Marthim and Rouge
Isang linggo na ang nakalipas, isang linggo na akong iniiwasan ni Stephen, isang linggo na akong nagpapakabusy kaya hindi na rin kami nagkakasabay ni Marsan. Malapit na yung laban namin sa taekwondo kaya puspusan na ang aming training.
Ngayon ay training namin. Nandito ang tatlo babae pero tahimik lang sila dahil nahihirapan pa silang sumipa. 45 kick palang ang kanilang ginagawa ngayon. At ako ang nagtetrain sa kanila.
Itinuro ko kung paano sumipa ng tama, madali lang naman silang matuto. Sanay na siguro sa mga pakikipag-away pero ngayon hindi na sila pwedeng makipag-away dahil kailangan may self-discipline sa Taekwondo.
"Ganito bend your knees habang nakatagilid kayo at naka-fighting form ang inyong kamay. Itaas mo ang kanang paa mo. Flip mo muna habang nakapivot ang kaliwang paa mo tas balik mo uli sa flip saka mo ibaba sa dating pwesto." Paliwanag ko.
"Okay." Sagot ni Laura. "Mas magiging magaling pa ako sayo." Sabi niya ng sisipa sana kaso tinaas ko ang kickpad.
"Hindi lang self-discipline ang taekwondo. Humbleness din." Seryoso kong sambit sa kanya at binalik na uli ang kickpad.
"Ok." Mataray pa rin niyang sagot rolling her eyes.
Nang matapos na akong i-assist silang lahat ay si Jonel ang nang-hold sakin at ako din sa kanya.
"Bakit hindi mo daw pinapansin si Marsan?" Nakataas ang kilay na tanong ni Jonel.
"Busy ako." Maikli kong sagot at pinasipa na siya ng roundhouse o yung 45 na mataas. Five sets muna ng nakastay sa pwesto tapos alternate at pagkatapos yung 360 kick.
Sa lakas ng pagkakasipa niya ay tumalsik ang kickpad. Napunta iyon malapit sa paa ni Marsan.
Nakangiti niya itong dinampot at lumapit sa amin at inabot sa akin.
"Long time no see, Iyah." Nakangiti niyang bati sa akin.
Ngumiti lang ako at hinawakan ko na ang kickpad. Nagsimula ng sumipa si Jonel ng ganun ulit hanggang sa makabalik kami sa dating pwesto.
At ako naman ang gumawa niyon.
"Power ah," a remark by Jonel again.
"Sure." Nakangiti at pursigido kong sagot at nagsimula ng sumipa. Ngunit hindi katulad niya na napatalsik ang kickpad. Hindi ko kaya iyon.
Nakakapanibago pala kung dati laging may makulit at maingay na nagchi-cheer para sakin. Ngayon seryoso na at tahimik. Nandito nga din pala yung girlfriend niya at nanonood. So seryoso talaga sila? Kahit bawal siyang mag-girlfriend, sila pa din? Napairap ako sa kaisipang iyon. Aish! Kasi naman iiwasan ako dahil gusto niya daw ako at bawal siya maggirlfriend. Tapos may girlfriend, kaya hindi talaga ako naniniwalang may gusto siya sa akin kahit nakita ko siyang umiyak. Aish... Gulo.
Nang mag-water break ay nakita kong lumapit si Tony kay Stephen at binigay ang tubig at pinunasan ang pawis niya.
Uminom na lang ako ng tubig, napansin ko namang nasa tabi ko si Stephanie.
"Francis," tawag niya sa akin. Hindi pa man ako tapos uminom kaya itinigil ko agad.
"Ano?"
"I'm sorry. Dahil sakin kaya hindi ka pinapansin ni Stephen. Dahil sakin kaya nagalit si Mom sayo. Sorry kala ko kasi susuportahan kayo ni mom eh."
"It's okay. It's better off this way lalo't hindi niya ako ginugulo at kinukulit. Mas masaya nga ng wala siya eh. Mas magaan ang paligid ko. Okay ako na wala siya." Pag-amin ko sa sarili ko na rin at kay Stephanie.
"So, kaya pala. Wala ka talagang pakialam sa akin?" Narinig kong sambit ni Stephen ngunit kay Tony naman siya nakatingin.
