ακούω να μιλάει ελληνικά. «Όπα, σε έχω ξανά δει εσένα. Φοιτάς στο Κολέγιο λίγο πιο κάτω;» με ρωτάει.
«Ναι» λέω ανέκφραστη. Δεν ήθελα να πιάσω κουβέντα αν και πράγματι το κολέγιο μου βρισκόταν ένα τετράγωνο μακριά. Ήταν ιδιωτικό, ειδικό για Έλληνες που εχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, γι'αυτό και τον πίστεψα . Δεν νομιζω να ήταν τυχαίο που μιλούσε ελληνικά .
«Ζάκ» γυρίζει και μου λέει αλλά τον αγνοώ.
«Το όνομα μου είναι Ζάκ» διευκρινίζει. Με την άκρη το ματιού μου αντιλαμβάνομαι ότι έχει σηκώσει το χέρι του για χειραψία.
Εγώ όμως δεν γυρίζω για να τον κοιτάξω. «Να το χαίρεσαι» απαντώ σαν να μην με ενδιαφέρει. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να μάθω το όνομα σου.
«Δεν..θα μου πεις το δικό σου;» ρωτάει δισταχτικά. Κατεβάζει το χέρι του κάπως ντροπιασμένος.
«Όχι»
«Σκληρή. Θέλω απλά να σε γνωρίσω» μου λέει.
Γελάω σιγανά και κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε περιγελαστικά. «Γιατί;» στρέφω το βλέμμα μου πάνω του.
Τα καστανά μαλλιά του δημιουργούσαν μια κοντή φράντζα και κρύβαν λίγο το μέτωπο του, τα μελί μάτια του ήταν φωτεινά, και το σώμα του ήταν αδύνατο , ήταν ίδιος στο ύψος με εμένα αλλά δεν νομίζω ότι μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ψηλό. Δεν ήταν όμως και άσχημος, το πρόσωπο του είχε καταπληκτικές γωνίες.
Παίρνει μια εισπνοή και ανακάθεται στο σκαμπό του. «Γιατί, μου φαίνεσαι ενδιαφέρον άτομο» απαντάει αμήχανος.
Γελάω ειρωνικά. «Σε βεβαιώνω ότι δεν είμαι καθόλου ενδιαφέρον άτομο. Μπορείς να φύγεις τώρα» λέω.
«Το γεγονός ότι το αρνείσαι σε κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον» χαμογελάει αλαζονικά, τοποθετεί το αγκώνα του πάνω στο πάγκο του μπαρ και στηρίζει το πρόσωπο του πάνω στα δάχτυλα του. Προσπαθούσε όντως να φλερτάρει μαζί μου μετά απο τόσες φορές που του ξεκαθάρισα την αδιαφορία μου;
Αναστενάζω με αγανάκτηση. «Κοίτα εγώ..., αυτός ο καιρός είναι δύσκολος για εμένα. Δεν έχω όρεξη για γνωριμίες, οπότε θα σε παρακαλούσα να με αφήσεις ήσυχη» του εξηγώ σε αρκετά ήπιο τόνο.
«Δώσε μου μια ευκαιρία μόνο» επιμένει. Ένας ακόμη κλασσικός φοιτητής που προσπαθεί να αποσπάσει τη προσοχή μου. Δεν με ενδιέφερε να γνωρίσω κανέναν άλλον.
Είχαν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από την τελευταία φορά που είδα τον Άλεξ αλλά το πρόσωπο του και οι αναθεματισμένες αναμνήσεις του με στοίχειωναν. Ήταν παράλογο, αλλά το είχα αποδεχτεί. Δεν μπορούσα απλά να προχωρήσω. Το είχα προσπαθήσει διάολε . Αλήθεια το είχα .
Αλλά πως είναι δυνατόν να προχωρήσω όταν κάθε πρωί κοιτάω το κινητό μου μήπως δω το όνομα του στα μηνύματα μου; Όταν απαντάω κάθε αριθμό που με παίρνει τηλέφωνο με την ελπίδα ότι ίσως είναι αυτός; Όταν κάθε τσιγάρο μου θυμίζει τον σαγηνευτικό τρόπο που να έκανε το κάπνισμα να αξίζει που είναι θανατηφόρο; Μάλλον ήμουν καταδικασμένη να αγαπώ κάποιον που έχει ξεχάσει την ύπαρξη μου.
«Όχι» απαντώ.
«Μόνο μία» συνεχίζει. Μοιάζει πραγματικά να με παρακαλεί, δεν ξέρω γιατί ήταν τόσο επίμονος να με γνωρίσει.
