"Χέυ μικρή, είσαι καλά;" , η coach με πλησιάζει και με βοηθάει να σηκωθώ.
"Εντάξει είμαι, σας ευχαριστώ." , απαντάω και με κοιτάει έντονα.
"Τον γυρίσαμε στον πληθυντικό πάλι;" , λέει γελώντας.
"Σωστά, συγγνώμη" , γελάω κι εγώ. Μου κάνει νόημα και τσουλάω πάνω στον πάγο. Παίρνω την θέση μου απέναντί της και δοκιμάζω ξανά. Αρχίζω να τρέχω πάνω στον πάγο, πηδάω στον αέρα, κάνω δυο στροφές γύρω από τον εαυτό μου και προσγειώνομαι ομαλά πάνω στον πάγο χωρίς να πέσω. Κάνω τον γύρω του παγοδρομίου με την όπισθεν και φτάνω πάλι κοντά της.
"Μπράβο Βάσω! Πήγαινε ξανά στην θέση σου, Δανάη παμε" , πηγαίνω στο τέλος της σειράς και παίρνω βαθιές ανάσες για να ξεκουραστώ.
"Ήσουν απίστευτη!" , λέει η Μάγδα καθώς με αγκαλιάζει.
"Θενξ, κι εσύ έσκισες" , απαντάω και την αγκαλιάζω πίσω.
"Πονάς μήπως;" , ρωτάει ανύσηχη.
"Μπα όχι, εκείνη την ώρα ήταν μόνο" , απαντάω με λίγη αδιαφορία.
Παρακολουθούμε για λίγο και τα υπόλοιπα κορίτσια μέχρι που ακούμε την couch να μας φωνάζει γύρω της.
"Ε Γιώτα, πες μας για τους αγώνες!" , φωνάζει η Άννα ενθουσιασμένη.
"Αρχικά ένα μεγάλο μπράβο σε όλες, τα πήγατε εξαιρετικά. Τώρα, όσο αναφορά τους αγώνες, το μόνο που ξέρω είναι πως θα πραγματοποιηθούν στο τέλος του Απρίλη. Περισσότερες λεπτομέρειες είπαν θα μας στείλουν από βδομάδα. Δεν θέλει άγχος, απλά μεγάλη προσοχή. Δεν είστε δημοτικό να σας αφαιρούν μονάδες μόνο αν πέσετε, εντάξει; Από τον άλλον μήνα θα αρχίσουμε πιο εντατικές προπονήσεις. Ελεύθερες" , κάθε χρόνο τα ίδια, τι να πεις..
Βγαίνοντας από την πίστα ακούω την Μάγδα με την Δέσποινα που μιλούν.
"Δεν θέλει άγχος λέει...τρέμω στην ιδέα και μόνο να χορέψω μπροστά σε τόσο κόσμο" , λέει η Δέσποινα.
"Εντάξει ρε συ, δεν είναι κάτι τρομερό" , μπαίνω κι εγώ στην συζήτησή τους.
"Για μας που έχουμε διαγωνιστεί ξανά ναι, αλλά η Δέσποινα πρώτη φορά παίρνει μέρος " , λέει η Μάγδα.
"Και πάλι, την πρώτη μου φορά είχα κι εγώ τρομερό άγχος. Μόλις πάτησα το πόδι μου πάνω στον πάγο κόντεψα να λυποθυμήσω, αλλά μετά φαντάστηκα ότι ήμουν μόνη μου στο στάδιο και όλα πήγαν μια χαρά" , απαντάω.
"Ή να τους φανταστείς όλους με τα εσώρουχα!" , πετάει και γελάω.
"Ναι Μάγδα, μπράβο. Αυτό θα κάνω" , γελάει και αυτή.
"Ασε που η Γιώτα δεν θα σε αφήσει έτσι, θα είναι δίπλα σου σε ότι κι αν χρειαστείς" , προσπαθώ να την καθησυχάσω κάπως.
"Αυτό που θα χρειαστώ είναι συν πρόβες" , απαντάει αγχωμένη.
