Γειά σας! Το όνομα μου είναι Kim Seo Jun και είμαι μίσος Κορεάτης και Έλληνας, αλλά μένω μόνιμα στην Ελλάδα από τότε που ήμουν μωρό. Η μητέρα μου είναι ελληνίδα και ο πατέρας μου κορεάτης. Είμαι στην Τρίτη Λυκείου. Τον ελεύθερο μου χρόνο, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, και το χόμπι μου είναι να παίζω παιχνίδια ψυχαγωγίας και επιστημονικής φαντασίας.
Τώρα είναι βράδυ και έχω τελειώσει τα μαθήματα και το διάβασμα μου. Βγήκα να κοιτάξω για λίγο τα αστέρια, όπως συνήθως. Σήμερα έχει πανσέληνο και το φεγγάρι είναι πανέμορφο. Κοίταζα αφηρημένα τα αστέρια, μέχρι που είδα ένα αστέρι να πέφτει. Αμέσως έκλεισα τα μάτια μου και έκανα μία ευχή.
<Μακάρι η ζωή μου να άλλαζε.... Μακάρι κανένα παιδί να μην με ξανά ενοχλούσε ποιά..... Σε παρακαλώ αστέρι, μπορείς να μου στείλεις έναν άγγελο, ο οποίος θα με προστατεύσει;>
Είπα με όλη μου την καρδιά και έπεσα να κοιμηθώ.
Dream flashback.
??: Γειά σου, πώς σε λένε;
Με ρωτάει ένα μικρό αγοράκι με ένα πλατύ χαμόγελο.
Seo: Με λένε Kim Seo Jun!
Του είπα και ανταπέδωσα στο χαμόγελο του.
??: Τι σόι όνομα είναι αυτό;;
Είπε και γέλασε κοροϊδευτικά.
Seo: Είναι κορεάτικο όνομα.
??: Δηλαδή είσαι κορεάτης;; Γι'αυτό είσαι έτσι;
Seo: Είμαι και μισός έλληνας! Τί εννοείς πώς είμαι έτσι;;
??: Εεε παιδιά! Αυτό το παιδί είναι κορεάτης. Κοιτάξτε πώς είναι!
Όλα τα παιδιά που ήταν στην παιδική χαρά μαζεύτηκαν γύρω μας. Όλοι με κοιτούσαν σαν να ήμουν ένας εξωγήινος. Ψήθιζαν μεταξύ τους, λέγοντας συνέχεια <Κοιτάξτε πώς είναι!> λες και δεν τους άκουγα.
Ξαφνικά το αγόρι που στην αρχή μου μίλησε, με έσπρωξε και έπεσα κάτω.
Seo: Για-τί με έσπρω-ξες;;
??: Γιατί μπορώ! Τι θα κανείς τώρα;;; Θα φωνάξεις την μανούλα σου;;
Seo: Ε-εγώ.....
Dream flashback end.
Ξύπνησα από το όνειρο, στις 6 το πρωί συνέχεια βλέπω παρόμοια όνειρα που δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και βγήκα έξω στο μπαλκόνι. Άκουσα τα πουλιά που κελαηδούν και εισπνέα το καθαρό πρωινιάτικο αέρα. Μετά άρχισα να ετοιμάζομαι αργά-αργά για να πάω στο σχολείο, εφόσον ξύπνησα πολύ νωρίς. Πήγα στην τουαλέτα για να κάνω τα απαραίτητα, έφαγα πρωινό, ετοίμασα την τσάντα μου και ξεκίνησα για να πάω στο σχολείο.
Στο δρόμο άκουσα μια φωνή να με φωνάζει. Δεν γύρισα να κοιτάξω, γνωρίζοντας ποιος ήταν και προχωρούσα άνετα, μέχρι που μου έδωσε μία μπουνιά πίσω στο κεφάλι και με έριξε κάτω.
??: Δεν ακούς που σου μιλάω;;;
Seo: Τι θέλεις πάλι;;
Έκανα σαν να μην ξέρω.
??: Θα μου κανείς τα μαθήματα μέχρι αύριο. Αλλιώς ξέρεις εσύ.
Είπε και με κλώτσησε.
Seo: Ν-Ναι!
Δάκρυα απειλούσαν να βγουν από τα μάτια μου.
Ύστερα όταν έφυγε, σκούπισα τα δάκρυα μου και συνέχισα για το σχολείο. Μόλις βρέθηκα έξω από την εξώπορτα του σχολείου πήρα βαθιά ανάσα και μπήκα μέσα. Όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μου και άκουγα μικρά χαχανητά. Δεν έδωσα σημασία και πήγα στο γραφείο για να πάρω το απουσιολόγιο.
Καθώς έμπαινα μέσα στο γραφείο για να πάρω το απουσιολόγιο. Παρατήρησα μία μητέρα με ένα ξανθό κορίτσι που είχε δυο πανέμορφα γαλανά μάτια.
