Pagpapatuloy...
ELIZABETH VILLATORTE POV:)
Lumabas na ako ng apartment at sumusunod naman si Ros sakin.
"Don't go with me. My supervisor will be mad at me if you come with me childish like you." Sabi ko sa kanya. Siguro naiintindihan naman nya ang english ko. Bahala na!
"I want to go with you." Pamimilit nito at parang bata na nagmamakaawa ito halos ngumunguso pa ang labi nito.
"No, no. My boss will be mad at me." Sabi ko lang sa kanya at naglakad na papuntang hagdan para bumaba na.
"But I want to go with you. Please, Lady Beth?" Pamimilit lang nito nang pababa na kami ng hagdan."Promise, I will behave there, just give me a chance to go with you." Parang bata na nagmamakaawa ito halos hawakan na niya ang manggas ng T-shirt ko.
"A-YAW!" Tanggi ko pa rin at nagpatuloy lang sa paglabas ng apartment.
Nang malapit na ako sa kalsad, doon huminto sa pagsunod sakin si Ros at nagsalita ng mahinahon.
"I want to convey you. I want to fetch you. I want to see you go on your work. If I won't do this, I will be crazy waiting for you," napatigil naman ako."In just a minute that I can't see you, I'm totally worried. If you eat your lunch in exact time or you are tired working. I'm worried about you." Seryosong pahayag nito.
Ewan. Napa-estatwa nalang ako sa narinig kong sinabi ni Ros. Ramdam at rinig ko ang puso kong kumakalabog na naman na parang ewan. Feeling ko sasabog na ito sa lakas ng beat nito.
Dahan-dahan ako lumingon sa kanya at nanlalaki pa ring mata na nakatingin ako kay Ros. Maamong mukha ang nakita ko mula sa kanya. Nakikita kong parang isang ganap na binata na siya sa ekpresyon niya ngayon. Kahit sa sinabi niya, walang tonong pagkabata o laro-laro. Mukhang seryoso siya at napaka-swabe ng pagkakasabi niya.
Sa nakikita ko ngayon, hindi siya yung Ros na isip-bata. Isang Ros na binatang-binata na talaga at seryoso sa sinasabi niya. Gumuguwapo siya sa paningin ko pag ganito ang mga sinasabi niya.
Yung mga sinabi niya, parang kumikislot ang puso ko na halatang kinilig sa sinabi nito. Dapat di ko lagyan ng meaning iyon pero dahil traydor ang puso ko, kinikilig pa rin sa sinabi nito sakin.
"Can I go with you?" Napaka-guwapong boses na saad nito.
Wala akong magawa kaya napabuntong-hininga nalang ako. "Sige na nga."
"Yehey!" Masayang sabi nito na bumalik na naman sa pagka-isip bata nito. Nagtatalon-talon ito sa tuwa.
Lumapit na ito sa kinaroroonan ko habang may mga ngiti sa mga labi.
"Okay. If we are in my work, go home. Just remember what we will ride and what place we go home. Okay?" Sabi ko sa kanya.
"Okay!" Tuwang-tuwa sagot agad nito sabay nag-'OK' Sign pa siya.
"Lets go! Maybe I will be late." Yaya ko na sa kanya.
"Yehey!" Parang bata na tuwang-tuwa pa rin na sabi nito at sumunod na sakin.
MANDY YU POV:)
Nagmamadaling pumasok agad ako sa loob ng conference room. Akala ko late na ako kasi may nakabunggo akong lalaki kanina. Ang badoy ng porma niya. Pambahay kasi yung damit niya. Naka-sandong puti siya at nakapantalon na kupas na may butas sa tuhod.
Guwapo sana siya kaso ang pangit ng porma niya.
Naupo na ako sa upuan at binati ng good morning si Tito Cedric at Papa.
"Goodmorning."
"Goodmorning too." Bati ni Tito Cedric sakin at ngumiti ng mahina.
Tumango lang sakin si Papa. Ganyan naman yan sakin si Papa. Enemy kami lagi nyan. Di kami nagkakasundo kahit sa isang bagay man lang.
Nasa unahan na nga si Johnser at trying hard siyang kumbisihin ang investor na si Mr. Kailes. Hinihintay nalang niya si Ramon na kunin ang USB kung saan naka-save ang ipapakita niya sa investor. Limang minuto na naghihintay kami halos kanina pa tingin ng tingin sa relo si Mr. Kailes na halatang naiinip na.
Kita ko kay Johnser na kinakabahan siya halos hawak niya ang kamay niya at parang pinaglalaruan ang daliri.
Nakaupo lang kami nila Papa at Tito Cedric at hinihintay ang presentation ni Johnser pero hanggang ngayon di pa rin nagsisimula.
Palihim na pumasok sa loob si Ramon at nilapitan si Johnser. Dahan-dahan bumulong dito.
Nanlaki mata naman si Johnser sa sinabi nito. Kita ko kay Ramon na namumutla na ito sa takot. Siguro may problema ito ngayon. Siguro problema sa presentation nila.
Pumunta na nga sa gilid si Ramon at nagsimula ng magsalita sa harap namin si Johnser.
