.
Ακούω την φωνή της μαμάς μου και γυρίζω 6 χρόνια πισω...
Μαμα:"ξυπνά ρε Νεφελη..άντε πρέπει να ντυθείς!!!"
Νεφελη:"και για πιο λογο ρε μαμα να σηκωθώ..."
Μαμα:" χμ .. Για το λόγο ας πούμε πως ήρθες μόνη σου ?? Πως αγκαλιάζεις τον αρκούδο και τα μάτια σου είναι κατακόκκινα. ?? Έχω φτιάξει καφέ... Και ελπίζω να μου μιλήσεις.. Ίσως σε βοηθήσει ξέρεις.. Και όσο για χθες ... το ότι έπεσες και έκλαιγες έτσι επάνω μου να ξέρεις πως με έκανε να καταλάβω κατευθείαν τον λόγο που ήρθες... ηρθες να βρεις εκείνον μέσα από σένα έτσι δεν είναι?? "
Νεφελη:"μαμά... απλά.."
Μαμά:' δεν χρειάζεται να μου πεις κάτι... έλα απλά κάτω για καφέ.. α!! Και.. εμ .. Η Λιζα έμαθε ότι ήρθες και θέλει να σε δει.. σε μισή ώρα θα είναι εδώ... "
Νεφελη:'Σουπερ !!"
Λέω κοροϊδεύοντας και πέφτω πάνω στον αρκούδο μου ξανά...
Σηκώνομαι με ταχύτητα χελώνας και βάζω απλα ένα τζιν .. Για κάποιο λόγο την μπλούζα Δεν μπορώ ακόμα να την βγάλω...
Κατεβαίνω κάτω αλλά δεν προλαβαίνω να πάω στη κουζίνα όταν χτυπάει η πόρτα...
Νεφελη:"πάω εγώ!!'
Ανοίγω και πέφτει κατευθείαν επάνω μου η μαμά του ...
Λίζα:"κοριτσάκι μου !!!Πόσο μου έλειψες!!!"Λέει και την αγκαλιάζω πίσω κι εγώ..Αυτή η γυναίκα είναι σαν δεύτερη μάνα μου στην ουσία...
Νεφελη:"κι εμένα μου έλειψες Λίζα μου.. "καταλάθος ξέρω ότι θα μου κάνουν ανάκριση αλλά από την άλλη δεν θέλω να πω και τίποτα...
Λίζα:"έλα παμε στην κουζινα να πιούμε καφεδάκι να μας πει τα .. Νέα σου .."μου λέει και τονίζει ελαφρος τις τελευταίες τις λέξεις...
Νεφελη:"πάμε..."
Μπαίνουμε μέσα και καθόμαστε και οι τρεις γύρω από το μικρό τραπεζάκι.. αισθάνομαι σαν να έχω κάνει έγκλημα και με κράτα με κάτω από μια λάμπα μέχρι να ομολογήσω στ ο τμήμα...
Λίζα:"έτσι θα καθόμαστε καλέ??Για πες μας πως είσαι τι κάνεις.."
Τίποτε μωρέ όλα μια χαρά απλά ο γιος σου κι εγώ το κάναμε,μαλωσαμε γιατί τον ήθελα και μετά με πληγώνε και μετά με φίλησε και εξαφανίστηκε.. Κατά τα άλλα καλά...θεέ μου λάθος..μ Λάθος να έρθεις Νεφελη.. απλά λάθος..
Νεφελη:"καλά..."
Μαμά:"Μόνο καλά βρε αγαπη μου ??"
Νεφελη:"ε ναι ρε μαμα τι άλλο να σου πω πια .. απλά καλά.."
Λίζα:" σου λείπει έτσι??" μου λέει και τρέμει η καρδιά μου ...
Δεν χρειάστηκε να μου πει κάτι παραπάνω.. ξέσπασα σε κλάματα ...
Κλάματα που όταν έχεις δικούς σου ανθρώπους γυρω σου γίνονται εντονότερα...
Ή μαμά μου έμεινε να με κοιτάζει ενώ η Λίζα σηκώθηκε και ήρθε δίπλα μου ...
Λίζα:"Δεν ξέρω τι έγινε μεταξύ σας και δεν θα ρωτήσω... Αλλά να ξέρεις πως ο γιος μου σαγαπαει... πάντα σαγαπουσε κορίτσι μου ...και αν κρινω απο την εμφανιση σου μαλλον τον αγαπας κι εσυ οσο εκεινος"
Μπορώ να κλάψω πιο πολύ?? Και όμως μπορώ.. σηκώνομαι και φεύγω χωρίς να μιλήσω... παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου
Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω από το σπίτι.. μπαίνω στο αμάξι και ξέρω ακριβώς που θα με βγάλει....
