οταν το εγραφα το ακουγα οποτε αν θελετε μπορειτε να το βαλετε..
6 μηνες μετα...
καθομαι στη βεραντα και δεν θελω να σηκωθω σημερα... ο καιρος ειναι ασχημος
θα βρεξει.. δεν εχω και πολλες επιλογές ομως σημερα δινω το μαθημα και πρεπει να παω ..
Ίσως αν ερθει μαζι και η Δωροθέα να παμε και για εναν καφε μετά ...
Η ζωή μου έχει αλλάξει απίστευτα τους τελευταίους αυτούς μήνες.. πηγαίνω στο Πανεπιστήμιο ευτυχώς τελειώνω βέβαια αλλά... Αλλά εκείνο το μέρος έχει γίνει κόλαση για μένα. Κι εκεινος.. εκείνος είναι ο διάολος..
Σταμάτησα να συχναζω στο καφέ που πηγαίναμε και προσπαθώ να πηγαίνω σε μέρη που δεν θα τον δω .. Έχει αλλάξει πολύ από εκείνο το πρωί... Την επόμενη κι όλας μερα ήρθε και μάζεψε όλα του τα πράγματα.. προσπάθησα να του μιλήσω αλλά δεν μου είπε κουβέντα.. σιγά σιγά μετατράπηκε στον χειροτερο εφιαλτη μου .. Κάθε φορά που με έβλεπε νευρίαζε... έψαχνε αφορμές να μου μιλαει ασχημα ,έπεφτε επάνω μου δήθεν καταλάθος...με κορόιδευε με την καινούρια παρέα του .. Ωωωω ναι .καινούρια... σταμάτησε να κάνει παρέα με τον Κώστα 1 μήνα αφου έφυγε.. Ο Κώστας έμαθε τι έγινε και απλά τον μπινελίκιασε,πιάστηκαν στα χέρια και από τότε δεν μιλάει με κανέναν μας εκτος από την Φωτεινή..Που την έχει μετατρέψει σε ένα υπέροχο σκύλο...
Πραγματικά αισθάνομαι πως δέχομαι μπουλινγκ στα 25... Είναι τρομακτικό.. Ο άνθρωπος που κάποτε ήταν μαζί μου ένα..πλέον βρίσκεται απέναντι μου και για κάποιο λόγο μου κάνει τη ζωή δύσκολη...
Με τα παιδιά είμαστε όλοι μαζί..Ο Χρήστος έκατσε Ελλάδα ,μου ζήτησε να βγούμε κάνα δυο φορές αλλά ο Κώστας του εξήγησε τι έγινε και απλά μου άφησε χρόνο όπως είπε, μου είπε όταν θα ειμαι έτοιμη θα είναι εκεί..Είναι πραγματικα γλυκός...
Σηκώνομαι και μπαίνω μέσα..περπατάω και σταματαω μπροστά από το δωμάτιο του,το άδειο πλέον δωμάτιο του ...αποφεύγω να μπαίνω εκεί μέσα γιατί οι τοίχοι ακόμα μυρίζουν σαν κι εκείνον..
Συγκάτοικο δεν θέλω να βρω .. Η Δωροθέα με έχει πρήξει αλλά.. Μου είναι τόσο γαμημένα δύσκολο να μοιραστώ ένα σπίτι με κάποιον άλλο... Από την άλλη σκέφτομαι πως ισως είναι καλή ιδέα να βγάλω πλέον από μέσα μου και το τελευταίο πράγμα που με ενώνει μαζί του ..
Προσπερναω το δωμάτιο του και πηγαίνω να ντυθώ... το τηλέφωνο μου χτυπάει.. Στην προσπάθεια να το πάρω από το κρεβατι σκοντάφτω και πέφτω κάτω... μένω εκεί.. δάκρυα έρχονται ξανά..Δεν κλαίω που έπεσα,κλαίω για εκείνον... ξανά.. πολλές φορές μου βγαίνει μόνο του δεν το ελέγχω...