"I'm sorry for the inconvenient happens. There's a emergency so can I just discuss it to you, Mr. Kailes without using presentation? Because the file is accidentally delete----"
Di napatuloy pa ang sasabihin ni Johnser na pagalit na tumayo si Mr. Kailes.
"I'm just wasting my time here. I want to see it not just hear it. How can you convince me that your new phone model was great if you can't prove it to me? No, thanks," pagalit na sabi nito."Let's go. We're just wasting our time here." Yaya na nito sa mga kasama.
Sabay-sabay naman nagtayuan ang mga kasama ni Mr. Kailes at umalis na ito. Sinundan naman agad ito ni Johnser. Napabuntong-hininga nalang si Tito Cedric dahil di palang nagsisimula, umuurong na ang investor namin. Napasapo nalang sa mukha si Papa.
"Mr. Kailes, wait!" Sabi ni Johnser dito at sinundan palabas.
Tumayo ako sa kinauupuan at sinundan sa labas si Johnser.
"Please? I'm sorry. I assure you, Mr. Kailes this new model of Uphone cellphone is great. I'm telling the truth, Mr. Kailes." Sabi lang dito ni Johnser.
Tumigil naman sa paglalakad si Mr. Kailes at tiningnan si Johnser.
"Your wasting my time! I don't want to play with you around." Masungit sabi nito.
"Wait, Mr. Kailes! Please----" di na napatuloy pa sasabihin ni Johnser nang magsalita ako.
"Just give us another chance, Mr. Kailes. We're not going to dissappoint you again." Sulpot ko.
Napahinto naman sa paglalakad si Mr. Kailes at dahan-dahan tumingin samin.
"Okay. I will think of it. If I make my mind, I will be back again." Payag ni Mr. Kailes at mabuti nagbagong isip siya.
"Thank you. Thank you, Mr. Kailes." Sabi ni Johnser dito.
Pumasok na nga ito sa Elevator kasama ang mga tauhan nito. Pagkasara ng pinto saka ako lumingon sa kanya.
"Di ka ba magpapasalamat sakin?" Mataray na sabi ko sa kanya.
Tiningnan lang niya ako at maya-maya nagsabi ng...
"Okay." Masungit na sabi nito, naglakad na at iniwan lang ako.
Napabuga nalang ako ng hangin dahil sa kasungitan ng lalaking iyon.
"Ang bastos! Di man lang mag-thank you. Tss." agalit na mahinang turan ko. Tumalikod ako at sinundan si Johnser."Aba! Wala ka man lang bang thank you dyan?" Malditang sabi ko.
"Tsk!" Sabi lang niya sakin.
Napahinto nalang ako sa paglalakad at napabuga ulit ng hangin. Galit na galit na tiningnan ko siya habang pabalik siya sa meeting room.
"Sungit!" Sigaw ko.
Itinaas lang niya ang kamay habang di lumilingon at nagpatuloy lang sa paglalakad. Naiwan akong gigil na gigil sa kanya.
ELIZABETH VILLATORTE POV:)
Bumaba na nga kami ng Taxi. Kita ko kay Ros na manghang-mangha na naman ito sa nakikita. Nakatingin ito sa kalakihan at kataasan ng building na pinagtatrabahuan ko.
"Now you know where I work and you know now how to get here. If there's any emergency call me----ay! Oo nga pala! Wala pa akong cp. Maybe next week, I will buy phone cause I'm paid on my work. I don't know if I can buy you a phone 'cause we have a financial problem." Sabi ko sa kanya.
Tumango lang si Ros dito at napahinto ito nang makita ang pangalan ng pinagtatrabahuan ko.
Binasa ito dahan-dahan ni Ros.
"U-Phone. Uphone..." Bahagyang nagiging pamilyar si Ros sa pangalan ng pinagtatrabahuan ko.
"This is Uphone company. This is where I work as jannitress. They making a good quality product like cellphone. Did you know, they launch a new phone if it's been public all the people will buy it. Did you know, Uphone company is a top company in the gadget company even the computer here is Uphone." Paliwanag ni ko dito.
"Cellphone?" Sambit ni Ros habang nakatingin lang sa pangalan ng building na halatang pamilyar sa kanya ang mga salita at bagay na iyon.
"Then one of their business partner is the Sumex. Sumex produce products like washing machines, aircon and others. It is also a top company." Paliwanag ko pa rin sa kanya.
"Sumex?" Mahinang sambit pa rin ni Ros.
Bigla nalang napahawak si Ros sa ulo na tila nasasaktan siya. Nataranta naman ako.
"Ros? Ano nangyayari sayo?"
THIRD PERSON POV:)
"Your great in giving suggestions. All the cp here in the company is from your idea. The design, the camera pixel, it's capacity all idea is from you. That's why you where chosen to be next hier." Tila naririnig ni Ros ang boses lalaki na nagsasabi nun. May nakikita siya lalaki na parang nasa gilid niya, nakatayo habang pinapanood lang siya nito sa paglalaro ng computer.
Nakita din niya ang tatak ng mga gamit niya.
Sumex...
