"Τα βουνά περνάω..και τις θάλασσες περνώ......Κάποιον αγαπάω
Δυο ευχές κρατάω...και δυο τάματα κρατώ......Περπατώ και πάω
Κάποιος είπε πως η αγάπη
σ’ ένα αστέρι κατοικεί
αύριο βράδυ θα ‘μαι εκεί
Κάποιος είπε πως ο έρωτας
για μια στιγμή κρατά
αύριο βράδυ θα ‘ναι αργά"
Ξυπνησα δίπλα από την κούνια του μωρού... χθες έκανα μαζί του μια μεγάλη κουβέντα... θα μου λείψει.. το αγάπησα και το αγαπάω ειλικρινά..Αλλά η αλήθεια πονάει.. Και αυτό το παιδί μπροστά μου δεν είναι δικό μου... σηκώνομαι και βγαίνω στο σαλόνι για να δω μπροστά μου 2 βαλίτσες έτοιμες...
Λιλυ :"Καλημέρα....συγνωμη που είμαι εδώ ακόμα.. περιμένω να ξυπνήσει ο μικρός...Και Άρη? Συγνωμη για όλα..."
Άρης:"φεύγω από δω ... φεύγω για πάντα.. αν θέλεις μείνε με τον μικρό... Όσο για τη συγνωμη... Δεν τη δέχομαι.. Και ο μόνος λόγος που είμαι έτσι αυτή τη στιγμή είναι εκείνο το μωρό.. να το ευχαριστείς που δεν σε σκότωσα χθες..."
Φεύγω και μπαίνω στο δωμάτιο μου .. παίρνω το τηλέφωνο στα χέρια και καλώ τη μανα μου ... Στο τρίτο χτύπημα απαντάει..
Λίζα:"Άρη μου ?? Τι κάνεις παιδί μου καλημέρα... "
Άρης:"Καλημέρα μάνα.. πάρε μια καρέκλα και κάτσε..."
Λίζα:"μωρό μου μη με τρομάζεις... τι συμβαίνει?έπαθες κάτι ?το μωρό??πες μου σε παρακαλώ..."
Άρης:"μάνα... το .. το μωρό.. "
.Λίζα:"λεγε αγόρι μου θα τρελαθώ!!!"
Άρης:"μάνα το μωρό δεν είναι δικό μου... "σιωπη... σιωπη απλώνεται...
"Είσαι καλά??μαμά???μιλά μου ΓΑΜΩΤΟ!!!'
Λίζα:"Άρη... Άρη τρέχα μωρό μου .. έλα πίσω..." λέει συγχυσμένη... Καλά εγώ της λέω τέτοιο πράγμα κι εκείνη το μόνο που μου λέει είναι αυτό??
Άρης:"καλά ρε μάνα μονο αυτό έχεις να πεις .. θα έρθω.. έκλεισα εισιτήρια φεύγω σε μια εβδομάδα..."
Λίζα:"Όχι μωρό μου εχω πολλά να πω αλλά... Αλλά δεν είναι η στιγμή αυτή "
Άρης:"ρε μάνα πας καλά??Τι έχεις πάθει??"
Λίζα:"μωρό μου έλα γρηγορότερα... έχεις 2 μέρες μόνο..."
Μα τι λέει επιτέλους... εδώ της έχω πει πως 1.5 χρόνο τώρα πίστευα πως είχα παιδί... κι εκείνη...
Λιζα:"Άρη με άκουσες??"
Άρης:"μάνα με τρομάζεις ΓΑΜΩ...Η φωνή σου τρέμει τι διάολο έχεις πάθει??"
Λίζα:"Άρη... Η.. Η Νεφελη μωρό μου .. σε 2 μέρες παντρεύεται..."
Το κινητό πέφτει από τα χέρια μου ...
"Χαχαχα μην τρέχεις χαζούλι θα σου πέσει το γλειφιτζούρι σου και μετά δεν θα έχεις άλλο.."
"Θα πάρω το δικό σου.. αφου Είμαστε φίλοι "
"Τι λες? Η δασκάλα είπε να μην δίνουμε τα γλειφιτζούρια μας σε αλλά παιδάκια γιατί έχουν μικρόβια!!"
