KEIRA’S POV
~~~ CONTINUATION ~~~
The race with Libby was terrific. Ash was also with me and same routine, I wore my disguise. She’s a great racer but not enough to beat me. So, in the end, I got her to do me a favor and give the letter to Cloud. I already planned kung paano ko maibibigay yung mga letter sa iba. Minanmanan ko ang mga kilos nila for the past three months now so I was used to their routine. Early in the morning, they will all leave the mansion. About that, I don’t know why they chose to stay at the mansion but I don’t really mind. Plus mas madali ang pagmomonitor ko sa mga activities nila. May security cameras sa mansion so I can see what they’re doing there. Pag wala sila sa mansion ay nasa mga kanya-kanyang opisina naman sila. My FMOA told me na after my supposedly death, the five of them personally managed the companies under my name and even until this day, those companies are still under my name. I can’t be any prouder of my Royal Guards.
Today is the day. Pagkarating ko sa Pilipinas, dumiretso na ako sa hotel na tutuluyan ko for a couple of days. Habang maaga pa, nireview ko muna ang mga gagawin kong pagpasok sa mga opisina nung apat as I trust that Libby will do her part of delivering the letter to Cloud.
Inuna ko ang pinakamadali: kay Xander. Knowing that Xander is a casanova, I didn’t dare enter his very office. Hindi ko alam kung ano-anong mga echos ang makikita ko dun so I decided na iwan na lang sa lamesa ng secretarya niya ang maliit na sobre. Even his secretary is very sexy. God, this guy. Hindi ba siya napapatino nung Sena? I think he needs to find someone new if that’s the case. Pero teka, parang ang dating nun ay kinokonsenti ko ang pagiging Casanova niya. But, seriously, kailangan niya na talagang humanap ng iba, yung makakapagpatino sakanya.
Sunod ay si Clark. Based on his schedule, nasa board meeting siya so I took my time. Nilibot ko ang opisina niya at napapangiti na lang ako sa mga nakita ko. Same old Clark. He even have our picture on his desk. Yung picture naming anim. Meron din ako neto pero nasa kwarto ko yun sa mansion. Masyado akong nalibang sa paglilibot sa opisina niya at hindi ko namalayan ang oras. Not until I heard the door closed kaya dali-dali akong pumunta sa may bintana ng opisina niya – may only way of escape. Well, Clark is Clark kaya mabilis niya akong natutukan ng baril. He asked me a question but I didn’t answer him dahil sigurado akong makikilala niya ako once I do so. Hindi ko alam kung ano na ang kayang gawin ngayon ni Clark kaya nagmadali na akong umalis dun. I jumped out of the window and maneuvered myself so that I can land on the floor below his office and I took my leave from that building as if nothing happened.
Next stop is Yan. I personally like this part because his office is secured as hell. Alam kong matatanga siya kapag nalaman niyang may nakapasok sa opisina niya ng hindi niya alam. Yan would always be my favorite test subject when it comes to testing my softwares. Remember when I used SUE against him? Ahh, brings back memories. Pero nang makarating ako sa floor ng opisina niya, I didn’t expect na makikita ko doon si Ran. I had no other choice but to hide. Saan pa nga ba edi sa sikat na taguan sa mga ganitong pagkakataon. Nagtago ako sa C.R. Parang paalis na din naman si Ran nang mga oras na yun kaya ilang minuto lang ang hinintay ko bago ako lumabas at dumiretso na sa pwesto ko. Kahit na ba test subject ko si Yan, I made it na hindi masisira ang security system niya. I just needed few minutes para makapasok sa opisina niya that’s why I only disabled his security system for a few minutes and put it back up as if nothing happened.