Μετά από άλλες 2 φορές προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου .. σηκώνομαι πάνω και αρπάζω το κινητό...
Νεφελη:"Καλημέρα Κώστα μου..."
Κώστας:"τι φωνή είναι αυτή πάλι ρε Νεφελη ?έκλαιγες ξανά ΓΑΜΩ??"
Νεφελη:"Όχι όχι.. απλά έκανα μπάνιο και..."
Κώστας:"καλά καλά...Δεν έχεις και αλλά ψέματα να πεις .. λοιπόν θα έρθω σήμερα να πάμε μαζί γιατί πρέπει να πάρω κι εγώ έναν φάκελο από το τμήμα μου καλά??"
Νεφελη:"οκ σε κάνα 10 λεπτό εγώ θα ειμαι έτοιμη "
Κώστας:"έγινε θα σου κάνω αναπάντητη να κατέβεις "
Κλείνουμε.. πετάω ότι βρίσκω επάνω μου πιάνω ψηλά τα μαλλιά μου και κατεβαίνω κάτω.. εξάλλου δεν θέλω να μένω άλλο εκεί μέσα..
Σε λίγα λεπτά ο Κώστας έρχεται,μπαίνω μέσα και χαμογελαει αλλά μόλις με βλέπει καλύτερα συννεφιαζει..
Κώστας:" έκανες μπάνιο και .. χεσε μας ρε Νεφελη για τον μαλακά κάθεσαι ακόμα και χαλιέσαι άντε μη τα γάμησω όλα δηλαδή...Τέλος πάντων σήμερα θα βρεθώ με έναν φίλο στη σχολή.. εμ .. ψάχνει σπίτι.. Και του είπα ότι ξέρω ένα..."
Νεφελη:"ρε Κώστααααααααα τα έχουμε πει ξανά αυτά..."
Κώστας:"έλα μωρέ δώσ' του μια ευκαιρία είναι πολύ καλό παιδί.. Δεν είναι κανένας κοιμισμένος αλλά είναι καλος.. Για μεναααα πλζ?"
Νεφελη:"πφφφ θα το μετανιώσω ...Αλλά καλά.."
Χοροπηδάει σαν χαζό και με κάνει και γελάω..
Κώστας:"ξέρεις πόσο καιρό έχει να γελάσεις έτσι??"
Δεν μιλάω... τι να πω εξάλλου..
Σε λιγάκι φτάνουμε στη σχολή παρκάρει το αμάξι και κατεβαίνουμε .. Αφού κάνουμε ότι χρειάζεται και αφού ευτυχώς δεν τον πέτυχα και πουθενά μου στέλνει μήνυμα να βρεθούμε στην καφετέρια της σχολής να γνωρίσω και το παιδί για το σπίτι.. το θέμα είναι πως βρέχει κι έχω γίνει παπι.. Η απόσταση από το ένα κτήριο στο άλλο δεν με βοήθησε καθόλου... φτάνω έξω και αφού τιναζω όσο μπορώ να ρούχα μου μπαίνω μέσα.. κοιτάζω στο τραπεζάκι που είναι συνήθως αλλά δεν ήρθε ακόμα μάλλον...
Προχωράω αλλά ξαφνικά πέφτω πάνω σε κάτι... σε κάποιον... σηκώνω τα μάτια μου ... Όχι ρε πουστη !!!!
Άρης:" πως είσαι έτσι ρε ?? "Λεει και με δείχνει στην παρέα του με το δάχτυλο γελώντας... με πλησιάζει και με κολλάει στο τοίχο δίπλα από τη πόρτα..
Άρης:"Δεν σου είπα να μην σε βλεπω μπροστά μου ???"λεει και αισθάνομαι την καυτή του ανάσα να με καίει..
Τα χέρια του πιέζουν τους καρπούς μου και πονάω..
Νεφελη:"ΜΕ ΠΟΝΆΣ!!!" Ουρλιάζω σχεδόν...