Σταμάτησα να τις κοιτάω και πήρα το απουσιολόγιο. Βγήκα στο προαύλιο γιατί χτύπησε το κουδούνι για προσευχή.
Περπατούσα στους διαδρόμους του σχολείου, για να πάω στην τάξη μου. Κάποιοι ως συνήθως μου πετάνε χαρτάκια και μου βάζουν τρικλοποδιές.
Στην τελευταία τρικλοποδιά που έφαγα, έπεσα με τα μούτρα στο πάτωμα και όλοι άρχισαν να γελάνε.
Όταν σήκωσα το κεφάλι μου, αντίκρισα μπροστά μου δύο πόδια που με καθοδήγησαν στο πρόσωπο της.
Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο για λίγο. Τώρα επικρατούσε μία σιωπή. Όλα τα παιδιά μας βλέπανε. Ξαφνικά εκείνη μου τίναξε το χέρι της και με κοίταζε με ένα ανέκφραστο ύφος. Έμεινα να την κοιτάω με γουρλωμένα μάτια. Ήθελα να πιάσω το χέρι της, αλλά μετά σκέφτηκα ότι θέλει να μου κάνει κάνα κόλπο, για να γελάσουν όλοι.
Σηκώθηκα μόνος μου και χωρίς να την κοιτάξω την προσπέρασα και πήγα στην τάξη μου. Αν και είμαι απουσιολόγος κάθομαι στο τελευταίο θρανίο. Κάθομαι πίσω γιατί όταν ήμουν μπροστά, οποίος να ήταν πίσω μου, μου πετούσε χαρτάκια και με ενοχλούσε.
Όταν χτύπησε το κουδούνι για διάλλειμα, όλοι βγήκαμε έξω. Εγώ έκατσα σε ένα παγκάκι και έκανα μία επανάληψη για το επόμενο μάθημα. Λίγο πριν ξανά χτυπήσει το κουδούνι, πέρασε μπροστά μου η καινούργια. Ήταν μαζί με άλλα τρία κορίτσια.
<< Πολύ γρήγορα έκανε φίλες>> σκέφτηκα.
Να πω την αλήθεια τους περισσότερους σε αυτό το σχολείο δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς.
Πήγα έξω από την τάξη μου και περίμενα να έρθει ο καθηγητής. Όπως συνήθως όλοι όσο είναι γύρω μου με κοιτάνε με μισό μάτι και χαχανήζουν. Το έχω συνηθίσει πλέον αυτό και σπάνια τώρα μου κάνει εντόπιση. Όταν ήρθε ο καθηγητής, μπήκαμε όλοι στην τάξη και άρχισε το μάθημα. Οι επόμενες ώρες πέρασαν γρήγορα και ήμουν στο τελευταίο διάλλειμα, στο προαύλιο και περπατούσα.
Από το πουθενά εμφανίστηκε το χειρότερο αγόρι στο Λύκειο, ο Άλεξ με τους τέσσερις δήθεν φίλους του.
Με κοίταζαν όλοι με ένα διαβολικό χαμόγελο.
Άλεξ: Οοο! Κοιτάξτε το φυτό.... τι λέτε ας το ποτισουμε λίγο;
<Ναι> είπαν και οι τέσσερις τους και με έβρεξαν από πάνω μέχρι κάτω. Με έκαναν όλο μούσκεμα, είναι και Σεπτέμβριος. Όλοι όσοι βρίσκονται γύρω μου, γελάνε με την θέα που έχουν μπροστά τους......εμένα!
Νιώθω τα μάτια μου να γεμίζουν υγρά.... Όχι τώρα!.. Προσπαθώ με όλη μου την δύναμη να μην δακρύσω.
Ξαφνικά ένα μπουκάλι γεμάτο νερό προσγειώθηκε στο κεφάλι του Άλεξ. Κανείς δεν γελούσε ποια, όλοι μείναμε με γουρλωμένα μάτια να τον βλέπουμε τέρμα θυμωμένο.
Άλεξ: Ποιος έριξε το μπουκάλι;; Να μου πει τώρα, αν έχει τα κότσια!
??: Εγώ το έκανα!
_________________________
Γειά σας!😄
Τι κάνατε παίδες;;
Ελπίζω να περνάτε καλά και να σας άρεσε το κεφάλαιο.😁
Μην με παρεξηγείτε, αν νομίζετε πως εγώ γράφω αυτήν την ιστορία, επειδή έχω κάποιο πρόβλημα με την Ελλάδα ή με τους κατοίκους της. Όλο αυτό είναι μία απλή φανταστική ιστορία. (Το λέω για να μην υπάρχει καμία παρεξήγηση)
Πείτε μου στα σχολεία την γνώμη σας!
Τσάγια!❤