Δέκα λεπτά μετά φτάνω...
Παρκάρω και συνεχίζω με τα πόδια...
Εδώ ήταν παλιά ο ναός μας .. κανείς δεν έρχεται εδώ πλέον... Ούτε τώρα ούτε και τότε εκτός απο εμάς...
Ένα παλιό αμφιθέατρο μέσα στο δάσος κρυμμένο καλά..
"Ωραία δεν είναι εδώ??"
"Απόρω πως το βρήκες αυτό το μέρος.."
"Έρχομαι εδώ και ηρεμώ.."
"Μπορώ να έρχομαι κι εγώ τώρα?"
"Εννοείται ρε λουλουκο μου ... γι αυτό σε έφερα.. έλα ξάπλωσε στα πόδια μου και κοίτα απλά ψηλά.."
"Ξέρεις... Είναι απλά πανέμορφα.. Και.. "
"Τώρα το έπαθες και κλαις??"
"Κλαίω Γιατί δεν θέλω να σε χάσω ποτέ.. Και μεγαλώνουμε ρε Άρη.. Και ίσως μια μέρα φύγεις και δεν σε δω ξανά.."
"Ρε αγάπη μου.. πόσα χρόνια θα λέμε τα ίδια και τα ίδια.. Είναι δυνατόν να ζήσω χωρίς να σε εχω στη ζωή Μου?"
"Υπόσχεση??"
"Υπόσχεση μικρή μου ..."
..................
"Και να που τώρα ειμαι εδώ κι εσυ λειπεις... Και να που τώρα ειμαι εδώ κι εσυ δεν είσαι καν μέρος της ζωής μου .. υποσχέσεις που δεν κράτησες...υποσχέσεις που ξέχασες.. Που με πονάνε .."
Αφήνω τα λόγια μου και ξαπλώνω εκεί που πάντα καθοταν εκείνος ...
Θυμάμαι τα λόγια της Δωροθέας...
"Νεφελη όλο αυτό που κάνεις στον εαυτό σου είναι λυπηρό..."
"Είμαι για λύπηση δηλαδή??"
"Δεν το λέω έτσι απλά.. απλά δεν αξίζει ρε συ Νεφελη..εκείνος έφυγε κι εσύ κάθεσαι και κλαις άσε που τρως και με το ζόρι.. αυτοεκτίμηση δεν έχεις ?"
"Έχεις αγαπήσει ποτέ?? Έχεις νιώσει πως είσαι μισή όταν κάποιος δεν είναι δίπλα σου ?? Έχεις νιώσει πως είναι να ξυπνάς αγκαλιά με κάποιον και η καρδιά σου να είναι έτοιμη να πετάξει.?? Εγώ μέσα από τα μάτια του έβλεπα τον κόσμο όλο.. Και όσο αξιολύπητο και αν ακούγεται για μένα ο Άρης είναι αυτό το κομμάτι που πάντα θα συμπληρώνει την ίδια την ψυχή μου .. Δεν σου μιλάω για αγάπη.. Σου μιλάω για κάτι το οποίο ξεπερνάει την αγάπη πλέον.. 17 χρόνια ζούσα κάθε μέρα με αυτόν... Τον είδα από παιδί να γίνεται έφηβος και άντρας... Είμαι μισή χωρίς εκείνον Δωροθέα.. Δεν ξέρω πως αλλιώς να σου το περιγράψω... Και αν αυτό με κάνει να είμαι για λύπηση.. Τότε είμαι.."
.........
Ο ουρανός μαζεύει όμορφα τα σύννεφα του και κρύβει τον ήλιο... μπουμπουνιζει αλλά δεν με νοιάζει.. Ίσως και ο ουρανός να με νιώθει... νιώθω τις στάλες της βροχής επάνω μου ... κλείνω τα μάτια...
Άρης pov
Ξύπνησα μέσα στα νεύρα... Η άλλη από το πρωί έχει βάλει μουσική... Δεν ξέρω πως αλλά αρχίζουν και με ενοχλούν όλα πάνω της ... Ίσως γιατί βαθιά μέσα μου ξέρω πως προσπαθώ αλλά ότι και να κάνω ποτέ δεν θα γίνει εκείνη.. σηκώνομαι και παίρνω το κινητό βγαίνω στο μπαλκόνι και πατάω να πάρω τη μαμά μου ...
Στο τρίτο χτύπημα απαντάει..
Αρης:"έλα μαμά.."
Λίζα "........ Δεν μπορώ να καταλάβω και δεν ξέρω πώς θα μάθουμε .."