Άρης:"Δεν με ενδιαφέρει μικρή ΨΕΎΤΡΑ " λεει και με φέρνει λίγο μπροστά μόνο και μόνο για να με ξαναπεταξει με πιο πολύ δύναμη στο τοίχο... χτυπάω το κεφάλι μου πίσω κι ένα επιφώνημα πόνου βγαίνει από τα χείλη μου..
Φωτεινή:"μου υποσχέθηκες πως μπορώ κι εγώ να παίζω μαζί της που κ που ..."πετάγεται η πουτανα από πίσω του κι εκείνος γελάει...
Άρης:"Όχι τώρα όμως..τράβα κάτσε!"
Τον κοιτάζω και τον βλεπω σαν διάολο.
Άρης:" ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΆΣ???" Λεει και πιάνει το λαιμό μου με το ένα χέρι του... βηχω και πιέζει... αλλά... Ο Χριστός!!!
Μια μπουνιά προσγειώνεται επάνω του από το πουθενά κι εκείνος παραπαταει χωρίς φυσικά να πέσει... σκουπίζει το αίμα από τα χείλη του και έρχεται κοντά ενώ εγώ πιάνω το λαιμό μου ...
....:"Δεν σου μαθανε ρε αρχιδι πως δεν ακουμπάμε γυναίκες??" Ακούω μόνο και μόνο για να γυρίσω και να δω έναν τύπο στο ύψος του Άρη .. καστανοξαθνο..με μακριά πιασμένα μαλλιά
Είναι εντελώς αγριεμένος και τα όμορφα μπορώ να πω χαρακτηριστικά του σκοτεινά...
Άρης:"και ποιος είσαι εσύ ρε παπαρα που θα μου πεις τι θα κάνω??" Ωχ ωχ .. Ο Άρης αγρίεψε..κοκκίνισε.. ελπίζω το καημένο το παιδί να ζήσει.. Πότε μου δεν έχω δει κάποιον να τα βάζει με τον Άρη και να βγαίνει καθαρός..
Ο Άρης πλησιάζει.. Ο άγνωστος άντρας με πιάνει απότομα και με βάζει πίσω του ...
Άρης:"Ωωωω η μικρή αθώα βρήκε προστάτη??"λεει ειρωνικά και γελάει.. Ενώ σε κλάσματα του δευτερολέπτου μια δυνατή μπουνιά προσγειώνεται στον άντρα μπροστά μου ... εκείνος παραπαταει λίγο αλλά συνέρχεται και του ορμάει.. πραγματικά παίξουν κανονικό ξύλο μπροστά σε όλη τη καφετέρια...Ο άγνωστος άντρας είναι αρκετά δυνατός... κόσμος φωνάζει κι εγώ μαζεμένη κλαίω.. κλαίω για την κατάντια του ..
Ένας Κώστας σαν τρελός τρέχει και χώνεται ανάμεσα τους ...
Κώστας:"Άρη ΓΑΜΩ την κοινωνία μου σήκω και πάρε δρόμο γαμημενε !!!"του λέει ο Κώστας χωρίς φόβο.. Τον έχει προκαλέσει ξανά κι ας ξέρει πως θα χάσει αν μαλώσουν.. πάντα όμως με υπερασπίζεται...
Άλλοι δύο έρχονται και τραβάνε τον Άρη και τον άγνωστο.. Ο οποίος σκουπίζει το σαγόνι του που έχει αίμα κοιτάζει τον Άρη και του κάνει νόημα
.....:"Εμείς οι δυο δεν τελειώσαμε αρχιδι " του λέει και ο Άρης γελάει.
Άρης:"Ναι.. σε γλιτωσανε μια φορά την επόμενη θα βρεθείς στο νοσοκομείο μαλακά!!!" Λέει και φτύνει μπροστά στα πόδια του άγνωστου... Ο οποίος τον αγριοκοιταει ..Ο κοσμος διαλύεται .. Η Φωτεινή τρέχει επάνω του αλλά εκείνος τη σπρώχνει και με κοίταει..