"Me? Hahaha! My brother is older than me so he will be the hier not me." Tila sabi niya sa lalaking di niya masyado makita ang mukha dahil malabo ito.
Narinig niyang may tumunog na cp na nasa gilid lang niya. Nakita niya ang tatak rin iyon.
Uphone...
"Your father is calling."
"Hey! Play this game, Dylan. I need to answer his call. Don't let lose on this game." Tila sabi niya sa isa pang lalaki na hindi rin makita ang mukha nito.
"Sure!" Payag nito na atat rin makalaro ng computer.
Pumunta siya sa lugar na malayo sa kanina.
"Hello, Dad?" Sagot niya sa tawag.
"My son."
Doon nalang nahinto ang weird na nakikita ni Ros. Sumakit nalang ng sobra ang ulo niya. Ramdam niya ang kirot na parang tinutusok ng karayom iyon.
"What happened to you?" Naririnig niyang tanong ni Beth sa kanya halos hawakan na siya sa magkabilang braso.
Alalang-alala si Beth sa kanya.
"Arrgghh!" Sambit niya sa sakit. Maya-maya bigla nalang nawala ang sakit at doon na siya naging okay.
"Ros, are you okay?" Tanong ni Beth dito.
"I'm fine. I just feel dizzy." Sagot ni Ros at bahagyang hinilot niya ang ulo niya.
"Damn! You childish, argh! I thought there's something happened. Okay, I need to go on my work. Go home on our apartment." Sabi ni Beth dito.
"No! I won't go home. I will wait you here." Parang bata na pahayag ni Ros.
"What will you do here? Go home, just wait me on our home---"
"No! I will wait here until your out. I'll walk with you." Tanggi pa rin nito.
Walang magawa si Beth kaya napabuntong hininga nalang siya.
"Fine. Okay then, here's 100." Kumuha si Beth sa bag nito ng 100 at binigay kay Ros."When your hungry buy some foods. Wait me here until 6. Understood?"
"Yes, Lady Beth." Nakangiting payag naman niya.
"Sige."
Tumalikod na nga si Beth para pumasok na sa loob.
"Bye, My Lady Beth." Paalam ni Ros at kumaway-kaway ng kamay.
Ngumiti lang si Beth at kumaway. Saka na pumasok sa loob. Naiwan si Ros na naipasok na lamang niya ang mga kamay sa bulsa ng pantalon niyang kupas. Nakangiti siya habang tinitingnan pa rin si Lady Beth hanggang mawala na sa paningin niya ito.
Nang wala na, nakangiti pa rin na kumibit-balikat siya. Tiningnan niya ang 100 na bigay sa kanya ni Beth at pinasok ulit sa bulsa. Naglakad na siya para maglibot-libot man lang dito.
Saktong pagtalikod niya, may nakabangga siyang babae.
"I'm sorry." Hinging sorry agad ni Ros sa nakabangga niya.
Galit na tiningnan siya ng babae.
"Gosh! Di ka ba tumitingin sa dinadaranan mo?!" Pagalit na singhal ng babae sa kanya.
"You should tell it to your self. Your focusing in cellphone." Kontra naman ni Ros dito.
Tiningnan lang siya ng masama nito. Hanggang tiningnan siya ng babae baba hanggang taas.
"Are you...poor?!" Mataray na tanong nito nang makita ang porma niya."Ang pangit mo pumorma. Duh! Makaalis na nga!"
Naglakad na nga ang babae paalis at naiwan siyang nakataas-kilay habang nakatingin dito.
"Feeling maganda..." Halatang di pa hasa sa tagalog sabi ni Ros.
Nakangiting naglakad na nga si Ros paalis.
ANDREW SY POV:)
Nakakasiguro akong si Clive yung nakita ko. Nakita kong kausap iyon ni Mandy. Buhay ba si Clive o kamukha lang niya ang kausap ni Mandy?
Di iyon makikilala ni Mandy kasi kahit ni isa di pa niya nakikita si Clive. Ako palang, si Johnser, ang pamilya ni Dylan, si Mama, si Ramon, si Leandro, ang Secretary ni Mama, si Diego at ang kapatid ko, si Cedric. Kami palang nakakakita ng mukha ni Clive at si Mandy di pa nakikita kahit picture nung bata pa.
Gusto ko i-confirm na si Clive iyon. Siguro minumulto ako ni Clive? Okay lang multuhin pero sana di buhay. Dahil katapusan ko na at ni Johnser. Di na namin makukuha ang kompanya.
"Sandali muna! Stop the car! Stop the caarrr!" Sabi ko sa driver ko.
Hininto naman nito. "Bakit? May naiwan po ba kayo, Sir---" di na napatuloy ang pagtanong ng Assistant kong si Arnel nang makalabas agad ako ng kotse.
Pumunta ulit ako sa lugar kung saan ko nakita si Clive. Nasa labas ng bulding siya.
Pagkarating ko, wala na siya. Si Mandy ay nakita ko na nasa loob na ng building. Siguro guni-guni ko lang iyon?
"Minumulto ka nga ng pamangkin mo!" Sabi ko sa sarili ko at takang-taka bumalik na sa kotse.
To be continued...