Macho Hearts: The Lost Scrolls
Scroll #2: "Till I Met Yuu" (part 2)
♡ Renz
Afghanistan, many years ago
"OREEEEN!" Dumagundong ang mala-kulog na boses ni Padul sa loob ng kwarto namin. "Halika, may mga kliyente ka."
"Bakit ba kailangan mo pang sumigaw? Hindi na ko bata! Hindi mo na ako kailangang takutin." Wika ko kay Padul habang magkasama kaming naglalakad patungo sa kwarto ng mga kliyente ko.
Tatlong taon na ang nakalilipas simula nang lumayas ako sa Welfare House at ngayon ay isa na akong binatilyo. Dito na ako nagbinata sa bahay ni Padul. Nakita niya akong palaboy-laboy sa kalsada ng Tel-aviv, Israel at isinama niya ako dito sa Afghanistan para alagaan. Totoo naman na inalagaan niya ako. Kumakain ako ng sapat, natuto akong maglaro ng soccer, at araw-araw ay may gurong dumarating sa bahay ni Padul para turuan kaming sumayaw (marami kaming mga bata na kinukupkop niya).
Pero ang lahat pala ng iyon ay preparasyon ko para sa tunay na trabaho ko sa bahay na ito. Makalipas ang anim na buwan, ipinadala ako ni Padul sa kwarto nya para sa isang pagsusulit:
"Oren," panimula ni Padul. "oras na para tumulong ka sa mga gastusin sa bahay. Gusto kitang mapanuod sumayaw. Marami-rami na rin ang naituro sa iyo, tama?"
"Oo." Sagot ko.
"Isuot mo ito." Iniabot sakin ni Padul ang supot na may lamang mga damit. "Iyan ang gagamitin mo kapag sasayaw ka."
Maingat kong kinuha ang laman ng supot at laking gulat ko nang makita ang nasa loob nito:
"Padul, pambabaeng damit ito! Labas ang pusod ko dito."
"Bakit? Iyong sayaw na itinuro sa inyo, sa tingin mo ba hindi pambabae iyon? Tama na ang tanong at magbihis ka na!"
Lumaki ang boses ni Padul na parang nagbabanta. Sa takot ko ay naglakad nako patungo sa paliguan sa loob ng kwarto niya.
"Saan ka pupunta, Oren?"
"Magbibihis Padul."
"Dito ka magbihis sa harapan ko."
Hindi na ako naglakad pabalik sa harapan niya. Bagkos ay nagsimula na akong maghubad sa kinatatayuan ko. Kita sa mga mata ni Padul ang tuwa habang pinagmamasdan ang hubad at mura kong katawan. Sinimulan ko nang isuot ang damit na bigay niya. Ilang saglit pa ay pinatugtog na niya ang musika at nagsimula na akong umindayog sa saliw nito.
Belly dancing ang tawag sa sayaw na ito. Sa simula ay nagagalit ako sa ipinagagawa nila sa akin. Pero mabilis lumipas ang mga taon at ang bagay na kinasusuklaman ko ay nasisikmura ko na ngayon. Kaya naman sa harapan ng anim na may edad na kalalakihan ay gumiling ang aking balakang sa saliw ng musika.
Bago pa matapos ang aking pagsasayaw ay hindi na nakatiis ang isa sa mga kliyente ko. Tumayo na siya at sinabayan na akong sumayaw habang sapu-sapo ang mga pisngi ng aking puwet.
"Hmmm, malaman ito bata!"
Pinabayaan ko lang siya. Sanay na ako. Nagawa ko pa nga siyang ngitian at akitin para lalo pa siyang maglaway sa akin. Sa ganitong paraan ay mas malaking tip ang makukuha ko sa kanila.
Di na rin nakatiis ang isa pa at tumayo siya para magsayaw sa harapan ko. Sapu-sapo naman niya ang aking batuta.