"Ναι αλλά εγώ δεν είμαι οποιοδήποτε παιδάκι ρε Νεφελη.. Αφού σου είπα πως όταν μεγαλώσουμε θα σε έχω στο σπίτι μου όπως ο μπαμπάς τη μαμά μου ..άρα θα τρώμε και θα πίνουμε μαζι"
"Μην είσαι χαζουλης ειμαστε μονο 9 χρόνων.. Μέχρι να μεγαλώσουμε θέλουμε πολύ ακόμα.."
"Δεν πειράζει.. θέλεις??"
"Τι να θέλω??"
"Πωωωωω.. θέλεις όταν μεγαλώσουμε να σε έχω σπίτι σαν τους γονείς μας ??"
"Καλά.. Αλλά θα μου παίρνεις και τότε γλειφιτζούρια??"
"Ναι ρε και σοκολάτες και από όλα εμείς θα είμαστε έξυπνοι..θα έχουμε ωραία φαγητά..Τώρα θα μου δωσεις το γλειφιτζούρι σου ??"
"Μα.. έχεις ακόμα το δικό σου !!!"
"Ναι αλλά θέλω να έχω δυο .."
"Είσαι κακος..."
"Ναι αλλά μ'αγαπάς..."
Παγώνω... πνίγομαι... Δεν γίνεται να το επιτρέψω αυτό... Εγώ... Εγώ απλά.. Δεν γίνεται.. Πρέπει να μάθει.. Πρέπει να μάθει για μένα.. νιώθω την καρδιά μου να σκίζεται στα δύο... θυμώνω... κοκκινίζω... βράζω ολόκληρος!
"Δικιά μου ... Μόνο δικιά μου .. Δεν θα σε χάσω ποτέ ξανά ..."
Τραβαω μια βαλίτσα κάτω από το κρεβατι την ανοίγω και πετάω μέσα ότι βρω ... Δεν έχω χρόνο... θα κάνω ότι χρειαστεί αλλά αυτός ο γάμος δεν θα γίνει!!!!
Νεφέλης pov
Κοιτάζω το νυφικό που είναι απλωμένο στο κρεβάτι...
"Τι κάνω θεέ μου ??" Μουρμούραω κι γυρίζω για να δω τη μάνα μου πίσω μου .. αποφασίσαμε να μείνω εδώ μέχρι αύριο που είναι ο γάμος..
Μαμα:"Δεν τον αγαπάς κοριτσάκι μου ??"
Κάθεται στην καρέκλα του γραφείου μου ... ανοίγει το συρτάρι που έχω κλείσει όλη τη ζωή μου μέσα... βγάζει έξω μια φωτογραφία και μου την δείχνει...
Μαμα:"Την θυμάσαι ??".....αν θυμάμαι με ρωτάει... Τώρα γιατί μου το κάνει αυτό ρε γαμωτο ...
"Εντάξει σιγά ρε μικρή πως κανεις έτσι ?"
"Τι πως κάνω έτσι ρε βλάκα...Πώς θα πάμε τώρα που χάσαμε το λεοφωρειο .. ήθελα τόσο πολύ να πάω ΓΑΜΩΤΟ.."
"Και γιατί ήθελες τόσο πολύ να πας σε ένα φεστιβάλ λουλουδιών δηλαδή??"
"Γιατί είναι ωραία να τα βλέπεις...Να τα μυρίζεις..."
"Πωωωω ξεχνάω πως είσαι κορίτσι ώρες ώρες.. έλα πάμε.."
"Που πάμε??"
"Θα δεις..."
...
"Άρη τι είναι εδώ???"
"Δεν βλέπεις?? Ο λόφος πίσω από το αμφιθέατρο είναι..."
"Δεν ... Δεν τον είχα προσέξει ποτέ...Είναι πανέμορφα..."
"Στα καλύτερα σε φέρνω.. έλα κάτσε εδώ..."
"Τι κάνεις παιδί μου ??"
"Σςςς σου στολιζω τα μαλλιά... θα σε βγαλω φωτογραφια μετα ..."
"Εεεεεεε όπως να ναι θα τα βάλεις!!!!"
"Σςςςς είπα!!! Μίλησε ο άντρας γυναίκα..!!!"
