Ang mga nakaraang araw na pananatili sa sariling bahay ay sadyang nakakapagod. Hindi na ako hinayaan ni Dad na umalis. Hindi niya 'rin hinayaan na may bumisita sa'kin at mahawakan ang sariling telepono.
Napapikit ako. Kamusta na siya? I am really worried about him. Hindi niya sinasabi sa'kin kung anong nangyayari sakanya, ngayong nakumpirma na ng ama 'ko ang tungkol sa'min ni Marcus. ..
I sighed. Bumaba na lang ako ng bahay upang maghanap ng makakain. Nakita ko naman ang isang matandang babae na kumikilos na loob ng kusina.
"Ay, Lady!"
"Manang." Bati ko na lang. "Meron bang makakain diyan?"
"Opo naman."
Ngumiti lang ako. "Ano po?" Dumiretso ako sa fridge. Ang dami pala. Lahat ng iyon ay isa-isa 'kong nilabas.
"Hija. .mukhang pagod ka ha." Aniya. Umupo ako sa stool at nagsimulang kumain. Ilang araw na akong binabagabag ng mga iniisip 'ko. Napapagod na ako. Natatakot.
Tinignan ko si Manang. Kailangan ko ng kausap. Pakiramdam ko ay mababaliw na ako kung hindi ko mailalabas ang nasa isip 'ko ngayon.
"Manang. .." Napatingin ito sa'kin. Nagtatanong ang mga mata nito. "Manang, nagmahal na po kayo?" geez. The answer is obvious. Ngunit kailangan ko muna buksan ang usapan.
"Oo naman hija. .." Tawa niya. "Tuwing may nagtatanong sa'kin niyan, hindi ang asawa 'ko ang aking naiisip. .."
Napanganga ako. "Po?"
She chuckled. "Meron akong unang pag-ibig. First love, hija. Siya ang naiisip 'ko pag tinatanong sa'kin 'yan."
"Hindi po ba unfair sa asawa niyo iyon?"
"Matalik na kaibigan ko ang aking asawa. Mahal ko 'rin siya. Kaming dalawa ang nagsama para hindi ako mapalayas sa bahay namin."
Kumunot ang noo 'ko.
"Nabuntis ako sa unang pag-ibig ko." Then she started to look dreamy. Like remembering something. "Lahat ay maayos na. Ikakasal kami. Ngunit ang pamilya namin ay dinidiktahan kung ano ang dapat naming gawin kung kami ay magiging mag-asawa. Napuno ng alalahanin ang katawan 'ko."
Hindi 'ko alam kung ano ang nangyayari. Nakita ko na lang ngayon na. ..siya na ang nag-kkwento. I can't help but to feel interested with the story.
"Babae ako, maraming gusto responsibilidad na ipatong sa balikat ang aking biyenan. Ganon din sa kasintahan ko. Simula noon ay lagi kaming nag-aaway."
"Sorry po. .."
"Hindi hija. Ano ka 'ba? Matapos noon ay nakunan ako. Okay lang sa nobyo 'ko. Humingi kami ng tawad sa isa't-isa. Pero sa pamilya nito ay hindi. Nagpaparinig sila. Na iresponsable ako. Halos mapuno ang katawan ko ng aalahanin. Iyon na lang ang iniisip 'ko. Kaya't nagdesisyon ako na hiwalayan siya. .."
Bakit? Kung mahal nito ng tunay ang lalaki, hindi niya iyon pakakawalan. Ipaglalaban niya iyon. Dapat ay hindi niya pakinggan ang mga naririnig sa paligid. What happened?
"Hiniwalayan ko siya kasi ang pagmamahal na nabuo ko para sakanya ay unti-unting sinisira ng sitwasyon na mayroon kami. .."
Then it hit me.