My last stop would be Ran. Save the best for last, ika nga. For the past three months, may isang parte sa routine ni Ran ang hindi ko alam kung ano ang ginagawa niya o kung saan siya pumupunta so I decided na antayin siyang lumabas sa opisina niya at saka ko siya susundan. Palagi niya itong ginagawa. Aalis siya sa opisina niya and most of the time, makakabalik siya sa mansion after two to three hours. Hindi ko alam kung ano ang ginagawa niya sa loob ng mga oras na yun. So, that was the plan kaya nag-antay ako sa coffee shop na nasa tapat na building ng opisina niya and waited for him. Habang naghihintay, kinausap ko na yung apat para hindi naman sila ma’praning dun sa bahay. They’re all back in Australia – I made sure of that bago ako umalis dun. As always, si Titus nanaman ang nanermon sakin at hinayaan ko lang siya. I know him. He’s just worried and the best thing to do to calm him down is to let him talk. Nakita ko ng lumabas ng building si Ran kaya umalis na din ako sa pwesto ko. I followed him all the way. Una niyang stop is sa isang florist shop. He bought a bouquet of daffodils. I scoffed. Seriously? Daffodils? Ang sunod niyang pinuntahan ay isang grocery store. Well, this is weird. Kailan pa siya natutong pumunta sa grocery store? Paglabas niya ay may bitbit siyang isang paper bag. At dumiretso siya sa isang lugar na hindi ko inaasahang pupuntahan niya. Sa sementeryo. At first, hindi muna ako bumaba ng rented car ko. I just watched there and saw him approached a grave pero may isang lalaki din na nakatayo sa harap nun. He’s holding a bouquet of roses. Ran said something at lumingon yung lalaki. Napasinghap ako nang makita ko na si Drake pala yun. Gosh, parang antagal ko siyang hindi nakita. Huli ko siyang nakita nang maglaban sila ni Clyde. Funny how I don’t feel any connection to him at all especially when he’s standing right there beside Ran. They talked for a couple of minutes pagkatapos ay nauna ng umalis si Drake. Tinignan ko lang kung ano na ang sunod na gagawin ni Ran. Napangiti na lang ako nang umupo siya mismo dun sa damo at inilabas ang laman nung paperbag. Marshmallows. Now, this is getting really weird. When he started eating it, napagpasyahan ko ng lumabas na ng kotse. Nagtago ako sa likod ng puno. May puno sa parteng ito kasi yung pinuntahan niyang puntod is nakahiwalay sa karamihan sa mga nakalibing dito. There are actually two gravestones next to each other. Medyo malapit lang ang pwesto ko sa pwesto niya kaya naririnig ko ang mga sinasabi niya. When I realized who was supposed to be on that grave, I cried. He must’ve heard me sniffing dahil tumigil siya sa pagsasalita kaya pinilit kong manahimik. God, why is he doing this? Has he been doing this the entire time since I was gone? Kinukwento niya sa puntod ko ang mga ginawa niya sa buong araw. I couldn’t take it anymore kaya nagkunwari akong lumuhod sa pinakamalapit na puntod sakin and cried there. Umiyak lang ako ng umiyak dun. Hindi naman ata siya magkakamaling lumapit dito kasi sementeryo naman to eh kaya natural lang kung may iiyak dito sa kahit saang puntod. But I was wrong. Nataranta ako nang maramdaman kong papalapit na siya dito sa pwesto ko. Buti na lang at tumunog ang phone niya sa pagkakataong yun kaya habang may kinakausap pa siya sa cellphone, I took my leave. Pumunta ako sa kotseng gamit ko at tinuloy doon ang pag-iyak. I can’t believe how stupid and amazing he is. Hindi ko alam kung alin ang nakakalamang sa dalawang yun. Kung ang pagiging baliw niya ba o ang pagiging cool ng ginagawa niya. He left the cemetery after that and I followed him. Pumunta siya sa isang bar. Syempre pumasok ako at nakabasag pa ako ng baso nang makita kong si Zandra pala ang pinuntahan niya dito. Hindi ko napansin na sobrang higpit na pala ng hawak ko dun sa baso hanggang sa mabasag na lang ito kaya nabalik ako sa kasalukuyan. May konting sugat ang kamay ko but nothing to worry about. The whole time, nakatingin lang ako sa kanilang dalawa. Nag-usap sila sandali pero parang napikon si Ran kaya umalis siya dun. Iniwan niya si Zandra at nagtapon ng mga baso yung babae. I smirked at that. Sinundan ko na agad si Ran na akala ko ay uuwi na sa mansion pero pumunta pa siya sa isa pang bar. Medyo nagtagal siya dito. Uminom siya and the fact na nasa bar kami, uminom din ako. Nalalasing na ako ng napagdesisyonan niyang umalis na dun kaya sumunod naman ako. Geez, wala ba siyang balak umuwi sa bahay? I groaned when he went to a hotel. The same hotel na tinutuluyan ko. At ano namang gagawin niya dito? Sumakay siya sa elevator. Hindi ako sumabay sa parehong elevator because that would be pushing my luck too much. Kaya ang ginawa ko ay tinignan ko kung saan tumigil ang elevator na sinakyan niya at sumunod ako doon. It was on the 14th floor while my room is at the 15th. Nang makababa ako ng elevator, he’s fumbling through the keys to open his room. I don’t know kung anong dahilan at inagaw ko ang susi sakanya, opened the door, pushed him inside, and just kissed him senseless. I think it was the alcohol. Yeah, it was. I know that he recognized me the moment I kissed him. After that, I just don’t give a shit anymore. I gave my all to him. When he realized that it was my first time, he hesitated which pissed me off. I’m ready to use force if he decided right there to stop what we were doing. He knew that I would do it so he thought better of it. That was the best night of my life since I woke up from coma. Kahit na ba may konting kirot pa pag gising ko, pinilit ko na makapunta sa sarili kong kwarto at mabuti na lang at nasa isang building lang ito. We didn’t do it once, we did it trice so I was really exhausted and to think that it was my first time. Bago ako tuluyang umalis sa hotel room ni Ran, kumuha ako ng tissue paper sa banyo and used one of my earrings to write there using my blood. Wala akong mahanap na panulat eh. I just wrote there what I felt. I missed him so bad. After that, I left his room habang mahimbing ang tulog niya. The next day, I’m not in a very good shape kaya maghapon lang akong nagkulong sa hotel room ko. Kinausap ko sina Titus informing them that I will be back after a week. Gusto ko muna makita ang mga kaganapan dito sa Pilipinas before I decide to go back here for good.
