altering the border
────────────
Arcieus
It is your emotional health that speaks most clearly in the silence.
I clicked my tongue when there's no more tweets reloaded on my timeline. Kanina pa tahimik si Quartz habang naka hawak rin sa isang libro na kanina niya pa binabasa. Konti palang tao dito sa room at hindi kami nagpapansinan.
"Bakit kasi dito pa tayo umupo sa harapan? Sakto na sana yung nasa likod" humarap ako kay Quartz at reklamo ko sa kanya. Rinig ko ang pag hinga niya kaya mahina akong napamura.
Naiinis ako. Konti.
"Like I said. The professors will likely call students that seated at the back seats. Kung gusto mo matawag lagi umupo ka doon" napasalampak ako sa upuan.
"Alam mo nakahinga ka lang ng hangin sa ibang bansa umiba na pag-uugali mo" pang inis ko sa kanya. Eh kasi naiinis ako. Damay-damay na.
"Paanong bago ba Arcieus?" nakangisi pa ito. Akala mo kung anong dapat ikatuwa.
"Matalino ka naman, ikaw na mag hanap ng sagot" dagdag ko. Tumawa lang ito habang pailing na binalik ang atensyon nito sa binabasang libro.
Aba. Napa tadyak ako sa inis. Imbis siya yung inisin ko. It backfired me. Ang pangit talaga ng ugali mo Quartz.
"Alam mo wag nalang ang boring mo kausap" pang gatong ko ulit pero tinaasan lang ako ng kilay. Napangisi ako nung binaba nito yung librong kanina pa niya hawak.
"I had my growth there. Is being mature boring? Alam mo Arcieus tama nga sila Cievere, naging praning ka na" akma ko sana siyang suntokin pero mabilis niya tinulak palayo ang kanyang upuan.
"Tigilan mo nga ako Quartz. Bahala ka sa buhay mo" sumobsob ako sa upuan. Akala ko kakausapin ako. Susuyuin, pero hinayaan lang ako nung gago.
"Panget mo talaga ka bonding alam mo?" pagsalita ko ulit. Tumawa na naman si Quartz at mukhang good mood pa yung gago.
"Ano ba gusto mo Arcieus. You have know my full attention. Hindi ko alam clingy ka na" I clicked my tongue and gave him my middle finger.
"Wala, gusto ko lang sabihin ang pangit nung ugali mo. Pwede ka na mamahinga. Walang iiyak pag nawala ka"
"Baka ikaw pa unang umiyak. So, you, do you like to bet?"
Napagulo ako sa buhok ko. Hindi parin nawala yung ngiti. "Ang yaman mo na. Tapos gusto mo pa akong perahan?"
"Inaamin mo nga na ikaw unang iiyak?"
I scoffed "Hindi mo alam baka may una palang iiyak. Baka hindi ako. Hindi sila Loriel. Hindi natin alam baka sa future meron-"
"I'd rather focus on the present" balik nito sa kanyang hawak na libro.
"Ok, sabi ko nga" binaling ko yung atensyon ko sa hawak kong phone.
It's been months, huh. Ilang buwan ko ng na pansin. Masyadong sensitibo si Quartz when talking about future.
When were 8, he likes talking about future endeavors. Hindi ko alam yung rason bakit siya ganyan ngayon. Hindi rin naman ata dahil kila tita. They're supportive on him. Siguro lilipas din ito. May panahon talaga na may ganitong pangyayari na darating sa atin.
May tiwala ako kay Quartz. Napakunot yung noo ko ng mag salita si Quartz. "Gusto mo lipat tayo?"
"Oh bakit naman? Akala ko ba gusto mo dito? Huwag na tayo lumipat. Ramdam ko na rin na laging matatawag yung naka upo sa bandang likod" honestly, naka move on na ako. I'm satisfied of where we are sitting.
"Ayaw mo tumabi tayo kila Celestien?" hindi ko mapigilan yung sarkastikong tawa.
"Bakit? Sa tingin mo ba maitapos natin itong semester na ito ng payapa? Sigurado akong suki tayo sa magiging prof natin kapag nag tabi pa tayo sa kanila. Kasi alam mo dami nilang kwento. Syempre mabait naman tayo kaya napapakwento rin tayo. Yun nga lang suki talaga tayo ng prof kung ganun. Diba gusto mo ma eh ahon yung sem ng payapa. Pero pwede rin naman"
"Ang dami mong sinabi tapos sa huli um-oo pala. Hindi ko alam mahilig ka na pala mag explain."
