Rayelle's POV
(Before Rayelle went missing)
Maling mali ang nagawa ko. I just realize na sobrang nasira ko ang tiwala nila. Ano ba kasing pumasok sa isip ko at sinagot ko siya!? Okay na saakin ang masaktan, siguro naman fair na kami? Siguro naman kontento na siya dahil nasaktan na niya ako...
Yung mga nasabi ko kay Ari, di ko sinasadya yun. Nainis nalang kasi ako because wala man lang nakinig ng explanation ko. Hindi man lang niya pakinggan ang apologize ko. Kaya ayun, nainis ako. Na mali naman. Ako na nga ang may kasalanan, ako pa ang may ganang magalit.
Sila Ainsley, Ianthe, at Maddie, galit din sakin. I a short span of time, naka close na ko na kasi sila, isa sila sa mga nagbigay payo saakin na wag nga munang sagutin si Rexter...
Well, hindi ko naman sila masisisi... Di kasi ako nag-iisip pag nagdedesisyon eh!
Sa kabuuan ng klase, wala akong kalikutan, walang kumakausap saakin. Tanging si Ari lang ang nakakakulitan ko dito. Ayaw ko naman mang istorbo kay Airy unnie. Pinatawad na nga niya ako agad agad, lulubusin ko pa ang kabutihan niya.
Nang nag lunch break din, sama sama nga kami sa table pero parang invicible ako. Nasaktan ako pero kakayanin ko, kasalanan ko eh.
"Yeah yooo! Punta tayo mall mamaya?" sabi ni Maddie.
"Sige! May bibilhin din naman ako!" excited na ani ni Ianthe.
"Gamesuuu! Gusto kong maglaro at kumain!!" sigaw naman ni Ainsley kaya nagtinginan ang ibang estudyante dito saamin. Napangiti naman ako sakanila.
"Unnie? Sama ka?" tanong naman ni Maddie kay Airy unnie.
"Di ko pa alam eh... Baka kasi may gagawin ako mamaya... I'll just tell you later kung sasama ako." nakangiting sagot ni Airy unnie.
"P-pwede b-ba s-sumama?" nauutal kong tanong.
"Eh?" tugon ni Maddie.
"Ay Maddie, nabili ko na pala yung bibilhin ko. Di na pala ako sasama." sabi ni Ianthe.
"Maddie! Wala na pala akong ganang maglaro at kumain sa mall. Meron naman kaming mini arcade sa bahay at may pagkain na din. Di na ko sasama." sabi naman ni Ainsley.
"Rayelle, di na ko pupunta ng mall... Ikaw nalang." medyo cold na sabi ni Maddie.
"K-kung d-di kayo pupunta ng mall d-dahil saakin---" naputol ang sasabihin ko ng nagsalita si Ianthe.
"Alam mo naman pala eh, ba't nagtanong ka pa?" taas kilay na tanong niya.
"Ianthe!" saway ni Airy unnie sakanya.
"Unnie, tama naman siya ehh... Don't tolerate her." sabi naman ni Ainsley.
Napatayo naman ako, I can't bear the pain anymore...
"S-sorry... Wag kayong m-mag alala, hindi ko na muna k-kayo lalapitan. H-hindi na din pala ako p-pupunta ng mall. May p-pupuntahan p-pala ako..." sabi ko sakanila. Nakita ko ang guilt sa kanilang mga mukha, pero nawala din naman agad yun.
Dali dali akong umalis at pumunta muna sa garden habang di pa bell.
Lagi kaming pumupunta ni Ari dito... Dito kami nagbubunyagan ng secret, nag-aasaran... Ginawa na nga din namin itong playground dahil takbo kami ng takbo dito... Ngayon, di ko siya kasama...
"Kasalanan mo naman eh..." sabi ng boses sa utak ko. What the!?
"Sumunod ka na kasi kay Zienna. Atleast wala ng magagalit sayo..." muli pa nitong sabi. Napahawak naman ako sa ulo ko.
"Stop! Please, stop!" I mumbled habang hawak ang ulo ko.
After nun, nawala naman ang boses. Simula nung nagalit sila saakin, nagsimula na namang magparinig ang mga boses sa utak ko. At first, di ko pa pinapansin, pero dumadalas na kasi ngayon. Shemz! Wala akong malalapitan ngayon! Wala si Ari, di ko naman pwedeng sabihin kila Mom and Dad. Shemz!
Narinig ko na ang bell kaya dali dali akong bumalik sa room. Pagkadating ko doon ay agad kong nakita si Rexter, napatingin din siya saakin at ngumisi. Naisip ko na naman ang ginawa ko... Yung pagkausap ko kay Tito Kiel at Tita Jahzen... Sana mabuo na ulit sila para mawala na ang galit saakin ni Rexter.
Pumunta na ako sa upuan ko, sakto din naman na pumasok si Ma'am para magturo. Bakit ganun? Wala pa din si Ari? Kanina pa siya wala ah?
"Uhmmmm... A-Ainsley? N-nakita mo ba si A-Ari?" tanong ko kay Ainsley na nasa likuran ko.