«Είπα όχι» πίνω απλά λίγο από το ποτό μου.
«Έλα τώρα, δεν δαγκώνω, και που ξέρεις, μπορεί να σου φανώ και εγώ ενδιαφέρον άτομο» μου λέει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο .
«Τέλος πάντων» αναστενάζω. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι στην επιμονή του με τράβαγε και με απωθούσε ταυτόχρονα. Ίσως αν απλά μιλούσαμε να μην ήταν τόσο τραγικό.
Τα μάτια του αμέσως αστράφτουν. «Θες να κάτσουμε μήπως;» μου προτείνει ευγενικά και δείχνει ένα από τα πολλά τραπέζια του μπάρ .
«Και εδώ καλά είμαστε» απαντώ αδιάφορα.
«Όπως θες» αποκρίνεται.
Μόλις σπρώξουν το ποτό του προς το μέρος του εκείνος αρχίζει να χαϊδεύει με τον αντίχειρα του το κυκλικό στόμιο του.
«Λοιπόν..θα μου πεις το όνομα σου;» ρωτάει. Το ενδιαφέρον στα μάτια του με είχε παραξενέψει , τι έβρισκε ενδιαφέρον σε μια απλή κοπέλα που έπινε μέχρι να πάνε τα φαρμάκια κάτω;
«Μόνο αν μου φανείς..ενδιαφέρον άτομο» απαντάω με τη σειρά μου.
«Εντάξει είχα.. έρθει στο κολέγιο σου για να δω έναν φίλο μου, αλλά εσύ μου τράβηξες τη προσοχή, μετά σε είδα εδώ, και όπως κατάλαβες δεν αντιστάθηκα και σου μίλησα. Είμαι περίεργος να μάθω τι ακριβώς σπουδάζεις» λέει.
Ήταν ωραίος, ευγενικός, φαινόταν καλοπροαίρετος και ώριμος, η κορμοστασιά του χάριζε μια σοβαρότητα, γιατί να είμαι τόσο αρνητική στο να τον γνωρίσω;
«Εγκληματολογική ψυχολογία» λέω. Φέρνω το ποτό κοντά μου για να πιώ τη τελευταία γουλιά.
«Ωραίο ακούγεται. Εγώ είμαι εκπαιδευόμενος για ένα αστυνομικό σώμα » απαντάει και αμέσως πνίγομαι. Αφήνω κάτω το ποτήρι και βήχω χτυπώντας απαλά τον θώρακα μου. Ήθελε να γίνει αστυνομικός; Η ειρωνεία της κατάστασης με τον Άλεξ δεν μπορούσε να σταματήσει να με τσούζει. «Εισαι...καλα;» απορεί . Οχι.
«Ναι..τελεια» αυτοσαρκάζομαι αλλά δεν νομίζω να το αντιλαμβάνεται .
«Είμαστε πάνω κάτω στον ίδιο τομέα» χαμογελάει και η κάτασπρη οδοντοστοιχία του κάνει την εμφάνιση της.
«Όχι δεν είμαστε» απαντώ απότομα. Εκείνος παραξενεύτηκε που αντέδρασα σαν μόλις να με πρόσβαλε.
«Κ όμως. Εγώ κυνηγάω το έγκλημα και εσύ το ψυχολογείς. Το πιο πιθανόν είναι να καταλήξουμε σε ένα αστυνομικό τμήμα και οι δυο μας» απαντάει. Θεέ μου, το έκανε χειρότερο . Οι εμπειρίες μου με αυτόν τον επαγγελματικό τομέα δεν ήταν και οι καλύτερες .
Εγώ σκύβω αμήχανα, και καθαρίζω το λαιμό μου. Αρχίζω να μαζεύω τα πράγματα μου. Αυτός αμέσως μοιάζει μπερδεμένος. «Ει-είπα κάτι λάθος;» τραβλίζει.
Συνεχίζω να μαζεύω τα πράγματα μου και του ρίχνω μια κλεφτική ματιά. «Μην το πάρεις προσωπικά, αλλά σου έδωσα τη ευκαιρία σου, τώρα θέλω να τηρήσεις την υπόσχεση σου και να φύγεις»
Το πρόσωπο του αμέσως σκοτεινιάζει. Το σαγόνι του σφίγγεται και τα χείλια του συμπιέζονται. Η λάμψη στα μάτια του σβήνει. Κουνάει το κεφάλι του σαν να προσπαθεί να το αποδεχτεί. «Μάλιστα» λέει απογοητευμένος και φεύγει προτού πω εγώ κάτι άλλο. Η αλήθεια είναι άρχισα να νοιώθω τύψεις όταν είδα την μαραμένη έκφραση στο πρόσωπο του, αλλά έπρεπε να καταλάβει ότι γίνεται ενοχλητικός.