"Δεν έχεις παρά να της το ζητήσεις" , της κλείνω το μάτι και μπαίνω στα αποδυτήρια. Βγάζω στα γρήγορα το κορμάκι μου και φοράω τα ρούχα μου, την στιγμή που το κινητό μου χτυπάει.
Ευτυχώς δεν με ξέχασε αυτή τη φορά, γελάω μόνη μου και απαντάω.
* "Έλα, μόλις τελείωσα. Που είσαι;" , ρωτάω γρήγορα.
"Στο παρκάκι έξω από το κτήριο, με το που θα βγεις θα με δεις" , απαντάει από την άλλη γραμμή.
"Τέλεια, σε δύο λεπτά είμαι εκεί*
Καληνύχτισα την ομάδα και βγήκα από το κτήριο. Που είναι τώρα αυτός;
"Χέυ sis, από εδώ" , τον ακούω να φωνάζει.
Γυρίζω και τον βρίσκω πάνω στην μηχανή του. Υπέροχα, καθόλου περπάτημα.
"Τι λέει;" , ρωτάω καθώς προσπαθώ να ανέβω στην μηχανή.
"Μια χαρά, πως πήγε;" , μου δίνει να φορέσω το κράνος και ξεκινάει.
"Αρκετά καλά" , τον αγκαλιάζω από την μέση και γκαζώνει.
Σε λιγότερο από ένα τέταρτο βρισκόμαστε στο σπίτι. Μπαίνοντας μέσα μας ήρθε μια υπέροχη μυρωδιά.
"ΚΡΈΠΕΣ!" , φωνάζουμε μαζί ενθουσιασμένα και η μαμά γελάει.
"Σκέφτηκα πως θα ήσασταν τελείως κουρασμένοι όταν θα γυρνούσατε, οπότε είπα να σας γλυκάνω" , λέει η μαμά με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο της.
"Είσαι φοβερή" , της λέει ο Ηλίας και την σηκώνει στην αγκαλιά του.
"Εντάξει Ηλία, άσε με κάτω τώρα" , λέει γελώντας.
Ο μικρότερος αδελφός μας κάνει την εμφάνισή του. Τσουλάει το καροτσάκι του κοντά μας.
"Ήρθατε" , λέει με εμφανή χαρά.
"Ακόμα ξύπνιος είσαι εσύ ρε μεγάλε;" του λέει ο Ηλίας και σκύβει για να είναι στο ίδιο ύψος.
"Σας περίμενα και έλεγα να παίξουμε κανένα επιτραπέζιο" , λέει ένα μεγάλο χαμόγελο. Πλησιάζω κοντά τους.
"Καλά, πάνε να κοιμηθείς τώρα και παίζουμε αύριο, δεν έχουμε σχολείο κι έτσι θα έχουμε περισσότερο χρόνο" , του πειράζω τα μαλλιά.
"Χα, γι' αυτό το Σάββατο είναι η αγαπημένη μου μέρα" , λέει και φωτίζεται το προσωπάκι του.
"Άντε πήγαινε τώρα. Καληνύχτα" , τον αγκαλιάζω και του φιλάω το μάγουλο.
"Καληνύχτα Βασιλική" , με φιλάει κι αυτός.
"Θα τον βάλω εγώ για ύπνο. Άντε Στεφανάκο πάμε, γιατί πεινάω σαν λύκος. Δεν θέλεις να σε φάω" , λέει ο Ηλίας καθώς τον σηκώνει στην αγκαλιά του και τον γαργαλάει.
Ο Στέφανος αρχίζει να γελάει δυνατά και να παρακαλεί να τον αφήσει κάτω. Κάποια στιγμή τον αφήνει και πηγαίνουν στο δωμάτιό τους. Εκείνη την ώρα κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας και η μαμά βάζει μπροστά μου το πιάτο με τις κρέπες. Παίρνω μια κρέπα και την γεμίζω με μερέντα προτού την φάω. Τότε ο Ηλίας κάνει την εμφάνισή του.