"Alam mo Quartz ang sama talaga ng ugali mo? Pero ayun nga, pwede naman pero it's given that we'll be having a messy semester." hindi naman ako manhid. I can sense na he's really looking forward spending the entire sem with Loriel and the twins. Sino ba kasing hindi. We're good old friends then he suddenly flew to another country.
"That's one of the best experience. The things you didn't expect. Yung darating, yung nangyari na. Then you reminisce it. Anyway let's just ask them later" binalik na niya ang kanyang atensyon sa libro.
Fuck. I don't know what to do. All I have is my guts. It's telling me that every storm has a settling day. And I think this belongs to one.
Hindi naman siguro magiging gago si Quartz diba?
Henlien
"Kaya nga nakakainis diba"
"Shhh, hinay hinay alam mo naman na laging andiyan yung kambal nun at yung bestfriend nila"
"Rinig ko nga na magkaibigan daw sila Quartz"
"Matagal na, saang lupalop ka ba? Sobrang late mo naman. Nung elementary pa mga yan"
"Aba malay ko? Last year lang ako dito tanga"
"Hoy, bilisan niyo"
Naka bukas parin yung gripo at kanina ko pa hinuhugasan yung kamay ko. I don't want to be nosy but when I heard Celestien's name, I decided to listen. Eavesdropping is bad pero they talk as if sila lang yung tao.
Dahan dahan kong sinara yung gripo at hinablot yung toilet paper. Never thought I would be feeling this. Maybe because I experienced the same treatment pero hindi kami magkaparehas ni Celestien. She's way better.
Hindi ko alam bakit may na sasabi pa din yung ibang tao sa kanya. Walang pinag-iba dito. It's so bad to the point na pati sa sarili ko, I'm disgusting. Mali ito, alam ko. Nairita ako sa narinig ko pero may parte sa akin na gumaan yung pakiramdam.
Ang sama. Ang dumi ko. Hindi dapat ako matuwa sa mga masamang bagay na nangyari sa ibang tao. Why the hell I felt comforted of the thought na gaya ni Celestien, who's better than me, experience the same things. Na, yung nangyari sa akin ay valid lang. I'm fucked up.
Napapikit ako. Alam ko yung mali pero bakit parang hinahayaan ko lang. Kahit ngayon lang, I want to be selfish. Tinignan ko yung sarili kong repleksyon. Ang dumi ko, pina agos ko ulit yung tubig at marahas na nag hilamos.
"It will cause some irritation" napatigil ako. Nilakihan lang niya ako ng mata at iniwagayway yung cellphone niya.
"Class will start soon. Tara na? Nauna na si Loriel" mas lalo akong nakaramdam ng hiya. He's Celestien's twin. Yung isang tao na naapektuhan rin sa nangyayari kay Celestien.
Tinuwid ko yung pag katayo at pinuntahan si Cievere "Tapos na rin ako" ngumiti ako sa kanya dahil nahawa rin ako sa ngiting binibigay niya.
"Oh pahiran mo muna mukha mo" hindi ako nag dalawang isip at tinanggap yung handkerchief.
Is it just me pero kapag kay Cievere kausap ko. Hindi ako nagdadalawang isip. Kung ano yung gusto ko gawin or sabihin sa oras na iyon. Yun agad pipiliin ko.
"Nakakainis noh, yung inaapi na nga pero hindi parin lumalaban. Bakit hindi nagsalita si Celestien nung pinagsabihan siya ng masama? Siguro iyan din ang tanong mo pero kahit ako hindi siya maintindihan, bukod sa ayaw niya ng gulo. Kasi alam naman niya ni hindi yun totoo." napatingin ako kay Cievere. Ano kaya nararamdaman niya tuwing naririnig at nalalaman niya mga pinag gagawa sa kapatid niya? But he look composed. Isa lang rin masasabi ko.
"Kakilala ko palang sa inyo pero ang masasabi ko kaya ganun si Celestien kasi kontento na siya kung anong meron siya. Na nandiyan naman kayo. Why would she seek validation sa iba kung alam niya na may kaibigan at pamilya siyang mahal at tanggap siya. She's smart, pretty and talented. Alam niya yung worth niya."