The following days, nagliwaliw lang ako. I just missed the old times kaya naman naglibot ako sa mga mall and all. I even went to Black Zone once. Nakita kong nakipag’race dun si Libby – Cloud’s girl. Cloud and Clark were there as well. Nakahalubilo sila sa mga tao dun sa Black Zone pero mapapansin pa rin sila dahil may mga kasama silang bodyguards. I still wore my disguise knowing na palaging may nagmomonitor ng mga kaganapan dun sa loob through the glass room. Hindi ako sigurado kung sino ang nagmomonitor dun ng araw na yun dahil hindi ko nakita si Xander, Yan at pati si Ran ay wala rin. Later that night, I heard from some of the people there that Genesis declared a ‘real’ mafia war against Apocalypse. I tried to get more details from those people. Nagsinungaling pa nga akong member ako ng Phoenix para makakuha ako ng impormasyon sa kanila eh.
Pero dahil hindi ako nakontento sa mga nakuha kong impormasyon sa Black Zone, pinili kong mag’stalk sa mansion ko. Alam ko ang mga pasikot-sikot ng compound pero iba na ang routine ng mga guards kaya hindi ako nakapasok – too risky. I tried sneaking to the Colony as well pero same thing, their security is too tight. Hindi ko alam kung maaasar ako sa mga Royal Guards ko or I should pat their shoulders because of the security pero eitherway, hindi ako nakakuha ng solid information about the mafia war.
After the fifth day ng stay ko sa Pilipinas, I decided that I should go back to Australia. Before I went back, dinalaw ko muna ang puntod ni Uncle, it was actually my first time going there mula ng inilibing siya. Hindi ako dumalo ng libing niya, remember? (See Chapter 19 of Mafia of Mafias Book 1 for reference) And guess what? Isa ito sa dalawang puntod na medyo nakahiwalay from the rest of the graves here. Dito pumunta si Ran. Nagkwento lang ako sakanya ng mga nangyari sa buhay ko since he left. Kahit na ba katabi lang ng puntod niya ang ‘puntod’ ko, I didn’t dare look at the gravestone sa puntod ko, it’s just too creepy. But I spared it a glance and saw that there’s something strange with my grave – para siyang hinukay of some sort but I left it at that as I’ve mentioned, it’s just too creepy.
Pagkatapos kong magkwento sa puntod ni Uncle, pumunta naman ako sa isa pang sementeryo to visit Erin and Daisy. Nasa ibang sementeryo sila nakalibing. Dinalhan ko sila ng mga paborito nilang bulaklak at pati na rin ng tig-isang teddy bear with their favorite colors. Kwinentuhan ko din silang dalawa ng tungkol sa mga nangyari sa buhay ko at pati na rin sa mga buhay nina Von, Claire at pati ni Clyde base sa kung ano ang mga kwinento sakin ng FMOA ko. Simula kasi pag gising ko, hindi ko pa ulit nakikita ang tatlong yun pero napagpasyahan ko na bago ako pumasok ulit sa mundo ng mga mafia, kailangan ko silang makita ulit pero wala akong balak na magpakita muna sa kanila as that would make their lives in great danger again and I don’t want that. Namuhay na sila ng tahimik simula ng malaman nila ang nangyari sakin almost seven years ago. May naidulot din naman kasing mabuti yung nangyaring yun dahil hindi na sila naging target ng mga kalaban ko sa mafia. Nevertheless, nakabantay pa rin sa kanila ang mga dating guards na inatasan kong magbantay sa kanila. Hinding-hindi ako papayag na tanggalin ang mga nakabantay sa kanila. I lost two of my best friends before and I don’t want to lose any of my remaining best friends. That would be too much. Even for me.
~~~ TO BE CONTINUED ~~~