"Ε μαμά, σε θέλει λίγο μέσα" , ανακοινώνει και κάθεται δίπλα μου, την ώρα που η μαμά χάνεται μέσα στο δωμάτιο.
Ο Ηλίας φτιάχνει μια κρέπα με μερέντα, μόνο που βάζει και δύο φέτες τυρί μέσα.
"Ιου ρε Λιάκο, πως το τρως αυτό το πράγμα;" , ρωτάω χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι έχει μέσα στο κεφάλι του. Μυαλό πάντως δεν είναι..
"Α δεν έχεις δίκαιο, δοκίμασε να δεις" , το φέρνει μπροστά μου και με μια φάτσα αηδίας σπρόχνω το χέρι του μακριά.
"Παρ' το από εδώ παιδί μου, πας καθόλου καλά; Φα' το μόνος σου να τελειώνουμε. Μου προκαλεί ναυτία μόνο που σκέφτομαι"
Γελάει σαν παλαβό μόνος του καθώς απολαμβάνει το σίχαμα που αποκαλεί κρέπα. Αφού τελειώσαμε, έπλυνα τα πιάτα και έπεσα κατευθείαν για ύπνο. Ένιωθα πολύ κουρασμένη.
....
Τα βλέφαρά μου παραείναι βαριά για να τα ανοίξω. Ακούω μερικούς ψιθύρους και χαχανητά. Δεν μπορεί να κοιμηθεί κανονικά κάποιος σε αυτό το σπίτι! Προσπαθώ να αγνοήσω τους θορύβους..
Μια κόρνα τρυπάει το αυτί μου και πετάγομαι όρθια πάνω στο κρεβάτι μου. Βλέπω τον Στέφανο και τον Ηλία να γελάνε με την ψυχή τους..
"ΗΛΊΑ, ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΜΟΥ;" , φωνάζω και ταυτόχρονα προσπαθώ να ξεμπλεχτώ από την κουβέρτα μου.
"Χαλάρωσε ρε Βάσω, μια πλάκα ήταν" , προσπαθεί να πει ο Ηλίας μέσα στα γέλια του. Τον κοιτάζω δολοφονικά κι αυτός με ρίχνει στο κρεβάτι.
"Σκάσε ρε μαλάκα να πούμε! Σπαστικέ!" , συνεχίζω να φωνάζω. Αυτός με παίρνει αγκαλιά και μου κλείνει το στόμα.
"Πολύ έβρισες σήμερα" , κάνει πως με μαλώνει κι εγώ γυρίζω προς τον Στέφανο.
"Συγγνώμη Στεφανάκο μου"
"Εγώ δεν θα τα λέω αυτά, θα είμαι καλό παιδί" , λέει με αθώα φωνούλα.
"Μπράβο αγόρι μου!" , λέω περήφανα.
"Ναι καλά, θα το δούμε αυτό μικρέ" , τον πειράζει και του χαλάει τα μαλλιά. Χάχα, τι βλαμμένο που είναι..
....
"Ψιτ, κολλητέ" , λέει όσο πιο σιγανά μπορεί.
Η Μαργαρίτα Σωτηριάδου, για τον πολύ τον κόσμο: Μαρσώ. Μαθήτρια της Β' τάξης του Λυκείου, όπως κι εγώ. Μόνο που αυτή έχει ένα παραπάνω αξίωμα, είναι κολλητή μου. Την κοιτάω σηκώνοντας το φρύδι μου και συνεχίζει.
"Σε πόση ώρα χτυπάει;" , γυρίζω ειρωνικά τα μάτια μου.
3η φορά που ρωτάει μέσα σε μια διδακτική ώρα.. Ανοίγω διακριτικά το κινητό μου και βλέπω την ώρα. Επιτέλους, 3 λεπτά ακόμα. Δεν αντέχω άλλο. Σηκώνω τρία δάχτυλα του χεριού μου και αυτή αναστενάζει. Ήρεμαα...