"Malaki, hahaha"
Tuwang-tuwa ang gago. Sige lang, sa isip-isip ko, malaki rin ang sisingilin ko sa inyo pagkatapos.
Habang sumasayaw pa ako ay hinubad ng dalawang lalake ang mga suot nilang damit at kita ko na ang naghuhumindig nilang mga sandata. Unti-unti rin ay hinubaran na nila ako ng suot. Pero ayaw nilang tumigil ako sa pagsasayaw kaya tuloy ang indayog, tuloy ang pag-giling, habang ang dalawang lalake ay nakasubsob sa akin: yung dumakma ng pwet ko, sinusubasob na ang mga pisngi nito na parang matambok na dede ng babae; yung isa naman ay takam na takam na sinususo ang alaga ko.
Yung apat na lalaki na nakaupo pa rin sa sahig ay nagsimula na ring maghubad at nilaro-laro ang kanilang mga alaga habang pinapanuod kami sa ginagawa namin. Pero ilang saglit pa ay lumapit na rin silang apat sa amin at pinaghahalikan na ako sa lahat ng bahagi ng katawan ko na abot ng mga labi nila. Sa tindi ng pagkahayok nila ay nabuwal kami sa sahig. Doon ay patuloy lamang nila akong pinagpiyestahan.
Dalawa sa kanila ang magkasalo sa pagsuso ng batuta ko. Iyong dalawa ay nilalaplap ang magkabila kong dibdib. Iyong dalawa ay kinakain ang mga daliri ko sa paa. Nang magsawa ay nagpalit-palit lang sila ng puwesto tapos ay tuloy na naman ang salu-salo. At lagi, ang pagdalaw na ito ng mga kliyente ay nagtatapos sa pagpila nila sa akin at halinhinan akong titirahin sa puwet. Pag nakatira na ang lahat ay tatayo na sila sa palibot ko para salsalin ang kanilang mga batuta at ipapaligo nila sa akin ang kanilang mga katas.
Diring-diri man pero kinakaya ko na. Malaki kasi ang kita sa gantong hanap-buhay. Marami na akong naipon. Naghihintay na lamang ako nang tamang pagkakataon at aalis na ako dito.
Tuwing may pagkakataon akong makalabas ng bahay ni Padul ay sinisikap kong makadalaw sa Philippine Embassy. Gusto ko kasing ipahanap si yaya Mila. Pero bigo ako lagi. Hindi ko kasi alam ang buo niyang pangalan kaya hindi nila ako matulungan sa paghahanap sa kaniya. Kung babalik naman ako ng Israel, hindi rin ako sigurado kung makikita ko sya doon.
"Bakit hindi ikaw mismo ang pumunta sa Pilipinas?" Minsan nang naitanong ito sa akin nang dumalaw ako sa embassy. "Doon pwede kang manawagan sa mga radyo o TV. Baka makilala ka niya."
~~~~~
"Sinong mag-aakala na ganun katindi ang pinagdaanan mo, Renz?" Tanong sakin ni Yuu na parang naluluha pa.
Si Kiyo nga pala, lupaypay na. Madali talaga siyang tamaan ng alak. Buti si Yuu matibay-tibay na. Nasanay na raw siya sa matapang na sake sa Japan.
"So umuwi ka nga dito sa Pinas? Buti nahanap mo yung yaya Mila mo."
"Hindi ko sya nahanap, Yuu..."
"Ano?"
"Kahit anong panawagan ko walang yaya Mila na tumugon sa akin."
"Shet, Renz..."
"Pero ayaw ko na rin umuwi sa Israel. Kaya nung maubos ang ipon ko makalipas ang ilang buwan, napilitan na ko maghanap ng trabaho. Syempre, nagsimula ako sa trabahong alam ko."
"My god... I'm so sorry, Renz, kung nahusgahan kita dati... ngayon ko lang talaga nalaman ang kwento mo..."