Κάθομαι και κοιτάζω τη πλάτη του σαστισμένη αλλά αλλάζω τη ματιά μου γρήγορα.
Μιας που είχα ήδη πάρει τη ζακέτα μου και είχα αρπάξει τη τσάντα μου σκέφτηκα ότι ίσως ήταν καλύτερα να πηγαίνω και εγώ. Εξάλλου η Σάρα με περίμενε σπίτι, και η δυνατή μουσική είχε αρχίζει να γίνεται εξουθενωτική.
Ο ουρανός ήταν πάλι σκούρος, και σύντομα θα άρχιζε να βρέχει. Τίποτα παράξενο για το Λονδίνο. Ποσό εγκλωβισμένη ένοιωθα σε αυτούς του τόπους. Ένοιωθα πλέον ότι δεν ανήκα πουθενά, και τίποτα δεν ανήκε σε εμένα. Ήταν τόσο δύσκολο να προχωρήσω τη ζωή μου. Έχετε νοιώσει ποτέ τόσο τρομαγμένοι που δεν μπορείτε να κουνηθείτε; Ήταν σαν να βρισκόμουν στη μέση μιας διασταύρωσης, και αμέτρητα αμάξια τρέχανε από όλες τις κατευθύνσεις σαν σφαίρες. Εγκλωβισμένη. Τελειωμένη. Χαμένη. Φοβισμένη.
Καθώς περπατάω έξω από το μπαρ βλέπω τον Ζάκ καθιστό στα σκαλιά. Βρισκόταν στη άκρη, με το laptop του πάνω στα γόνατα του και τον ζεστό καφέ του λίγο πιο δίπλα. Πλησιάζω λίγο περισσότερο και βλέπω το λογότυπο «Blogs» στην ιστοσελίδα του. Μένω συγκεχυμένη όσο τον παρατηρώ να πληκτρολογεί τόσο γρήγορα τις σκέψεις του.
«Έχεις Blog;!» ρωτάω προσπαθώντας μάταια να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Πόσες αναμνήσεις μου ξύπνησε μόνο που πρόσφερα αυτή τη λέξη..
Εκείνος γυρίζει ξαφνιασμένος. «Α, δεν είναι τίποτα » μου λέει και κλείνει την οθόνη.
Κάθομαι δίπλα του στο δεύτερο σκαλοπάτι. «Και εγώ είχα » μαρτυρώ.
«Αλήθεια;» το τόνος της φωνής του μοιάζει επίσης ξαφνιασμένος.
Τον κοίταξα στα μάτια και οι σκέψεις μου με περικύκλωσαν. Εκείνη τη στιγμή, θα ορκιζόμουν ότι τα δευτερόλεπτα πάγωσαν μέσα στο χάσμα του χρόνου. Τι έκανα; Γιατί απωθούσα τόσους ανθρώπους από τη ζωή μου; Γιατί έμενα κολλημένη στο παρελθόν όταν εκείνο με είχε σβήσει; Ίσως δεν ήμουν ποτέ εγκλωβισμένη αναμεσά στα αμάξια. Ίσως ήμουν απλά εγκλωβισμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό, γιατί όταν σταμάταγαν αμάξια για να μου δώσουν την ευκαιρία να προχωρήσω, εγώ δεν το έκανα.
Του δίνω το χέρι μου. «Εύα» χαμογελάω υπεροπτικά. Ίσως ήταν καιρός να το κάνω.
》~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~《
Καλησπεεερααααα σαςςς❤
Τι κανετε?
Well ξερω οτι το κεφ δεν λεει πολλα αλλα ειναι το πρωτο, και θελω να ξερετε οτι το επομενο κ ολας θα σας φανει πιο ενδιαφερον😏
Ξερω οτι δεν με συμφερει να το ρωτησω αλλα, γνωμες για τον Ζακ?😂
Spoiler: Καποιαα επιστρεφει Ελλααςςς;)
Επισης ηθελα να ρωτησω απο περιεργια.. ποσο ειστε;
Για να ξερω τι ηλικιες περιπου διαβαζουν το βιβλιο.
Οχι οτι αν ειστε ολοι κατω απο 13 δεν θα βαλω dirty scenes αλλα λεμε τωρα:)
Λες κ δεν ξερω τι μουσιτσες ειστε εδω μεσα.
-Αννα που θελει απελπισμενα διακοπες🌊🌻