"Ano ka ba? Babe. May paki kaya ako sayo." At tumawa ang babae ng pagkalakas-lakas.
Iniharap ko ang aking likod sa kanila. Magsisimula na ulit ang training namin but this time sparring naman. Pumila kami according sa height at ang nakatapat ko ay si Stephen. Natatanging ako lang ang may kalaban na lalaki.
Sinimulan na agad, sa amin ang attack. Defender sila Stephen. Tiningnan ko siya mata sa mata ngunit wala akong emosyong makita sa mga mata niya.
"Go babe! Go bebe Stephen! Galingan mo akin ka lang ha. Talunan mo yang babaeng yan!" Matinis na sigaw ni Tony.
"Sijag." Panimula ng aming coach
Gamut ang roubdhouse ay balak ko siyang sapulin sa mukha ngunit mabilis siyang nakapagbend ng katawan. Binalik ko naman sa pagkaka-flip ang kanang hita't binti ko at isang mabilis na balik ito sa kanya. Hindi niya akalain na hindi ko ibaba ang kanang paa ko.
Ganunpaman, hindi siya umimik ngunit ngumiwi siya saka may pasa ang kaliwang pisngi niya. Subalit parang hindi niya alam na may pasa siya. Ginantihan pa nga ako ng sipa na isinalag ko using my right arm. Right after na masalag ko ang paa niya ay diniretso ko ito ng suntok papunta sa dibdib niya.
"Ugh," ang narinig ko mula sa kanya dahil doon napangisi ako.
Isang sipa papunta sa aking mukha ang kanyang ganti, umiwas ako, nagbend ako ng katawa but I step on a wrong spot. Isang sandali muntik na akong madulas ngunit isang sandaling iyon, there's a pair of hand who pulled me towards him. Mga malalamig na kamay niya ngayon ang sa aki'y umaalalay. Katulad ng mata niya ngayong kay lamig din. Nagsukatan kami ng tingin and I want to know what's really inside him, of what feelings he is possesing right now. But I didn't got the chance to know the answer of my curiousity dahil iniiwas na niya agad ang kanyang mga mata at binitawan na ako.
Three seconds after I realize that I need to attack. Isang sipa sa tagiliran at ulo niya ang ginawa ko nang magkasunod. Hindi ko alam kung sadyang nagpapatama o hindi lang talaga siya makaiwas. Either way, naganti naman siya sa akin but I did not expect it from him, pinaulanan niya ako ng sunod sunod na sipa, known as cutting. Ilang slideback o atras ang nagawa ko. If this is a true fighting, lampas na ako nito sa mat at isang lampas ulit talo na ako sa kanya.
But thank goodness, it is just a sparring after that long tiring sparring, our training ended there. I took a shower in our sports shower room. Paglabas ko ay nahagip ng mata ko si Marsan, bagong ligo at basa pa ang buhok, napakagwapo niya talaga habang nakatayo sa gilid ng pintuan ng shower room nila. Nilampasan ko siya ngunit nakakatatlong hakbang pala ako nang...
"Iyah," nang tinawag niya ako sa nickname ko ngunit ipinagpatuloy ko lang ang aking paglalakad. Narinig ko ang yabag na humahabol papunta sa akin. Walang kawala ang palapulsuhan ko, madali niya itong nahuli at hinawakan iyon ng mahigpit.
"Why are you ignoring me?" Marsan ask out.
"Sorry. I was busy in my study, and my dad has been driving me home." I explain truthfully.
"Ok. Can we go out? I mean, can you accompany me right now?" Ramdam kong nanginginig siya sa tanong niyang iyon.
"As I said, my dad will drive me home. Je suis desolée."
I turn my back on him and began to walk away. I don't know why there are tears escaping from my face. Isang buwan lang naman kaming nagkasama. Isang buwan at isang linggo lang naman kami magkakilala. Isang linggo ko pa lang naman siyang iniiwisan. Ngunit bakit ganito?
Nasa waiting shed ako ng school naghihintay kay dad habang tuloy-tuloy pa din ang luha ko.
"Oh. May nagpapabigay." Saad ni -paglingon kay ay nakita ko ang maangas na si Jonel.
