- Të pëlqen shumë të tallesh ty! - bërtiti ajo duke krijuar panik, gjë që binte në kontrast me fjalët që tha.
- Po të më lije mundësi, do të ta kisha thënë kohë më parë dhe s'do kishe lënë aq nam sa ç'ke lënë deri më tani.
- Faji yt ishte! Mund të më kishe thënë kur e shikove atë në lokal "ky është shoku im Kristen, të njeh ty, mos i hyr kot kësaj pune, se do dalësh si budalle!".
Leo psherëtiu i acaruar e mbylli sytë si të donte të flinte përsëri.
Ajo turfulloi njëherë e inatosur e s'shtoi gjë tjetër për atë temë.
- Nejse, për çfarë më thërrite ti?
- Pashë macen tënde.
- Ku, ku e shikove? Ku është tani? - pyeti e merakosur e shkoi menjëherë te dera kur ai i tha se macja ishte te dhoma e saj.
Hapi derën e dhomës e u fut brenda me hapa të ngadaltë, shumë të ngadaltë, si të kishte frikë se mos macja largohej kur të shikonte atë.
Ajo ishte mbledhur në krevat e ishte bërë sa nje grusht. Sytë i kishte hapur, s'kishte fjetur.
Kristeni iu afrua me po ato hapa të ngadaltë e u shtri në krevat duke e vështruar macen edhe me inat, edhe me dashuri.
- Mace e keqe! Po si e kishim lënë ne të dyja?! S'të kisha thënë unë që do gjenim të dashur njëkohësisht?
Kryqëzoi duart në kraharor e mori frymë thellë. Nervat po i bëheshin kaçurrel. E kishte pak problem këtë punën e nervave; zor se e kontrollonte dot veten në raste të veçanta.
U ngrit nga krevati e po bënte disa ecejake në dhomë. E ç'të bënte në shtëpi?! Duhej të shkonte njëherë te Alani, të bisedonte me të, ndonëse biseda edhe mund të mos i shkonte mirë.
Doli prej shtëpisë e po ecte më këmbë. I pëlqente të ecte ashtu; më tepër kishte qejf kur dilte dhe binte shi i shtruar e ajo lagej nga pak, sesa të rrinte e të mbytej nga ajri i rëndë i makinës.
Pas disa minutash mbërriti te lokali i tij e u fut brenda.
Afër i erdhi kamarieri e në vend që ajo të bënte porosinë, gjeti ta pyeste për diçka tjetër.
- Mund të ma jepni numrin e shefit të lokalit tuaj, ju lutem? Më duhet të flas për diçka me të.
- Në qoftë se dëshironi mund t'iu tregoj dhomën në të cilën qëndron.
- Shumë mirë atëherë.
U ngrit nga karrigia duke qeshur e po ndiqte nga mbrapa kamarierin e sjellshëm.
Mbërritën përballë një dere e ajo ktheu fytyrën nga djali që po i qëndronte pranë.
- Faleminderit.
- Jeni e mirëpritur, - tha ai përpara se të largohej.
Bëri një frymëmarrje të thellë e trokiti tre herë në derë, më pas hyri brenda.
Alani ishte në këmbë, me trup kthyer nga ajo e po vështronte jashtë dritares tepër të madhe që ishte atje, xhamat e së cilës lejonin që ai të shikonte jashtë, por personat që ndodheshin jashtë nuk mund të dallonin gjë brenda.
Shkoi pranë tij e i qëndroi mbrapa kurrizit. Në ato momente, ashtu si papritur ndjeu dëshirën të ishte më pranë tij, jo fizikisht, por shpirtërisht. Kishte rënë keq brenda me të, megjithëse nuk është se e pranonte plotësisht atë fakt.
- Të thashë të mos vije sot, - foli ai qetë, por thellë e kuptoi se nuk i ndjeu ato fjalë.
- Nuk kisha ç'të bëja në shtëpi.
- Po këtu çfarë do bësh?
- Pse, kot je ti këtu? Dihet që do të të ngacmoj ty e do më iki pak koha.
Qeshi duke nxjerrë në pah dhëmbët e bardhë e s'i tha gjë tjetër atij.
- S'e kalon dot kohën me të dashurin tënd? - pyeti ai duke u kthyer nga ajo e në fytyrë mbante një buzëqeshje të çuditshme.
E ajo vetëm në atë moment u kujtua se ai dinte ç'do gjë.
Buzëqeshja automatikisht iu fik prej fytyrës. Nga t'ia niste?
- Epo ja... - filloi të fliste e zënë ngushtë. -Ai... Hmm... Ai...
- Po? Ai çfarë? Të tradhtoi?
- Jo.
- Epo çfarë atëherë?
- Mos bëj sikur s'di gjë! Po ma vështirëson më shumë situatën! - u ankua ajo e vendosi kokën midis duarve të saj.
Ai qeshi lehtë.
- Pse gënjeve?
Po tani ç'dreqin t'i thoshte?! Përgjigjia e vetme do ishte kjo "Të gënjeva për shkak se doja të të bëja xheloz", por s'mund t'ia thoshte dot aq shkoqur atë gjë.
- Përderisa hiqesh si i zgjuar, e ke shumë të lehtë të gjesh përgjigjen e kësaj pyetjeje.
U ul në karrigen e tij të punës e po e vështronte në sy me zemrën që i buçiste prej ankthit, ndërsa ai qëndronte ngritur në këmbë duke bërë sikur mendohej, ndonëse të vërtetën e dinte që prej shumë kohësh.
- Po ja, - tha ai pas pak duke iu afruar te karrigia.
Buzët i kishte vetëm disa centimetra larg prej veshit të saj e ajo ia ndiente frymëmarrjen e ngrohtë teksa i përplasej në faqe.
- Disa njerëz e kanë tepër të vështirë ta pranojnë faktin se pëlqejnë dikë. Si thua? - i pëshpëriti me zë fare të ulët e në fund buzëqeshi përsëri në mënyrë të cuditshme, mënyrë të cilën ajo definitivisht e gjente acaruese, por edhe marrëzisht tërheqëse.
Kishte ngelur duke e vështruar e pa ditur se ç'të thoshte, e si për dreq, fjalët e tij të ardhshme ja bënë më të vështirë punën.
- Ç'ndodhi? Ta hëngri macja gjuhën?