Naalala ko kung paano hindi pansinin ni Celestien yung mga kumento tungkol sa kanya. Hindi. Wala talaga siyang pakialam sa sinasabi nila. She chose to spend, give attention to the people arround her who's there that supported her. Gusto ko rin.
"Alam mo anong sinabi niya sa amin? She's not weird she's just different. Doesn't mean not fitting to the standards means your weird. We have different preferences. If ever you doubt and question yourself. Lagi mong isipin na walang tao na magkaparehas. Iba iba tayo. Who are them to judge you especially wala ka naman ginawang masama" I blink and tried to roam my eyes sa hallway. Ramdam ko yung sinabi ni Cievere. My guts tells me that he somewhat know what relationship I have kila Chryl.
Ang swerte ko at ganito siya mag isip. Swerte nila dahil they are gifted with these mentality. Ang swerte nila dahil they're strong enough to show who they really are.
Habang ako, still being pathetic but I'm trying to be better. Alam ko anong mali pero ang hirap itama. Nakasanayan. Nagagawa ko nalang bigla yung dapat tinatama.
"Don't make your past mistakes hinder you to become better. Overcome those obstacles. It may not be easy but for now. At least you're working something about yourself" natahimik ako. I never thought I'll be hearing these words. It's somehow comforting pero lumalamang talaga ang takot at inis. Takot dahil hinaharap ako ng katotohanan. Inis dahil kailangan ko pa na may magsalita para lang lunokin yung katotohanan. Hindi ko parin kaya na ako lang.
"Salamat" yan lang yung tanging nasabi ko. Wala rin eh. Maiiyak lang ako kung dedepensahan ko pa sarili ko na mali rin naman.
Sa totoo lang kasi nalilito pa ako sa sarili ko. I'm acting as if I'm just ok with something mediocre but no. I just realized now na I want something higher. But I don't know what does that higher really means to me. I can sense something is growing inside me. Maybe knowing my worth or achieving things that my old self never thought I could achieve.
────────────
It was hot, no it is hot. Napaupo ako ng maayos at pinagpawisan ako. Napatingin ako sa canteen kasi medyo tumahimik. Speaking of tumahimik, tumunog yung phone ko. Napitlag ako sobrang lakas at naka vibrate pa ito. Mabilis kong pinatay kasi baka magising sila Loriel-
Agad akong tumayo at tumama yung tuhod ko sa lamesa. Shit.
"Henlien, baki-"
"We're going to be late. Gising na."
"Calm down. First day palang mag meet. They won't mark late just for 5 to 10 minutes" pinakita ko sa kanya yung cellphone ko kung saan nakasulat yung next subject.
"Oh shit, Cieve, Cele gumising na kayo. NSTP-CWTS yung next subject. Baka si Sir Ernesto yung head sa department. Bawal tayo ma late." hindi umabot ng isang minuto eh nakatayo na sila at handa ng magtungo duon sa coliseum.
"Putang ina. What if bilisan natin? Huy ALERT piliin natin hindi masyadong patayan duon. Ayaw ko rin sa YMC nakakpagod research doon." sunod sunod na sambit ni Cievere.
"Tama rin na medyo hindi tayo maaga kasi yung nasa front row uupo siguradong YMA mga yun. Wala kang choice." I mentally started to state all the curse I remembered. I'm not oriented. Yung magagawa ko nalang ay sabayan yung pag panic nila at sundin kung saan man sila.
"Tumakbo na tayo baka kasi mag close yung gate. Baka gawin na naman yung punishment sa mga late" bakas sa boses ni Celestien yung kaba at nag tawanan sila.
"Ganito kasi yan Henlien, kapag late ka sa NSTP. They mark you late, papasukin ka then before mag dismiss ang buong class, class which means whole 1st years. Yung late comers have to create any performance to be presented for everyone. Nakakahiya yun, gusto ko nalang mag community service kaysa sumayaw-sayaw o kanta-kanta sa harap"
"Oo, na try na namin yan nuong year 11" pag sang-ayon ni Cievere kay Loriel.
"Well, that's crazy" sabi ko at binilisan ko yung takbo. Rinig ko pang tumatawa si Loriel.
"Ang aga rin kasi natin tapos nung Business and Management na class. Kakapasok lang nung prof nag dismiss agad" napatango nalang ako kay Celestien. I can't talk while running.