"Lagi akong nakakaramdam ng kulang, hindi sapat, hindi na masaya at iba pa. ..kasi iyong sitwasyon na mayroon kami ay sinisira ang pag-ibig namin para sa isa't-isa. ..Parehas kaming malungkot at nag-aaway. Pero mag-aayos din. ..Kaya't nakipaghiwalay ako."
Tama siya. ..Tama.
"Hindi iyon naintindihan ni Frenand. Kung mahal ko daw siya, bakit ako sumusuko. Pinaliwanag ko na mamahalin ko pa rin siya, ngunit bilang mag-nobyo muna. Hindi iyong magkasintahan na ikakasal na."
"Tapos. ..?"
"Uso hija ang ipagkasundo ka sa iba noong panahon namin. Pinagkasundo siya sa ibang babae. Nagmakaawa siya sakin. ..Pero kung ang pag-ibig namin ay masisira ng dahil sa kasal. ..hindi na lang. .."
Pero masakit ang nangyari sakanya.
"Ako ang nagmakaawa na huwag siyang magpakasal. Pero nagalit siya. Bago kami naghiwalay ay may nangyari. ..kaya iyon gumawa ng paraan ang matalik kong kaibigan. ..at kami ang nagkatuluyan. .."
"Manang. ..sorry for what happened. Pero sana. ..hindi niyo siya hinayaan mawala sainyo. .."
"Iyon nga ang mali 'ko, Lady. ." Yumuko siya.
"Manang. ..paano po pag pakiramdam ko ay lagi akong napapagod, nag-aalala, natatakot para sa'ming dalawa?"
"Hija?"
"Iyong sitwasyon po namin ngayon ay napakahirap. .."
"Ang payo ko lang hija, huwag mong hayaan masira ang pag-ibig na mayroon ka para sakanya dahil sa sitwasyon na hindi niyo kaya."
Natahimik ako. Tinitimbang ang sinabi ni Manang. Nagulat ako ng ngumiti ito at napailing.
"Hindi mo naintindihan? Ganon naman talaga, hija. Napakahirap noon. Ganon ang ginawa 'ko. ..sakanya. Hindi niya naintindihan na prinotektahan ko lang ang pag-ibig na mayroon ako para sakanya. Umalis ako sa sitwasyon namin dahil nahihirapan na kami."
"Manang. ..kung mahal niyo talaga, bakit iniwan? Dapat sabay kayo na lumaban."
"Hindi ka lang dapat laban ng laban." iling niya pa. "Isipin mo, kung pinaglaban namin, nagtanan kami dahil nakakasakal ang pamilya niya. .. Ano na lang mangyayari sa'min? Saan kami pupulutin?" Napailing siya.
"Hindi sapat ang pagmamahal. May tinatawag tayong realidad." Aniya. Napatango na lang ako.
Ilang araw 'kong iniisip ang mga sinabi ni Manang. Hindi 'ko alam kung bakit ganito na naman ang nasa isip 'ko. Nangako ako kay Marcus na sabay kaming lalaban. But this one. ..is dangerous. Kahit saang anggulo tignan, napakahirap solusyunan. I tried to convince myself to think a possible way to meet Marcus, ng hindi nalalaman ng ama 'ko.
Parehas kaming mapapahamak kung magkikita kami. Kaya't nag-iisip ako ng paraan. ..
"Lumiere."
Isang gabi ay pinatawag ako ng aking ama sakanyang opisina. Tinignan ako nito ng maigi.
"Are you sick?"
"No, Dad." Mabilis 'kong sagot.
"I guess that Goncielo is messing you up, huh?"
Hindi na lang ako sumagot. Ilang beses ako nag-iwas ng tingin sa'king ama. Hindi ko inakala na ang tinitingala ko ay mayroon din palang maruming binabalak at gawain. Ang tinitingala ng bansa ng mga Rinaldi.
"You are going home, Lumi. Umalis ka na dito sa bansa. Sinabi ko sa Goncielo na iyon na hindi mo siya gustong kasama dahil napapagod ka. I guess I am right, you look tired and frustrated. ..I will record a video of you, breaking up with him."