"Wala iyon. Marami pang nangyari sa buhay ko ang masakit kumpara sa naging tingin ng mga tao sakin. Saka hindi ko naman kayo masisi. Nakilala ako sa lugar natin na likas na malibog. Pero kailangan kong gawin iyon. Sa ganong paraan ako nabubuhay. Mabuti nga at kahit ganon, may nagmahal pa sakin..."
"Si Misha..." ani Yuu.
"Si Misha... tinanggap niya ko sa kabila ng reputasyon ko."
"Pero, Renz, kung minahal ka ni Misha, bakit..."
"Bakit pumapatol pa rin ako sa bakla?"
"P-parang ganon nga..."
"Hindi naman ako nambabae, Yuu. Sa buong panahon na mag-asawa kami ni Misha, hindi ko siya kinaliwa. Ang hindi ko lang naalis agad sa sistema ko ay iyong mamakla. Pero alam ni Misha ang pinagdaanan ko kaya tanggap nya ako."
"Iyong mga umabuso sa'yo, Renz, galit ka ba sa kanila?"
"Sa matagal na panahon, oo Yuu. Galit ako sa kanila. Dahil sa ginawa nila, napaniwala ko ang sarili ko na pwede ko ring gawin iyon sa iba bilang paghihiganti ko --- till I met you, Yuu... pagkatapos ng nangyari sa inyo ni Kiyo dahil sa ginawa ko, na-realize ko na may mga buhay akong ginugulo para lang mapagbigyan ang paghihiganti ko. Kaya nung nawala ka, kinausap ko ng masinsinan si Misha at sinuportahan nya ang gusto kong magpakatino. May mga panahong gusto ko ulit pagbigyan yung mga nagri-request ng one night stand, kahit daw doble na ang ibayad nila. Pero ayoko na, Yuu. Ayoko na..."
Niyakap ako ni Yuu to comfort me. Salamat dahil sa wakas ay mas maiintindihan na niya ako. At siguro naman, mapapatawad na ako ni Yuu sa lahat ng kasalanan ko sa kaniya. Hindi ko alam kung gaano katagal ako niyakap ni Yuu pero nang kumalas siya ay muli ko siyang hinatak para yakapin, parang bitin pa ko sa yakap niya. Pero sa pagkakataong ito, hindi na yakap ng libog ang nararamdaman ko, kundi yakap ng isang mabuting kaibigan.
Ni minsan ay hindi ko naisip na darating ako sa puntong hindi na ako makakadama ng malisya sa piling ni Yuu or sa ibang bakla. Siguro babalik ang pakiramdam na iyon, pero hanggat di pa dumarating ang araw na iyon, eenjoyin ko na lang ang mga sandaling malaya ako sa kagustuhan kong makaganti. Sana wag na matapos ang gantong pakiramdam.
"Yuu, uuwi na ako. Madaling araw na rin..."
"Bakit hindi ka na lang sa sofa matulog?"
"Ok lang ako. Salamat ulit..."
~~~~~
♡ Hisagi, Yuuto
"KIYO, tanghali na. Ngayon ang last day ng university president bago mag Christmas break sabi mo..."
Biglang bumalikwas si Kiyo sa higaan. Gulo gulo pa ang buhok niya at dali dali siyang tumakbo sa banyo para maligo. Sobrang bilis niyang kumilos. Wala pang sampung minuto ay lumabas na siya.
"Maligo ka na, Yuu. Magbibihis lang ako."
"Bihis na po ako, ser..." Napailing na lang si Kiyo habang nakangiti.
Ilang sandali pa ay pumaparada na kami sa parking lot ng university. Dali-dali kaming dumerecho sa President's office. Mabuti na lamang at may ilang oras pa bago magsara ang office. Umabot pa kami ni Kiyo.
"Siya ba, Mr Kaneshiro?" Tanong ng president habang sinusuyod ako ng tingin. Ano bang nangyayari? Alam ba niya kung ano meron samin ni Kiyo? Iyon ba ang ibig sabihin ng tanong niya? "Ang requirements?"