"No." sagot niya, "Diba sabi mo, hindi mo muna kami lalapitan? Anong ginagawa mo ngayon?" taas kilay na sabi ni Ainsley kaya napayuko nalang ako.
"I-I'm s-sorry... D-di k-ko na m-muna kayo l-lalapitan." nakayukong sabi ko at nakinig nalang sa itinuturo ni Ma'am.
Matapos magturo si Ma'am ay nagsilabasan na ang lahat. As expected, iniwasan nila akong lahat maliban kay Airy unnie. She smiled at me bago siya lumabas, ofcourse, kasama sila Ainsley. Magmo-mall na nga ata sila.
Nang makalabas ako ay napagdesisyunan kong huwag munang umuwi. Paniguradong galit saakin si Unnie dahil sa nagawa ko.
Nagpunta ako sa TT Park na lagi kong pinupuntahan kapag malungkot ako. Kasi paniguradong hindi ako mahahanap dito lalo na sa place na inuupuan ko. I want to think for a while. Reflect on my mistakes. Think a way para mapatawad ako ng mga kaibigan ko, especially, my unnie. Halos kadadating niya lang sa buhay ko, nagkaaway agad kami.
Nang maalala ko ang mga nangyari ay napaiyak ako. I never expected na mangyayari toh. Siguro nga, kung sinunod ko nalang sila, hindi na ito mangyayari. Pero wala na eh.
Habang nakayuko ako at umiiyak ay may narinig akong boses. Parang boses ni Unnie!
"Rayelle? Is that you?" tanong saakin ng isang boses ng babae.
Napaangat naman ako ng tingin, bigla kong niyakap ang babaeng nakatayo sa harap ko...
It was my sister...
My sister finally found me, My Unnie found me...
"Bakit hindi ka umuwi huh!? Alam mo bang alalang alala na kami sayo!?" sigaw niya saakin nang maghiwalay kami ng yakap.
"Mian unnie... I'm really sorry..." sabi ko habang humahagulgol. Niyakap naman ako ni unnie.
"Sshh... Tahan na..." pagpapatahan niya saakin.
Yakap yakap ako ni unnie. Antagal ng yakap namin.
I missed her hugs...
Nagulat nalang ako nang may lumapit saamin. It was our parents. Napahagulgol si Mom at niyakap ako nang napakahigpit.
"Yah! Don't do this again, Rayelle Eish Sanford! Pinag-alala mo kaming lahat!" umiiyak na sigaw ni Mom saakin. Iyak lang ako ng iyak.
"Princess..." sabi naman ni Dad at niyakap ako.
After ng moment na iyon ay umuwi na kami. Yakap yakap pa din ako ni unnie. It was like she's scared na mawawala ako. Sila Mom and Dad din, tingin sila ng tingin saakin. May mga luha pa din sa mga mata ni Mom so I couldn't help to be guilty. Dapat nagpaalam man lang ako!
Pinagpahinga na muna ako nila Mom and Dad.
I went into my room and makalipas ng ilang minuto ay may nagsalita sa labas.
"Rayelle? Can I come in?" tanong nung tao mula sa pintuan. Sumagot naman ako ng "opo" sakanya kaya pumasok na siya.
I was just lying in my bed and yakap yakap ang teddy bear na niregalo ni unnie saakin. Yun ang pinaka unang una niyang niregalo saakin so this teddy bear was very precious to me.
"U-unnie... Mian..." sabi ko kaya napailing naman siya. Umupo siya sa dulo ng kama ko.
"Bakit hindi mo kami pinakinggan?" mahinahong tanong niya saakin kaya muli akong naguilty.
"D-di ko a-alam, u-unnie..." sagot ko sakanya and I saw her sighed.
"Bakit hindi mo alam?" tanong niya naman ulit saakin. I really don't know
Umiyak lang ako kaya naman niyakap niya ako ng napakahigpit.
"Alam mo bang pinag-alala mo kami?" sabi niya saakin, "Don't you dare to do that again, or else mapapalo kita." Nagpapatawa niyang sabi, maybe, to lighten up the mood. Alam niya siguro na nasasaktan pa ako ngayon so hindi niya muna ibinibring up ang nangyari.
Tumawa naman ako sa sinabi niya kaya napangiti siya.
"Yan! I missed your cute laugh, princess." sabi niya saakin, "Papalagpasin ko yung ginawa mo, pero promise me na hindi na ulit mauulit ang pagsuway mo saakin huh?" paalala niya saakin.
"I promise, unnie!" pangako ko kay unnie at muli siyang napangiti.
"I love you, princess..." she said kaya napangiti ako.
"I hate you too, unnie." labas ngipin kong ngiti habang sinasabi iyon sakanya kaya napasimangot naman siya. Naghabulan kami dito sa room ko, nagkagulo gulo na yung mga gamit ko but alam ko namang maayos pa iyon. Mas importante si unnie.
I'm so lucky to have her as my older sister. Even though nagalit siya saakin, hindi niya pa din magawang pabayaan ako. I love her so much, I will do everything para hindi ko na ulit masira ang tiwala niya, along with the trust of my friends. Sa ngayon, maghihintay muna ako, I won't pressure them para mapatawad ako dahil may right time para doon. They are still my friends, di magbabago yun.