"Naisip ko tinignan lang ni Prof. Dulitia kung may aattend ba sa klase kahit first day palang. May narinig kasi akong madami daw kasing student na di pumapasok basta first week." kwento ni Loriel. Obviously ganun talaga since ibang professor hindi pumasok kasi dahilsa adjustment ng scheds at mga activities ng university.
"Oh, narinig ko rin eh parang tatlo lang ata sila sa room tapos- dumating yung professor and in the end hindi rin nag tagal since tatlo lang daw yung pumasok." sabay hawak ni Cievere sa kanyang dibdib.
"We can talk later. Mapapagod lang tayo" sabi ko. Medyo kumalma na ako. We're infront of the coliseum. May papasok palang na students.
"We're lucky." napangiti ako ng konti ng napayakap si Cievere kay Loriel sa pagod. Medyo malayo ng kaunti yung canteen at tirik pa yung araw.
"Pasok na tayo para makaupo pa tayo. Ang init rin dito" hinila na ako ni Celestien papasok sa coliseum agad naman sumunod yung dawala.
"Kailangan mo ata tubig" napatango lang ako sa sinabi ni Celestien.
Hindi naman sa ayaw ko siyang sagutin but it's hard for me talk. Ang tuyo na nung lalamonan ko. Ang hirap ibuka nung bibig ko paano pa kaya mag salita.
Tumigil rin si Celestien sa pagsalita. Tila hinahabol parin ang hininga.
"Finally" sabay ba mungkahi nila Loriel. Pawisan narin sila. Nakadikit yung buhok sa noo at mapuputlang labi.
"I need water. Mag cr muna ako I'm thirsty-"
"Iinom ka ng tubig sa cr?" biglang tanong ko kay Loriel
"Oh hindi" natawa siya sa tanong ko. "May water fountain doon Henlien and also I'll just freshen up my face. It's sweaty" hindi pa ako naka sagot eh nauna na siya maglakad papunta sa cr.
"Ikaw Henlien? Sama ka?" tanong ni Celestien na mukhang susundan nila si Loriel.
"Hindi na. May tubig naman tsaka ako nalang rin bantay sa upuan natin." as I said that ay nagtungo agad sila sa may right wing. Kung saan nakalugar yung cr.
I took my phone out. Tinignan ko if I look presentable and I did. May pawis pero a little bit of fixing then I think it's ok. I don't also wear make up so hindi masyadong makalat yung mukha ko. Hindi rin masyadong madaming gagawin.
I've never been in this kind of big venue. Kaya hindi ko maiwasan ang mamangha. The coliseum is crowded but not too much. The high ceiling which aren't able to fully see it's detail by the human's eye. The whole structure isn't too overwhelming especially to a person like me.
Kadalasan sa sobrang laki, sa sobrang ganda, sa sobrang dami. It makes difficult for me to appreciate, to see its beauty. The mere thought, even makes me think it's too much. The extravagance hidden it's true beauty. Akala ko ganun rin mangyayari but no. I appreciate how simple yet upscale that can appeal to affluent consumers.
Kahit sa sobrang dami na namin. I can't even say na sobrang ingay. Madaming nag grupo-grupo, talking as if it's their last. Yung iba lakas tumawa pero hindi ko masasabi na ang ingay. May iba na nakatayo sa harap ng upuan nila at tumalon-talon pa habang binabahagi yung mga kwento nila sa kaibigan. Witnessing how other students make new friends, I find these all situations eandering.
Napayuko ako at napangiti. Doon ko napagtanto na may nagbago sa akin. Noon, yung mga ganitong sitwasyon nakaramdam ako ng inis, na ang sagabal nito. Siguro kasi nakita ko kung gaano ka gaan sa pakiramdam yung may nakikinig sayo, yung bahagi ka sa kwento ng isang tao.
"Hello" sabay ngiti nito kaya sinuklian ko rin ito ng ngiti. Her other friends did the same, mga studyante na umupo sa harapan namin. They started to talk at nakita ko kung gaano sila nasasabik sa magiging kwento nila. I dropped my head and started humming to my favorite song.
As someone who loves spending time alone, I find it amusing to admit that being quiet can be just as difficult as being talkative and outgoing. As many good quotes attest, silence can be just as potent as words.
"Safe & Sound by Hayd?" napatigil ako at inangat kaunti yung ulo ko.