"Sino?"
"Ayaw niyang sabihin kung sino siya eh."
"Kung ganon. Ayoko. Salamat na lang Jonel."
Kaya imbis na panyo ang gamitin kong pampunas ay ang aking mga kamay na lang.
"Ayaw ka niyang nakikitang umiiyak." At nilagay sa mga kamay ko ang panyo at iniwan na akong mag-isa.
Seriously kanino bang panyo itong violet na panyo? Tiningnan ko ang kabuuan ngunit walang nakasulat na pangalan. Malayo palang ay natanaw ko na ang kotse ni dad kaya no choice. Pinunasan ko ang aking luha gamit ang panyo ng kung sinuman.
"Nous devons aller chercher ton cousin et son meilleur à l'aéroport."
My father started to speak in French. He can't speak English and Filipino.
"M'oui." Sagot ko kahit labag sa aking kalooban.
"Et ils demeureront dans notre maison pour l'entre-temps." Napaawang ang aking mga
bibig at nanlaki ang aking mga mata.
"Mais pourquoi Papa?" I ask confusingly.
"Parce que ils sauvegarderont tu."
We head towards the airport at sinundo ang pinsan ko at si Marthim!
Nag-abang kami sa kanila doon unang sumalubong at nagfaire la bise sa akin ay si Dominique sunod si Marthim.
"Salut Iyah! Comment ça va?" Bati sa akin ng pinsan kong si Dominique Rouge.
"Salut Rouge! Ch'uis trop bien et tu?"
" Moi Aussi." He replied.
"Bon savoir, mon cousin." I said with a smile.
"Mais mon meilleur ami manque tu tellement." Mapang-asar na saad ni Rouge. Asar nga kasi ang laki na ng ngiti ni Marthim. I rolled my eyes at them. Buti di narinig ni Dad. My Dad like Stephen's mom is so strict. He won't allow any guy inside our house unless it's our relative or relative's friend.
Pero hindi ako katulad ni Stephen na hindi sinusunod ang magulang dahil lang hindi napatapat sa gusto.
Marthim put their baggage in the compartment. Rouge sit on the front seat. My cousin surely annoys me all the time and he really knows why. I feel suffocated beside this man.
"Ça fait longtemps," He started to greet me with a small smile on his face.
"Uhh oui. Vraiment." I responded awkwardly.
"Enchante Ruelle" Ruelle, he's the only one who call me that way. 'Ru-wéy' and I kinda miss it and it feels so odd.
"Ehh moi aussi."
"Vous pouvez tous les deux rester un moment mais pour cela vous devez trouver un appartement, tout de suite." My father interupted us with much authority. Ayaw niya talaga ng lalaki sa bahay and he protects me that much. I love my father, I really do.
"Oui, monsieur." He reacts with politeness.
" Mais comment pouvons nous la protéger si on est à l'extérieur de ta maison?" Rouge ask abruptly, ang tigas talaga ng ulo niya.
"Tu peux la protéger dehors et je la protégerais à la maison." My dad responded.
"Absolument!" I reacted with a great smile on my face.
"Great," a sad remark from Marthim.
We finally reach our home. Binuksan ni Marthim ang kanang pinto at inilahad niya ang kanyang kamay. Nag-aalinlangang kinuha ko ito at pagkalabas ko ay laking gulat ko ng tumambad mula sa malayo si Marsan. Nakatayo siya katabi ang puno ng Acacia ng kapitbahay at nakacrossed arms at tila masama ang kanyang tingin sa akin. Hindi ko naman siya malapitan dahil nandito si Dad.
Tumalikod na siya sa akin at nagsimula ng maglakad palayo.
"What are you looking at?" Marthim interupted me.
"Nothing," I said before I even realized that he was holding my hand and pulled it away from him.
He chuckled na ikilabas ng dimples niya. Marthim is handsome man, surely he has pointed nose and rounded eyes. He have blue eyes, and freckles on his face.
"Pogi ko ba para tingnan mo ako?" He speak tagalog with an accent.
"No." Masungit kong sagot at pumasok na ng bahay.
Please vote and comment if you like my story. Thank you!
YongRine