"Είσαι χαζός το ξέρεις??"
"Ναι αλλά μ'αγαπάς..."
Θυμάμαι τα πάντα...
Νεφελη:"Μαμα τι θέλεις??Γιατί τα σκαλίζεις αυτά μου λες ???"
Μαμα:"βλέπεις αυτό το κορίτσι πόσο πολύ χαμογελάει??" Κοιτάζω τον εαυτό μου στην φωτογραφία.. Την παίρνω και την βάζω στο συρτάρι ενώ το κλείνω με δύναμη...
Νεφελη:"Αυτό το κορίτσι πέθανε μαμά..."
Μαμα:"σταματά να λες τέτοια λόγια σε παρακαλώ ..."
Νεφελη:"Θέλω να μείνω λίγο μόνη σε παρακαλώ. .."εκείνη σηκώνεται και βγαίνει έξω.. μένω μόνη.. κάθομαι στην καρέκλα και ανοίγω το συρτάρι που έχω κρύψει όλες μου τις αναμνήσεις απο εκείνον...
Δεκάδες φωτογραφίες... μικροπράγματα.. όσα χωρούσαν τα έβαλα μέσα..
"Γιατί κλαις ??"
"Γιατί έχασα κάτι σημαντικό..."
"Και τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που σε κάνει να κλαις .."
"Είναι.. Είναι εκείνο το κολιέ με την καρδούλα που μου πήρες στα γενέθλια μου ... "
"Και για αυτό κάνεις έτσι ρε χαζούλα.. Θα σου πάρω αλλά 10 αρκεί να μην κλαίς... "
"Ναι αλλά εγώ αυτό θέλω. !!! Το λάτρευα αυτό το κολιέ... "
"Αμάν ρε Νεφελη.. Ένα κολιέ ήταν δηλαδή!!
"Ναι αλλά μου το πήρε ο κολλητός μου που είναι ένας βλάκας και μίσος!!"
"Ναι αλλά μ'αγαπάς..."
...........
"Γιατί πάντα μου λες ότι σαγαπαω?,"
"Γιατί έτσι.."
"Πωωωω λεγε ρε .. πάντα ότι και να σου λέω και με εκνευρίζεις μετά λες ότι σαγαπαω. ..Πώς είσαι σίγουρος ότι σαγαπαω???"
"Και έλεγα... τι θα συζητήσουμε στο δρόμο για Θεσσαλονίκη..."
"Ρε Άρη.... θα μου πεις ??"
"Όχι!!!Όχι όχι όχι!!!"
"Είσαι βλαμμένος ρε !!!"
"Είμαι αλλά μ'αγαπάς...."
"Σαγαπαω που να μη σαγαπουσα!!!!"
"Εγώ να δεις ...."
Κοιτάζω κάθε μας στιγμή..
Έξω πάλι βρέχει.. Και αύριο βροχές λέει αλλά ελπίζω να μην βρέξει.. Ούτε ο καιρός δεν θέλει να παντρευτώ δηλαδή...
Γυρίζω να δω το νυφικό ξανά... κοιτάζω στον καθρέφτη τα μούτρα μου ... Γιατί πρέπει να τριγυρίζει στο μυαλό μου από χθες?? Γιατι έρχεται πάλι να με καταστρέψει??
"Αύριο κορίτσι μου θα είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου !!!" Λέω δυνατά στον εαυτό μου ... λόγια που δεν δίνουμε σημασία αλλά τα λέμε.. Η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου ... Πώς γίνεται να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε τόσες μέρες??
Πώς γίνεται να διαχωρίζεις στιγμές?να υψωνεις και να χαμηλώνεις αισθήματα που έζησες... απλώνω το χέρι μου στα χείλη μου .... κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι το πρώτο μας φιλί.. Εκείνο το φιλί που μας οδήγησε στο σήμερα..
"Έχω ήδη ζήσει την πιο ευτυχισμένη μερα μου ....." χαμόγελαω... χαμόγελαω αλλά μετά από τόσο καιρό.. Ένα δάκρυ κυλάει απαλά..
Το δάκρυ της φτάνει από μόνο του για σχόλιο...
Kisses :)