"Dad. ..why are you like this?"
Hindi niya ba alam na kaya't nag-iisip ako ng kung ano-ano ay dahil sakanya? Kung ano-anong masasakit na pangyayari ang pumasok sa isip ko. Na sarili kong ama ang gustong tumapos sa kaligayahan 'ko. Na handa niyang gamitin ang kamay upang maging batas. Does Greg know this?
"I want a better life for you, Lumiere. At kung iniisip mo na hinahadlangan kita, be it. That man is dangerous for you. Pwede kang malagay sa kamatayan pag siya ang nasa tabi 'mo. Maliwanag? Ayusin mo ang kokote mo, Lumiere." Kaswal na sagot na.
"Dad. ..mahal na mahal ko talaga siya. .." Iyon na lang ang nasabi ko.
Nakita ko ang pag-ngisi niya at muli akong tinignan. "Anong nagawa sayo? Honey, you look tired. Ganyan ba ang pagmamahal. Go, record yourself."
"No, Dad. I'll record myself." Tama ito. Tama si Manang. Mahal ko siya pero maaring makasira ang sitwasyong ito para sa pagmamahalan naming dalawa. "I'll record myself and send it myself to Marcus. Give me one day. ..Dad." I plead.
Nagkatitigan lang kami. Hindi makapaniwalang tinignan ako nito.
"At paano mo nasabing papayagan kita?"
"Dad, anak mo ako." Doon na ako tuluyang umiyak. "At mahal na mahal 'ko siya. ..kahit isang araw lang. .."
"Okay." Nagulat ako sa mabilis nitong pagpayag.
"Dad, pag namatay si Marcus sa araw na 'yon. I swear, isusunod 'ko ang sarili ko sakanya."
Then I walked out.
Huminga ako ng malalim at tinignan ang sarili sa monitor kung saan ako nagrerecord. I look miserable.
"Marcus. .." Suminghap ako. Wala pa nga akong nasasabi ngunit umiiyak na ako. "Marcus, I know this is very impossible, frustrating and heartbreaking but please, let's break up."
Ngumiti ako. "I know, baby. I know. K-Kailangan natin i-let go ang isa't-isa. We are both threat in our life. Ilang linggo na ako nakakaramdam ng frustration, pag-aalinglangan at iba pang feelings para masira iyong pag-ibig na nararamdaman ko sayo. ..Minsan nga ay tinanong 'ko ang sarili 'Tama pa ba 'to?' Ayokong makulong tayo sa sitwasyon na parehas tayong masasaktan. Baka pag puro sakit na lang, makalimutan natin na mahal natin ang isa't-isa."
Pinunasan 'ko ang aking luha. "Hanapin mo ako pag maayos na ang lahat. If I have enough power to go against my own clan. ..I promise to protect you. I am breaking up with you to solve our situation na hindi tayo kinakabahan sa hakbang na gagawin natin dahil baka masaktan ako or ikaw. Do your business, Marcus. Give your best shot. I love you. Sana hanapin mo ako at pag nagkita tayo. ..Please marry me. Ha?"
Kasama ang ilang bodyguards ay doon ko nakita si Marcus. Naka-cap ito at nakayuko. Naka-purong itim ang lalaki. Mabilis akong lumapit at yumakap sakanya.
"I miss you. .." Alanganing tumingin ito sakin at muling sinulyapan ang aking bodyguards. Natawa naman ako.
"I miss you too." Niyakap 'ko siya. Nandito ang flashdrive sa'king bag. Sinigurado 'ko na hindi ito pinakialamanan ng aking ama. I don't want my father to tampered the tape.
"I love you." Aniya.
"I love you too." Doon na ako nagsimulang umiyak. "I love you so much."
Pilit nitong hiniwalay ang aming katawan sa pagkakayakap. Nakakunot ang noo niya. "Is there something wrong?"