When he had spoken, his raspy voice is stable to the centre of who I am, as if he can empathize with the entirety of me when others can only actually accomplish a portion of it. He seated one chair away from me. Sinundan ko yung kilos niya, on how he leans back and adjusted his position.
"What's your favorite part in that song?" nakatitig lang ako sa kanya. Just to make sure kung ako talaga kinakausap niya. Then I realized nga ako nga. He straightly looking at me and have this small yet small smile plastered.
Binaba ko yung tingin ko at napasandal sa upuan. I love the song, madami akong nagugustohan na lines, actually all. But this part is what I like the most.
"Do you feel what I feel? Or is it just another dream where I chase things that aren't real?" mahinang pag kanta ko. This line perfectly describe me. How I started and ended.
"Safe and sound when you hold me. No more monsters in my dream. In your eyes, I find peace I'm safe and sound, I'm safe and sound'" pag kanta niya rin. I sneaked a glance and he looks happy. "The said song is immensely helpful to me. Those lines made me aware of the fact about myself."
Don't make you past mistakes hinder you to become better
Naalala ko yung sinabi ni Cievere. He wasn't smiling like before. Understandable, lahat tayo may kanyang-kanya na problema.
────────────
"Henlien sorry ang tagal namin. Si Cievere kasi ang daming arte" bungad ni Loriel na kakaupo lang sa bandang kaliwa ko.
"No it's ok. Haba ba yung line?" almost all of the seats are occuppied. I admit that I was kind of nervous kasi andaming nag tanong if these seats are occuppied.
Not that far pero napansin ko si Ehua coming this way. From the other side sila Celestien at Cievere. I started to fidget my fingers. Bigla akong nahirapan huminga. Kinakabahan ako. Please not this time.
"Hi Loriel, is this seats available?" turo nito sa naka reserbang upuan ng kambal.
"Nope, it's occupied by my friends. Try niyo doon sa likod medyo madami pang available seats." sagot ni Loriel habang nakatingin doon sa bandang likod.
Ramdam ko yung pagbuo nung pawis ko sa noo. I followed how Ehua seated herself right beside me. "Gusto kasi namin dito sa gitna. Alam mo na pag sa likod eh may sariling program din. Hindi kami makapag focus".
"Actually, it still doesn't make sense. Tatlo kayo and if, the only available seat here are two. Hindi parin makakaupo yung isa niyong kasama." napapikit ako. Hindi naiintindihan ni Loriel. They want me out.
"Henlien can seat anywhere. Diba Henlien? You like being at the back." hinawakan pa ni Ehua yung kamay ko. First look, iisipin mong it's a cute gesture but ir's not. Masakit.
Rinig ko ang pag hinga ng palalim ni Loriel. "Look, I don't want to be rude pero these seats are occupied by my friends like I said earlier. And Henlien is one of them kaya if you really do want to settle, you should go to the rear end."
Agad binitawan ni Ehua yung kamay ko dahil nakatingin si Loriel doon.
"Ay bakit may naki-upo" rinig ko kay Cievere na kakadating lang. Nakatayo sa may dulo para makaalis sila Ehua. Halos puno na kasi yung row namin. Umiwas rin siguro sa siksikan.
"Maya ka sa amin" bulong nito bago umalis.
Tumahimik lang ako kasi mukhang naintindihan ni Loriel ang nangyari kania. He's not stupid to begin with. "Don't worry hindi ko sila sasabihin if hindi mo ako bibigyan ng consent to share."
"Nag simula na yung attendance sa unahan" turo ni Celestien kung saan ko napansin na may pinapasa na folder.
Napatingin ako sa kinaupuan ni Quartz kanina. He's not there. May iba ng naka-upo.
"Kilala mo?" napatingin ako kay Loriel na nakatingin din doon sa upuan kung saan nakapwesto si Quartz.
"Hindi naman, nakaupo kasi si Quartz diyan. Katabi mo sana iyon." kwento ko. I tried not to sound concern.
"Ah, nakasalubong ko yun. May ni reserba daw si Arcieus doon sa may harap. Knowing Arcieus mas gusto niya yung mauna makapag attendance so he would really prefer sitting there" napatango ako at nilingon sila Cievere.
I tried listening to their stories. Their voices raised up as if on ever spread wings. But his voice is still adhere, became the water in the air, for it both quenched and cleansed the soul.
────────────