Nagmamadaling kinuha ni Kiyo sa loob ng backpack niya ang isang plastic envelope na may mga (papeles?) sa loob; sorry hindi ako sure kung anong laman ng envelope. Isa-isang sinuri ng president ang laman ng envelope at matapos noon ay tinatakan niya ito. Tapos ay iniabot niya ito kay Kiyo na may kasamang liham.
"Dalhin mo yang requirements at ang recommendation letter ko sa office of the registrar. Sila nang bahala."
"Salamat po, Sir President..." ani Kiyo. Tapos kinuha nya ang kamay ko at sabay kaming naglakad papunta sa office of the registrar.
"Hi, Dean Veloso!" Masayang binati ni Kiyo ang head ng department na ito. "Ito po si Yuuto Hisagi."
"Ahh, siya pala!" Matamis ang ngiti ng dean. "Welcome to our Exchange Students program, Mr...???"
"Hisagi." Dugtong ko nang mapansin kong di nya maalala kung pano sabihin ang apelyido ko. "Hisagi po ang apelyido ko."
"Aba'y marunong ka managalog?" Gulat na tanong ni dean Veloso.
"Magaling po ako managalog." Nakangiti kong sagot sa kaniya.
"Very good." Ani dean Veloso. "Ito ang schedule mo para sa Exchange Student Progra. See you after the holiday break."
"Kiyo?" Baling ko kay Kiyo. "Hindi ko alam to."
"Mommy helped to arrange this, Yuu, habang naghahanda tayo umuwi dito ay kinausap na niya si ninong, iyong president nitong school." Sagot ni Kiyo. "Dito ka mag-aaral, ayaw mo ba noon?"
"Bakit naman ako aayaw?" Hinawakan ko ang kamay ni Kiyo at sabay na kaming bumalik sa sasakyan.
Balik Pilipinas na nga talaga ako. Pati pag-aaral ko ay dito ko na rin ipagpapatuloy. Pagkatapos ng pasko at bagong taon, panibagong yugto na naman ng buhay ang aking tatahakin. Pero magiging mas masaya na ito this time, kasi kasama ko na kasi si Kiyo. Pagdating sa bahay nila Kiyo ay masaya kaming sinalubong ni tita Jenny.
"Hulaan nyo kung sinong bisita natin?" Excited niyang bati sa amin.
Nagkatinginan muna kami ni Kiyo, sabay kami sumagot kay tita, "Sino po?" Wika naming dalawa.
Ngumiti lamang siya. Samantala ay nanlaki ang mga mata namin nang mula sa pintuan ng bahay ay may lumabas na matangkad na lalaki:
"Kazuki?!" Bulalas ko.
"Yo!" Nakangising sagot ni Kazuki.
"Panong???" Gulat na tanong ni Kiyo.
"Bakit?" Ani Kazuki, "Hindi lang naman kayo ang naka set na pumunta sa Pilipinas ngayong araw na ito."
"Anong ginagawa mo dito?"
"Balita ko kasi ay maganda ang Exchange Students program sa Pilipinas; to be exact, sa school mo, Kiyo. Kaya nag apply din ako. Nakapasa naman. So ayun, pagkatapos ng break, dito na ako mag-aaral."
"C-congrats!" Ani Kiyo, medyo gulat pa rin. "Welcome to the Philippines!" Sabay yakap kay Kazuki.
~~~
Wooohoohh! Nabuhay din sa wakas hahaha... thank you for patiently waiting hahaha... salamat po sa mga sumusubaybay ng story :)
Hmmm, pano kaya nagka idea si Kazuki na mag-aral sa Pilipinas eh hindi naman nasabi ni Kiyo sa kaniya ang tungkol dito? May mga theories ba kayo? Share nyo sa comments section sa baba. Thanks!