Κώστας:"ρε μαλακά κι εσύ.. Σου είπα να κάνουμε καλή εντύπωση κι εσύ κάθεσαι και πλακωνεσαι με τον κάθε ηλίθιο???" Λεει όλο νόημα και αρκετά δυνατά ετσο ώστε ο Άρης να το ακούσει..άρα.. ω θεέ.. Αυτός είναι ο συγκάτοικος που μου έλεγε!!!
Στα λόγια του Κώστα ο Άρης βγάζει ένα τσιγάρο.. το ανάβει και προχωράει μπροστά μου ..
Με πλησιάζει αλλά αυτόματα ο άγνωστος με τραβάει κοντά του ...
Άρης:"Εμείς... "λεει και με δείχνει..Ενώ ο άλλος δίπλα μου εχει φορτώσει...
"Θα τα ξαναπούμε ...Και δεν σε γλιτώνει κάνεις..." φτύνει άλλη μια φορά ανοίγει τη πόρτα και φεύγει..
....:"είσαι καλά??" Με ρωτάει..
Νεφελη:"Ναι.. χίλια συγνωμη..Δεν.. Δεν ήθελα να μπλέξεις εξαιτίας μου και ... Εγώ.."
Κώστας:"ωω σταματά επιτέλους πάλι καλά που ήρθαμε να λες γιατι ο μαλακας πήγαινε γυρεύοντας.. Δεν πάει άλλο ειλικρινά απόρω γιατί δεν του σπάω τα μούτρα..!! Παύλο..Ευχαριστώ ρε ..." ώστε τον λένε Παύλο..
Παυλος:" με ΚΟΡΟΪΔΕΎΕΙΣ ρε μαλακά.. Ο άλλος την είχε από το λαιμό γατζωμενη και τι ήθελες να κάνω,? Και ποιος στο διάολο είναι αυτός??όλη η γαμημένη καφετέρια κοιτούσε κι κανένας δεν έμπαινε μπροστά.. τι διάολο "
Κώστας:"ένας μαλακας είναι.. θα στα πω άλλη φορά.. λοιπόν Νεφελη από δω ο Παύλος... ήρθε αναγκάστηκα εδώ πριν κάτι μήνες.. Δεν πρόλαβα όμως να σας τον γνωρίσω γιατί είχε κάτι τρεχάματα... Είναι.. Είναι το παιδί που σου έλεγα..Αλλά τώρα δεν ειναι η ώρα ούτε γι αυτό..έλα να σε πάω σπίτι... Και σου υπόσχομαι ειλικρινά να μην σε ξαναγγιξει ο πουστης..."
Δακρύζω.. δακρύζω γιατι το άτομο για το οποίο μιλάνε είναι ο Άρης...
Ο Άρης μου ... Ο βλακακος μου...
Ο αντρας που με ολοκλήρωσε ..εκείνος που γελούσε μαζί μου.. έκλαιγε μαζί μου ... εκείνος που ήταν πάντα εκεί και τωρα απουσιάζει.. εκείνος που πάντα θα αγαπάω .. και εκείνος που πάντα θα με πληγώνει...
Γυρίζω και σκουπίζω τα μάτια μου ...
Νεφελη:"συγνωμη και πάλι Παύλο.. Κώστα θέλω να περπατήσω λίγο .. θα τα πούμε μετά.."λέω και βγαίνω έξω γρήγορα... τρέχω... απλά τρέχω ..
Θέλω να φύγω μακριά..να εξαφανιστώ... τα πόδια μου με βγάζουν στην παραλία.. Ακόμα ψιχαλίζει... κοιτάζω τη θάλασσα..
Νεφελη:" λυπάμαι.. λυπάμαι τον εαυτό μου που σαγαπαω ακόμα... " ψιθυρίζω.. σκύβω το κεφάλι και περπατάω προς το σπίτι....