"Finally, δεν τον μπορώ άλλο. Είναι ότι πιο βαρετό"
Γνέφω το κεφάλι μου καταφατικά. Ακόμα και να μιλήσω βαριέμαι. Ο Χαραλαμπίδης, καθηγητής ιστορίας, σταμάτησε να μιλάει. Ω υπάρχει Θεός!
"Το κεφάλαιο αυτό και τις ερωτήσεις 2 και 3 για το σπίτι"
........Ή ίσως και όχι..
"Είμαι άστεγη.." λέω σχεδόν χαμηλόφωνα.
"Είπατε κάτι δεσποινίς Ιωάννου;" , την έκατσα.. Το κουδούνι ευτυχώς με σώζει.
"Κουδούνι!" , φωνάζει η διπλανή μου μέσα στ' αυτί μου.
"Περάστε έξω παιδιά να κλειδώσω την αίθουσα" , λέει αυστηρά ο καθηγητής.
Ξεφυσάω και ακολουθώ την Μαρσώ στο προαύλιο. Απλώνεται στο μοναδικό κενό παγκάκι που υπάρχει κι εγώ στέκομαι όρθια κοιτώντας την.
"Σου έφαγε η γάτα την γλώσσα μανίτσα μου;" λέει κοιτάζοντάς με περίεργα.
"Σκάσε νυστάζω" , παραπονιέμαι.
"Ακόμα? Φτάσαμε 4η ώρα" , ως απάντηση της χαρίζω απλόχερα το χασμουρητό μου.
Εκείνη την στιγμή δύο χέρια με αγκαλιάζουν από πίσω και δύο χείλη ακουμπούν τον λαιμό μου. Την κατάλληλη στιγμή ήρθε κι αυτός..
"Τεοόο..." , γκρινιάζω.
"Τι κάνει το μωράκι μου;" λέει υπερβολικά χαρούμενος.
"Το μωράκι σου νυστάζει, κάνε κάτι" , συνεχίζω την γκρίνια.
"Ακόμα; Φτάσαμε 4η ώρα" απαντάει.
Κοιτάω μια την Μαρσώ, μια τον Τεό, καθώς αυτός κάθεται στο παγκάκι και με βάζει να κάτσω στα πόδια του.
"Ρε συνεννοημένα είστε;" , γελάμε ομαδικώς.
Ο Τέο μου αφήνει ένα ρουφηχτό φιλί.
"Σ' αγαπώ" , μου λέει κι εγώ απλά χαμογελάω.
Ο Τεό δηλώνει ερωτευμένος φουλ μαζί μου. Εγώ πάλι δεν ξέρω. Δεν πιστεύω και πολύ στους έρωτες. Μου αρέσει βέβαια πολύ ο Τεό, αλλιώς δεν θα ήμουν μαζί του, σωστά;
Γενικά πιστεύω στην αγάπη, μπορώ να αγαπήσω πολύ όπως επίσης και να πληγωθώ.
Αλλά για τον έρωτα τίποτα. Πιστεύω πως είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος. Μέχρι στιγμής πάντως δεν έχω νιώσει αυτό που λένε 'πεταλούδες στο στομάχι' ή κάτι παρόμοιο...
"Εσύ δεν μ' αγαπάς;" ρωτάει ο Τεό κάνοντας το puppyface..
"Χαχα φυσικά μωρό μου" , ναι, μπορεί ίσως...δεν ξέρω.
Ευθέως πάντως δεν του το έχω πει ποτέ. Αυτός πάλι μου το λέει συχνά. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσον ισχύει...Τέλος πάντων, αρκετή φιλοσοφία έπεσε.
"Πω πω μέλια, ε μια σφουγγαρίστρα!" , η Μαρσώ...
"Σκάσε ρε ούφε!" , λέω και το κουδούνι χτυπάει.
"Πάμε τσούπρες για μάθημα, άντε άντε!" , λέει ο Τεό και σηκωνόμαστε βαριεστημένα.