Umiling ako. "I just miss you. I love you."
Tumagal ang aming pagkakayakap sa isa't-isa. Ngumiti ito sa'kin at halos mahulog ulit ang aking loob sa ginawa niya. Ang ngiti niya. ..
"I have something for you." ibinigay ko sakanya ang flashdrive. "I-I. ..can't stay any longer, Marcus. I love you, ha? Panoorin mo iyan. Mahal kita."
"Lumi. .." Tinignan niya ang flashdrive at muling ibinalik ang tingin sakin. "No, Lumi."
Tumawa ako. "What, no?" Unti-unti akong umatras.
Halos madurog ako ng makita ko ang takot sa mata niya. Pagkalito. Napakagat ako ng labi.
I know. .I promised that I'll stay and fight for us. ..Pero ito ang magandang solusyun na nakikita 'ko. ..
It wrecked my heart when he asked me the question.
"Ayaw mo na ba?"
Umiling ako. "Marcus, panoorin mo iyong nasa flashdrive--"
"Lumi, you promised!"
"Hush baby. ..Yes. Yes. I promise."
"Kung ganoon, bakit pakiramdam ko ay iiwan mo ako?!"
"Marcus. .."
"No please, Lumi."
Nagulat ako ng may humila kay Marcus palayo sa'kin. Mabilis niya itong sinuntok.
"Marcus!" Suway ko sakanya. Akmang susugod ang iba pang tauhan ng sumigaw ako. "Don't touch him! Don't you dare!" Sigaw 'ko.
"Lumi, baby. .." Nagtagis ang bagang nito at tumingala. "Hindi mo naman ako iiwan diba?"
Umiling ako. "H-Hindi. .."
"Lady Lumi. .." Tawag sakin ng isang bodyguard. Ibig sabihin ay konti na lang ang oras na mayroon kami.
"Hindi mo ako iiwan diba?"
"Panoorin mo iyong video, Marcus." Napaatras ako. Kailangan ko ng umalis bago bumigay sakanya. "Ha, baby? Trust me. Mahal na mahal kita."
"Tangina naman eh!" Inis na sigaw nito. "Nakikipaghiwalay ka na sakin!"
Mabilis humarang ang mga guards sa pagitan naming dalawa. Hinawakan siya ng bodyguards.
"Lumi!" nagpupumiglas ito.
"D-Don't hurt him." Napatakip ako ng bibig. "I love you. Kahit ilang taon ang lumipas, ikaw pa rin. Panoorin ko ang video, please."
Umiling siya at sinubukang umalis sa pagkakahawak sa'king tauhan. May isang bodyguard na umalalay sa'kin patungong sasakyan.
"Damn it! Lumi! Oh god, you promised!" He screamed. Tuluyan na akong pumasok sa kotse bago ko pa siyang tuluyang yakapin at ayain siyang magtanan.
Kung ganon lang kadali ang lahat. Pero running away won't even help us. I am sure my father will find me. Marcus is need by the Mafia. Gustong-gusto 'ko ng bumuo ng buhay kasama siya, ngunit paano?
Paano kami gagawa ng bagong kinabukasan kung iniwan lang namin ang sitwasyon na ganito? Sigurado akong hahabulin at hahabulin kami ng kahapon. ..
Kailangan ko munang tapusin at ayusin ang lahat. Kailangan ko ng kapangyarihan upang magawa ko na ang gusto 'kong gawin--iyon ang protektahan ang Mafia ni Marcus. After that, I will throw myself away from the castle. I just need people that would help me about this plan.
I am dragging my clan on his Mafia. Napailing ako sa naisip. Nababaliw na talaga ako sakanya.
--
happy 20k reads! Shookt ako mga boss. Hahaha. Thank you, guys. Really.
Please read my other stories.
-18 Steps to Fall for You
-Desperate Hearts
THIS IS NOT EDITED. Fresh from the oven.