Άρης:"μαμά τι λες ???"
Λίζα:" ίσως αν τον ρωτήσω να μου πει .. Από την άλλη πάλι δεν νομίζω.."
Τι σκατα..? Μάλλον πατηθηκε το κουμπί ..Αλλά με ποιον μιλάει??
.....:"χθες ήρθε χωρίς να μου πει τίποτα.. έπεσε πάνω μου κι έκλαιγε.. Και μετά κλείστηκε στο δωμάτιο της με τον αρκούδο αγκαλιά.. Έτσι την βρήκα το πρωί.."
Για κάτσε... Αυτή είναι...?? Η κυρία Μαρία????Ο Χριστός!!!
Λίζα:"ενω τώρα που σηκώθηκε και έφυγε κλαίγοντας.. Ποιος ξέρει πόσο καιρό είναι έτσι..."
Μαρία:" το μικρό μου κοριτσάκι... βρε λες να είναι..... μπα .. τόσα χρόνια φίλοι.."
Λίζα:"ααααα εσυ στραβή είσαι μου φαίνεται!!! Τα παιδιά μας ήταν ερωτευμένα Μαρία μου .. απλά και τα δύο ήταν τόσο αφελή που δεν το καταλάβαιναν .. Μόνο ένας στραβός δεν θα το έβλεπε..."
Μαρία:"με λες στραβή??"
Λίζα:"πωωω εκεί θα κολλήσουμε τώρα?? Εξω βρέχει και η Νεφελη ακόμα δεν ήρθε. . Παω σπίτι πρέπει να πάρω και τον Άρη τηλέφωνο πήρα χθες αλλά δεν τον βρήκα.. πάρε με μόλις έρθει καλά?? "
Δεν περιμένω να ακούσω τίποτα άλλο.. κλείνω το τηλέφωνο και ..σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές...
"Ηλίθιε μαλακά..!!!! Έτσι είναι η ευτυχισμένη ΓΑΜΩ??? Παπαρα άχρηστε!!!" Φωναζω κυριολεκτικά στον εαυτό μου ..
Η πόρτα ανοίγει και η Λιλυ μπαίνει μέσα..
Λιλυ :"τι έγινε και φωνάζεις έτσι μωρό μου ??" Δε με χεζεις κι εσύ λέω εγώ...
Άρης:"τίποτα.. Ίσως πάρω άδεια να πάω στη μάνα μου ... "
Λιλυ:"αχ τι καλά θα την γνωρίσω κι εγώ επιτέλους!!!"
Άρης:"και ποιος σου είπε πως θα έρθεις???"
Λιλυ:"μα .. νόμιζα.. "
Άρης:"μόνος θα πάω Λιλυ.. "
Λιλυ :" Άρη..Δεν νομίζω να γίνει αυτό που λες ... ξέρεις εγώ .. "
Άρης:"Εσύ τι ???"
Λιλυ:"εγώ έχω καθυστέρηση και.."
Άρης:"ΤΙ ΈΧΕΙΣ ΛΕΕΙ ????ΔΕΝ ΓΊΝΕΤΑΙ ΠΆΝΤΑ ΦΟΡΆΩ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΌ!!!!ΚΌΨΕ ΤΙΣ ΜΑΛΆΚΙΕΣ!!!!"
Λιλυ :"νόμιζα πως .. το ήθελες.. Και... συγνωμη... Εγώ απλά.."
Άρης:" πήγαινε σπίτι σου Λιλυ.. Αύριο το πρωί θα πάμε σε γιατρό..."
Εκείνη φεύγει και μένω στο δωμάτιο..
ΓΑΜΩΤΟΟΟΟΟ !!!!!
ουρλιάζω μόνος μου και σπάω ότι υπάρχει ... κοιταζω γυρω μου το χαος ... ανοίγω το μικρό συρτάρι του κομοδινου και βγάζω έξω τη φωτογραφία της...
.Την είχα τραβήξει όταν χάζευε μια μέρα έξω από το παράθυρο..
Τόσο γαμημένα όμορφη.. είχε κοιμηθεί σε μένα εκείνη τη μέρα.. φορούσε ακόμα το πουκάμισο μου ... Μια εβδομάδα πριν φύγουμε για θεσσαλονικη ... πέφτω στο πάτωμα και απλά την κοιτάζω...
"Θα έρθω μωρο μου ... θα έρθω για σενα.. αθέτησα τόσες υποσχέσεις.. Αλλά όχι πια ...Μόνο έσυ.. πάντα εσύ.. "
Έγκυος?? Πω ... Ίσως δεν είναι.. Ίσως είναι... έρχονται περίεργες μέρες..
Kisses :)